:: ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการที่ 168 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการที่ 168 ::
โจทย์ : หวั่นไหว
คิดโจทย์โดย : เป็ดสวรรค์
:: ซ่าน ::
เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
กี่ปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน ? ผมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น 18 ปี เธอตอบ เป็นไงบ้าง ? ผมตอบ ก็สบายดี เรื่อย ๆ เอื่อย ๆ เธอเงียบไปชั่วขณะ แต่งงานรึยัง ? ผมพยักหน้า ลูกล่ะ กี่คน ? สองคน ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง แม่เด็กเป็นใคร น่ารักมั้ย ? ก็น่ารักดี เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเอง สวยสู้เราได้มั้ย ? เธอถามยิ้ม ๆ สู้ไม่ได้หรอก ออมสวยกว่าเยอะเลย แล้วออมล่ะเป็นไงบ้าง ? ไม่เป็นไง โสด คำสุดท้ายเธอเน้นมากเป็นพิเศษ สวยยังงี้ทำไมยังโสด ก็รอเธอไง โกรธ หนีมาไม่บอกกันสักคำ
ผมเงียบไปชั่วขณะ ไม่รู้จะบอกกับเธอยังไง ตอนนั้นผมคบหาอยู่กับออม แต่ดันพลาดไปทำผู้หญิงท้อง คนที่เป็นแม่ของลูกสองคนของผมนี่แหละ สุดท้ายเลยพาเมียหนีมาอยู่ที่เชียงใหม่ ทำงานงก ๆ หาเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
แล้วทำไมไม่ติดต่อมาหาออมบ้าง เธอตัดพ้อ มือถือฉันหาย เบอร์เพื่อนหายหมด Facebook กับ Line ล่ะ เธอถาม ไม่มี ไม่เล่น โทรยังแทบจะไม่ได้โทรหาใครเลย คิดถึงออมบ้างมั้ย ? เธอถามแล้วเงียบไป คิดถึงสิ...ทำไมจะไม่คิดถึง ผมมองดูเธออย่างเต็มตา ไม่เจอกัน 18 ปี เธอเปลี่ยนไป สวยขึ้น อวบอัดขึ้น แต่งหน้าจัด เสื้อยืดสีแดงคอกว้างรัดรูป ยิ่งขับเน้นผิวขาวของเธอให้ขาวเนียน หน้าอกเต่งตึงขาวอวบเบียดชิดอยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวเล็ก ยิ่งมองยิ่งเซ็กซี่ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
เธอเอื้อมมือมาโอบที่เอวของผม ขยับตัวเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมของเธอแรงมาก
ออมก็คิดถึง คิดถึงวันเก่า ๆ ที่เราเคยรักกัน พูดจบเธอขยับตัวเข้าหา ผมขยับถอยห่างออกมาโดยไม่รู้สึกตัว
ออมมาเที่ยวเชียงใหม่เหรอ มากี่วัน ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง มาคนเดียว เหงามากเลย อีกสามวันถึงจะกลับ พาเที่ยวได้มั้ยล่ะ มือของเธอเริ่มป่ายแปะจากเอวไล่มาอยู่ตรงแถวต้นขาซ้ายของผม นิ้วชี้เขี่ยไล่วนอยู่ตรงแถว ๆ หน้าขา คงไม่ได้หรอก ผมต้องทำงาน สารภาพจากใจว่าจิตใจผมแตกกระเจิดกระเจิง จนแทบระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว
ใจร้าย เธอทำหน้าตัดพ้อ ขอโทษจริง ๆ ผมต้องทำงาน เช้า เย็นก็ต้องไปรับส่งลูก คงพาออมเที่ยวไม่ได้จริงๆ อย่ามาอ้างลูก กลัวเมียหึงเหรอ ไม่ เมียไม่หึงหรอก ไม่หึงแล้วกลัวอะไร นะ ๆๆๆ พาออมเที่ยวหน่อย คงไม่ได้จริง ๆ
พูดจบผมคว้ามือเธอไว้ก่อนที่มันจะเลื่อนลงต่ำไปที่เป้ากางเกงของผม ผมก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ ดีใจที่เจอนะออม แต่ผมคงต้องกลับแล้วล่ะ
ออมทำหน้าผิดหวังกับคำตอบของผม
ใจคอจะไม่ให้เบอร์โทรไว้เลยเหรอ ไม่ดีกว่า ทำไม ? ผมไม่อยากมีปัญหากับเมีย อ่อน อืม
-------------------------------------
แล้วผมก็เดินจากเธอมา เดินไปที่ลานจอดรถ หยิบโทรศัพท์โทรหาคนรักของผม
สุทินเหรอ ว่างมั้ยตัวเอง เย็นนี้เค้าอยากนัดตัวไปกินข้าวกัน ลูกเหรอ ไม่เป็นไร วันนี้ไม่ต้องไปรับ เมียไปรับให้น่ะ ว่าง...ว่างเลย นะ ๆๆๆ ไปเจอกันที่เดิมนะครับ คิดถึ๊ง...คิดถึง อยากกอดทินจะตายอยู่แล้วเนี่ย แล้วเจอกันนะครับ ครับ --- รักครับ
Create Date : 14 ธันวาคม 2559 |
|
33 comments |
Last Update : 14 ธันวาคม 2559 16:15:07 น. |
Counter : 1146 Pageviews. |
|
|
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น