เจอหน้าลูกครั้งแรก

อดเปรี้ยวหวาน มันเค็มไว้ ไม่เกื่ยวข้อง

ถึงแพ้ท้อง ต้องอาเจียร จนเวียนหัว

เฝ้าถนอม ยอมทุกทาง อย่างเตรียมตัว

เพื่อทูนหัว "เลือดก้อนน้อย" แก้วกลอยใจ

ครบเก้าเดือน  เจ็บเตือน เหมือนกายแตก

ปวดร้าวแทรก เจ็บยิ่ง กว่าสิ่งไหน

พอเจ้าคลอด รอดกาย เจ็บหายไป

ลูกปลอดภัย ไม่อ่อนแอ แค่นั้นพอ.

คลอดวันที่ :  27 กันยายน 2555   เวลา  03.42 (คืนวันพุธ - เช้าวันพฤหัส)

สรุปถ้าตั้งชื่อตามโหรไทย  (ก็ต้องยึดหลักพุธกลางคืน)

วิธีคลอด  :  คลอดแบบธรรมชาติ(เบ่งหน้าตั้งเลย)

น้ำหนักตัว :  3,640 กรัม   ความยาว  51 ซม.

บรรยากาศการมาคลอด

ตอนเย็นวันที่ 27 กันยายน 55 ไปหาหมอที่คลินิคเพื่อให้หมอเช็คปากมดลูกว่าเปิดกี่เซนเพื่อจะได้รู้วันคลอดที่ใกล้เคียงที่สุด(แม่จะได้ลางานถูก)

พอไปถึงคุณหมอบอกว่าปากมดลูกเปิด 2 ซม.แล้ว ให้ Ad-mit ได้เลย โอยๆๆ ตื่นเต้นเป็นที่สุด ก็แค่จะไปหาหมอไม่คิดว่าจะคลอดคืนนี้แล้วหรือนี่ ขนาดแม่ทำใจมาตั้ง 9 เดือน แล้วนะพอใกล้ถึงทำไมมันยังตื่นเต้นอยู่หล่ะ  มีความรู้สึกว่ามือเย็นตัวเบาๆ ยังไงไม่รู้ 

โอเค  มาถึงขนาดนี้แล้วแม่ก็ขอคุณหมอกลับไปบ้านเพื่อไปเก็บเสื้อผ้า อาบน้ำ (และที่สำคัญหมอให้กินข้าวมาให้เรียบร้อยเลย) ขนาดตื่นเต้นนะเนี่ย  แม่กินบะหมี่เกี๊ยวแห้งไป 2 ชาม หมดเกลี้ยง)

กลับถึงบ้านคุณยาย,คุณยายทวด พอรู้ว่าแม่จะต้องไปคลอดคืนนี้ ตื่นเต้นกันใหญ่(ตื่นเต้นกว่าแม่เสียอีก)

ก่อนออกจากบ้านแม่ก็ได้จุดธูปบอกคุณพระคุณเจ้าในบ้าน "ขอให้การคลอดครั้งนี้ไม่มีอุปสรรค,มีแต่ความราบรื่น,แคล้วคลาดปลอดภัยทั้งตัวแม่และลูกที่กำลังจะเกิดมา" (เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจ)แม้เกิดมาเป็นหญิง อาจไม่ได้ไปเป็นทหารกอบกู้บ้านเมือง แต่ลูกผู้หญิงเราเวลาไปคลอดลูกก็อย่างกะไปออกรบเหมือนกันต้องใช้ขวัญและกำลังใจ ไม่มีใครเป็นกำลังใจที่ดีได้เท่าตัวเราเองเพราะยังไงเราก็ต้องเป็นคนเบ่งลูกออกมาเอง

พอไปถึงโรงพยาบาล  เวลา 20.00 น. (2 ทุ่ม) :-

1.คุณหมอให้เปลี่ยนชุด

2.รอทำความสะอาด-ให้ยาสวนเพื่อจะได้ขับถ่ายให้เรียบร้อย

3.ไปนอนรอที่ห้องรอคลอด(คืนนั้นนอนรออยู่คนเดียว) (ยังไม่มีอาการปวดท้องใดๆทั้งสิ้น)

เวลา 22.10 น. (สี่ทุ่ม)  นอนใกล้จะหลับแล้วก็ได้ยินเสียงโบ๊ะ(ดังจนตกใจ)แล้วก็มีน้ำไหลออกมาจากช่องคลอดแบบเยอะมาก แม่รู้แล้วอาการนี้เรียกว่าน้ำเดินแล้ว แสดงว่าก็ใกล้คลอดแล้วซินะ ในห้องไม่มีพยาบาลอยู่เลยซักคน  แม่ก็ค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปหน้าห้องเพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้างแม่ก็เห็นพยาบาลนั่งอยู่คนหนึ่ง แล้วก็เลยแจ้งพยาบาลว่าน้ำเดินแล้วผ้าถุงที่ใส่เปียกหมดเลย ขอเปลี่ยนผ้าถุงใหม่แล้วก็ไปเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้ใหม่ด้วย (จะคลอดอยู่แล้วยังแอบกลัวเลอะอยู่อีกนะเราเนี่ยะ)  แล้วพยาบาลก็มาจัดการตามที่ขอทุกอย่าง(น่ารักเป็นที่สุด) 

เวลา  22.30  แม่รู้สึกว่าเริ่มปวดท้องน้อย(เหมือนปวดประจำเดือนแบบปวดเป็น2เท่า) มันจะปวดทุกๆ  20 นาที จะร้องก็ไม่กล้าร้องด้วยเหตุผลที่ก่อนจะมาคลอดคุณยายๆๆ พี่ ป้า น้า อา ทั้งหลาย ถ้าปวดอย่าร้องโวยวายนะเดี๋ยวจะโดนดุเอา   แม่ก็กลั้นใจสุดฤทธิ์ไม่ร้องซักแอ่ะ แต่มือเนี่ยซิจิกไปที่หมอน,ผ้าปูเตียงกันเลยที่เดียว,ท่องคาคากันแล้วตอนนี้

เวลา  24.00  (เที่ยงคืน) "ปวดมาก" แต่คงยังต้องทนให้ได้ต่อไป  เวลาที่มันปวดก็ลดระยะห่างลงเรื่อยๆ ปวดทุก15 นาทีแล้วตอนนี้ ทุก 10 นาที  แล้วมันก็เหลือแค่ทุก 5 นาที ตอนนี้ท่องคาถาไหนก็เอาไม่อยู่แล้วแม่ถึงกับเรียกพยาบาลแล้ว  ตอนนี้ว่าทำใมมันปวดมากๆ พยาบาลก็มาดูปากมดลูกให้ว่าเปิดเยอะหรือยังตอนนี้เวลาประมาณ 12.30 (เที่ยงคืนครึ่ง)ปากมดลูกเปิด 5 ซ.ม.ซึ่งยังคลอดตอนนี้ไม่ได้มันต้องรอให้ถึง 10 ซ.ม.  แม่ฟังดังนั้นโอ้ยต้องรออีก 5 ซม.หรือแค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว แม่มองแต่นาฬิกาตลอดๆ

เวลา 02.40 นาที (ตีสองสี่สิบ)  แม่เริ่มทนไม่ไหวแล้วพยาบาลมาดูปากมดลูกกันอีกรอบแล้วเค้าก็ตะโกนกันแล้วทีนี้  "โทรตามหมอเลย"  "เอาเตียงมาย้ายคนไข้ได้แล้ว"  "เตียงเตรียมคลอดเลย"   พอแม่ได้ยินอย่างนั้นมันหายปวดไปเลย  คือว่าบรรยากาศในนั้น ขณะนั้นพยาบาล,นักเรียนพยาบาลมันเต็มห้องกันไปหมด แล้วเค้าก็เตรียมอุปกรณ์โน่น นี่ นั่น ชุลมุนน่าสนุกดีแม่เลยลืมปวดไปเลย

เวลา 03.30 นาที  (ตีสามครึ่ง)  แม่เห็นคุณหมอไปนั่งรอลูกอยู่ตรงปลายเตียง แต่คนที่ช่วยเรื่องการเบ่งคลอดเป็นผู้ช่วยคุณหมอ 2 คน และนักเรียนพยาบาลที่น่ารักอีก 4 คน ทุกคนให้แม่หายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกแบบสุดๆ โดยไม่ต้องอ้าปาก เค้าบอกว่าให้เบ่งเหมือนเบ่ง "อึ"  ตอนนั้นแม่ก็งงมาก  ก็จะคลอดไม่เบ่งตรงช่องคลอดเหรอ เบ่งอยู่ 4 ที ก็ยังไม่ออก จนผู้ช่วยบอกว่าคลอดเองไม่ได้แล้วมั้ง พอสิ้นเสียงผู้ช่วยคนนั้น มันเหมือนมีอะไรจุกๆ อยู่ตรงช่องคลอดแล้วแม่ก็เลยตะโกนบอกหมอว่า "จะเบ่งแล้วนะ" แล้วแม่ก็เบ่งพลวดเดียวออกมาเลย เพิ่งมารู้ตอนหลังว่านั่นคืนที่เรียกว่า  "มีลมเบ่งนั่นเอง"  

เวลา 03.42 นาที (ตีสามสี่สิบสอง)   :  พญาบาลท่านหนึ่งก็ได้เอาหนูมาวางไว้บนอกแม่ แล้วให้แม่หอมแก้มหนู (จมูกแม่เลอะเลือดเต็มไปหมด) คิดเอาไว้ว่ามันจะเหมือนในหนังหรือเปล่าน้อ  ว่าจะต้องปลื้มปิติจนน้ำตาไหล  "แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่เลย" ไม่มีน้ำตาซักกะหยด คือในขณะนั้นมันแบบว่าทุกอย่างมันดูเร็ว ฉับไว เป็นขั้นเป็นตอนแม่เห็นหน้าหนูยังไม่ชัดเท่าไหร่เลยพยาบาลเค้าก็รีบอุ้มหนูไปทำความสะอาดแล้วอ่ะ

บทสนทนาของพยาบาลและนักเรียนพยาบาล "ในห้องคลอด" สนุกสนานมาก

แม่                  :  คุณหมอครบถ้วนไม่ขาด ไม่เกินนะคะ

พยาบาล คนที่ 1 : ทุกอย่างโอเค ครบถ้วนสมบูรณ์ค่ะคุณแม่

พยาบาล คนที่ 2 : โตขึ้นเป็นนักร้องแน่ "น้องร้องเสียงดังชัดเจนดีค่ะคุณแม่"

นักเรียนพยาบาล  :  ขาวอวบจ้ำม้ำเลยค่ะ หน้ากลมเหมือนคุณแม่เลย 

แม่                   :  ตกลงชมไช่ไหมคะ "หน้ากลมเนี่ยะ"

   "หัวเราะกันทั้งห้อง"  ไม่ต้องถามเรื่องความเจ็บปวด คุณหมอกรีดตรงไหน เย็บแผลตอนไหนแม่ไม่รู้เรื่องเลย คุยกันอย่างเดียว

ปล.ขอขอบคุณน้องนักเรียนพยาบาลกลุ่มนี้ น่ารักและเป็นกันเอง ทำให้แม่ที่กำลังจะคลอดลืมความเจ็บปวดไปเลยจ้า

***************************************

Create Date : 06 กรกฎาคม 2556		4 comments
Last Update : 20 กรกฎาคม 2556 14:55:56 น.
Counter : 1092 Pageviews.
Share Tweet