:: ก๋าราณีตอบคำถามน้องปาย ::





ทำไมคนสมัยก่อนเรียนจิ๊ดเดียว เก่งจังแฮะ

ฝากเป็นคำถามให้พี่ก๋า ช่วยตอบบ้างได้มั้ยคะ ^^





คำถามโดย : คนที่ใช่ ในวันที่ผิด
วันที่ : 19 ธันวาคม 2554
เวลา : 12:05:02 น.























พ่อกับแม่พี่ก๋าเรียนจบประถม 4
คนสมัยก่อน พ่อแม่ยากจน
ไม่มีเงินส่งลูกเรียนสูงๆ

จบประถม 4 พ่อพี่ก๋าเดินทางเข้ากรุงเทพ
ไปเป็นลูกจ้างร้านทำรองเท้า

พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า
ไปเป็นลูกจ้างเขา ทำทุกอย่างตั้งแต่กวาดบ้าน ซักผ้า
วิ่งซื้อโอเลี้ยงให้เถ้าแก่ เลี้ยงลูกเถ้าแก่
ฝึกเป็นเด็กเช็ดกาว เริ่มเรียนรู้วิธีทำรองเท้า
จนที่สุดก็กลายเป็นช่างทำรองเท้า....


ออกมาทำงานตั้งแต่อายุยังไม่สิบห้าปีดี...


พอยี่สิบกว่าๆ ก็เริ่มเปิดร้านเป็นของตัวเอง
อาศัยขยัน อดทน
สู้ความลำบาก ไม่ท้อ
ทำงานทั้งวันทั้งคืน....

ที่สุด...ค่อยๆเขยิบฐานะขึ้นมาจนกลายเป็นเถ้าแก่
มีลูกน้องหลายร้อยคน
ทำรองเท้าส่งออกนอกประเทศ

ขายดี มีชื่อเสียงโด่งดัง
ขยายงานไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งธุรกิจก็ล้มครืน

จากรวยกลายเป็นจน
ต้องย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัด



แล้วเริ่มต้นสู้ชีวิตใหม่
ทำตั้งแต่ขายผลไม้ ขายก๋วยเตี๋ยว
ขายขนมครก ฯลฯ

ที่สุดแล้วก็กลับคืนสู่เส้นทางเดิมที่เคยถนัด
นั่นคือทำรองเท้าอีกครั้ง

สู้จนกลับมามีร้านเป็นของตัวเอง

ชีวิตล้มลุกคลุกคลานด้วยความลำบาก
แต่สิ่งหนึ่งที่ลูกๆไม่ค่อยรู้สึกก็คือ
ลูกๆทั้งหมดไม่ค่อยรับรู้ว่าพ่อแม่ลำบากแค่ไหน

พ่อไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ท้อแท้หรือยอมแพ้ชีวิต
ล้มก็หาใหม่ แพ้ก็สู้ต่อ

ขยัน อดทน ซื่อสัตย์ ใจกว้าง
นั่นเป็นสิ่งที่พี่ก๋าเห็นมาตลอดชีวิต


สิ่งนี้มีไม่สอนในมหาวิทยาลัยใดใดทั้งนั้น
มีแต่ในมหาวิทยาลัยแห่งชีวิต
และสอนกันด้วยชีวิตจริง
เป็นแบบทดสอบที่พอแพ้แล้วเริ่มต้นใหม่ได้ยากมาก




อ่านตำราขับรถเป็นพันเล่ม
ไม่เหมือนกระโดดลงนั่งหลังพวงมาลัยแล้วขับ

อ่านตำราทำนาเป็นหมื่นเล่ม
ไม่เหมือนถลกขากางเกงเดินตากแดดลุยโคลนไถหว่านปักดำ

จบปริญญาเอกสาขาการตลาด
แต่ไม่เคยเดินดูตลาดค้าขายจริงๆ
นั่นไม่ต่างอะไรกับขุนศึกที่เชี่ยวชาญการวางแผนการรบบนกระดาษ
ที่ถึงเวลาออกรบจริงๆในสงคราม
ยังสู้พลทหารหน่วยกล้าตายไม่ได้เลย




ไม่มีตำราเล่มไหนเรียนยากไปกว่าตำราที่เขียนขึ้นจาก “ชีวิตจริง” อีกแล้วครับ


ตำราเล่มนี้เรียนไปจนจบชีวิต
ก็ยังเรียนรู้ได้ไม่จบสิ้น



ทุกวันนี้พี่ก๋าเองยอมรับว่าตัวเองไม่เก่งเท่าพ่อในเชิงธุรกิจ
ความช่ำชอง ประสบการณ์ และความยากลำบากที่พี่ก๋าผ่านมานั้น
มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่พ่อแม่เคยผ่าน เคยสู้
จะพูดว่า “สงคราม” ที่พี่ก๋าเคยผ่านมันเป็นสมรภูมิเล็กๆก็ได้

คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เขาลำบาก
พอมีลูก เวลาเลี้ยงลูกย่อมไม่อยากให้ลูกลำบาก
พอเลี้ยงลูกแบบสุขสบาย
ความกระหายในชัยชนะ
หรือการต่อสู้ดิ้นรนในใจก็เลยน้อยตามไปด้วย



คนที่โตมากับความลำบาก ความอดทน
พี่ก๋ามองว่าเหมือนกับไม้ที่โตในป่า
ลมแรง พายุจัด สัตว์ร้ายรอบตัว
ยิ่งทำให้ไม้ต้นนั้นแกร่งและเติบโตได้อย่างยั่งยืน

ผิดกับไม้ในกระถางสวยๆ
ที่คนคอยรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยให้ทุกวัน
สบายจนเคยชิน สุขจนเคยตัว
แล้วก็ไม่รู้ว่าโลกในความเป็นจริงนั้น
มันโหดร้ายเพียงใด



คนๆหนึ่งจะเก่งหรือไม่เก่ง
เชี่ยวชาญหรืออ่อนหัดในสนามชีวิตจริง
คงไม่ได้วัดกันที่ปริญญาบัตรหรือชื่อชั้นของสถานศึกษา

แต่วัดกันจาก ขนาดของหัวใจ
ความรับผิดชอบ และความมุ่งมั่นในการใช้ชีวิตอย่างดีที่สุด
ตามหน้าที่ที่ตนเองพึงมีเท่านั้นเอง

Create Date : 29 พฤษภาคม 2555
Last Update : 29 พฤษภาคม 2555 5:38:40 น.		74 comments
Counter : 1581 Pageviews.
Share Tweet