ก็คงเป็นแค่ช่วงหนึ่งที่แนวความคิดเป็นอีกแบบ แต่เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป ก็ทำให้ความคิดเปิดกว้างขึ้น....

ความจริงถ้ามองในอีกแง่มุมหนึ่ง ก็ควรจะภูมิใจด้วยซ้ำที่ครูเหล่านั้นสอนให้เรารู้จักคิด และได้ดูแลตัวเอง....

ไม่ค่อยสนใจหรือใส่ใจในระบบการศึกษาเท่าไหร่นัก

รู้แต่ว่ามีหน้าที่เรียน ก็เรียนเพื่อให้พ่อสบายใจ

เรียนยังไงก็ได้ ให้พ่อไม่ต้องลำบากหาที่เรียนบ่อยๆ

จำได้ว่าตอนจบ ม.3 ทางโรงเรียนเขาจะให้สิทธิ์เด็กเก่าที่เรียนเกรดดีๆ เพื่อเรียนต่อ ม.4 ที่เดิมได้ ในใจตอนนั้นมุ่งมั่นอย่างมาก เพื่อที่จะเรียนเพื่อให้เกรดถึง โดยหวังอย่างเดียวคือ พ่อไม่ต้องยุ่งยากหาที่เรียนให้ใหม่

เรียนจบ ม.6 ก็มุ่งมั่นอีกว่า ต้อง ม.ของรัฐเท่านั้น และต้องสอบเข้าให้ได้ โดยไม่สนใจว่าจะ ม.อะไร คณะอะไร เพราะไม่อยากให้พ่อเสียเงินมากเกินความจำเป็นกับ ม.เอกชน เพื่อแลกกับกระดาษเปิดทางสู่อนาคต

ความเข้าใจในการเรียนมีแค่นั้นจริงๆ

แต่โชคดี
ระหว่างทางเดินนั้น พบเจอครู อาจารย์
ที่เป็นเรือจ้างสมบูรณ์แบบ
ท่านสละเวลาให้กับลูกศิษย์จริงๆ
อาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้น ม.ปลาย 3 ปี
สละเวลาและชีวิตเพื่อลูกศิษย์ของท่านจริงๆ

มารู้สึกแย่กับระบบการศึกษาตอนเรียน ป.โท นี่แหล่ะ
หมดศรัทธากับการเรียนไปเลย
เหมือนยิ่งเรียนจะยิ่งถอถอย ซะงั้น

ชอบรูปวาดนั่นมากเลย.....
เด็กเก็บกดรึ? แลดูเป็นปีศาจดีน่อ...

"ระบบ"การศึกษา ไม่ขอออกความเห็น
อยากออกความเห็นเรื่อง ระบบการใช้ชีวิตมากกว่า

ขอดูภาพวาดวันนี้หน่อย
เพื่อยืนยันว่า เด็กเก็บกด หายไปแล้ว
เอ แต่ไม่ใช่เปลี่ยนมาเป็น ผู้ใหญ่เก็บกด นะเออ

แล้วประโยคนี้แปลว่าอะไรคะ
โดนแบบไปเรียบร้อยครับ

มีความสุขกับอากาศร้อนๆ ให้ได้นะคะ
^^

แวะมาอ่าน...

สะดุ้ง..แหะ..แม่นเป้นครูแบบนี้ก่อหา...

รีบสำรวจตัวเอง..อย่างสุดฤทธิ

มันอยู่ทีี่่การทำงานมากกว่านะ อย่างบางทีเรียนแล้วไม่ได้นำมาใช้ในการทำงานเลยคับ

บางเรื่องก็พูดยากเนอะ

ทำตัวเราให้ดีที่สุดละกันค่ะ

อ่ะ มาช่วยเพิ่มเรตติ้งที่หน้าบ้านนี้อีกครั้ง
ก่อนจะไปเดินเล่นหลังบ้าน
อิอิ

พรุ่งนี้คงไม่ได้มาชมภาพวาดฝีมือ ผู้ใหญ่ไม่เก็บกด
เพราะว่าจะกลับบ้านที่ตจว. ค่ะ
บอกก่อนว่าไม่ใช่เชียงใหม่แน่ๆ
อีกสองสามวันเจอกันใหม่ค่ะ

^^

สำหรับ เราแล้วเราชอบ ครู ที่ไม่ได้สอนในตำราหน่ะ

เพราะว่าในตำราเราอ่านเองได้ โดยเฉพาะครูที่ชอบ

เล่าเรื่องประสบการณ์ชีวิต หรือไม่ก็ความรู้รอบตัว

ที่เราไม่เคยรู้มาก่อน หรือแม้กระทั่ง ครู ที่คิดนอกกรอบ

ปริญญาใจที่บ้านยังไม่พอเหรอยะ

ถึงอยากเรียนอีกเนี่ย

เดี๋ยวเหอะ

อิอิ

ปริญญาอะไร ไม่เท่าปริญญาชีวิต

ที่แต่ละคนได้เรียนรู้มา

เพราะแต่ละคนก็คงได้รับมาคนละหลายๆ ใบ

เลยเนาะ

จิงปะ

เห็นรูปนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดจังค่ะ
เหมือนถูกพันทนาการ รัดตรึง
อยากจะเอากรรไกรตัดเส้นลวดและเชือกเหล่านั้นออกไปเหลือเกิน
ความเจ็บปวดอาจจะบรรเทาเบาบางลงไปได้

ระบบการศึกษาก็เหมือนกับระบบอื่นๆ

มีคนอยู่ในระบบไหน ก็วุ่นวายไปเสียทุกระบบแหละครับ

เช่นเดียวกับ วงการการศึกษา ครู เป็นผู้ที่ถูกคาดหวังมาก

แต่ในขณะที่ระบบของการคัดเลือกครู และส่งเสริมยกระดับวิชาชีพครู

กลับถูกมองข้ามไป

ฉะนั้นก็ทำใจเถอะครับ

มาสร้างระบบความคิดดีๆ ให้กับเด็กไทยดีกว่าครับ อย่ายกให้ครูเป็นผู้สร้างแต่เพียงฝ่ายเดียว

modeling ดีๆ ก็ทำให้เด็กๆได้ดูกันบ้าง เนอะ

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะคะ
ตอบคุณกะว่าก๋า ที่ไปถามไว้ในบล็อกนะคะ อักษรศาสตร์ เป็นคณะวิชาหนึ่ง ที่มีหลายภาควิชา ส่วนใหญ่จะเน้นเรียนในเรื่องภาษา เช่นภาควิชาภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน ไทย ส่วนวรรณกรรมต่างประเทศเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรค่ะ

ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่ตนรักและเลือกแล้วนะคะ

อ่านแล้วนึกถึงหนังสือเล่มหนึ่ง "ฉันจึงมาหาความหมาย" ค่ะ ชอบวรรคทองที่ว่า "สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว"

และชอบประโยคนี้ของคุณค่ะ "อยากออกไปแลกอนาคตกับอาจารย์ในคณะฯสักตั้ง..."

ฉันค่อนข้างเชื่อยังไงไม่รู้แฮะ ว่า..ตอนนั้นถึงคุณจะออกไปแลกอนาคตกับอาจารย์จริงๆ อีกสิบกว่าปีต่อมาคุณก็มาจบอย่างที่คุณเป็นนี่..อยู่ดีค่ะ เพราะอะไรหรือคะ คุณมีความคิดและจิตสำนึกแบบนี้เป็นหางเสือ ถึงที่สุดมันก็จะพาคุณมายืนอยู่ ในที่ๆคุณยืน ณ.ปัจจุบันนี้อยู่ดี

นิทราสวัสดิ์ค่ะ