สวัสดีค่ะ คุณครูก๋า

วันนี้สมองปรอดโปร่งแต่เช้า มารับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ

เป็นบทเรียนชีวิตที่ดีมากเลยค่ะ

ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันกันนะคะ เชื่อว่าหลาย ๆ คนที่ได้มาอ่านคงได้อะไรดี ๆ กลับไปอย่างแน่นอนค่ะ

สังคมที่พี่อยู่ยิ่งเห็นได้ชัดมาก

เมื่อหมดยศฐาบรรดาศักดิ์
ก็ไม่มีอำนาจวาสนา
และประโยชน์อีกต่อไป

จากผู้ยิ่งใหญ่ระดับสูง
ผู้คนล้อมหน้าล้อมหลัง
ก็จะกลายเป็นแค่คนชราคนหนึ่งเท่านั้น
เมื่อถึงวันหนึ่ง

ก็ไม่รู้เหมือนกัน จะยิ่งใหญ่ไปทำไม

เวลาฟังเพลง ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน
พี่มักจะนึกถึงพวกทำตัวใหญ่โตเหล่านี้

สำหรับท่านใดชอบสี่เต่าทอง
The Beatles รอท่านอยู่ที่ห้องฟังเพลงเก่าครับ

สวัสดียามเช้า..(ตอนสายๆๆคะ..อิอิ.)
แวะมาทักทายและอ่านบทเรียนของชีวิตคะ..
อืมๆๆ..ชีวิตเราเหมือนละครนะคะ..มีไว้ให้ทุกคนเรียนรู้แล้วแต่ว่าคนเรียนรู้จะเก็บเกี่ยวและนำมาปรับใช้กับตนเองได้มากน้อยเพียงไร..( แฮะๆๆ..เขียนจริงจังกับเค้าก็เป็นเน้อะ..)
ขอบคุณนะคะ..

อ่านไปเจ็บปวดไปคำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวสมองน้อย ๆ ตอนกำลังเคี้ยวแฮมตุ้ย ๆ ๆ " กงสี " (ไม่เกี่ยวแต่คิดค่ะ)

คุณครูก๋าคะ

ทำให้ลูกศิษย์แอบเขินอมยิ้มแก้มป่องแต่เช้าเลยค่ะ 555

เป็นคอมเม้นท์ที่น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ

บทเรียนจากหนึ่งชีวิตที่จากไป
สู่การเรียนรู้ของอีกหลายหลายชีวิต

ดี.เป็นหนึ่งในหลายนั้น
ขอบคุณมากมากค่ะ

มีเพลงอยู่เพลงหนึ่ง ที่พี่แอ๊ด คาราบาว ร้องไว้....ชื่อเพลง
"ความหมาย"........ลองไปฟังดูนะคะ...

จะได้คำตอบในทุกความหมาย อย่างการอยู่กับคนที่ใจร้อน ก็จะทำให้เราใจเย็นขึ้นนั่นแหละค่ะ

กลายมาเป็นแฟนคอลัมภ์ไปแล้ว...

ท่านอาจารย์พุธทาสสอนไว้ว่า ใครมีตัวกู ของกูมาก ก็ทุกข์มาก เช่นนั้น....

อ่านแล้วทำให้นึกถึง...คำที่เค้าว่าไว้ว่า
"คนที่ยิ่งใหญ่นั้น..มันมิใช่ว่าเค้าเป็นอะไร
แต่ที่สำคัญ...คือเค้ากำลังทำอะไรต่างหาก"
............
ชอบที่คุณเขียนค่ะ...หลอกหลานสำเร็จหรือยังค่ะ

แง๊ แง แง ย่าน บ่ มัก............

ตามมาจาก blog พีทคุงอ่ะค่ะ....

ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าคะ....อ่านไปก็..อืม...พยักหน้า...เห็นด้วยๆ พร้อมกับขมุมขมิบ ปากไปมา

ใจก็พาลนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับงาน เพื่อนร่วม เจ้านาย...แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

เพราะทุกครั้งที่รู้สึกหดหู่กับการทำงาน เรามักจะต้องแหล่งพักพิงใจ เพื่อให้ฟื้นกลับมาต่อสู้กับมันอีกครั้ง....แต่เรากลับไม่มี....มันว่างเปล่าอย่างเหลือเชื่อ

สิ่งที่ดีที่สุดคือ ปล่อยวาง เมื่อไหร่ก็ตามที่ก้าวออกมาจากบริษัท เราจะพยายามทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เพื่อใช้เสี้ยวเวลาเล็กกับที่บ้านแลครอบครัวอย่างเต็มที่...เนี่ย คือแหล่งที่มาของพลังที่เหลืออยู่ สำหรับการต่อสู้ในวันถัดไป...

ยินดีที่รู้จักอีกครั้งนะคะ....ว่างๆก็แวะไปเที่ยวบ้างนะคะ

เขาถึงบอกว่า "ชีวิตคือโรงเรียนที่เราต้องเรียนรู้ตลอดไป"

...ความยิ่งใหญ่ที่ได้มาจากการแก่งแย่งแข่งขันมันไม่จีรังเลยนะครับ

นี่ใช่ไหมคะที่เขาเรียกว่า มหาลัยชีวิต

บทเพลง "ความหมาย" อยู่ในชุด ซึม เศร้า เหงา แฮงค์ (ถ้าจำไม่ผิด)....

ลองเข้าไปฟังได้ที่บล๊อค กว่าจะเป็น...ครอบครัวอุ่นรัก (2)


https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=natentertain&month=03-2007&date=31&group=2&gblog=4

ลองฟังดูนะคะ

เมื่อเช้าเข้ามาอ่านแล้วนะคะ
ตั้งท่าอยู่หลายทีว่าจะฝากคอมเม้นท์ไว้
แต่จนแล้วจนรอดก็ยุ่งซะจนไม่ได้ฝากค่ะ
อ่านแล้ว..นอกเหนือจากความรู้สึกที่ว่า
เขียนได้ดี เรียงลำดับความคิดได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน
อีกหนึ่งที่ทำให้รู้จักเจ้าของบล็อกมากขึ้นก็คือ
คุณรู้จักและเข้าใจชีวิตดีนะคะ
คนอายุแค่นี้ เข้าใจชีวิตได้ขนาดนี้ น่าเคารพค่ะ

อยากรู้จังว่าพี่กะว่าก๋า ...อ้าว ลืมแระ โห้...ว่าจะถามหยังหว่า ลืม ๆ ๆ เดี๋ยวไปตามเก็บก่อนค่ะ หล่นบล๊อคใครก็ไม่รู้ (ลืมจริง ๆ ๆ)

เขียนได้เป็นการเป็นงานมากเลย

ไว้จะเข้ามาอีกน๊า

อ่านแล้วสะเทือนใจค่ะ
แต่เรื่องที่จะเล่าอาจไม่เกี่ยวกับเรื่องข้างบนของจขบ. นะคะ

เราเคยไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ฝรั่ง
อารมณ์เขาเรียกว่าขึ้นลงเป็นสิบในแต่ละวัน
อยู่ด้วยยากน่ะค่ะ เพื่อนเรารู้จักเขาบ้างก็บอกว่าเป็นใครคงไม่มีใครอดทน
แถมต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม ปัญหาเยอะมาก
แต่เราคิดว่า คนเหมือนๆ กันจะยากแค่ไหนกันเชียว
แค่เปิดใจและคิดดีกับเขา ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันได้
กว่าจะปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกันด้วยความเข้าใจใช้เวลาอยู่ครึ่งปี
แล้วก็อยู่ด้วยกันจนครบตามสัญญาของการว่าจ้าง
เขาอยากให้เราทำงานต่อ เราเองก็อยากอยู่ต่อ
แต่ว่าเราก็มีอะไรอย่างอื่นที่อยากทำ
คือ ณ ตอนนี้ยังไม่เคยเจอใครที่อารมณ์ขึ้นลงได้เท่าเขาเลย
บางทีเลยคิดว่าโชคดีที่อยู่ร่วมกับคนยากๆ มาได้ ทำให้เราเข้าใจอะไรบางอย่างดีขึ้น
ว่าเพราะอะไร ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น
นับจากสิ้นสุดสัญญาก็ไม่เจอกันสองปีแล้วค่ะ
แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
เราอีเมลไปปรึกษาและพูดคุยกับเขาอยู่เสมอๆ
นึกย้อนไปแล้วรู้สึกดีใจที่เราเลือก อดทนและเปิดใจ
^^

เขียนได้น่าสะเทือนใจดีครับ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ

แวะมาอ่านบทความดี ๆ เหมือนเดิมค่ะ ^_^

น่ากลัวจังเลย เฮ้อออ งาน และ ธุรกิจก็ย่อมเป็นอย่างนี้แล

It called life ka, but...


I don't know why I want to cry.