ทำงานอยู่ออฟฟิศเก่ามา 8 ปี เรียกได้ว่าเก๋าพอควรซิน่า
ถึงได้กล้าทำสถิติลาป่วยในปีที่ 8 ได้เต็มโควต้าคือ 30 วันต่อปี
ไม่รวมลากิจ ลาพักร้อน และขาดหายไปเฉย ๆ ที่ต้องโดนหักเงินเดือนน่ะ

80% ของอาการป่วยที่ลาคือปวดหัวไมเกรน
ก็เล่นทำงานดึกดื่น ไม่หลับไม่นอน ข้าวปลาไม่ค่อยจะกิน อยู่ได้ด้วยโกโก้เย็น
ออฟฟิศก็อยู่แสนจะไกล ออกจากบ้านตั้งแต่ชาวบ้านยังไม่ตื่น
กลับมาถึงบ้านชาวบ้านเขาก็นอนกันหมดแล้ว
วันที่จะนอนก่อนเที่ยงคืนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

สั่งสมพฤติกรรมแย่ ๆ เหล่านี้มานานหลายปี จนร่างกายเริ่มไม่ไหว
3 ทุ่ม ร่างกายเริ่มมีอาการ shut down จะเกิดความผิดปกติขึ้นข้างในร่างกาย
ตอนนั้นเรียกว่า อาการวิ๊ง ๆ เพราะมันจะเหว่ง ๆ วิ๊ง ๆ ข้างในท้องช่วงอก
เป็นสัญญาณเตือนว่าแบตหมดแล้วรีบชาร์ตด่วน เพิ่งรู้ตัวเองว่าเป็นหุ่นยนต์
เช้าไหนตื่นมาแล้วรู้สึกว่าไม่น่าจะไหว อย่าได้ฝืนเชียว ถ้าไม่หยุดพัก เดี๋ยวได้ป่วยยาว

พอมาทำงานที่ใหม่ ใกล้บ้าน งานไม่หนัก สบายเลยเรา
ได้โอกาสพักผ่อนเต็มที่ ใช้เวลาดูแลสุขภาพการกิน การนอน การพักผ่อนอยู่ 2 ปี
ร่างกายเข้าที่ ไม่มีปัญหาอาการวิ๊ง ๆ แต่ไมเกรนก็ยังถามหาเป็นเรื่องปกติ

แต่....ไหงสถิติการขาดงานของปีที่แล้วถึงได้ไต่ระดับขนาดนั้น
รวมเบ็ดเสร็จ ปีที่แล้วขาดงานไป 72 วัน เยอะไปไหม๊เรา นี่ไม่รวมเวลาสายน่ะ
ไม่รู้ว่า 72 วันนี้รวมช่วงน้ำท่วมปีที่แล้วด้วยหรือเปล่า
แค่ช่วงน้ำท่วมก็หายหัวไป 3 สัปดาห์แล้วอ่ะ ดีนะเจ้านายให้เงินเดือนตั้งครึ่งเดือน :D
จะให้อาทิตย์เดียวก็คงจะกลัวว่าจะไม่มีตังค์จ่ายค่าห้อง ไม่มีตังค์กินข้าว :P

หลังจากได้เห็นสถิติที่ตัวเองทำเอาไว้เมื่อปีที่แล้วก็เกิดการสำนึกและกลับใจใหม่
ทุกวันนี้ก็เลยทำตัวเป็นพนักงานที่ดี ไปทำงานเช้าทันเวลา มีบ้างที่สายนิดหน่อยไม่กี่นาที
ไม่มีขาดงานเหมือนเคย วันเสาร์ก็เข้าทำงานเต็มวัน แต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว นับวันเสาร์เป็นวันหยุด
จึงได้หยุดเสาร์ อาทิตย์ วันปกติก็เข้างานสายแต่เลิกงานตรงเวลา เพราะที่นี่ไม่นิยมให้อยู่ late

ทุกสิ่งอย่างที่เป็นกิจธุระส่วนตัวสะสมไว้วันอาทิตย์วันเดียว
ทุกวันนี้ก็เลยมีความรู้สึกว่า วันอาทิตย์เหมือนไมได้พักเลยเรา
วันหยุดนักขัตฤกษ์ที่ออฟฟิศก็หยุดไม่เหมือนชาวบ้านเขา เพราะโยกวันไปหยุดยาว ๆ ครั้งเดียว
ดังนั้นเอง ทุกวันนี้ไม่ค่อยนึกถึงวันหยุดเลย เพราะหยุดวันอาทิตย์วันเดียวก็เหมือนไม่ได้หยุด

ที่สำคัญวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดก็ยังเหนื่อยกว่าวันทำงานอีกมากโขเลย
พรุ่งนี้วันอาทิตย์ก็ไม่ได้พักอีกแล้ว ต้องตื่นแต่เช้ามืดนั่งรถไปบางแสน
กว่าจะกลับก็มืด ถึงบ้านก็ดึก เหนื่อยกว่าวันทำงานไหม๊ล๊า -_-!

หรือว่าหุ่นยนต์ในตัวฉันมันกำลังจะกลับมา :D