เมี้ยว...เด็กใหม่ไม่ร้ายเท่าไร ตอนที่2
วันเวลาสีชมพูของชีวิตแมวเริ่มปะทุกลุมควันทะมึนและเมฆ หมอกร้าย....นายหัวเข้าไปในเมืองเพื่อรับปลา วันหนึ่ง กลับมาถึงบ้านตอนบ่ายจัดๆ พร้อมถุงปลาเต็มรถ ทั้งปลาทอง ปลาคาร์พ หางนกยูง รวมถึงอุปกรณ์ต่างๆ เมี้ยววิ่งหน้าเริ่มออกจากฝ่าเท้านายแม่เพื่อนไปเสนอหน้ารับตามปกติ
"ดูได้ ดมได้ แต่ห้ามแตะต้อง" นายหัวผู้ชายบอกกติกามารยาทให้ตามปกติเช่นกัน เรื่องอะไรที่เหมียวจะต้องดิ้นรนหาปลากินเองเล่านายหัว....ในเมื่อทุกเช้า ทุกเย็นมีปลาคลุกข้าวหลากหลายรสชาติให้กินอยู่แล้ว แค่มาสำรวจสมาชิกใหม่ๆ เท่านั้นเอง
นายหัวผู้ชายง่วนอยู่กับการปล่อยปลาลงตู้ ขนาดใหญ่ มากก็แช่ในลูกท่อ โยนลงบ่อ ถึงสถานที่จะเปียกแฉะ เลอะเทอะบ้าง เหมียวก็ยังพอใจที่ได้ย่ำไปสำรวจเด็กใหม่ๆ
"ไป๊" นายหัวผู้ชายไล่ "เกะกะจริงแมวนี่..ช่วยอะไรก็ไม่ได้"
เมี้ยวชะงักเท้าแล้วหันหลังกลับเดินไปหานายหัวก็ได้ นายหัวยกกล่องกระดาษเจาะรูใบหนึ่งลงจากรถ กลิ่นบางอย่างโชยออกมาจากกล่อง ฉุนจนเหมียวจามเป้งใหญ่ พยายามนึกหากลิ่น...คุ้นๆ....แต่ไม่ใช่ ต้องตามไปดูเสียหน่อยแล้ว
มีเสียงแกรกกราก กุกกัก อยู่ข้างใน ทันทีที่นายหัวเปิดกล่อง เศษกระดาษที่ตัดเป็นริ้วๆ สั่นไหวยุกยิก กลิ่นสาบรุนแรงขึ้น....นายหัวเทเศษขี้เลื่อยลงในตู้ปลาเก่าใบใหญ่แล้วจับบางอย่างในกล่องลงไป
เหมียวตาลุกวาว พยามยามปรับรูม่านตาของตัวเองให้ขยายกว้างขึ้น แต่เจ้าตัวสาบสางในมือนายหัวก็ยังเป็นแค่ภาพเบลอๆ อยู่ดี ถึงกลิ่นจะแปลกแต่ประสาทสัมผัส ของเหมียวระบุชัดว่าเจ้าสิ่งนั้นคืออะไร ต้องเข้าไปดูให้แน่ใจ พิสูจน์ว่าประสาทรับกลิ่นของเหมียวไม่ได้บกพร่อง มันโหย่งตัวย่องช้าๆ ชะโงกเกาะขอบตู้ปลา โอ...ตัวอะไรกันนี่หน้าตาเหมือนหนูแต่กลิ่นไม่ใช่ แต่มันก็คลับคล้ายคลับคลา เหมียวลองเสือกตีนกวาดลงไปแตะเจ้าตัวจ้อยชะงักยืดตัวยืนสองขาจ้องดูแมวราวกับไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
"อย่าเชียวนะไอ้เมี้ยว" นายหัวตวาดแว้ด..แมวสะดุ้งโหยง รีบชักตีนกลับ ส่วนเจ้าตัวเล็กวิ่งกรูไปเล่นของเล่นไม่รู้สึกรู้สา
"นั่นน่ะตัวเป็นร้อยนะ แพงกว่าแมวถูกทิ้งอย่างแกเสียอีก"
เออ...เมี้ยวครางในคอ เรามันแค่แมวถูกทิ้ง แต่เหมียวหน้าด้านเสียอย่างใครจะทำไม...มันเงยหน้าร้องถามนายหัวทำหน้าสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู้ข้างตู้ปลา
"หนูแฮมเตอร์ ไม่เคยเห็นละสิแมวบ้านนอก" เหมียวย่นหน้าดูแฮมเตอร์ในตู้ปลา "เขาขายกันตัวเป็นร้อยๆ เชียวนะ ถ้าพันธุ์แปลกๆ อย่างพวกแพนด้ายิ่งแพงกว่านี้ ถ้าแกแตะต้องมันนะเก็บข้าวของไปอยู่วัดเลยเหมียวเอ๋ย"
นายหัวขู่...เมี้ยวตาละห้อยดูไอ้แฮมเตอร์ตัวเป็นร้อยของนายหัว สงสัยเป็นหนูฝรั่งกลิ่นถึงผิดไปจากหนูบ้านแถวๆ นี้ แล้วยังไม่มีหางอีก...หรือว่าเหมี้ยวไม่ได้จับหนูมานานมาก จนไม่รู้ว่าพวกมันพัฒนากลิ่นไปถึงไหนต่อไหน จนตามไม่ทันแล้ว
"อี๋...มันไม่มีเชื้อโรคแน่เหรอ" นายแม่เอียงตัวอยู่ห่างๆ
"หนูเขาเพาะปลอดเชื้อมา" นายหัวยืนยัน พลางช้อนหนูมาให้นายแม่ดูใกล้ๆ เจ้าจังกาเรี่ยนน้อยยกตัวขึ้น ชูสองมือทำตาแป๋ว ออดอ้อน ทำเอาทีท่ารังเกียจเมื่อครู่หายวับไปกับตา "มันก็หนู..เป็นโรคฉี่หนูได้นะ" นายแม่ยังตั้งแง่
"สะอาดกว่าไอ่เหมียวอีก" อ้าว..เหมียวร้องเสียงหลง
"เขาเพาะปลอดเชื้อจริงๆ ที่ต้องใส่ขี้เลื่อยไม้สนจะช่วยซับกลิ่น ซับน้ำ แม่ดูสิ...มันทำความสะอาด แต่งตัวเหมือนแมวเลย"
นายแม่จิ้มนิ้วเขี่ยแฮมเตอร์ในมือกล้าๆ กลัวๆ ก่อนพยักหน้าหงึกๆ
"แน่ในน่ะ ว่าไม่ได้เอามาเป็นอาหารแมว"
"ลองสิ" นายหัวขย้ำฟันพูดจนเมี้ยวขนลุก
Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
20 comments |
Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2550 20:03:30 น. |
Counter : 574 Pageviews. |
|
|
|