สวัสดียามเช้าครับพี่โอพีย์

ชีวิตคือเงาแห่งความปราถนา

ผมหมายถึงความต้องการของคนเรา
บางครั้งมันก็ไม่ได้ถูกตอบสนองอย่างที่เราอยากให้เป็น
บางครั้งความอยากของเราก็ถูกเก็บซ่อนเอาไว้
เหมือนเงามืด

หลายคนจึงเจ็บปวดจากสิ่งที่อยากได้ แต่ไม่ได้
ไม่อยากสูญเสียคนรักหรือสิ่งที่ตนรัก
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเวลานั้นมาถึง

ดังนั้นจึงไม่ใช่ทุกคน
ที่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างที่ตนเองต้องการ

นี่คือความหมายที่ผมต้องการสื่อในบล็อกเมื่อวานนี้ครับพี่

หูยๆๆ เขียนเอง แถมเม้นท์อีก คุณก๋าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ
เรื่องเม้นท์ปล่อยเป็น หน้าที่ อ.เต๊ะ ซี้คร้าบ เย้ย 555

คุณก๋าบอก นี่มันบล็อกข้า ว้อย เดี๊ยะๆๆ
อยากเม้นท์ก็รีบเม้นท์เข้า อ้อยอิ่ง ทิงนองนอย อยู่นั่นแหละ เย้ย 555

ง้ัน อ.เต๊ะ เม้นท์เลยนะคร้าบ555

นึกๆดูแล้ว ถ้ามีเทพเจ้าแห่งความสุข กับเทพเจ้าแห่งความทุกข์นี่

งานหนักผิดกันแยะเลยนะครับ เทพเจ้าแห่งความสุข นานๆจะมีงานซักที ไม่ค่อยได้ส่งความสุขให้ใครๆ วันๆนั่งกระดิกเท้า จิบไวน์ สบายใจเฉิบ

แต่ เทพเจ้าแห่งความทุกข์ นี่ซี้ งานล้นมือตลอด หน้ามันแผลบ เหงื่อเยิ้ม เพราะ ต้องคอยส่งความทุกข์ ให้ผู้คน ทั้งวันทั้งคืน โอทีแน่นตลอดเลย 555

สวัสดี ยามสายจ้ะ น้องก๋า

"ชีวิตช่างยอกย้อนซ่อนเงื่อน" ชีวิตในวันนี้ ก็ยังเหมือนชีวิตใน
ทุกวันที่ผ่านมาเนาะ มันยอกย้อนซ่อนเงื่อน สายพันธุ์ตัวเก่ายังไม่ทัน
จางหาย สายพันธุ์ ตัวสอง ตัวสาม ก็ออกจากที่ซ่อน มาอาละวาด
อ่วมอรทัยในตอนนี้ เฮ้อ ！ ขณะนี้ ชีวิตทุกคนคงต้องซ่อนตัวให้ดี ๆ
นะเนี่ย อย่าได้เจอกับพวกโควิดเลย
โหวดหมวด งานเขียน ฯ

สวัสดีวันหยุดคร่า

ลืมไปเลยว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งเขียนบล็อกใน Blogger เหมืนกันครับ เลยไม่ต้องสมัครใหม่ เก็บรูปได้ทันที อิอิอิ

ขอบคุณมากๆนะคราบ

เห็นปริมาณคนติดเชื้อก็นึกเสียวในใจ
เมื่อไหร่จะเป็นเรามั๊ยนะคุณก๋า

เราก็แค่อยาจะมีชีวิตที่เรียบง่ายทั่วไป แต่สิ่งรอบตัวเราไม่ยอมให้เราทำแบบนั้น

สวัสดีครับคุณก๋า
ผมฉีดวัคซีน นอนทั้งวันมา 2 วัน เพิ่งหาย เพิ่งเข้ามาในบล็อกครับ
วันนี้นั่งดูคอนเสิร์ตของคุณประภาส ช่อง Workpoint เอามารีรัน ชอบเพลงนึงมาก ๆ จำชื่อเพลงไม่ได้ ที่มีเพื่อนกับความเงียบงัน เดี๋ยวไปหาฟังใหม่

ประมาณความวัว..ไม่ทันหาย
ความควายเข้ามาแทรกค่ะ

ขอบคุณครับคุณก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า

จังหวะชีวิตบางทีก็เหมือนสายหูฟังที่พันกัน
มันยุ่งเหยิง หงุดหงิด และไม่ได้ดั่งใจครับ

ค่อยๆ แกะ ค่อยๆ คลาย สุดท้ายก็ต้องพึ่งความใจเย็น

สวัสดีครับพี่อ้อ

ยุคโควิดนี่
นอกจากต้องทำให้ร่างกายแข็งแรงแล้ว
จิตใจก็ต้องเข้มแข็งมากเลยนะคะ

เราถึงจะสู้กับมันได้

ตอนนี้ต้องดูแลตัวเอง ระวังตัวเองเนอะ

ขอบคุณจ้ะสำหรับคำตอบ เมื่อไหรจะถึงหมวดแบบฮ่าๆค่ะคุณก๋า
พี่อ่านข้อความและภาพมันเจ็บๆคันๆงัยไม่ทราบเหมือนทำให้ยากที่จะเดินออกมาจากอารมณ์เคืองแค้นเกลียดชังเปล่าจ้ะ
.
.
.
จริงๆไม่ค่อยอยากคอมเม้นท์บล็อกเพื่อนๆเพราะว่าสถานการณ์โลกตอนนี้โดยเฉพาะประเทศไทยเรา ทำให้เพื่อนๆหลายคนเครียด
พี่เองก็เป็นนะ... ก้อมันรู้ๆเห็นๆกันอยู่... ทำให้คิดถึงคำพูดของศิลปินท่านเมื่อวันสองวันนี้เขาพูดว่า... อ่านหนังสือไม่ออกกันหรืองัย...คนออกมาด่ากันขณะนี้(มากมาย)...เขาคงปิดหูปิดตาจริงๆ

มาบล็อกยามดึก เจอรูปบางรูป หวังว่าคืนนี้ตัวเราเองอย่าเอาไปฝันเด้อ กลัวววว

งานชุดนี้
ผมเขียนขึ้นในช่วงโควิด
ทั้งเก็บความรู้สึกตัวเอง
และนำความรู้สึกของคนรอบข้างมาเขียนเป็นงานครับพี่

ถ้าเวลาผ่านไปหลายปี
แล้วกลับมาอ่านใหม่
ผมก็คงจำความรู้สึกไม่ได้แล้วครับ
ว่ารู้สึกยังไง
เพราะเขียนแบบอ้อมๆ ไม่ได้เขียนตรงๆ 555

อารมณ์ความรู้สึกของคนรุนแรงแน่นอนครับพี่
เพราะเรารู้สึกว่ารัฐบาลดูแลเราไม่ดีอย่างที่ควรจะเป็น
ถ้าผู้นำมีความสามารถ มีวิสัยทัศน์
กล้าตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้อง
ไม่ใช่คิดถึงแต่ผลประโยชน์
ผมว่าบ้านเราก็ควรจะกลับฟื้นได้เร็วกว่านี้

หมอ พยาบาล ทำงานหนัก เสี่ยงก็เสี่ยง
แทนที่จะได้วัคซีนที่ดีที่สุด
กลับต้องมาเสี่ยงซ้ำซ้อนกับคุณภาพวัคซีนที่ฉีดไป

ธุรกิจทั้งหลายก็ปิดตัวไปมากมาย
การช่วยเหลือก็มาไม่ถึงครับ
การแจกเงินอย่างที่ีทำอยู่ มันแก้ที่ปลายเหตุ
กู้แล้วก็แจก แจกแล้วก็กู้
ยน่าเศร้าใจครับพี่

สุขทุกข์เวียนวน วนๆไปไม่สิ้นสุด

ช่วงค่ำๆ ฝนตกพรำๆครับ