:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 141 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 141 ::
โจทย์ : คิดมาก
คิดโจทย์โดย : ณ ปลายฉัตร
:: Kiss ::
โดย : กะว่าก๋า
ภายในห้องนั้นมืดสลัวจนแทบมองอะไรไม่เห็น กลิ่นอับคลุ้งไปทั่วจนหายใจแทบไม่ออก เท้าเปลือยเปล่าของผมเหยียบย่างไป พร้อมกับความรู้สึกว่าห้องนี้เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ หน้าต่างทุกบานในห้องนี้ถูกปิดไว้ อากาศเย็นเพราะอยู่ในช่วงหน้าหนาว เสียงหรีดหริ่งเรไรรอบๆร้องดังระงม ผมมาทำอะไรที่นี่ ?
อึดใจนั้นผมรู้สึกเหมือนมีมือของใครคนหนึ่งจับตรงข้อเท้าของผม ผมออกแรงกระชากเท้าด้วยความตกใจ เมื่อก้มลงมองดูก็ไม่เห็นอะไรเพราะในห้องนี้มืดมาก เอามือคลำไปที่ข้อเท้าไม่พบสิ่งใด ผมใช้มือคลำ ควานหาทางออกไปเรื่อยๆ มือแตะไปที่ผนังห้องอันเย็บเฉียบ สักพักเหมือนมีมือเย็น ๆ มากุมมือผมเอาไว้ ผมรีบสะบัดมือออกไปทันที
ใครน่ะ...ใคร ผมตะโกนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ไม่มีเสียงตอบ ผมเริ่มกลัวและอึดอัดที่จะต้องทนอยู่ในห้องมืด ๆ แห่งนี้ แต่เดินเท่าไหร่ก็เหมือนเดินไปไม่สุดทางเสียที นี่มันห้องหรือโถงกว้างกันแน่
ผมพยายามนึก นึก นึก ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยัง ก่อนหน้านั้นผมทำอะไรอยู่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริง ๆ
ผมใช้มือควานกระเป๋ากางเกงด้านหลัง เจอซองบุหรี่และโชคดีที่มีไฟแช็ค ผมรีบจุดไฟแช็คขึ้นส่องดูทันที แล้วผมก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า !!!
ใบหน้าของเธออาบไปด้วยเลือด เบ้าตาทั้งสองข้างไม่มีลูกตา ปากของเธอบิดเบี้ยว ฟันหลุดร่วงลงมาหลายซี่ น้ำเลือดน้ำหนองไหลเยิ้มลงมา ผมเธอยาวแทบจะแตะพื้น กลิ่นเหม็นคละคลุ้งตามมาอย่างน่าสยดสยอง
ผมร้องเสียงดังอย่างไม่เป็นภาษามนุษย์ ความกลัวพุ่งจนถึงขีดสุด ช่วยด้วย ช่วยด้วย !!!! ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ไฟแช็คในมือหล่นหายไปตอนไหนไม่รู้ ผมตัวสั่นงันงกอยู่ในห้องนั้น
อยู่ ๆ ไฟแช็คบนพื้นก็ติดขึ้นมาเอง ! แสงไฟวอมแวมนั้นทำให้ผมเห็นเท้าสีซีด ๆของใครคนหนึ่ง ค่อย ๆ ลอยเคลื่อนเข้ามาช้า ๆ ผมหลับตาลงทันทีด้วยความหวาดผวา
เหมือนมีใครใช้มือจับคางของผมให้เงยหน้าขึ้นมา ผมไม่กล้าลืมตาขึ้นมาจริง ๆ กลิ่นเหม็นเน่าโชยกลิ่นอย่างรุนแรง รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของผม น้ำอะไรบางอย่างหยดใส่ตาที่ปิดอยู่ ไหลลงมาที่แก้ม ผมตัดสินใจลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของผีสาวตนนั้นอยู่ตรงหน้า เธอบรรจงจูบผม ลิ้นสีแดงช้ำเลือดช้ำหนองชอนไชเข้ามาในปาก ฟันบางซี่ของเธอร่วงหล่นลงไปที่พื้น เลือดในปากของเธอ ไหลลงเข้าไปในคอของผม ผมพยายามดิ้นรน แต่ไม่อาจสลัดหลุดข้อมือทั้งสองข้างของเธอที่กำลังบีบคอของผมได้ เสียงกระซิบเนิบช้าของเธอดังขึ้นแผ่วเบาที่ข้างหูผม
จำนุชไม่ได้จริง ๆ เหรอ คุณเป็นคนฆ่านุชเองกับมือเลยนะ
แล้วสติของผมก็ดับวูบไป.
Create Date : 27 ตุลาคม 2558 |
|
34 comments |
Last Update : 27 ตุลาคม 2558 6:07:46 น. |
Counter : 980 Pageviews. |
|
|
แต่เขียนได้ เหมือนนักเขียนแนวเขย่าขวัญ เลยนะคะ
อ่านไป ลุ้นไป... บรื๊ออออ...อิ อิ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
haiku Art Blog ดู Blog
PZOBRIAN Book Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Literature Blog