:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 229 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 229 ::โจทย์ --- สนามรบผู้คิดโจทย์ --- toor36
 :: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ::เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
  บ้านเมืองยามสงบ อาจเกิดกลียุค
บ้านเมืองในยามกลียุค ย่อมถึงความสงบในที่สุด
เมื่อใดสถานการณ์วุ่นวายสับสน จะก่อเกิดวีรบุรุษ
ตำนานผู้กล้าล้วนได้มาด้วยการแย่งชิงความเป็นใหญ่
แต่ใครเล่าจะรู้ถึงปณิธานแห่งดินฟ้า ว่าใครจะยืนหยัดเป็นคนสุดท้าย
เพื่อปักธงแห่งชัยชนะไว้บนยอดเขาแห่งความยิ่งใหญ่
.................................................
“เจ้าจากที่นี่ไปนานนัก เหตุใดใยหวนคืนกลับมาอีกเล่าไป่จิงเหวิน”
ไคหมิงต้าซือนักบวชคิ้วเคราขาวโพลนกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบแห่งอารามหมื่นลี้
ซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาคุนลุ้น หิมะกรูกราวลงมามิขาดสาย
นักรบแกว่นกล้าที่นั่งอยู่เบื้องหน้าขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
“ท่านอาจารย์ย่อมรู้ดีว่าข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลใด ?”
“เพราะเหตุที่เจ้าพ่ายแพ้ในสมรภูมิผาดับพยัคฆ์นั่นน่ะรึ จึงทำให้เจ้าต้องดั้นด้นกลับมาที่นี่”
“ใช่แล้วขอรับท่านอาจารย์ ข้าไม่อาจไม่ละอายใจได้ในความพ่ายแพ้ครั้งนี้”
อาจารย์เฒ่านั่งเงียบไปชั่วครู่ ยกมือขึ้นจิบชาร้อน
ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งไปจนลับตา
“ข้าเคยสอนเจ้าไว้เมื่อเนิ่นนานมาแล้ว หากคิดทำสงคราม
จงกระทำต่อเมื่อรู้วิธีกุมชัยชนะแล้วเท่านั้น แต่เจ้าหาได้เชื่อฟังข้าไม่ !”
ไป่จิงเหวินก้มหน้าลงต่ำ มองพื้นกระดานด้วยความละอายใจ
“การศึกสงครามทั้งปวงล้วนตั้งอยู่บนฐานของการหลอกลวง ข้าหาได้รู้ทันไม่”
อาจารย์เฒ่าถอนใจเบา ๆ
“สงคราม หมายถึง ความเป็นความตายของประเทศ
เป็นต้นตอแห่งการสร้างทุกข์ให้กับคนในประเทศนั้น
นี่ย่อมเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง
เพราะชัยชนะหาได้เป็นสิ่งสำคัญไม่
หากมันต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของประชาชน”
“ในฐานะแม่ทัพใหญ่ ข้ามิอาจเลี่ยงชะตากรรมแห่งการเข่นฆ่าได้”
“เจ้าเลือกได้ ไป่จิงเหวิน แต่เจ้าไม่เลือกทางนั้น”
“ท่านอาจารย์จะให้ข้าทำเช่นไร หากข้าไม่จับดาบเพื่อฆ่าคน
ชะตากรรมของบ้านเมืองจะเป็นเยี่ยงไร”
“รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ยังมิอาจนับว่าเป็นยอดขุนศึก
สยบข้าศึกได้โดยไม่ต้องรบ นี่ต่างหาก คือ ยอดขุนพล
และดีที่สุด คือ ชัยชนะที่ได้มาโดยไม่ต้องก่อสงคราม”
“ศัตรูถือมีดมาจ่อคอหอย ท่านอาจารย์จะให้ข้ายืนรอรับความตายอย่างนั้นหรือ”
ไป่จิ่งเหวินแย้งคำสอนอาจารย์ของเขา
“อภัย --- เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะให้อภัย”
“อภัยให้กับศัตรูอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้แน่นอน !!!”
อาจารย์เฒ่าจ้องมองลึกลงไปในแววตาของแม่ทัพหนุ่ม
สายลมหนาวพัดวู่หวิวไม่หยุดหย่อน เสียงลมปะทะยอดสนบนยอดเขา
ก่อเกิดเสียงดังอื้ออึงประหลาด ยากจะบอกได้ว่าเป็น
เสียงอันไพเราะหรือน่าหวาดหวั่นใจ
“สิบปีที่แล้ว ตอนที่เจ้าหักด่านในวัด เพื่ออยากลงเขาไปเป็นนักรบ
เจ้ากล้าฝืนกฎของวัด ฆ่าศิษย์น้องของตนไปสามคน
ทำร้ายศิษย์พี่จนสูญเสียวรยุทธ์ไปอีกสองคน
ข้าเฝ้าติดตามข่าวของเจ้าโดยตลอด ใครจะไปคาดคิดว่าความทะเยอทะยานของพระหนุ่มคนหนึ่ง
จะทำให้เขาเดินทางไกลไปสู่เส้นทางของจอมทัพผู้เกรียงไกรได้ขนาดนี้
--- ไป่จิงเหวิน เจ้ามิใช่ศิษย์ของข้าอีกต่อไป
เจ้าเป็นเพียงผู้กระหายในลาภยศสรรเสริญ
และมิได้ต้องการคำแนะนำใดจากข้า
เจ้าแค่ต้องการเพียงบางสิ่งบางอย่างที่ข้าครอบครองอยู่
เพื่อจะได้กลับลงเขาไปเข่นฆ่าผู้คนต่อไป”
“เช่นนั้นแล้วข้าคงมิต้องอ้อมค้อมอีกแล้ว
ข้าอยากได้คัมภีร์มังกรพยัคฆ์บูรพา และพิชัยสงครามต้าซ่งของท่านอาจารย์
มีแต่คนกล่าวไว้ว่าหากใครได้ครอบครองสองสิ่งนี้
ย่อมมิอาจมีผู้ใดเทียบเทียมและต้านทานได้”
อาจารย์เฒ่าหัวเราะเบา ๆ ราวกับล่วงรู้ความคิดทุกอย่างของแม่ทัพหนุ่ม
“เจ้าย่อมรู้ดีว่ามิได้มีสิ่งนี้อยู่ภายในวัด”
“ท่านอาจารย์มิควรโป้ปดข้า เมื่อข้าร้องขออย่างสุภาพ มิเช่นนั้นข้าก็มิอาจไว้ไมตรี”
เสียงของไป่จิงเหวินดังขึ้นอย่างก้าวร้าว มือขวาของเขาเกาะกุมด้ามมีดไว้แน่น
นักบวชเฒ่ายังรักษาความเยือกเย็นไว้ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“เจ้ารู้ไหมว่ามีเคล็ดลับสองข้อที่ข้ายังมิได้สอนเจ้า เหตุเพราะเจ้าเตลิดหนีลงเขาไปเสียก่อน”
ประโยคนี้ของไคหมิงต้าซือทำให้ไป่จิงเหวินคลายมือออกจากด้ามมีดโดยมิทันรู้ตัว
“เคล็ดลับใดหรือท่านอาจารย์ โปรดสอนสั่งศิษย์เขลาผู้นี้ด้วย”
อาจารย์เฒ่ายิ้มละไม ในขณะที่หิมะยังคงโปรยปรายลงมามิหยุดหย่อน
ใบไม้แห้งที่เหลือติดก้านกิ่งอยู่น้อยนิดนั้น ค่อย ๆ ขยับใบไหวลู่ไปตามแรงลม
พลันใบไม้แห้งใบหนึ่งหลุดขั้วปลิวร่วงหล่นลงมาช้า ๆ
ตะเกียบในมือของอาจารย์เฒ่าถูกระชับแน่นราวกับแท่งเหล็กแหลมคม
ตะเกียบไม้ไผ่กลายเป็นอาวุธสุดแสนอันตราย
เมื่อถูกซัดผ่านด้วยกำลังภายในอันลึกล้ำของสุดยอดวิทยายุทธ์
ตะเกียบปักทะลุคอของไป่จิงเหวินโดยเขาแทบไม่ทันได้รู้สึกตัว
ร่างกระตุกเพียงเล็กน้อยในท่านั่งคุกเข่าเช่นเดิม
แต่เขามิอาจเปล่งเสียงใดใดได้อีก
เลือดข้นสีแดงเข้มค่อย ๆ ทะลักไหลออกมาจากมุมปาก
อาจารย์เฒ่าเฝ้ามองดูอดีตศิษย์รักด้วยความสลดสังเวชใจ
“สิ่งที่ข้ามิได้สอนเจ้า --- หนึ่ง ... ในสนามรบ พึงอย่าประมาทแม้เพียงพริบตา
ความเร็วคือสิ่งสำคัญที่สุดในการทำการรบ และแน่นอน --- เจ้าประมาท
สอง ... ข้ารับรู้ถึงกลิ่นไอสังหารในตัวเจ้านับตั้งแต่เจ้าเหยียบย่างมาที่นี่
เจ้าโลภและไม่รู้จักพอ มีอำนาจมากเพียงใดยิ่งอยากได้มันมากขึ้นเท่านั้น
เจ้าพร้อมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองบรรลุเป้าหมายโดยไม่สนใจถูกผิด
ข้าจำต้องสังหารเจ้า เพื่อมิให้ก่อการทำเข็ญต่อผู้คนบนแผ่นดินได้อีก”
ไป่จิงเหวินนั่งคอพับคออ่อนไร้เรี่ยวแรงจะต้านต่อ
ลมหายใจของเขาเริ่มขาดห้วง และแผ่วเบา ก่อนเงียบสงบลงในที่สุด
ไคหมิงต้าซือลุกขึ้นยืนช้า ๆ ค่อย ๆ เดินผ่านไป่จิงเหวินไป
หิมะยังคงตกลงมามิขาดสาย เหมือนดั่งความมักใหญ่ใฝ่สูงของคนที่ไม่มีวันแห้งเหือด
ต้องแลกอีกกี่ชีวิต ต้องแลกอีกกี่ความตาย สงครามจึงจะสิ้นสุด
ต้องแลกอีกกี่ความสูญเสีย สนามรบจึงจะกลายเป็นทุ่งดอกไม้
คัมภีร์มังกรพยัคฆ์บูรพาและพิชัยสงครามต้าซ่ง
ยังคงเป็นปริศนาลึกลับดำมืดถึงการมีอยู่
ยังมีอยู่ หรือถูกทำลายจนสิ้นสูญไปแล้ว ?
ไม่มีใครรู้ความจริงในข้อนี้ นอกจากอาจารย์ไคหมิงต้าซือเพียงผู้เดียว ! 
| Create Date : 02 มิถุนายน 2562 |
| Last Update : 12 สิงหาคม 2562 22:29:30 น. |
|
24 comments
|
| Counter : 3994 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณเริงฤดีนะ, คุณnewyorknurse, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณTui Laksi, คุณtoor36, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtuk-tuk@korat, คุณmultiple, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณruennara, คุณmcayenne94, คุณชีริว, คุณThe Kop Civil, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณเรียวรุ้ง, คุณSweet_pills, คุณhaiku, คุณSai Eeuu, คุณสองแผ่นดิน, คุณNoppamas Bee, คุณธนูคือลุงแอ็ด |
โดย: เริงฤดีนะ   วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:7:48:21 น. |
|
|
|
| โดย: poongie วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:9:39:29 น. |
|
|
|
โดย: Tui Laksi  วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:9:58:23 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:11:28:08 น. |
|
|
|
| โดย: multiple วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:19:15:36 น. |
|
|
|
โดย: ชีริว  วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:21:32:21 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94  วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:21:33:58 น. |
|
|
|
| โดย: mcayenne94 วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:21:37:02 น. |
|
|
|
โดย: เรียวรุ้ง  วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:23:09:03 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu  วันที่: 2 มิถุนายน 2562 เวลา:23:34:21 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills  วันที่: 3 มิถุนายน 2562 เวลา:0:01:13 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent  วันที่: 4 มิถุนายน 2562 เวลา:14:08:36 น. |
|
|
|
|
|
สวัสดีค่ะคุณก๋า อ่านอย่างสนุกปน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
นึกถึงหิมะกำลังโปรย อาจารย์นั่งลูบเคราขาว แล้วก็นึกถึง
บ้านเมืองของเรา กำลังแย่ง มีการวางสนุก กั๊ก รุก แบะท่า
รอเขาสมสู่
อีกฝ่ายวางแผนไว้แต่ต้นให้ อีกฝ่ายเดินตามร่องที่ขุดไว้ด้วยความ
จำใจ... ยามใบไม้เริ่มปลิดปลิว คงจะต้องหยิบตะเกียบซัดแทง
ทะลุม่านบังตา ให้มันร่วง..
แหะ ๆ กลัวมันอย่างเดียว ล้มกระดานก่อนนะเซ่ะ