กตัญญูกตเวที เป็นธรรมะ ที่ไม่ใช่ว่าจะมีกันได้ทุกคน

หากไม่ได้สะสมเหตุปัจจัยมา ก็ไม่ทำให้บุคคลนั้นรู้คุณผู้

อุปการะได้

ธรรมทั้งปวงก็เช่นเดียวกัน ยกตัวอย่างการทำทาน

บางคนทำง่ายแสนง่าย แต่บางคนนั้นทำได้ยากมาก

ก็เพราะไม่ได้สะสมเหตุปัจจัยของการทำทานมา

อนุโมทนาด้วยครับ

อนุโมทนาบุญด้วยคนคะ

ปกติจะทานมังสวิรัติทุกวันพุธ(วันเกิดตัวเอง) และวันพระคะ

มีความสุขกับทุกๆ วันนะคะ

เห็นด้วยมากๆค่ะ จะผิดจะถูก ก็เป็นครูบาอาจารย์...
เรามีความรู้สึกว่า เออ ทำไมตัวเราไม่หาครูบาอาจารย์ที่ใช่ ถูกจริตกับเรา กลับมาตำหนิว่ากล่าวผู้อื่น ทำไมเราไม่มุ่งปฎิบัติให้มาก ดูกาย ดูจิตตัวเอง กลับไปดูจิตดูกายผู้อื่น...ถึงได้เป็นปัญหาไม่รู้จบ
อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

ขอเสนอแนวคิดด้วยคนครับ

เมื่อเราพึ่งเริ่มต้น เราก็นับถือคนอื่นที่รู้มากกว่าเราเป็นครูบาอาจารย์อันมีบุญคุณ ต่อมาเมื่อเรามองออกแล้วว่า เรามาอยู่ระดับเดียวกันหรือไปไกลกว่าเค้าแล้ว เราควรใช้วิธีถีบหัวส่งเช่นที่ว่า ถึงฝั่งให้ทำลายเรือหรือ

เค้ายังมีประโยชน์ต่อบุคคลที่มีความรู้น้อยกว่าเค้า ตัวผมเองค่อนข้างแน่ใจแล้วว่ามาเกินระดับอาจารย์ตนเอง แต่โดยส่วนตัวแล้วผมระลึกเสมอว่า จะทำอย่างไรเพื่อสอนเค้าให้ได้ เหมือนที่เค้าเคยเมตตาสอนเราได้ ถ้าหากเค้ามีทิฐิว่าตนเป็นอาจารย์มาก่อน นั่นย่อมชี้ให้เค้าเห็นจุดอ่อนเองว่า อาจารย์ยังไม่พ้นทิฐิมานะ

ผมมั่นใจว่าศิษย์อาจารย์ที่แท้จริง จะต้องฟังกันเพราะครูจะรู้ทางศิษย์ และศิษย์ย่อมรู้ทางครู ปัญหาที่เกิดตอนนี้เพราะว่า มันไม่มีความสัมพันธ์แบบศิษย์และอาจารย์ที่แท้จริง เป็นเพียงการอ้างตนเป็นศิษย์คนนั้นคนนี้ และเทิดทูนอาจารย์มากเกินไป จนลืมไปว่า อาจารย์ก็ไม่ต่างจากเรา เค้าสอนได้เท่าที่รู้ รู้เท่าไหนก็สอนได้เท่านั้น ถ้าคุณรู้ดีกว่าครู คุณต้องสอนเค้า

ความเห็นส่วนตัวครับ

ตอบคุณ ก๊อก ก๊อก..

สอนไม่ได้ค่ะ และไม่ควร ถ้าหากว่า ฐานะของลูกศิษย์กับอาจารย์นั้นอยู่ต่างกัน

กรณีอาจารย์เป็นเพียงคุณครูท่านนึง (ปุถุชน ธรรมดา) วันใดวันนึงลูกศิษย์ เติบโตเล่าเรียน มีความรู้ที่มากกว่า อาจไปสนทนากันได้ แต่ไม่ใช่สอน ดังเช่นเราเห็นๆ กันทั่วไป อันนี้เรามองในแง่ทางโลก ลูกศิษย์เก่งขั้นดอกเตอร์จะกลับไปช่วยอาจารย์ในโรงเรียนสอน และแก้ไขคำสอนเก่าๆ ก็ไม่แปลก

ในแง่ทางธรรม หากอาจารย์เป็นพระ เป็นครูบาอาจารย์ระดับพระครู ระดับเจ้าคุณ ลูกศิษย์อย่างเก้าทำได้แต่ถอยฉากออกมา กราบลา แต่ไม่คิดเนรคุณอาจารย์

อยากจะเตือนว่า บางสิ่งบางอย่าง คุณอาจไม่รู้จริง การพลั้งเผลอกล่าวหาครูบาอาจารย์ว่า ทำไม่ถูก จริงๆ อาจไม่เป็นเช่นนั้น

ขอเล่าให้ฟังถึงการทดสอบของครูบาอาจารย์นะคะ

ครั้งนึง เก้าอยากมากเลย อยากไปกราบหลวงพ่อทูล ขิปปัญโญ ให้ถึงตัวเลย ได้ดั้นด้นไปกราบท่านที่กุฏิวัดมงกุฏฯ ท่านนั่งโดยไม่สำรวม จริงๆ ท่านก็ทดสอบจิตเรานั่นแหละ ว่าจะรู้สึกอย่างไร เราก็สนทนาธรรมกับท่าน ท่านก็นั่งแบบนั้นแหละ ยกขาขึ้นมาสองข้างบนเบาะที่นั่ง เอนหลังกับเก้าอี้ ซึ่งแบบนี้ผิดวินัยแน่ๆ

ผลคือ พบกันครั้งแรกเลย รู้สึกตำหนิครูบาอาจารย์ ละอายมากเลยนะเนี่ย...

และเท่าที่ทราบมา หลวงพ่อทูลท่านถูกตำหนิวิธีการสอน ที่ไม่เหมือนใคร ผ่าเหล่าทีเดียวจากสายหลวงปู่มั่น คือเน้นการพิจารณาธรรมลูกเดียว ไม่เน้นเจโตวิมุตติ แม้แต่หลวงตามหาบัวยังตำหนิท่านอย่างรุนแรง (มีโยมที่สนิทกัน มีเทปที่หลวงตาถึงกับต่อว่า หลวงพ่อทูล)

แต่สุดท้ายคือ เราก็เคารพธรรมะของท่านมาก ได้ไปกราบท่านอีกหลายหนที่วัด จนกระทั่งท่านมรณภาพ แล้วกระดูกท่านก็เป็นพระธาตุเสียด้วย

อุเบกขา