BlogGang.com : : kankaew : my stuffs from old house:exteen 2

my stuffs from old house:exteen 2

2005/09/26
ทำไงดีนี่ 55555
นี่เป็นครั้งแรกของฉันกับที่นี่เลยนะ
แบบว่าฉันไม่เก่งเกี่ยวกับของยุคใหม่ ๆ เท่าไรนัก
คงต้องแอบมั่วดูก่อนแล้วกันนะ

ว้าวคำทักทายกับเพื่อนใหม่ของฉันนี่ไม่น่ารักเอาซะเลยนะ
แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นลักษณะพิเศษของฉันที่--มันโดดเด่นออกมาเกินหน้าเกินตา--แล้วฉันก็ไม่อยากเปลี่ยนมันแล้วด้วยก็นั่นมันชีวิตฉันนี่

ทำไมฉันขี้บ่นอย่างงี้

เฮ้อ...หลังจากที่เมื่อวานฉันผ่านเรื่องทุกข์บนสุขมา
วันนี้สถานการณ์ก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันเหลาะแหละมากเลยนะ

เมื่อวานมือถือพัง โดยที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ซะงั้น
ทำไมมันต้องมาเสียตอนนี้ฉันไม่อยากไปไหน ไม่อยากเสียเงิน และก็ไม่มีเงินด้วยนี่ ฉันอยากเก็บกะตังค์ไปเที่ยว
ไม่อยากเอาไปซื้อเจ้านี่เลย แต่ฉันก็คงขาดมันไม่ได้หรอก เพราะมันเป็นปัจจัยที่ 5 ในชีวิตฉันไปแล้ว--
--ฉันไม่มีนาฬิกา (ถ้าไม่มีมือถือฉันจะรู้เวลาได้ยังไง คงต้องแอบมองร้านค้าข้างทางตามเคย)
--ฉันไม่มีนาฬิกาปลุก แล้วก็คงต้องปลุกหลายตัวด้วยกว่าจะลากฉันจากความฝันอันแสนหวาน
--ฉันไม่มี inbox คอยรับคำหวาน หรือคำตัดพ้อจากใครบางคน
ฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเค้าจะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเค้าไหม
--ฉันไม่มีสมุดโทรศัพท์ส่วนตัว เพราะมันอยู่ในซิม ฉันจำเบอร์คนอื่นไม่ได้ นอกจากเพื่อนสนิทบางคน พ่อ แม่ นอกนั้นลืมหรือไม่ก็จับตัวเลขสับกัน อย่าเสี่ยงโทรดีกว่า
--ฉันไม่มีปฏิทินไว้ดูเวลา จัดสรรตารางชีวิตของฉัน
--สุดท้ายฉันไม่มีเครื่องสื่อสารเพื่อติดต่องานทางธุรกิจ เพื่อให้ได้มาอีกปัจจัยเพื่อการเลี้ยงชีพ คือ งาน+ เงิน
***แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้ฉันไม่มีสิ่งที่ว่าเลยสักอย่าง ฉันเสียมันไปโดยที่ฉันไม่รู้ตัว--ฉันจะลองขาดมันดูสักตั้งนะ--สู้เค้า

--ที่เล่ามาเป็นเรื่องที่เป็นทุกข์ของคนน่ารักคนหนึ่ง--555

และแล้วเหตุการณ์แบบที่เกิดเมื่อวันศุกร์ก่อนหน้านี้ 1 อาทิตย์ก็เกิดกับฉันอีก เค้าเป้นคนทำให้มันเกิด...เอ๊ะ หรือว่าฉันก็อยากให้มันเกิดอีกก็ไม่รู้...เอาเป็นว่าก็ทั้งสองฝ่ายแล้วกัน
แต่ฉันก็ไม่อยากให้เหตุการณ์นี่เกิดอีกครั้งเลย เพราะบางครั้งมันก็ทำให้ฉันเจ็บ--หัวใจ--

เค้าพูดถึงบางสิ่งบางอย่างที่ฉันเหมือนเกือบจะเข้าใจมั้ง
และฉันก็พูดถึงสิ่งที่ฉันเข้าใจ หวังไว้ แล้วเค้าก็เข้าใจ
เราสองคนรู้สึกเหมือนกัน
--ฉัน--
ปล่อยให้สิ่งที่เรียกว่า "ความรัก" เข้ามาทักทาย โดยใช้สมองเข้ามาเกี่ยวข้อง ตีกรอบบางสิ่งบางอย่างว่าได้แค่ไหน แต่ก็อนุญาตให้เจ้าความรักเลือกทางของมันเอง
--เค้า--
พยายามกักกัน "ความรัก" เอาไว้ ก่อน จนถึงขีดสุด เค้าถึงจะอนุญาตให้มันมาทักทายฉัน แต่หลังจากที่เค้าปล่อยสิ่งดี ๆ ที่เรีกว่า "ความรักออกมา" เค้าก็ไม่อยากจะควบคุมมันด้วยสมอง
เค้าใช้อารมณ์+ความอดกลั้น เป็นกรอบ แล้วเค้าก็ปล่อยให้เจ้าความรัก เดินทางของมันเอง

--ฉันกับเค้า--
มีวิธีการปล่อย ควบคุม สิ่งที่เรียกว่า "ความรัก"ต่างกัน
เค้าเริ่มเรียกสิ่งนี้ว่า"ความชอบ"
แต่ฉันเริ่มเรียกว่า "ความรัก"
ด้วยความกลัวว่าจะเสียเชิง
ฉันเลยแกล้งเรียกเจ้าความรัก ว่าความชอบต่อหน้าเค้า
แต่ฉันก็รู้ดีว่า ฉันเริ่มรักเค้าแล้วนะ
--เมื่อวานเค้าเพิ่งจะเริ่มเรียกมันว่า"ความรัก"

**ตกลงว่าฉันก็ยังไม่ได้เล่าถึงเรื่องวันนี้เลย**
ไว้มันหลังนะ ฉันจะเล่าให้เพื่อนที่แสนดีคนนี้ฟัง

Create Date : 20 กรกฎาคม 2550

Last Update : 20 กรกฎาคม 2550 18:42:40 น.

0 comments

Counter : 298 Pageviews.