เพื่อความอยู่รอด
นั่งคุยกับตัวเอง : เพื่อความอยู่รอด เขียนโดย : สิงโตหมอบ 24 กรกฏาคม 2550
เราจะอยู่รอดอย่างไรในยุคปัจจุบัน ?
ความสุขสำหรับใครบางคน อาจเป็นการเติมกิเลศของตนให้เต็ม ยิ่งเสาะแสวงหาได้มากเท่าไหร่ ยิ่งมีความสุข ยิ่งครอบครองได้มากกว่าคนอื่นยิ่งเปี่ยมสุข
แต่ใครบางคนเลือกปลดและปล่อยวางความอยากของตนเองไปทีละนิดทีละน้อย
อะไรคือความสมดุลของสิ่งที่เราต้องการกันแน่ ?
...............................
โลกยุคใหม่คือการแข่งขันกันด้วยความเร็ว โลกที่เคลื่อนตัวและหมุนเหวี่ยงด้วยแรงขับเคลื่อนมหาศาล เพียงแค่กระพริบตา เราอาจโดนทิ้งไม่เห็นฝุ่น
บางทฤษฎีขีดเส้นใต้ด้วยหมึกเส้นโตๆว่า
“ผู้ชนะ คือ ผู้กำหนดเกม”
ผู้แพ้คือผู้ตาม ผู้ตกอยู่ภายใต้การครอบงำอย่างสิ้นเชิง
...................................
ข้อมูลที่ทะลักทะเล็ดถั่งท้น ก้อนข้อมูลมหึมาที่ไหลบ่าท่วมทับสมองอันเล็กกระจิดริดร่อยของเรา สมองน้อยๆจะทานทนและแยกแยะผิดถูกดีชั่วได้ไหวหรือไม่ เราต้องแสวงหาข้อมูลอีกมากมายเท่าใด เราต้องเรียนรู้อะไรจากข้อมูลมากมายเหล่านั้น แล้วเราจะนำความรู้ที่ได้ไปประยุกต์ใช้ได้อย่างไร
นี่ยังไม่ทันเข้าสู่การแข่งขัน เราอาจพ่ายแพ้ตั้งแต่วิธีคิด
...............................
เรายอมรับหรือเปล่า กับการเป็นผู้ตามที่ดี เรายอมรับความจริงบ้างไหมว่าเราเป็นสังคมแบบ ME TOO เธอทำอะไร ฉันทำด้วย … ใครทำอะไร นิยมอะไร ฉันเห็น ฉันเฮด้วย อย่าถามว่าเพราะอะไร ฉันไม่รู้ ฉันแค่เห็นเธอทำ ฉันแค่เห็นเธอคิด ฉันก็เดินตาม
แต่เรากำลังต้องการสังคมแบบ HOW TO สังคมที่คิดว่า จะต้องทำอย่างไรให้สิ่งนี้เกิดขึ้น ? คิด ... ค้น ... แล้วต้องแสวงหาคำตอบให้ได้ว่า สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ? และจะนำไปสู่สิ่งใด ? พัฒนาต่อยอดขึ้นไปได้ไหม ? ถ้าไม่ใช่วิธีนี้ ต้องใช้วิธีไหน ? ต้องทำอย่างไร ?
................................
เราจะอยู่รอดอย่างไรในยุคที่โลกหมุนเหวี่ยงตัวเองอย่างรวดเร็ว เดินให้ช้าลง แต่ไม่ปฏิเสธการดำรงอยู่กับสังคมโลก เดินให้ทันโลก เพื่ออยู่อย่างเท่าเทียมกับสังคมโลก หรือเดินแซงความเร็วของโลก เพื่อไปรออยู่ ณ จุดนั้น จุดที่เรียกว่า ความก้าวหน้าและการพัฒนา
ที่ผ่านมาธรรมชาติเป็นผู้กำหนดความเปลี่ยนแปลง สัตว์ต้องวิวัฒนาการตัวเองเพื่ออยู่รอดให้ได้กับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป
ผมไม่รู้อีกร้อยปีข้างหน้า.... มนุษย์เราจำเป็นต้องมีสมองที่เล็กลงหรือเปล่า จะได้คิดน้อยๆ ทำลายโลกน้อยลง เพราะยิ่งมนุษย์ฉลาดมากเท่าไหร่ โลกก็ถูกทำลายมากเท่านั้น
มีเท้าใหญ่ น้ำหนักมากๆ จะได้เดินช้าลง
มีมือเล็กที่เล็กลง จะได้กอบโกยน้อยลง
มีปากที่เล็กลง จะได้ตำหนิด่าทอกันน้อยลง
มีหูที่ใหญ่โตจะได้ฟังกันมากขึ้น
นอกจากนักวิทยาศาสตร์ที่คอยแต่คิดว่าทำยังไงอายุจะยืนขึ้น ผมหวังว่าจะมีนักวิทยาศาสตร์สักคนที่คิดค้นวิธีการ ที่จะทำให้มนุษย์เบียดเบียนและเห็นแก่ตัวกันน้อยลง เท่านี้โลกก็คงน่าอยู่ขึ้นอีกเป็นกอง
Create Date : 24 กรกฎาคม 2550 |
Last Update : 24 กรกฎาคม 2550 7:18:48 น. |
|
9 comments
|
Counter : 1578 Pageviews. |
|
|
|
|