มีนาคม 2566
 
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
10 มีนาคม 2566

: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - คุรุวิพากษ์คุรุ ตอนที่ 2 :



: คุรุวิพากษ์คุรุ ตอนที่ 2 :

บรรยาย - OSHO
แปล - โตมร ศุขปรีชา








ท่านโอโชเป็นนักคิดชาวอินเดีย
มีศูนย์วิปัสสนาขนาดใหญ่ในหลายประเทศ
เป็นนักพูด นักปราชญ์ ผู้นำทางจิตวิญญาณซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังระดับโลก
ในอีกทางหนึ่งก็มีข้อครหาเกี่ยวกับวิธีสอน คำสอนอันหมิ่นเหม่ ท้าทายความเชื่อ
รวมถึงเงินและของสะสมมีค่าจำนวนมากมายที่ท่านมี

ผมชอบอ่านหนังสือของท่าน ทุกครั้งที่อ่านเหมือนได้ฟังความคิดที่ท้าทายความคิด
เหมือนเป็นคำสอนที่ยั่วให้อ่านและคิดตาม คำสอนซึ่งท้าทายให้เราลืมสิ่งที่เคยเชื่อ
เพื่อลองค้นหา ‘คำตอบ’ ใหม่ ๆ ในสิ่งที่เราเคยสงสัย


การอ่านหนังสือเล่มนี้ซ้ำอีกรอบ ทำให้ผมเข้าใจสิ่งที่เคยไม่เข้าใจมากขึ้น
เพราะนักปราชญ์ นักเขียน ศาสดา ผู้นำทางจิตวิญญาณ ในหนังสือเล่มนี้ที่ท่านโอโชกล่าวถึง
ผมเริ่มได้อ่านงานเขียน คัมภีร์ หนังสือของคนเหล่านั้นในภายหลังมาเรื่อย ๆ จำนวนหลายเล่ม
เช่น หนังสือของท่านรูมี , กฤษณะมูรติ , คาลิล ยิบราน ,เล่าจื้อ , ไบเบิล ฯลฯ


‘คุรุวิพากษ์คุรุ’ ให้ความรู้สึกเหมือนท่านโอโชบรรยายให้ลูกศิษย์ฟัง
เล่าเรื่องเกี่ยวกับนักคิด นักปราชญ์ ศาสดาทั้งหลาย
โดยมีทั้งข้อมูล ประวัติ แนวคิด และบทวิพากษ์ที่ท่านโอโชมีกับคำสอนหรือแนวคิดของบุคคลเหล่านั้น
โดยแทรกเรื่องเล่า นิทานขำขันเป็นระยะ ๆ

สิ่งที่ท่านท้าทายลูกศิษย์อยู่เสมอ คือ ทำอย่างไรเราจึงจะรู้แจ้งดั่งนักคิด นักปราชญ์ และศาสดา
เพราะต่อให้เราอ่านคัมภีร์ทุกเล่มบนโลกนี้ เราก็ไม่อาจรู้แจ้ง
ยิ่งมีความรู้มากเท่าไหร่ เหมือนเรายิ่งพอกพูนอัตตาและความยึดมั่นถือมั่นในตัวมากเท่านั้น


‘การรู้แจ้ง’ จึงไม่อาจเกิดขึ้นได้ด้วยการแสวงหา แต่มันเกิดขึ้นเมื่อการค้นหาล้มเหลว
ท่านโอโชกล่าวว่าท่านไม่ได้ห้ามลูกศิษย์แสวงหา
เพราะหากเราไม่แสวงหา ย่อมไม่มีวันรู้ว่าการแสวงหานั้นเป็นเรื่องว่างเปล่าและไร้ค่า
การ ‘ค้นพบ’ สิ่งนี้ในตนต่างหากที่มีค่า และมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราสิ้นสุด ‘การค้นหา’ นั่นเอง



‘การปฏิบัติธรรม’ จึงมีหลากหลายวิธี หลากหลายรูปแบบ
แต่ทั้งหมดต้องนำไปสู่
‘การตระหนักรู้ในความจริงแห่งชีวิต’
หนทางมีหลายสาย แต่ถนนทุกสาย นำไปสู่จุดหมายเดียวกัน

‘ความทุกข์’ ในชีวิตเปรียบเสมือน ‘คุก’
บางคนอยู่ในคุก และบางคนก็กลายเป็นคุกนั้นไปเลย
ถ้าเราปรารถนาที่จะออกจากคุก หรือ ไม่อยากจะเป็นทุกข์
สิ่งแรกที่เราต้องรู้ คือ เราอยู่ในคุก หรือ เราคือทุกข์
‘การระลึกได้’ คือ บานประตูบานแรกของการเปิดออกสู่อิสรภาพ !

การเปลี่ยนผ่านภายในตนเอง
ไม่อาจแสวงหาพบในวัด มัสยิด โบสถ์
ไม่มีสิ่งนี้ในทุก ๆ ที่...ที่เธอไป
ไม่มีใครช่วยเธอได้ ไม่มีใครทำให้เธอรู้ได้ นอกจากตัวเธอเอง

ท่านโอโชใช้คำว่า อย่าเป็นมนุษย์ที่ติดฉลาก
ทำไมต้องติดป้ายว่าตนเองเป็นพุทธ คริสต์ มุสลิม เป็นเต๋า เป็นเซ็น ฯลฯ
แต่จงทำให้โลกทั้งโลกกลายเป็นโบสถ์วิหารอันศักดิ์สิทธิ์
จงทำให้สรรพสิ่งกลายเป็นวัด หรือสถานธรรม
จงมองให้เห็นพระเจ้าในตนเอง และมองเห็นตนเองในพระเจ้า

ไม่มีประโยชน์เลยในการคาดหวังว่าจะมีใครสักคนพาเราพ้นทุกข์พบธรรม
เสียเวลาที่จะร้องขอว่า “ได้โปรดเปิดประตูให้ฉันด้วย”
เพราะแท้ที่จริงแล้วประตูไม่เคยปิด
แต่เธอต้องเดินเข้าไปสู่ ‘ความรู้แจ้ง’ นั้น
ด้วยตัวเธอเอง













































Create Date : 10 มีนาคม 2566
Last Update : 10 มีนาคม 2566 4:09:34 น. 14 comments
Counter : 651 Pageviews.  

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณปัญญา Dh, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณเริงฤดีนะ, คุณThe Kop Civil, คุณอุ้มสี, คุณkae+aoe, คุณหอมกร, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณกิ่งฟ้า, คุณtoor36, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณtanjira, คุณตะลีกีปัส, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณสองแผ่นดิน, คุณnewyorknurse


 
สวัสดียามเช้าครับคุณก๋า


โดย: ปัญญา Dh วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:4:57:18 น.  

 
จริงค่ะ
ที่ในโลกมีคน 2 ประเภท..ผู้รู้ และผู้ไม่รู้
ผู้รู้ยังจำแรกเป็น..ผู้รู้มาก ผู้รู้ปานกลาง และผู้รู้น้อย


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:6:30:59 น.  

 
ผมว่าแมนยูฯ ยังคงน่ากลัวอยู่นะครับ มาพลาดตรงแพ้ลิเวอร์พูลนัดเดียว ที่สำคัญแพ้เยอะด้วย 555 ถ้วยยูโรป้าน่้าจะเข้าชิงนะครับ


โดย: The Kop Civil วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:6:52:19 น.  

 
เยี่ยมจ๊ะ


โดย: อุ้มสี วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:7:37:24 น.  

 
แวะมาโหวตหนังสืออ่านยากของคุณก๋า
ดูแล้วน่าปวดหัวพอๆ กับคำพูดตาลุงนั่น
อ้าวคุณธัญยังไม่แวะมาลงชื่ออีกเหรอนี่



โดย: หอมกร วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:8:42:28 น.  

 
สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

มาอ่าน ตัวอย่าง จากหนังสือ คุรุวิพากษ์คุรุ ตอนที่ 2 ตัวอย่าง
ที่ยกมาบล็อกนี้ ก็มีข้อคิด คติธรรม เตือนใจ คนอ่านได้จ้ะ แต่ก็มีที่
ไม่เข้าใจหรือไม่เห็นด้วยนะ
"พวกคุณล้วนมีชีวิตอยู่ด้วย ความกลัว" ทำไมจึงต้องมีชีวิตอยู่
ด้วยความกลัว มองแง่ลบมากไปไหมเนี่ย คนเราถ้าไม่ได้ทำชั่ว ทำ
ผิดเรื่องศีลธรรม ทำไมต้องกลัว ล่ะ เลยไม่รู้ว่า ต้องการสื่อถึงเรื่อง
อะไร เนาะ

โหวดหมวด แนะนำหนังสือ



โดย: อาจารย์สุวิมล วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:9:15:56 น.  

 
สวัสดีค่ะน้องก๋า
วันนี้พี่กิ่งมาประชุมที่เทศบาลใช้โทสับไม่ค่อยสะดวกค่ะ โหวตให้ก่อนนะคะ



โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:9:23:49 น.  

 
ผู้รู้กับผู้ไม่รู้ ... ตามนั้นเลยค่ะ

เห็นด้วยเลยค่ะ มีชีวิตอยู่ด้วยความกลัว
ความกลัวของผู้คนทำให้เกิดทั้งเรื่องร้ายเรื่องดี


โดย: NENE77 วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:10:30:11 น.  

 
การไม่รู้น่ะแหละคือ รู้ รู้ว่าไม่รู้ สับสนชะมัด ผมว่าผู้นำบางคนขาดความตะหนักถึงในเรื่องนี้มาก


โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:10:42:30 น.  

 
ครูวิจารณ์ครูอื่นนี่ เสี่ยงครับ 555 แต่คงเป็นอุบายทำให้คน
สนใจติดตามแนวคิดที่สอดแทรกไปด้วย..

ที่ผมสนใจคงเป็นเพราะท่านจัดตั้ง สถานปฏิบัติธรรมหลายแห่ง
ดีครับ ให้ทุกคนลองทำ ปฏิบัติแล้วจะได้รู้เห็นความจริงเพิ่มขึ้น


โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:16:36:56 น.  

 
สวัสดียามเย็นจากศิริราชค่ะก๋า

พี่พาแม่มาพบหมอตามนัดค่ะ

รถติดมากมายค่ะเย็นวันศุกร์

สุขกายสบายใจนะคะก๋า


โดย: tanjira วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:16:38:21 น.  

 
สวัสดีมีสุขค่ะ

ในโลกล้วนมี 2 ฝั่งคือ ใช่ กับไม่ใช่
รู้ กับ ไม่รู้ มักตรงข้ามกันเสมอ
จริงตามนั้นค่ะ

บางข้อความอ่านแล้วไม่เข้าใจค่ะ
ก็อ่าน แต่ไม่เข้าใจ ก็ผ่านไปค่ะ
ไม่ติดข้องที่จะต้องทำความเข้าใจ
อันไหนอ่านแล้ว คิดว่าเข้าใจ
ก็อาจไม่ตรงตามที่ผู้เขียนส่งผ่านความรู้สึกมาก็ได้ค่ะ


โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:19:04:17 น.  

 
แวะมาทักทายค่ะพี่ก๋า


โดย: หนีแม่มาอาร์ซีเอ วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:19:34:41 น.  

 
รู้จักตัวเอง เข้าใจตัวเอง ไม่หลงผิด ก็ไปถูกทาง

วันนี้ มีหน่วยงานของเทศบาลมาฉีดละลองน้ำลดฝุ่นด้านนอกของอาคารครับ
แต่เป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ





โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 10 มีนาคม 2566 เวลา:23:31:23 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

กะว่าก๋า
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [?]




มองฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
หรืออาจไม่เห็นฉัน

ฉันแค่แวะผ่านทางมา
และอาจไม่หวนกลับมาทางนี้อีกแล้ว

เราเคยรู้จักกัน
และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

มองดูฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
และฉันอาจมองไม่เห็นเธอ.





[Add กะว่าก๋า's blog to your web]