ความเหน็ดเหนื่อยของผม
นั่งคุยกับตัวเอง : ความเหน็ดเหนื่อยของผม
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
27 กันยายน 2550
มีสองครั้งในการท่องเที่ยวที่ผมรู้สึกว่า
เป็น “ความเหน็ดเหนื่อย” อย่างยิ่งยวด
ครั้งแรกคือ การไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติจีนจิ่วจ้ายโกว
เป็นการเดินชมความงามตามธรรมชาติ
เดินชนิดกลับมานอนที่ห้องพักแล้วเป็นตะคริวที่น่อง
เดินตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 5โมงเย็น
อาจเกิดคำถามในใจ
ก็ถ้าเหนื่อยขนาดนั้น --- ไปเดินทำไม
“ไปจิ่วจ้ายโกว กลับมาไม่มองน้ำที่ไหนในโลกอีกเลย”
คำพูดนี้หาใช่แค่คำโฆษณาอวดอ้าง
แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ขณะที่ความงามของสีสันแห่งน้ำในจิ่วจ้ายโกวกำลังอวดสายตา
อยู่เบื้องหน้า
.....................................
อีกครั้งคือการเดินขึ้นไปเที่ยวที่วัดเขาถ้ำเสือ จังหวัดกระบี่
“1277” ขั้น --- คือตัวเลขที่ข่มขวัญตัวเองเป็นบ้า
เอาน่า...เดินขึ้นไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ถึง
ประมาณขั้นที่สามร้อยกว่า
ภรรยาหันมาสบตา โดยไม่ต้องพูด
สายตานั้นแทนคำถามว่า “เราขึ้นมาทำอะไรที่นี่”
เพราะบันไดทางขึ้นทั้งสูง ทั้งชัน ทั้งแคบ
เดินขึ้นไป ใจวูบเป็นระยะๆ
ด้วยความสูง ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ผมสงสารภรรยา ถามออกไปว่า
“เราพอแค่นี้มั้ย ไม่ไหวก็กลับเถอะ”
เธอหยุดคิดนิดนึง ก่อนเดินต่อเพราะรู้ว่าผมอยากเดินขึ้นไป
....................................
จากขั้นที่ 300 เป็น 500
จาก 500 สู่ขั้นที่ 800
เราสองคนนั่งพักเป็นระยะๆ
อย่าว่าแต่ภรรยาแย่ ผมเองก็แย่ไม่แพ้กัน
สภาพขาขวาที่มีจุดอ่อนอันเกิดจากกล้ามเนื้อขาฉีกเมื่อหลายปีก่อน
เริ่มตามมาหลอกหลอน
ขาข้างนี้ที่คุณหมอบอกว่าไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้ตลอดชีวิต
ไม่สามารถวิ่งเร็วๆ หรือเล่นกีฬาฟุตบอลที่เคยโปรดปรานได้อีกแล้ว
แค่ผมวิ่งเหยาะๆเบาๆเพียงครู่เดียว อาการเจ็บกล้ามเนื้อก็กำเริบทันที
ยิ่งเดินสูงขึ้นไป ยิ่งท้อ ยิ่งเหน็ดเหนื่อย
ผมพูดให้กำลังใจภรรยาเป็นระยะๆ
“เดินทีละก้าว อย่ามองลงไปข้างล่างนะ เพราะมันจะทำให้เรากลัว”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ดูสิ...ขั้นที่ 500 แล้ว”
“ไม่ไหวก็พักก่อนนะ ค่อยๆเดิน”
ตั้งแต่หัวจนถึงเท้า...ไม่มีส่วนไหนที่ไม่เปียกไปด้วยเหงื่อ
ผมเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร
ผมเดินขึ้นบันได ตาก็มองหาเศษขยะไปด้วย
เห็นขยะร่วงหล่นก็ก้มเก็บไปทิ้งในถังขยะ
ยิ่งเดินสูงขึ้นไป แค่ห่อลูกอม ยังรู้สึกเลยว่ามันหนักเหลือเกิน.....
..................................
ในที่สุดเราสองคนก็เดินถึงยอดบนสุดของเขาสูง
1277 ขั้น....ที่พอกลับมาที่ห้อง
แล้วทำให้เราสองคนเจ็บขาอย่างหนักไปตลอดสองวันที่อยู่ในกระบี่
…………………………….
มันดูไร้เหตุผลที่ทำไมคนเราต้องเดินขึ้นเขาสูง
เพื่ออะไร ?.....
เพื่อ “ความงาม”
ความงามอะไร ?
ความงามของการได้ค้นพบวิธีเดินขึ้นเขา
เดินอย่างไร ?
“เดินทีละก้าว.”
.................................
ผมคิดว่าการใช้ชีวิตก็ไม่ต่างกับการเดินขึ้นเขา
เดินไปทีละก้าวก็พอ
แต่อย่าหยุดเดิน.
| Create Date : 26 กันยายน 2550 |
| Last Update : 26 กันยายน 2550 19:35:12 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 618 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
