เรื่องสั้นและนิยายของกะว่าก๋า เรื่องสั้นและนิยายของกะว่าก๋า ผมเขียนเรื่องสั้นไว้จำนวนหนึ่ง ส่วนใหญ่เขียนร่วมในโครงการถนนสายนี้มีมิตรภาพ และโครงการถนนสายนี้มีตะพาบ ซึ่งทั้งสองโครงการเป็นการร่วมสนุกกับเพื่อนบล็อก ที่ช่วยกันคิดหัวข้อในการเขียนงานเดือนละ 2 บล็อก เพื่อน ๆ และตัวผมช่วยกันตั้งโจทย์แล้วเขียนงานกันอย่างอิสระ ไม่บังคับรูปแบบการนำเสนองาน ผมเขียนนิทาน เรื่องสั้น ไว้จำนวนหนึ่ง ได้นิยายมาสามเรื่อง นำเรื่อง “ซิปต้า” มาให้ลองอ่านกันดูครับ ............................................... ซิปต้า เด็กชายซิปต้าอายุห้าขวบ แม่ของเด็กคนนี้เป็นชาวไทยใหญ่ซึ่งหนีร้อนมาพึ่งเย็น พ่อของซิปต้าเป็นเพียงช่างก่อสร้าง เป็นแรงงานราคาถูกที่ไม่มีค่ามีความหมายอะไรมากมายนักในสายตาคนทั่วไป แม่ของซิปต้าเป็นเพียงเด็กหญิงที่พ้นวัยสาวมาไม่นาน ดิ้นรนจากถิ่นฐานบ้านเกิดเมืองนอน เพื่อวาดหวังอนาคตที่ดีกว่า ............................. วันหนึ่ง เมื่อตอนที่ซิปต้าอายุ 3 ขวบ โลกเล่นตลก และชะตากรรมเริ่มโบยตีชีวิต พ่อของซิปต้าถูกรถชนอย่างแรงจนเป็นอัมพาต ชนแล้วหนี...ดีที่ไม่ถอยรถมาทับซ้ำอีกรอบ เมื่อคนหนึ่งไม่สามารถทำงานได้ ชีวิตที่ยากลำบากอยู่แล้ว ยิ่งยากลำบากแสนเข็ญ บนแผ่นดินซึ่งมิใช่แผ่นดินเกิด บนแผ่นดินที่ชีวิตถูกตีค่าราคาให้ต่ำกว่าความเป็นจริง ชะตากรรมช่างโหดร้ายทารุณต่อชีวิตน้อย ๆ ถูกเหยียบย่ำครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไร้ความปราณี วันที่ทุกอย่างดูเลวร้ายที่สุดในชีวิต สามีเป็นอัมพาต ลูกไม่มีข้าวกิน ในบ้านไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต ไม่มีวันพรุ่งนี้ มีแต่ “ความจริง” อันโหดร้ายเถื่อนทารุณจิตใจ .............................. เรื่องราวของคนชายขอบซึ่งยืนหมิ่นเหม่อยู่ตรงขอบปากเหว ถูกรับรู้ด้วยชายคนหนึ่งซึ่งมิได้เกี่ยวดองข้องเกี่ยวอันใด เป็นคนซึ่งเกิดมาคนละผืนแผ่นดิน คนซึ่งแตกต่างด้านฐานะ และรู้จักกันแค่ในนามของ “เพื่อนร่วมโลก” เท่านั้น ชายคนนี้เรียกหญิงสาวเข้าพบ เธอเดินเข้ามาด้วยตัวสั่นงันงก ไม่ทราบเจตนาของชายแปลกหน้า “กูได้ข่าวมาจากลูกน้องว่าผัวมึงถูกรถชนเหรอ” “ค่ะ” สำเนียงไทยแปร่งหูดังขึ้น “แล้วมึงอยู่กันยังไง มีอะไรกินรึเปล่า ตอนนี้ทำอะไรอยู่?” เสียงพูดดังก้องในห้องทำงานเล็ก ๆ นั้น คล้ายค้อนที่กระหน่ำทุบหญิงสาวให้ตัวยิ่งหดเล็กลงไปอีก “หนูยังไม่มีงานอะไรทำเลยค่ะ” “เอ้า...กูให้มึง” ชายแปลกหน้ายื่นเงินจำนวน 5000 บาทให้ หญิงสาวทำหน้าตื่นตระหนก ไม่เชื่อสายตาตัวเองกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เธอได้แต่นั่งนิ่งบนพื้นห้องเย็นเยียบด้วยระบบปรับอากาศเย็นฉ่ำ เหงื่อเม็ดโต ๆ ผุดขึ้นเต็มใบหน้า “มึงเอาไป กูช่วยมึงกับครอบครัวของมึง” เสียงนั้นคล้ายเสียงตะคอกของเจ้าหน้าที่รัฐ มากกว่าเสียงของพ่อพระซึ่งกำลังช่วยชุบชูชีวิตครอบครัวของเธอ หญิงสาวลังเลอย่างรู้สึกได้ ชายคนนี้หวังอะไรจากตัวเธอ จะว่าหวังในร่างกาย เธอย่อมไม่ใช่สาวสวยในแบบที่ผู้ชายพึงหวัง เนื้อตัวดำเมี่ยมซกมกมอมแมม ครอบครัวญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ แล้วเขาช่วยเราทำไม เธอคงตั้งคำถามที่หาคำตอบไม่ได้กับตัวเองอยู่ เสียงพูดคุยเหมือนเสียงตะโกน กระชากดึงให้เธอกลับมายืนรับรู้ “ความจริง” ตรงหน้า “มึงเอาไปกินไปใช้จ่าย ไม่พอก็เข้ามาบอกกู… กูจะช่วย” เธอยื่นมืออันสั่นเทารับเงินก้อนโตที่สุดในชีวิต เงินที่ดูว่าไม่มากสำหรับคนรวยเหลือกินเหลือใช้ แต่มันคือเงินมหาศาลที่อาจประคับประคองสามชีวิตอันทุกข์ยาก ให้ผ่านพ้นช่วงเวลาอันเลวร้ายไปได้สักระยะ “ขอบคุณค่ะ” น้ำตาไหลพรากสองแก้ม ไม่มีคำพูดใดมากกว่านั้น แล้วชีวิตก็ดำเนินต่อไป ....................................... วันนี้ซิปต้าอายุ 5 ขวบ 2 ปีที่ผ่านมาหลังจากวันอันเลวร้ายที่สุดในครอบครัวผ่านพ้น เด็กชายตัวน้อยเติบโตขึ้นในผืนแผ่นดินไทย ทุกครั้งที่ยื่นขนมให้ เจ้าหนูพูด “ขอบคุณครับ” แล้วยกมือไหว้ ไม่มีสักนิดที่บ่งบอกว่าเป็นสำเนียงของเด็กต่างถิ่นต่างภาษาต่างเชื้อชาติ แม่ของซิปต้ากลายเป็นคนขายดอกไม้ ขายพวงมาลัย ทุกเช้าเธอจะปั่นจักรยานมาขายดอกมะลิให้กับชายคนนี้ ชายคนที่เคยหยิบยื่นเงินและช่วยเหลือเธอ ทั้งที่ไม่เคยรู้จัก ทั้งที่เธอไม่ใช่คนไทย ทั้งที่เธอและครอบครัวเป็นอะไรก็ไม่รู้บนแผ่นดินที่ไม่ใช่แผ่นดินเกิดของตัวเอง เธอเคยหวังจะมอบดอกมะลิพวงใหญ่ให้โดยไม่คิดเงิน ชายคนนี้ด่าเปิงจนเธอหน้าเสีย “กูจะไปเอาของมึงฟรีได้ยังไง สองสามวันมึงเอามาขายให้กูที่ร้านนี่แหละ กูจะเอาไว้ไหว้พระ” หลายครั้งที่เธอพยายามอาสาขอเข้ามาช่วยทำนู่นทำนี้ ไม่ว่าจะเป็นการทำสวน หรือทำความสะอาดร้านของชายผู้นี้ ด้วยความสำนึกในบุญคุณ “มึงไม่ต้องยุ่ง กูมีคนเยอะแยะ” นั่นคือคำตอบที่ทำให้เธอไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำเซ้าซี้อันใดอีก “มึงเลี้ยงลูกให้ดีดีก็แล้วกัน” ......................................... หลายครั้งที่ผมเคยคิดว่า “โลกนี้น่าเบื่อและแล้งน้ำใจ” เรื่องราวของซิปต้าก็วนเวียนกลับมาในห้วงความคิดทุกครั้ง โลกนี้มีเรื่องราวมากมายซึ่งเราไม่รู้และไม่เคยเชื่อว่ามีอยู่จริง ถ้าคุณกำลังคิดว่าโลกนี้ช่างน่าหดหู่ สิ้นหวัง และน่าเบื่อหน่ายสิ้นดี ลองมองเข้าไปในดวงตาของ “แม่ของซิปต้า” ดูสิ บางที....คำตอบของคุณอาจเปลี่ยนไป..ตลอดกาล     Create Date : 23 มกราคม 2565 12 comments Last Update : 23 มกราคม 2565 6:55:43 น. Counter : 934 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณกิ่งฟ้า, คุณThe Kop Civil, คุณทนายอ้วน, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณcomicclubs, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณtuk-tuk@korat, คุณtoor36, คุณสองแผ่นดิน, คุณhaiku, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณnewyorknurse

คนรักเขียนรักอ่านดีค่ะ เรานานๆได้จับปากกามาเขียนหนังสือที มือแข็งมากๆเลยค่ะ   โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 23 มกราคม 2565 7:54:36 น.

สวัสดีค่ะน้องก๋า อ่านเพลินเลยค่ะเสียดายจบแล้วน่าจะต่ออีกหน่อยนะคะ อิอิ เขียนได้ดีค่ะ พี่กิ่งโหวตงานเขียนนะคะ   โดย: กิ่งฟ้า 23 มกราคม 2565 8:06:41 น.

เดาว่า base on true story แหงๆเลยนะครับ ชายใจดี เสียงดุ น่าจะเคยไปญี่ปุ่น นั่งดูสวนหินมาแล้ว ว่าแต่ว่า ชายใจดี วันนี้ทำอะไรกินละครับ เย้ย 555 ปล.เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกแล้วครับ เมื่อวานทะเลาะกับ ผึ้ง โดนผึ้งต่อยเข้าให้ ต่อยที่ไหน ก็ไม่ต่อย ดันมาต่อยแขนข้างฉีดวัคซีนซะอีก ตอนนี้แขนบวม ห้อยเหมือนเดิมเลยละครับ 555   โดย: multiple 23 มกราคม 2565 8:48:31 น.

เหมือนจะมีดราม่าด้วยใช่มั๊ยครับคุณก๋า อ่านซิปต้าตอนแรกแล้ว สะท้อนอะไรหลาย ๆ อย่างในสังคมบ้านเราได้เยอะเลยนะครับ บ้านเราคนไม่มีจะกิน คือ ไม่มีจริง ๆ ความเป็นอยู่นี่ไม่ต้องพูดถึงเลย คนรวยก็รวย กอบโกยเอา อยากติดตามต่อละครับ 555 แมนซิฯ พลาดเมื่อคืน ค่อยเบาใจหน่อยนะครับ ว่ายังมีสิทธิ์อยู่ คืนนี้ห้ามพลาดละกัน   โดย: The Kop Civil 23 มกราคม 2565 11:51:35 น.

อ่านตอนแรกยอมรับว่าคิดไม่ดีกับผู้ชายคนนั้นเรยอ่า อิอิอิ   โดย: ทนายอ้วน 23 มกราคม 2565 12:20:57 น.

โลกนี้ไม่สิ้นหวัง มีคนพร้อมให้ความช่วยเหลือ ให้มีกำลังใจ นี่แตงเพิ่งเริ่มเขียนไฮกุนิยายจากโจทย์งานตะพาบเดจาวู ตอนต่อไปก็มิจฉาชีพ ตั้งใจจะเขียนจากโจทย์งานตะพาบไปเรื่อยๆ แต่งสดๆ ด้นๆ ไป แล้วแต่โจทย์จะพา แต่กลัวเจอโจทย์ยากเหมือนกัน แต่จะพยายามค่ะ โจทย์ไหนที่อยากเขียนบันทึก ก็จะเขียนบันทึก ก็เขียนสนุกๆ ไปค่ะ   โดย: comicclubs 23 มกราคม 2565 13:31:47 น.

สวัสดีครับน้องแตง พี่ก๋าตามอ่านไฮกุของน้องแตงทุกอันเลยครับ ที่บล็อกก็อ่านจบแล้ว แล้วก็ตามมาอ่านในเม้นท์ต่อครับ   โดย: กะว่าก๋า 23 มกราคม 2565 14:20:22 น.

บ่ะเดี่ยวคนต่างชาติที่เข้ามาทำงานที่เชียงใหม่ ขยันและเก็บเงินเก่งเจ้า มีคนไทยน่ะที่มักจ่มว่าบ่มีงานทำ   โดย: tuk-tuk@korat 23 มกราคม 2565 16:42:03 น.

ชีวิตไทยราคาถูกครับ โลกเรามันเป็นแบบนี้แหละ ผมนึกถึงร้านขายข้าวแกง อันนี้เพื่อนมันเล่าให้ฟัง พอดีเลิกงานดึก ก็เพราะคำว่าแปบเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ รอเดี๋ยวนี่แหละ กว่าจะเสร็จจริงก็ดึกแล้ว ร้านค้าเก็บกันหมดแล้ว มันเดินไปร้านข้าวแกงที่กินประจำ ร้านก็เก็บของเกือบหมดแล้ว กับข้าวก็ไม่เหลือแล้วเหลือแต่พวกน้ำของแกง ถามแม่ค้าแม่ค้าก็บอกหมดแล้ว มันจะเดินกลับปรากฏว่าแม่ค้าถามว่า "รอได้มั้ยลูก เดี๋ยวป้าทำอะไรให้กิน อยากกินอะไรว่ามา" มันแทบร้องไห้เลยวันนั้นเพราะเหนื่อยมาก เหมือนชีวิตพัง จะกินข้าวก็ไม่ได้กิน เรื่องดีๆ ในโลกที่บิดเบี้ยวแห่งนี้มันก็ยังพอมีอยู่บ้าง มันบอกเลยว่าถ้าพระเจ้าจะทำลายประเทศนี้กูจะเอาเรื่องนี้ไปต่อลองกับพระเจ้า ให้พระเจ้าเห็นว่าในประเทศบิดๆ เบี้ยวๆ นี้ก็ยังมีเรื่องดีๆ ให้เห็นบ้าง แต่ทว่ายิ่งประเทศไหนมีเรื่องดีๆ แบบนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นเครื่องหมายของการที่รัฐดูแลประชาชนได้แย่มากเท่านั้น อันนี้แม้ไม่เกี่ยวกับภาครัฐ แต่เรื่องลักษณะแบบนี้มักเกิดกับประเทศที่ดูแลประชาชนได้แย่   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 มกราคม 2565 17:36:32 น.

สวัสดีครับ คุณก๋าเขียนได้กินใจดีครับ อ่านแล้วมีความรู้สึกหลากหลายรวมอยู่ และรู้สึกว่าบางทีเราก็คิดแทนใครต่อใครไปเสียหมดไม่ได้ครับ   โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา 23 มกราคม 2565 21:02:13 น.

ถนนสายนี้ มีตะพาบ ก็ร่วมเขียนด้วยเหมือนกัน พยายามเขียนให้ออกแนว555เหมือนคุณเป็ดสวรรค์เพื่อนบล็อก นานๆไป คุณเป็ดสวรรค์เงียบไป เจอโจทย์แบบไม่กำหนดรูปแบบงานเขียน กลายเป็นภาพถ่ายไป   โดย: สองแผ่นดิน 23 มกราคม 2565 23:53:21 น.

สวัสดีค่ะน้องก๋า อ่านเรื่องนี้แล้ว สะท้อนใจจัง   โดย: newyorknurse 24 มกราคม 2565 4:39:23 น.