แงๆๆๆ เมื่อกี้เม้นท์ไปตั้งเยอะหายเกลี้ยงเลยอ่ะ

ไม่เป็นไรเม้นท์ใหม่ แต่ไม่เยอะเหมือนเมื่อกี้แล้วนะ เพราะจำไม่ได้แล้วว่าพิมพ์อะไรไปบ้างก็ไม่รู้เพราะมันยาวเหลือเกิน

ดีใจเหมือนกันค่ะที่ไม่ต้องแบกหนังสือจนใหล่เอียงเหมือนเด็กสมัยนี้...เอาล่ะ สั้นๆก็พอเนอะ

เข้ามาสวัสดียามเช้านะคะ

สมัยนี้เด็กอนุบาล ก็ต้องกวดวิชา เรียนพิเศษแล้ว

สมัยเราเหรอ ยังเล่นกระต่ายขาเดียว ทอยตุ๊กตุ๋น อยู่เลยคะ

สวัสดีค่ะ กลับมาแล้วค๊า

มาอ่านเรื่องดี ๆ ยามเช้า ๆ ค่ะ

เป็นอีกคนที่ไม่เรียนพิเศษ แล้วก็ไม่เคยต้องแบกกระเป๋าใบโต ๆ ไปเรียน

เห็นเด็กสมัยนี้แล้วก็น่าเห็นใจเหมือนกันค่ะ แบกกระเป๋าใบโตกว่าตัวอีก

ถ้าความรู้แน่นเอี๊ยดเหมือนหนังสือในกระเป๋าก็ดีนะคะ

.... 555 อ่านไปขำไป อมยิ้มไป ไม่เหมือนหนูตะบี้ตะบันเรียนทุกอย่าง กลัวว่างจัด เรียนตั้งแต่เช้า ยันเย็นเลิกเรียนทุ่มตรง บ้าพลังงานอย่างแรง เริ่มตั้งแต่ยังไม่อนุบาลพึ่งมาชา ๆ ตอนเขามหาลัย เมื่อยและเบื่อแระ ทำกิจกรรมฮา ๆ ดีกว่า

การไปเรียนพิเศษก็เป็นการที่เราได้เจอเพื่อนใหม่จากตจว.ด้วยแระ อุตส่าห์มาตั้งไกล...เราอยู่ใกล้เลยต้องขยันกับเขามั้ง....ฮี่ ฮี่...

พ่อแม่สมัยก่อน กับสมัยปัจจุบัน...มีความคิดเหมือนกันคือรักลูก แต่การดำเนินชีวิตเปลี่ยนไปตามยุคสมัย....การอบรมเลี้ยงดูเลยต่างกัน....

ถ้าให้ดี...ต้องมองดูทั้งพ่อแม่สมัยเก่าและปัจจุบัน แล้วนำผลดีผลเสีย มาประยุกต์ใช้กับลูก...ที่ไม่ทำร้ายลูก และทำให้ลูกต้องแบกหนักจนเกินไป....

พูดง่ายแต่ทำยาก!!!!!

ได้ฟังข่าวเรื่องโอเน็ต เอเน็ตแล้วเซ็งเลยค่ะคุงครูก๋า.. เด็กซิ่วจะฟ้องร้องให้ได้สิทธิ์ในการใช้ผลสอบครั้งใหม่ ส่วนเด็กที่จบ ม.6 ปีนี้ก็จะฟ้องกลับหากศาลอนุมัติตามที่เด็กซิ่วร้องขอ เพราะบอกว่าเป็นการเบียดบังสิทธิ์ของเด็ก ม.6


โอ๊ยย...ฟังแล้วเครียดแทน แถมด้วยรู้สึกดีที่สมัยที่เราสอบไม่เป็นแบบนี้ ไม่งั้นคงอยากฆ่าตัวตายวันละหลายรอบเลยอ่ะ

พ่อแม่ทุกวันนี้รักลูกค่ะ อยากให้ลูกได้ทำงานดีๆ กลัวเรียนไม่ทันเพื่อน เลยบังคับให้ลูกเรียนพิเศษ เด็กสมัยนี้เย็นๆไม่มีเวลาวิ่งเล่นเลยค่ะ กว่าจะเลิกเรียนพิเศษก็ เกือบสองทุ่มแล้วค่ะ มาถึงบ้านก็อาบน้ำ นอน เพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ออกไปโรงเรียนแต่เช้าค่ะ...

ดีจังเลย...

ชอบเรื่องนี้จัง เป็นมุมที่พ่อแม่ควรหันมามอง

ไม่คิดจะให้ลูกมาเป็นความฝันของพ่อแม่เหมือนกัน
จะให้ลูกเลือกเอง จะเรียนหรือไม่เรียน เลือกเอง เพียงแต่จะบอกว่าทำแบบนี้ได้อะไร ไม่ทำได้อะไร ตัดสินใจเอง...

สิ่งที่คาดหวัง (ลึก ๆ) คือให้ลูกเกิดมาเพื่อไม่ต้องกลับมาเกิดอีกเท่านั้น..

สมัยผมเด็กต่างอำเภอเข้ามาเรียนในตัวจังหวัดก็ได้เรียนพิเศษนะคับแต่อันนี้ผมสมัครใจเรียนเองคับ มันช่วยกระตุ้นให้เราอ่านหนังสือคับ ทั้งที่จริงไม่ต้องเรียนก็ได้คับ อ่านเองก็ได้ แต่ก็ถือว่าโอเคนะคับ เพื่อนที่ไม่เรียนคะแนนก็ดีนะ เป็นเพราะเค้าขยันมากกว่านะคับ ถ้าเกิดมีลูกจะไม่บังคับแน่นอนคับ

เห็นด้วยทุกอย่างเลยค่ะที่คุณเขียนมา
ตัวเองก็ไม่เคยต้องเข้าเรียนในโรงเรียนกวดวิชาเหมือนกัน
ยังเคยแอบสงสัยเหมือนกันนะคะว่าพ่อ-แม่สมัยนี้
ส่งลูกไปเรียน หรือส่งไปวิ่งแข่งร้อยเมตร
จริงอยู่นะคะว่านั่นคือความรักความหวังดีกับลูก
จะพ่อแม่สมัยโน้นหรือสมัยนี้ ความรักความหวังดีกับลูก
ไม่ได้แตกต่างกันหรอก แต่เหนือสิ่งอื่นใดน่าจะมองที่
ความต้องการและมีความสุขที่จะทำสิ่งหล่านั้นของเด็ก
เป็นสำคัญ ไม่ใช่เอาความอยากของพ่อแม่เป็นที่ตั้ง
อยากให้ลูกเป็นหมอ อยากให้ลูกเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจ
อยากให้ลูกเป็นดารา ก็ทั้งผลัก ทั้งดันกันไป
ไม่ได้มองว่าการที่เด็กต้องมาให้ชีวิตตามเส้นที่เราขีดไว้
เขาจะมีความสุขหรือเปล่า สนุกกับมันหรือเปล่า
หรือรักในสิ่งที่เขากำลังทำหรือเปล่า

ตัวเองยังไม่มีครอบครัวค่ะ ก็เลยมองต่างออกมาในแง่นี้
แต่ถึงอย่างไรหากวันหนึ่งแต่งงาน มีครอบครัวไป
เมื่อมีลูก เราก็ยังยึดความคิดนี้อยู่ดี คือเขาจะเป็นอะไร
จะทำอะไรก็ขอให้มันมาจากความรัก
ความชอบของเขาเป็นหลัก ที่สำคัญคือขอให้เขา
มีความสุขที่จะทำ มีคาวมสุขที่จะเป็นแค่นี้เราก็มีความสุขแล้วค่ะ

ตอนเด็ก ๆ ถือคติ "เรียนไป ตายก็ลืม" ค่า
แต่ไม่เคยทำตัวให้ลำบาก อย่างโดดเรียน หรือสอบตก
เพราะแม่ไม่เคยตื่นเต้นกะผลการเรียนค่ะ สอนแค่ว่าให้รับผิดชอบกับการกระทำตัวเองทุก ๆ อย่าง ไม่ว่าจะดีหรือแย่
(เอ็งสอบตก เอ็งก็เป็นคนซ่อม ไม่ใช่แม่ เอ็งเรียนไม่จบ เอ็งก็อายเพื่อน ไม่ใช่แม่ เอ็งเรียนได้ดี เอ็งก็ภูมิใจในตัวเอง แม่ช่วยเพิ่มความภูมิใจนั้นไม่ได้ เพราะงั้น โตพอจะคิดได้ก้อคิดเองจ้า)

บางที สังคมดี ๆ ที่เลือกให้ลูก ๆ จากการที่เรามองเห็น อาจไม่เหมาะกะเขาก็ได้นะคะ เรื่องแบบนี้เหมือนมีมิติ เรามองจากภายนอกอาจมองไม่เห็นความกดดันของเด็ก ๆ ที่สู้โดยไม่เข้าใจว่า โตเป็นผู้ใหญ่มันต้องผ่านอะไรขนาดนี้ด้วยหรอฟะ เด็ก ๆ ก็เลยรุสึกกดดันเกินเหตุ ทั้ง ๆ เดินออกมาจากจุดนั้นก็ได้ แต่ติดที่พ่อแม่ เลยทำอะไรที่เป็นการคิดสั้น หนีปัญหา

กะลังจะเป็นแม่คน ก็เลยต้องคิดเรื่องนี้เยอะ ๆ ขึ้นค่ะ เพราะคนรุ่นเรา เริ่มเพี้ยน เป็นผู้ใหญ่ที่แย่ลง แล้วไปบอกให้เด็ก ๆ ทำตามตัวเอง ก็แย่สิเนอะ

เม้นท์ยาวหน่อยนะค้า เหมือนบ่น ขอโทษทีนะคะ

ขอบคุณที่ไปให้กะลังใจที่บล้อกค่า

เป็นอีกหนึ่งคนในระบบที่สังคมกำหนดให้ค่ะ

เค้าให้เรียนก้เรียน

เค้ากวดวิชาก็กวด

ออกจากบ้านตีสี่ไปแย่งที่เรียนพิเศษ จะบ้าป่ะ

รอดมาได้ โดยไม่เป็นบ้าตายก็ขอบคุณฟ้าแล้วค่ะ

Goooooooooood morningggggggggg　

เหมือนกันเลยเจ้า บ่เคยเรียนพิเศษที่ไหนเหมือนกัน แต่พ่อแม่ค่อนข้างบังคับเรื่องการเรียน กิจกรรมกิจเกิมหยังบ่ค่อยได้ทำเจ้า พ่อบ่อนุญาต หรือถ้าอนุญาตก็จะไปคุม ชีวิตอยู่ในคอกโหดๆน่ะ
พอหลุดออกมาได้ มันเลยหลุ เป๋นบ้าเป๋นว้อไปพักนึงเหมือนกัน แต่ยังดีที่ประคับประคองตัวเองได้

อย่างนึงที่ข้าเจ้าได้รับจากการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ก็คือ...

การพยายามจะเป็นนั่นเป็นนี่ มันอาจจะไม่เกินไขว่คว้า ไม่เกินความสามารถของคนเลย
แต่ข้าเจ้าบ่ได้วัดคนจากตรงนั้น ไม่ได้สนใจในการประสบความสำเร็จของคนเลยแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม ข้าเจ้าสนใจคนที่ล้มเหลว คนที่หกล้ม คนที่พ่ายแพ้
แล้วกลับลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งหนึ่งอย่าภาคภูมิใจ

คุณไม่อยากรู้หรือ เขาทำอย่างไร?

ไม่เคยเรียนพิเศษเหมือนกัน
แต่ก็ยังเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้
สมัยนี้พ่อแม่คิดแทนเด็กเยอะ
น่าจะให้เด็กคิดแทนตัวเองมั่ง 555

อ่านแล้วดีจัง ฝนเองก็ไม่เคยเรียนพิเศษ หรือกวดวิชาที่ไหน แบบว่าพ่อแม่ไมได้คาดหวังอะไร ได้ไปเรียนแข่งกับใครที่ไหน
ก่อนเลิกเรียนคุณครูก็ท่องสูตรก่อนกลับบ้านทุกวัน กลับมาถึง ก็ช่วยแม่นิดหนึ่ง ก็ออกมาวิ่งเล่น พอมืดก้กลับไปกินข้าว อาบน้ำนอน มีการบ้านก็ทำ สบาย

เด็กสมัยนี้ น่าสงสารนะ เรียนกันหัวโต ตัวลีบแล้ว ทำให้เด้กสมัยเครียด ตั่งแต่อายุน้อยๆ ไม่อยากบอกว่าใครผิด พ่อแม่ทุกคนรักลูก อยากให้ลูกเก่ง ทุกคน

ผู้ปกครองบางคน สานฝันตัวเองที่ทำไม่สำเร็จ... โดยผ่านลูก
ผู้ปกครองบางคน หน้าบางเกินกว่าจะให้ลูกตัวเองอยู่เฉยๆ ในขณะที่เด็กคนอื่นจำเป็นต้องบ้าจี้ตามพ่อแม่เรียนหนักเกินเหตุ
ผู้ปกครองบางคน อยากหาพรสวรรค์ของลูกเจอเร็วๆ จึงต้องอัดความรู้ความสามารถ(ที่คิดว่า)พิเศษเข้าไปเยอะๆ

รัก ลูก ให้ ถูก ทาง เน้อ พี่น้อง!

สมัยเราคนที่ต้องเรียนพิเศษกวดวิชาส่วนใหญ่จะเป็นเด็กที่เรียนอ่อนไม่ทันเพื่อนๆตอนนี้เลยอดสงสัยไม่ได้ว่าปัจจุบันนี้การสอนในรั้วโรงเรียนหย่อนประสิทธิภาพลงไปมากโขรึว่าเด็กอ่อนกันไปหมดค่ะ ^^''
..
เรียนเยอะค่าใช้จ่ายก็แยะพ่อแม่ก็ยิ่งต้องทำงานมากขึ้นแล้วที่นี้เมื่อต่างคนต่างมีภาระมากมายขนาดนี้แล้วเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบครอบครัวจะเหลือสักเท่าไหร่นะคะ ..
..
..
ปล รู้สึกโชคดีเช่นกันค่ะที่เกิดก่อน

เรียนเชิญท่านผู้มีจิตฝักใฝ่ในเรื่องราวของวัด
ที่บล็อก วัดในลำปางของกระผม
วันนี้นำเสนอ วัดเจดีย์ซาวหลังจังหวัดลำปางครับ
กรุณาอย่าพลาดป้ายคำสอน
โดยเฉพาะท่านที่ปัญหาด้านความรัก การงาน

ขอบคุณครับ

ผมทั้งเคยกวดวิชา เรียนพิเศษ และหิ้วกระเป๋าหนักๆครับ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับเรียนตลอดเวลา ยังดีที่พ่อแม่ไม่ได้กดดันให้ผมต้องเรียนอย่างนั้น เรียนอย่างนี้ครับ

ปล. หิ้วกระเป๋าหนักๆเป็นการออกกำลังกายดีนะครับ

ดีจังเลยค่ะ....ที่พ่อกับแม่ของ กะว่ากำ ไม่กดดัน

ต่างกับเรา มากเลย พ่อมักจะถามเราว่าจบมา

จะทำอะไรกิน ตอนที่พ่อถามเราอยู่ปี 2-ปี3

เราเองก็ยังไม่รู้ตอบไม่ได้ กดดันมากเลยค่ะ

ตอนนั้นทะเลาะกับพ่อบ่อยมากๆ บางครั้งก็ไม่อยาก

กลับบ้าน แต่สุดท้ายก็มาตายรังทุกที (ไม่มีตังค์)

ร้องไห้ ร้องไห้ และก็ร้องไห้ ................

เราชอบขีดๆเขียนๆ วาดรูป แต่งภาพ

ตอนนี้เราเหมือนคนบ้า ในสายตาพ่อไปแล้ว 555

อืม นั่นสิคะ บีก็โชคดี ที่ไม่เจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ ถึงจะมีไปเรียนบ้างก็ด้วยความสมัครใจของตัวเอง ^_^

อ่านเรื่องตอนเด็กของคุณแล้ว
ผมตาร้อนอ่ะคับ
อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง

มาอ่านคอมเม้นท์และดูอาหมวยแก้มแดง