:: เรา...และที่นี่ ::
:: เรา...และที่นี่ ::
เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
เราคิดว่าเรายากจน แต่ที่นี่...ยังมีคนที่ยากจนกว่า
เราคิดว่าเราทุกข์ แต่ที่นี่...มีคนที่ทุกข์กว่า
เราคิดว่าเราท้อ แต่ที่นี่...ยังมีคนที่ท้อกว่า
เรายังเหลือความหวังในชีวิต แต่ที่นี่... บางคนอาจขอแค่ได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และรู้ว่าตนเองยังมีลมหายใจอยู่
เรายังมีโอกาสในชีวิต แต่ที่นี่...ใครบางคนอาจไม่เคยรู้จักคำว่าโอกาส
เรา...และที่นี่ เราจะรู้ว่าตัวเราโชคดีขนาดไหน และเรา... มีหลายสิ่งหลายอย่าง มากกว่าคนอื่นมากเพียงใด.
บ่ายสอง สระน้ำตโปธาร อินเดีย
22 ธันวาคม 2552
ที่นี่คือสระน้ำสาธารณะที่เก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในอินเดีย มีอายุหลายพันปี ที่นี่แบ่งออกเป็นสามระดับชั้น ชั้นบนสุดคนวรรณะแพทย์จะเป็นผู้อาบน้ำ จากนั้นท่อน้ำจะนำน้ำที่คนในชั้นแรกอาบ ปล่อยไหลลงมาสู่ชนชั้นศูทรที่อาบน้ำในสระขนาดใหญ่เป็นชั้นที่สอง และสุดท้าย...น้ำที่ล้างคราบไคลจากสองชนชั้น จึงไหลลงมาสู่ด้านล่างสุด เพื่อให้ชนชั้นจัณฑาลได้อาบกัน
ผมเดินถ่ายภาพชนชั้นจัณฑาลที่กำลังอาบน้ำ สองข้างทางเดินขึ้นบันไดเต็มไปด้วยขอทานและคนพิการ
ผมยกกล้องขึ้นถ่ายภาพคนชั้นจัณฑาลที่กำลังอาบน้ำ ผู้คนมากมายยืนมุงดูพวกเขาราวกับไม่ใช่คน... และพวกเขาเองก็อาบน้ำที่ดำและขุ่นข้นนั้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา...
น้ำที่ไหลผ่านลงมาพร้อมกับสิ่งสกปรกโสโครก คราบเหงื่อไคลของคนที่อยู่ด้านบน...
ผมเฝ้ามองดูและถ่ายภาพเพียงไม่กี่ภาพ ตัดสินใจปิดฝาหน้ากล้องเลนส์ ยิ่งเดินสูงขึ้นไป ยิ่งหดหู่ในใจ
และในที่สุด... ผมก็ตัดสินใจเดินกลับลงมาอย่างรวดเร็ว
ถ้าผมคิดจะตั้งใจตั้งคำถาม มันคงต้องเริ่มต้นด้วยคำว่า "ทำไม ?" ทำไมๆๆๆๆๆ....มากมายร้อยแปดพันคำถาม
ผมเลือกที่จะไม่ตั้งคำถาม แต่เป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ที่เฝ้ามองดูบางสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ด้วยความสะเทือนใจ
Create Date : 30 มกราคม 2553 |
|
129 comments |
Last Update : 30 มกราคม 2553 4:32:10 น. |
Counter : 4110 Pageviews. |
|
|