:: โครงการถนนสายนี้มีตะพาบ

โครงการที่ 56 ::




หัวข้อ --- "คำถามสุดท้าย"


โจทย์โดย - โต้ง (เป็ดสวรรค์)



















:: ฉันรักเธอมากพอหรือยัง ? ::



เนื้อร้อง-ทำนอง : กะว่าก๋า





วันเวลาล่วงเลยผ่าน
และเรื่องราวมากมายร้อยเรียงผ่าน
กับน้ำตา และรอยยิ้มของเธอ


ภาพเก่าเก่าสีซีดจาง
ทุกหนแห่งที่เราได้คู่เคียง
เสียงของเธอ บอกว่าจะไม่ทิ้งกัน


* แต่แล้ววันหนึ่ง ซึ่งเธอได้ลาจาก
จากฉัน .... ไปที่ไกลแสนไกล
หัวใจฉันถามไถ่ รักเธอมากเท่าไหร่
สุดท้าย เหลือฉันเพียงลำพัง



** อยากถาม.....ฉันรักเธอมากพอหรือยัง ?
อยากรู้.....เรารักกันมาเนิ่นนานเท่าไหร่ ?
อยากขอ....ให้เธอช่วยรอฉันหน่อย
สิ่งหนึ่งที่อยากให้รู้
ในวันที่เธอไม่อยู่ โลกดูอ้างว้างเกินไป



ฉันจะอยู่อย่างไร ในวันที่ไม่มีเธอ
แล้วฉันจะอยู่อย่างไร ในวันที่ไม่มีเธอ














ผมเขียนเพลงนี้จากแรงบันดาลใจที่ประสบพบเจอด้วยตนเอง
หลังกลับจากการไปร่วมในงานศพของชายคนหนึ่ง


ชายชราผู้รักและดูแลภรรยาของเขาเป็นเวลากว่า 60 ปี
รักและดูแล....ในความหมายของการทำทุกสิ่งทุกอย่าง
เอาใจใส่ อยู่เคียงข้าง เป็นกำลังใจ
ขับรถพาไปหาหมอ ซื้อข้าวให้ทาน
ทำกิจกรรมต่างๆในชีวิตด้วยกัน


วันหนึ่งชายชรานอนหลับไป
แล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย


ความรักหายไปกับความตายด้วยหรือเปล่า ?


ความผูกพัน ความทรงจำ ความสุข ความเศร้า
ความเหงา ความโดดเดี่ยว ฯลฯ



ทุกเช้าที่เราตื่นนอนขึ้นมา
และรับรู้ว่าใครคนหนึ่งที่เรารัก
เขาเคยอยู่ข้างๆเรา

แต่เช้าวันนี้...ไม่มีแล้ว
ไม่มีใครคนนั้นอีกต่อไปแล้ว


ถ้าเป็นคุณ....


คุณจะรู้สึกอย่างไร ?

คุณจะอยู่ต่อไปอย่างไร ?

...........................




เรารักกัน เรางอนกัน เราโกรธกัน เราดูแลกัน ฯลฯ

เคยถามตัวเองดูไหมครับ
ว่าเรารักกันมากพอแล้วหรือยัง ?
เราเสียเวลาที่จะรักกันไปกับการตัดพ้อต่อว่า การน้อยใจ
เราเสียเวลาที่จะกอดกันไปกับการหึงหวง การนอกใจ
เราเสียเวลาไปมากมายในชีวิต
เพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจเรามากกว่าที่เป็น ฯลฯ


เราเสียเวลาไปกับสิ่งต่างๆเหล่านี้มากเกินไปหรือเปล่า
แทนที่จะเอาเวลาล้ำค่าเหล่านี้....มารักกัน


ทำไมไม่เอาเวลาที่จะโกรธกันมารักกันให้ดีที่สุด
เพื่อจะได้ไม่ต้องมาถามตัวเองว่า


“ฉันรักเธอมากพอหรือยัง ?”


จะได้ไม่ต้องเสียใจและร่ำร้องกับตัวเองว่า

ฉันน่าจะรักเธอให้มากกว่านี้
อยากมีเวลาในชีวิตมากกว่านี้เพื่อจะได้ย้อนไปทำสิ่งดีดีเพื่อกัน


ต่อให้คุณต้องการทำสิ่งนี้มากแค่ไหน
ความตายและการพรากจากก็ไม่อนุญาตให้คุณได้สิทธิ์นั้นอีกเลย
ในวันที่คนรักของเราจากลา.....




.......................................

“ไหนสัญญาว่าจะให้ฉันตายก่อนไง ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีคุณ”


น้ำตามากมายหลั่งไหลลงมา เสียงคร่ำครวญชวนเศร้า
แต่นั่นไม่ทำให้ใครบางคนฟื้นคืนขึ้นมาจากความตายอีกแล้ว....


รักและอาลัย
คนหนึ่งจากไป คนหนึ่งยังอยู่

คำถามคือ ชีวิตที่เหลืออยู่
ในวันที่ขาดใครคนหนึ่งไป
มันจะเหงาหงอยเศร้าสร้อย เปล่าเปลี่ยว
และอ้างว้างเดียวดายเพียงใด





...............................

ผมนั่งตกแต่งภาพถ่ายทั้งในอดีตและปัจจุบันของคนทั้งสอง
ภาพถ่ายมากมายนับร้อย
ภาพที่ถ่ายสำเนามาจากภาพฟิล์มในอดีต
แม้ภาพเก่าจะมีสีซีดจาง แต่รอยยิ้ม การโอบกอด
การกุมมือ แววตาที่คู่รักมองกัน ฯลฯ
สิ่งนี้ยังคงอยู่....สิ่งนี้ยังสวยงาม
ไม่ได้มีสีของความทรงจำที่ซีดจางไปตามวันเวลา


การจะรักและครองคู่กันนานๆ 50-60 ปี
ไม่ใช่เรื่องง่าย....


การจากลากันชั่วนิจนิรันดร์ยิ่งยากกว่า




ผมนึกถึงความรักของตัวเอง
นึกถึงคำถามสุดท้ายที่อยากถามตัวเอง


ผมรักคนที่รักผมอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง ?
ผมรักคนที่ผมรักอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง ?

ทั้งพ่อแม่ พี่น้อง ญาติสนิท เพื่อน
คนรัก รวมไปถึงลูก.....



ผมยังมีอะไรติดค้างในใจอยู่ไหม ?
ผมดูแลพวกเขาเหล่านั้นดีที่สุดแล้วหรือยัง ?
รักเขา และรักอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง ?


ถ้าผมจะต้องจากพวกเขาไปในวันนี้
ยังมีใครที่ผมรักได้ไม่ดีอีกบ้างไหม ?


ผมรักคนเหล่านั้นมากพอแล้วหรือยัง ?
มากพอที่จะไม่ต้องตั้งคำถามเรื่องความรัก
รักมากพอจนรู้ว่าผมได้ทำทุกสิ่งอย่างดีที่สุดแล้ว
ในสิ่งที่ผมทำได้และควรจะทำ

.....................................

ภาพเก่าเก่าสีซีดจาง
ทุกหนแห่งที่เราได้คู่เคียง
เสียงของเธอ บอกว่าจะไม่ทิ้งกัน

ผมเปลี่ยนสีของภาพเก่าๆเป็นภาพขาวดำใน Photoshop
นั่งมองอยู่ชั่วขณะ.....

ในสีที่คนว่าหม่นเศร้าและทึบทึมเทา
ผมกลับเห็น “ความงาม” ในภาพนั้น
ภาพที่คนสองคนรักกัน ยิ้มให้กัน
และรักกันไปจนวันตาย.

Create Date : 22 พฤษภาคม 2555
Last Update : 22 พฤษภาคม 2555 5:11:47 น.		92 comments
Counter : 1317 Pageviews.
Share Tweet