เล่าเรื่องเมืองตาก (1) ช่วงนี้เป็นช่วงใกล้สิ้นปีงบประมาณค่ะหน่วยงานต่างๆ ก็จะยุ่งวุ่นวายกับการเบิกจ่ายงบประมาณให้ทันภายใน 30 กันยายน นอกจากบางโครงการที่ไม่สามารถเบิกจ่ายได้ทันภายในปีงบประมาณก็จะต้องขอกันเงินไว้เบิกเหลื่อมปี อีกอย่าง จขบ.อยู่ในหน่วยงานที่รับผิดชอบเกี่ยวกับการจัดฝึกอบรมข้าราชการ ซึ่งเมื่อใกล้สิ้นปีงบประมาณทีไรก็มักจะมีการแต่งตั้งผู้ว่าราชการจังหวัด รองผู้ว่าราชการจังหวัด ก็จะต้องมีการประชุมเพื่อมอบนโยบายจากผู้บริหารระดับสูงในกระทรวงก่อนไปปฎิบัติงานในพื้นที่ มาฟังจขบ.เล่าเรื่องชีวิตการทำงานในอดีต (เมื่อ 30 กว่าปีก่อน) กันต่อดีกว่าค่ะ มาอยู่สำนักงานจังหวัดตากในช่วงแรกยังเป็นการช่วยราชการอยู่ โดยตำแหน่งที่แท้จริงอยู่ศูนย์รับผู้อพยพ อ.ฟากท่า จ.อุตรดิตถ์ จนทำงานได้ครบ 6 เดือน ก็มีคำสั่งย้ายให้มาปฏิบัติหน้าที่ที่ฝ่ายกิจการพิเศษสำนักงานจังหวัดตาก ซึ่งผลจากคำสั่งย้ายนี้ ทำให้ จขบ.สามารถเบิกค่าเช่าบ้านได้เพราะไม่ใช่สถานที่ในการบรรจุเข้ารับราชการครั้งแรก ซึ่งนอกจาก จขบ.แล้วยังมีเพื่อนๆ จากจังหวัดอื่นๆ ย้ายมาพร้อมกับ จขบ.อีก 5 คน ในจำนวนนี้ก็มีเจ้าต๋อง เพื่อนที่เจอคนแรกเมื่อวันมารายงานตัวด้วยค่ะ พวกเราทั้ง 6 คน มาทำงานในฝ่ายกิจการพิเศษซึ่งจะมีเฉพาะจังหวัดที่มีชายแดนติดต่อกับประเทศเพื่อนบ้าน โดยมีพี่วิรุฬซึ่งย้ายมาจากสุโขทัย เป็นหัวหน้าฝ่าย จขบ.เป็นเจ้าหน้าที่บริหารงานทั่วไป เจ้าต๋อง เป็นนักการข่าว พี่รัชนี ภานุวัฒน์ ชูศักดิ์ จากหนองคายเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการ พอครบทีม 6 คนพี่วิรุฬ หนุ่มชาวจังหวัดเลย ไฟแรงมาก พาน้องๆ ออก สำรวจพื้นที่อำเภอต่างๆที่มีศูนย์แรกรับผู้อพยพชาวกะเหรี่ยง สัญชาติ พม่า ซึ่งกระจัดกระจายตามแนวอำเภอชายแดนของจังหวัดตากมีทั้งหมด  10 ศูนย์ ศูนย์รับผู้อพยพฯ ส่วนใหญ่จะเป็นชาวกะเหรี่ยง สัญชาติพม่า  เป็นชนกลุ่มน้อยที่ต่อสู้กับทหารรัฐบาลพม่าโดยมีนายพลโบเมี๊ยะ เป็น ผู้นำชาวกะเหรี่ยง พอเข้าฤดูหนาวก็จะเริ่มมีการต่อสู้กันระหว่างทหาร รัฐบาลพม่ากับทหารกะเหรี่ยง ชาวบ้าน ที่ได้รับผลกระทบจากภัย สงครามก็จะพากันหอบลูกจูงหลานคนแก่คนเฒ่า ข้ามแม่น้ำเมยมาหลบ หนีภัยสงครามตามแนวชายแดนในฝั่งไทยแม้ทางการไทยจะผลักดัน ออกไป ก็จะกลับเข้ามาอีก เพราะแม่น้ำเมยที่เป็นที่กั้นพรมแดนแคบและ ตื้น สามารถข้ามไปมาได้ ก็วนเวียนอยู่เช่นนี้ จนในที่สุดก็มีองค์การการ กุศลจากประเทศต่างๆเข้ามาให้ความช่วยเหลือในด้านมนุษยธรรม  ก่อสร้างเป็นค่ายผู้ลี้ภัย แรกๆก็เป็นค่ายไม่ใหญ่นัก นานๆ เข้าผู้อพยพ เริ่มมากขึ้นบางศูนย์มีผู้อพยพเป็นหมื่นคนเลยทีเดียว แต่พอเข้าฤดูฝนผู้ อพยพบางส่วนก็จะข้ามกลับไปฝั่งพม่าเพื่อปลูกข้าวทำไร่ ทำนา ซึ่งช่วง นั้นจะไม่ค่อยมีการสู้รบเท่าไรนัก จขบ.เคยเข้าไปดูทุกค่าย ยกเว้นที่อำเภออุ้มผางเพราะการเดินทางค่อนข้างลำบาก พี่วิรุฬให้ผู้ชายไป ส่วน จขบ.กับพี่รัชนีอยู่ประจำสำนักงาน พาหนะในการเดินทาง ส่วนใหญ่จะเป็นรถจี๊ปหรือกระบะโฟลวีลศูนย์ที่ใหญ่ที่สุดในตอนนั้น คือศูนย์บ้านห้วยกะโหลก อ.แม่สอด และศูนย์บ้านแม่หละอ.ท่าสองยาง ปัจจุบันศูนย์แรกรับผู้อพยพตามอำเภอต่างๆยุบไปกันเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ 3 แห่ง ได้แก่ 1) ศูนย์พักพิง ต.แม่หละอ.ท่าสองยาง 2) ศูนย์พักพิงบ้านอุ้มเปี้ยม ต.คีรีราษฎร์ อ.พบพระ และ 3)ศูนย์พักพิงบ้านนุโพ ต.แม่จัน อ.อุ้มผาง โดยมีผู้ลี้ภัยรวมทั้งหมดกว่า 70,000 คน ซึ่งอยู่ภายใต้การดำเนินงานของสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ(ยูเอ็นเอชซีอาร์) ทั้งนี้ที่ผ่านมาส่งผลกระทบต่อประเทศไทยด้านสิ่งแวดล้อม มีปัญหาการลักลอบตัดไม้ทำลายป่าการเข้าไปทำไร่เลื่อนลอย ทำให้ทรัพยากรป่าไม้ลดลงสำหรับปัญหาด้านอาชญากรรมยังมีจำนวนน้อย ทั้งนี้การดำเนินงานส่วนใหญ่อยู่ภายใต้ยูเอ็นเอชซีอาร์และองค์กรพัฒนาเอกชนส่วนกระทรวงมหาดไทยจะเข้าไปดูแลเรื่องของความมั่นคงและความปลอดภัยของผู้ลี้ภัยอย่างไรก็ตาม ก็มีผลกระทบต่อความมั่นคงของไทย เช่น ผู้ลี้ภัยเข้าไปตัดไม้ทำลายป่าบุกรุกพื้นที่ ล่าสัตว์ป่า เป็นต้น ขอขอบคุณข้อมูลจากประชาชาติธุรกิจออนไลน์ https://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1364445389 28 มี.ค. 2556  บล็อกนี้ขอเล่าเท่านี้ก่อนนะคะ แล้วจะมาเล่าต่อค่ะ ขอบคุณ เพื่อนๆ ทุกคนที่แวะมาค่ะ    Create Date : 15 กันยายน 2560 15 comments Last Update : 19 มิถุนายน 2561 13:29:03 น. Counter : 1316 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณเนินน้ำ, คุณข้ามขอบฟ้า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณnewyorknurse, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณmambymam, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณอุ้มสี, คุณtuk-tuk@korat

มาอ่านเรื่องเล่าจากประสบการณ์ของพี่เปี๊ยกค่าาาาา   โดย: เนินน้ำ 16 กันยายน 2560 0:03:42 น.

เป็นการทำงานที่ลุยเหมือนกันนะคะ เห็นสภาพไปบุกป่าปีนเขาแล้วไม่ใช่งานสบายเลย แต่พี่เปี๊ยกก็ได้ประสบการณ์มาเยอะมาก   โดย: ข้ามขอบฟ้า 16 กันยายน 2560 16:05:45 น.

รอตอนต่อไปนะคะพี่เปี๊ยก   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 16 กันยายน 2560 20:39:17 น.

มาอ่านประสบการณ์ค่ะ โหวดค่ะ   โดย: newyorknurse 17 กันยายน 2560 4:58:04 น.

เอ..ผมว่าผมอ่านมาแล้วนี่นา.... นึกก่อน แหะ ๆ ชักลืม เหมือนคุณเปี๊ยก... อ้อนึกออกแล้ว ตอนนั้นจะโหวด หมดเป๋า เสียก่อน กะว่าจะเม้นท์พร้อมโหวต กันลืม.. ตอนที่พวกเราเข้าทำงาน ไม่ว่าที่ไหน ดูสนุก แล้วทำอะไรก็ ไม่ค่อยแน่ใจ กลัว ๆ กล้า ๆ บางทีก็เป็นตัวตลกให้เพื่อน ๆ ได้ขำกันบ่อย.. พูดไม่เก่ง แต่เจ๋งทุกคำ Diarist ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 18 กันยายน 2560 5:10:01 น.

เป็นงานที่ลุยพอสมควรเลยค่ะ แต่ก็ดีที่ได้เห็นหลายๆอย่างนะคะ ถือเป็นอีกหนึ่งประสบการ์ณที่ดี ขอบคุณที่แวะชมแอ๊บเปิ้ลค่ะ   โดย: mambymam 18 กันยายน 2560 16:50:10 น.

อายุงานเยอะ อายุประสบการณ์ก็แยะ เป็นธรรมดานะคะ บันทึกไว้ให้ลูกหลาน อ่านก็คุ้มละค่ะ พูดไม่เก่ง แต่เจ๋งทุกคำ Diarist ขอบคุณโหวตให้นุ้งด้วยนะคะ   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 19 กันยายน 2560 9:30:24 น.

เขียนตอนต่อไปได้แย้ววววววววค่าาาาาาาา   โดย: เนินน้ำ 19 กันยายน 2560 11:34:21 น.

อะไรจะไวปานนั้น น้องโอ ยังดองไม่ได้ที่เลย 555   โดย: พูดไม่เก่ง แต่เจ๋งทุกคำ 19 กันยายน 2560 15:18:06 น.

หนังผู้หญิงข้าใครอย่าแตะสนุกมากค่ะพี่เปี๊ยก มีหมดโหด ซึ้ง เศร้า เชียร์ให้ดูคะ   โดย: ข้ามขอบฟ้า 22 กันยายน 2560 2:43:00 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมและโหวตให้ ขอบคุณความปรารถนาดีในวันคล้ายวันเกิดด้วยค่ะ   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 22 กันยายน 2560 20:36:00 น.

แวะมาโหวตไดอารี่ให้ค่ะ อุ้มโหวตผ่านมือถือค่ะ   โดย: อุ้มสี 22 กันยายน 2560 22:59:13 น.

สวัสดีค่ะพี่เปี๊ยก ชอบไส้โหงวยิ้งเหมือนกันเลย ^__^ ที่บล็อกเป็นเมนูในไหทองคำค่ะพี่ ปีนี้ยังไม่ได้ทำเลย นั่นสิคะ คิดเหมือนกันถ้าชอบไส้อื่นก็กินแต่ไส้ ไม่เห็นต้องมาทำขนมไหว้พระจันทร์ให้ยุ่งยากเลยเนาะ   โดย: เนินน้ำ 26 กันยายน 2560 11:43:58 น.

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมนุ้งและโหวตให้ แต่ที่นี่ยังดองไม่ได้ที่นะคะ ไม่อยาก บอกเลย แต่ได้กลิ่นไปถึงบ้านแล้วววว   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 29 กันยายน 2560 20:39:18 น.

เคยผ่านค่ายผู้ลี้ภัยข้างทางสายแม่สอด แม่สะเรียง เพื่อนเพิ่งเกษียณราชการที่ตากค่ะ ... ท้องถิ่นจังหวัดตาก ปล.อ่านสนุกมากค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 3 ตุลาคม 2560 8:13:17 น.