ชอบดอกโมก,ดอกแก้ว จังเลยค่ะ
หมู่บ้านนี้ชื่อ หมู่บ้านแห่งความสุข

แบบหอมๆทั้งนั้นเลยนะเนี่ย ชอบหอมของสายน้ำผึ้งมากที่สุด เขาสวยหวาน เข้าใจว่าเขาชอบอากาศเย็น เพราะสายน้ำผึ้งที่นี่หน้าตาไม่งามและง่ายเหมือนที่สกลนคร อ่านเรื่องแบ่งปันพื้นที่สวนกับเพื่อนบ้านแล้ว ข้อยล่ะหันมานึกถึงตัวเองแล้วขำ เพราะรอบบ้านไม่มีเพื่อนบ้านเลยค่ะ มีแต่ที่รกร้างว่างเปล่า ที่เขาซื้อแล้วทิ้งไว้ ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของ เขาทิ้งจริงๆนะ นี่ก็เข้าไปแผ้วถางบุกรุกปลูกลามไปทั่ว บางต้นเขางอกเองก็ตามไปรดน้ำใส่ปุ๋ย ใครมาเห็นก็ว่า ตายจริง ป้ากะจะทำหมดนี่เลยเหรอ ...เหอๆ ประมาณสี่ไร่เห็นจะได้ ไม่ได้แบ่งปันกับเพื่อนบ้านเลยค่ะ อิ่มเอมอยู่คนเดียว

กลัวผีเหมือนกันนะคะ เวลาได้กลิ่นดอกไม้ตะตอนกะกลางงงคืน

สวัสดีค่ะ

น่าแอบไปเด็ดกิ่งมาชำจัง อิ อิ

ชอบมวลหมู่ดอกไม้ในสวน
//theplants.multiply.com/

มีไม้หอมๆๆ รอบบ้านเลยนะค่ะ แบบนี้ได้กลิ่นก็สดชื่นแล้วนะค่ะ ชมนาดกลิ่นหอมแบบไหนค่ะ

ชนนาดกลิ่นหอมหวานคล้าย ๆ ใบเตยค่ะ คุณ kamonorchids

ชอบชื่อคุณผักเหมียงด้วย น่ารักดี แต่ว่าไม่รู้จัก เดาเอาว่าน่าจะทานสดได้ ?

ครั้งก่อนตอนปิดตำนานสวนแก้วฯ คุณ ST.Exodus บอกว่าจะมาขนต้นไม้ไป ยังไม่มาเลย อันนี้สวนบ้านของจริงนา จะมาทำแอบบเด็ดกิ่งชำนี่ บ่ได้ค่ะ แต่มาเยี่ยมเยียนแล้วตัดไปต่อหน้าเลยนี่ได้อยู่ อิ อิ

คุณเอม emily ขา กลิ่นดอกไม้สวนที่บ้านไม่น่ากะกะกลัวเลยยย เพราะมันชื่นจะจะจายค่ะ ไม่ใช่หอมเยือกกก...เข้าไปถึงใจ

จะอิจฉาหรือสงสารคุณแมลงพันชื่อดีน้า....กับพื้นที่สี่ไร่ที่ต้องชื่นชมต้นไม้ดอกใบอยู่คนเดียวอย่างนี้
ขอแบ่งสักยี่สิบตารางวาก็แล้วกัน ค่อยพอมีกำลังช่วยทำหน่อย

ขอบคุณคุณบุษบาหน้าจอสำหรับชื่อหมู่บ้านค่ะ
อยากเปลี่ยนให้เป็นชื่อประเทศจัง

ข้อยได้ยินแม่บอกว่ามีลูกเอาไว้คอยรับใช้ แต่แม่บ้านนี้กลับขาดอิสรภาพ ต้องคอยรับใช้ลูก เหอๆแค่ได้ยินเสียงลูกเรียก็ปวดหัวซะแล้วววว

พิมพ์ผิด ...คิกคิก ...ลูกเรียก
ปรกติช่วงหยุดยาวที่หัวหินจะมิคสัญญี รถติดมาก จะเข้าไปหาของกินของใช้ ทำธุระ ให้รู้สึกเหมือนต้องแย่งกัน เราสองคนต้องหาที่เงียบๆในบ้านเมืองอื่น ส่วนใหญ่จะคิดถึงแถวอิสาน เงียบดี ตกลงสองตายายไม่ได้ไปไหน เพราะเข้าเมืองไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้ว เงียบเชียบดีมาก ตาก็ป่วนหาเรื่องซ่อมแซม ไม่พังก็ทำให้พัง ยายก็ทำสวนเย็บผ้าไปตามเคย
มีคำตอบแทนคุณผักเหมียง ผักเหมียงต้นไม้ของชาวใต้ ใบเอามาต้มกะทิกินกับน้ำพริก อร่อยดีค่ะ ที่ในสวนมีอยู่ต้นนึง ไม่ได้ดูแลเท่าไหร่ ก็เห็นยังอยู่ หน้าตาแจ่มใสดีค่ะ

การอลุ่มอล่วยกันของคนในสังคมและมอบสิ่งดีให้แก่กัน เป็นคุณสมบัติของไทยเราแต่โบราณ ย่อมนำความสุขมาให้ชุมชนครับ

น่าชื่นใจครับที่มีเพื่อนบ้านที่ดีๆทุกคน ซึ่งสำคัญกว่ากำแพงอันแน่นหนาครับ

ไม่รู้จะไปไหน ขอแวะมาชมดอกไม้งามๆ ที่บ้านนี้ล่ะจ้า

ลอกเรื่องนี้จากมติชนฉบับวันจันทร์มาฝาก เขียนได้ขาดจริงๆ ถ้าคนเรายอมรับความจริง ชีวิตก็จะจัดการได้ง่ายเพราะไม่ต้องคิดซับซ้อน ....ที่สังคมไทยเป็นแบบนี้เพราะเราไม่ชอบพูดความจริง และทนความจริงไม่ได้

ท้วงครู
โดย นิธิ เอียวศรีวงศ์

คุณสุลักษณ์ ศิวรักษ์ "ครู" ของผมคนหนึ่งเสนอความเห็นแก่ทีวีสาธารณะว่า เพื่อแก้วิกฤตทางการเมืองที่เกิดขึ้น (ในขณะที่เขียนบทความนี้ สนามบินดอนเมืองและสุวรรณภูมิยังถูกปิดตาย) นายกรัฐมนตรีควรขอเข้าเฝ้าฯพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เพื่อขอพระราชทานพระราชดำริว่าควรทำอย่างไร เพื่อให้ประเทศเดินหน้าต่อไปได้

แต่โดยยังไม่มีพระราชดำริอย่างไรเพราะยังไม่มีการเข้าเฝ้าฯ คุณสุลักษณ์ก็เสนอสำทับลงมาแทนพระราชดำริ ว่า ควรตั้งรัฐบาลแห่งชาติ โดยมีนายกรัฐมนตรีมาจาก "คนนอก" (ซึ่งผมเข้าใจว่าไม่ใช่ ส.ส.) เป็นการชั่วคราวเท่านั้น ทั้งนี้ทั้งฝ่ายนายกฯ และฝ่าย พธม.ซึ่งปิดล้อมสนามบินอยู่ ต่างก็จะไม่รู้สึกเสียหน้า (เพราะเป็นการปฏิบัติตามพระบรมราโชวาทของเจ้าเหนือหัว)

ผมเข้าใจเอาเองว่า รัฐบาลชั่วคราวนั้นคงไม่น่าจะหมดภารกิจเพียงเท่านี้ เพราะถ้าพระบรมราโชวาทจะทำให้เกิดความสงบขึ้นชั่วคราวได้ (คือฝ่ายนายกฯยอมลาออกโดยพรรค พปช.ไม่เป็นแกนกลางจัดตั้งรัฐบาลใหม่ และฝ่าย พธม.เลิกการประท้วงที่ไม่เป็นไปตามรัฐธรรมนูญและกฎหมาย) พระบรมราโชวาทเพียงอย่างเดียวก็น่าจะทำให้เกิดขึ้นได้แล้ว

ผมเข้าใจดีว่า โดยปราศจากการร้องขอ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะพระราชทานพระบรมราโชวาทในเรื่องที่เกี่ยวกับการเมือง ก็อาจไม่สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญนัก คุณสุลักษณ์พยายามย้ำว่า ข้อเสนอของท่านนั้นไม่ขัดรัฐธรรมนูญ เพราะตามความเห็นของนักกฎหมายอังกฤษ (สายจารีตนิยม) กษัตริย์ในระบอบรัฐธรรมนูญ ย่อมทรงพระราชอำนาจทางการเมืองสามประการ คือ to encourage, to warn และ to be consulted (ซึ่งผมขอแปลเป็นไทยว่า อาจพระราชทานคำปรึกษาได้เมื่อถูกร้องขอ) คุณสุลักษณ์ย้ำด้วยว่า กษัตริย์ทรงใช้พระราชอำนาจนี้เป็นการ "รโหฐาน" หมายความว่าทรงกระทำโดยไม่เปิดเผยแก่สาธารณะ และผู้ที่ได้รับพระราชกระแสก็ไม่พึงอ้างว่าเป็นพระราชดำริ เพราะตามหลักการแล้ว ราชบัลลังก์ไม่พึงต้องรับผิดชอบทางการเมือง

อย่างไรก็ตาม หากจุดประสงค์มีมากกว่าการเปิดสนามบิน (และทำเนียบหรือถนน) แต่ต้องการระบบการเมืองที่ก่อให้เกิดความสงบสุขในสังคมไทย รัฐบาลชั่วคราวนั้นคงต้องอยู่เพื่อทำอะไรอื่นมากกว่าดูแลให้ทำเนียบ, สนามบิน, ถนน และการลอบทำร้ายกันคลี่คลายไปในทางดี ความ "ชั่วคราว" ของรัฐบาลนั้น ก็ต้องยาวพอที่จะทำภารกิจเหล่านี้ได้ ปีหนึ่ง, สองปี, สามปี ... จะพอหรือไม่? หรือต้องใช้เวลาถึง 16 ปี อย่างที่เราเคยประสบมาแล้วในอดีต

นอกจากนี้ รัฐบาลนั้นยังจำเป็นต้องมีอำนาจอื่นเข้ามาเสริมมากกว่าพระราชกระแสที่ทำให้เกิดรัฐบาลนั้นขึ้น โดยเฉพาะอำนาจในทางบังคับ (coercive force) กลไกรัฐที่มีอำนาจในเชิงบังคับเช่นทหารและตำรวจ จะทำโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนทางการเมืองเลยหรือ

ในแง่ของรัฐธรรมนูญ นายกรัฐมนตรีที่มาจาก "คนนอก" ได้ ก็ต้องระงับใช้บางมาตราของรัฐธรรมนูญ สภาวการณ์อะไรบ้างที่เราอาจงดใช้รัฐธรรมนูญได้ ยึดถนน, ยึดทำเนียบ, ยึดสนามบิน ฯลฯ หรืออื่นๆ ที่ไม่เคารพกฎหมาย (และไม่ใช่การดื้อแพ่ง - civil disobedience - ด้วย) กระนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีรัฐธรรมนูญอะไรในโลกนี้ที่อาจใช้ในสังคมไทยได้เลย เพราะสังคมไทยไม่มีกลไกทางกฎหมาย, วัฒนธรรม, เศรษฐกิจ, การเมือง ฯลฯ ที่จะรองรับระบอบปกครองที่มีรัฐธรรมนูญได้... ข้อนี้ใครๆ ก็รู้ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เราควรพยายามสถาปนาระบอบปกครองภายใต้รัฐธรรมนูญขึ้น หรือปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเดิมของสังคม

แต่น่าเศร้าตรงที่ว่า ถึงจะตอบอย่างหลัง ก็จะมีคำถามตามมาอีกว่า แล้วเราสามารถถอยกลับไปยืนอยู่ที่เดิมได้หรือ ไม่แต่เพียงสถานการณ์ของโลกไม่เอื้ออำนวยเท่านั้น สังคมไทยได้เปลี่ยนไปจนกระทั่ง แม้แต่นำเอาระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์กลับคืนมา ก็ยากที่จะเกิดความสงบสุขขึ้นในสังคมไทยปัจจุบันได้เสียแล้ว (แม้ในปลายสมัยนั้นเอง ก็หาได้สงบสุขอย่างที่มักจะวาดภาพกันขึ้น)

ยิ่งกว่านี้ นายกรัฐมนตรี "คนนอก" ซึ่งต้องบริหารประเทศในสภาที่ไม่มีผู้สนับสนุนของตนเองเลย จะบริหารบ้านเมืองโดยผ่านกฎหมายอะไรออกมาได้บ้าง แม้แต่ พ.ร.บ.งบประมาณประจำปี และเพื่อให้นายกฯ "คนนอก" ทำงานได้ มิจำเป็นต้องงดใช้รัฐธรรมนูญอีกหลายมาตราหรอกหรือ ส่วนที่เหลืออยู่ในรัฐธรรมนูญจะต่างอะไรกับประกาศคณะรัฐประหาร

ฉะนั้น ข้อเสนอของคุณสุลักษณ์ (ซึ่งไม่ต่างอะไรจากการร้องขอ "นายกฯพระราชทาน") จึงอาจสรุปลงได้สั้นๆ ว่า ปัญหาที่เกิดในประเทศไทยขณะนี้อันเกิดขึ้นจากการไม่เคารพกฎหมาย พึงแก้ได้ด้วยการไม่เคารพกฎหมายให้ยิ่งขึ้นไปอีก

คำถามที่ตามมาทันทีก็คือ การไม่เคารพกฎหมายจะทำให้เกิดความสงบสุขขึ้นได้จริงละหรือ

ดังที่กล่าวแล้วว่าสังคมไทยเองก็เปลี่ยนไปมากแล้ว (แตกต่างอย่างมากจาก พ.ศ.2500 อย่างมากจาก 2519 หรือแม้แต่อย่างมากจาก 2534 และ 2535 ด้วย) ผมจึงเชื่อว่า จะมีกลุ่มคนจำนวนไม่น้อยที่ต่อต้านรัฐบาล "พระราชทาน" นั้น ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง นายทุนบางกลุ่มแอบให้เงินสนับสนุน คนชั้นกลางที่ร่วมอยู่ใน พธม.เวลานี้จำนวนหนึ่ง จะเข้าร่วมการต่อต้าน แม้แต่คุณสุลักษณ์เองก็อาจร่วมในการต่อต้านด้วย (โดยที่ทีวีสาธารณะไม่ช่วยกระพือเหมือนครั้งนี้)

รัฐบาล "พระราชทาน" จะปฏิบัติภารกิจของตนต่อไปได้ ก็ต้องหันไปใช้อำนาจเชิงบังคับมากขึ้น ยิ่งทำให้ตกเป็นเบี้ยล่างของกลไกรัฐที่มีอำนาจเชิงบังคับจนไม่เหลือพลังต่อรอง ต้องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์มากขึ้น ส่วนการต่อต้านต้องมุดลงใต้ดิน ในที่สุดก็ไม่เหลือช่องทางต่อต้านมากไปกว่าการใช้ความรุนแรง (เช่นตั้งกองกำลังติดอาวุธ ถึงไม่ทำสงครามประชาชน ก็อาจใช้การลอบสังหาร หรือก่อวินาศกรรม)

หากความไม่สงบสุขในรูปต่างๆ เกิดขึ้นเช่นนั้น คำถามสำคัญก็คือ แล้วพระมหากษัตริย์ต้องทรงรับผิดชอบกับพระราชดำริในครั้งนี้หรือไม่เพียงใด

ผมคิดว่า ความวุ่นวายทางการเมืองที่เกิดขณะนี้ มีมูลรากมาจากความเปลี่ยนแปลงในสังคมไทยเอง ซึ่งเกิดขึ้นในช่วง 2-3 ทศวรรษที่ผ่านมา ความสงบสุขไม่อาจเกิดขึ้นได้จาก "นายกฯพระราชทาน" แต่อาจเกิดขึ้นได้จากการทำความเข้าใจความเปลี่ยนแปลงตรงนี้ให้ดี แล้วสร้างขันติธรรมระหว่างกันให้มากขึ้นทั้งด้วยการศึกษา, สื่อ, ระบบเศรษฐกิจ, ระบบสังคม, ระบบการเมือง, ระบบภาษี ฯลฯ

การขอ "นายกฯพระราชทาน" เป็นความคิดมักง่าย และเหมือนความคิดมักง่ายทั่วไป คือนำไปสู่ทุกอย่างที่ "ชั่วคราว" ไปหมด ไม่แต่เพียงรัฐบาล "ชั่วคราว" แม้แต่ความสงบก็เป็นความสงบ "ชั่วคราว" เหมือนกัน

ในบรรดาคนที่มีความจงรักภักดีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์ ผมไม่เคยเห็นใครจะมีความจงรักภักดีจริงไปกว่าคุณสุลักษณ์ ศิวรักษ์ ที่เดือดร้อนอยู่ในทุกวันนี้ก็เพราะความจงรักภักดีอย่างยิ่งยวดต่อสถาบันนั้นเอง (ไม่ใช่ต่อบุคคลอย่างเดียว อย่างที่เราพบเห็นได้ทั่วไป) ผมจึงขอกราบเรียนถามว่า ในช่วงนี้ของสถาบันพระมหากษัตริย์ไทย การนำพระมหากษัตริย์เข้ามาจัดระบบการเมืองซึ่งไม่มีทางที่จะเกิดความพอใจแก่ทุกฝ่ายได้นั้น มิเป็นอันตรายต่อสถาบันในระยะยาวหรอกหรือ

เมื่อได้คัดค้านความเห็นของคุณสุลักษณ์มาถึงเพียงนี้แล้ว ผมรู้สึกว่ากลายเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องเสนอ "ทางออก" ให้แก่วิกฤตการณ์ครั้งนี้ เพราะแรงกดดันจากนักธุรกิจ-อุตสาหกรรมเวลานี้ ห่วงแต่เงินในกระเป๋าของตน ทำอะไรก็ได้ ปฏิวัติยึดอำนาจ หรือใช้ความรุนแรงนองเลือด หรืออะไรก็ได้ ขอแต่ให้เปิดสนามบินเพื่อทำเงินต่อไปเป็นพอ ส่วนจะเกิดอะไรแก่บ้านเมืองในอนาคต ไม่ใช่ธุระของพวกเขา

ข้อเสนอของผมมีง่ายๆ และตรงไปตรงมา คือต้องบังคับใช้กฎหมายอย่างจริงจัง โดยมีมนุษยธรรมและความยุติธรรม (ผมยอมรับว่าสองอย่างนี้ บางครั้งอาจไม่สอดคล้องกันก็ได้ ฉะนั้น การใช้ความยุติธรรมอย่างมีมนุษยธรรมจึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อน)

มีนักวิชาการบางท่านกล่าวว่า ในยามวิกฤตจลาจล ย่อมใช้กฎหมายไม่ได้ ผมอยากเตือนว่านี่เป็นตรรกะเดียวกับที่สมุนของคุณทักษิณใช้ เมื่อเรียกร้องให้นิรโทษกรรมคุณทักษิณและพรรคพวก ตรงกันข้าม ไม่ว่าในภาวะใดก็ตาม เราไม่อาจทิ้งกฎหมายเสียได้ คนผิดต้องรับผิดตามกฎหมาย แต่เมื่อรับผิดและสำนึกผิดแล้ว สังคมอาจให้อภัยงดโทษได้ด้วยมนุษยธรรม แต่ผิดคือผิด ไม่ว่าจะทำในสภาวะจลาจลหรือไม่ก็ตาม

การชุมนุมที่ผิดกฎหมาย, การพกพาอาวุธที่ร้ายแรง, การทำร้ายบุคคลอื่น, การลอบใช้อาวุธสงครามทำร้ายผู้ชุมนุม ฯลฯ เป็นความผิดทางกฎหมาย และต้องจัดการอย่างเด็ดขาดและยุติธรรม เจ้าหน้าที่ซึ่งไม่ให้ความร่วมมือต้องถูกสอบสวนและลงโทษ ถ้าจะเกิดการรัฐประหารเพราะลงโทษเจ้าหน้าที่ซึ่งไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง "อันชอบด้วยกฎหมายและชอบธรรม" ก็ให้มันรู้ชัดลงไป เพราะนั่นเท่ากับว่าได้เกิดการรัฐประหารเงียบขึ้นแล้ว

ผู้กระทำการรัฐประหารต้องปรากฏตัว และต้องรับผิดชอบต่อสังคมเอง ไม่มีเหตุที่รัฐบาลจะครองตำแหน่งโดยไม่มีอำนาจจัดการสิ่งหนึ่งสิ่งใดได้ต่อไป

แน่นอนว่า ปฏิบัติการของฝ่ายเจ้าหน้าที่ต้องพยายามหลีกเลี่ยงความรุนแรงอย่างที่สุด แต่ต้องไม่ลืมด้วยว่า การกระทำผิดกฎหมาย ไม่ว่าจะเป็นการปิดถนนสายสำคัญอย่างถาวรก็ตาม การยึดที่ทำการรัฐบาลก็ตาม การยึดสนามบินก็ตาม เป็นการทำความรุนแรงอย่างปฏิเสธไม่ได้ ซ้ำผู้ชุมนุมยังประกาศว่าจะตอบโต้เจ้าพนักงานของรัฐด้วยความรุนแรงเช่นกัน โอกาสปราบปรามโดยหลีกเลี่ยงความรุนแรงโดยสิ้นเชิงจึงเป็นไปได้ยาก เจ้าพนักงานของรัฐก็เป็นคน มีลูกเมียพ่อแม่ที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน อย่างน้อยเขาต้องมีสิทธิในการป้องกันตนเอง แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามไม่ก่อให้เกิดความสูญเสียแก่ฝ่ายตรงข้ามเกินความจำเป็นเพื่อความปลอดภัยของตนเอง

สังคมที่จะเกิดความสงบสุข โดยไม่เคารพกฎหมาย มีหรือครับ

ผมเห็นด้วยว่า นายกรัฐมนตรีสมชาย วงศ์สวัสดิ์ ควรลาออก หรือถูกประชาชนช่วยกันขับไล่ออกไป (โดยสงบ ปราศจากอาวุธ และไม่ผิดกฎหมาย) ไม่ใช่เพราะเขาเป็นนอมินีของใคร แต่เพราะเขาไม่สามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของบ้านเมืองได้ นั่นเป็นภารกิจพื้นฐานที่รัฐบาลทุกรัฐบาลต้องทำให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วก็ไม่มีความชอบธรรมใดๆ เหลือที่จะดำรงอยู่ในตำแหน่งต่อไป

โดยไม่ต้องงดใช้รัฐธรรมนูญสักมาตราเดียว

ขออำไพ กินพื้นที่ของเพื่อนๆ เยอะไปหน่อย

นึกยังไงถึงเอาบทความอาจารย์นิธิมาใส่ในบล็อกกังสดาลคะ..?

แต่มิเป็นไรค่ะ ชื่นชมในความกล้าหาญของคุณ ส.ศิวรักษ์มานานนักหนาแล้ว และก็เคารพนับถือนักวิชาการอย่างอาจารย์นิธิมาเนิ่นนานเช่นกัน

ในครั้งนี้จึงมิมีการทักท้วง แต่ยินดีรับน้ำใจและขอบคุณความอุตสาหะของคุณแมลงพันชื่นที่อุตส่าห์พิมพ์มาใส่ให้ซะเต็มเนื้อที่

ใคร ๆ ที่แวะมาเที่ยวสวนแบ่งในซอยนี้จะได้อ่านกันถ้วนทั่วนะคะ

และเห็นทีจะต้องไปชวนคุณบุษบาหน้าจอ คุณ Jolisa และเพื่อน ๆ ชาวบล็อกกลับมาชมดอกไม้การเมืองกันอีกซักรอบ :D

จริงๆ แล้วเอาเรื่องท้วงครูมาแปะไว้นี่เกรงใจเหมือนกันนะ ไม่อยากพูดเรื่องการเมือง แต่อยากให้ได้อ่านค่ะ เพราะวันก่อนเราคุยกันเรื่องความจริง ข้อยมีความเห็นว่าสังคมไทยไม่ค่อยชอบความจริงเท่าไหร่ เคยมีเพื่อนเดินออกมาว่าคนอื่นหลังจากนั่งเงียบในห้องประชุม เวลาถามว่าทำไมไม่พูดตอนอยู่ในห้องประชุม เจ้าตัวจะได้รู้และ มีพยานด้วย เขาตอบว่าเกรงใจ แต่ข้อยว่าเขาขี้ขลาด กลัวถูกโกรธ...
แหะๆแล้วไม่ได้พิมพ์เอง ก๊อปมาจากเว็บมติชน...พอดีไปอ่านเจอในนสพ. แล้วพิมพ์ไม่ไหว เลยไปเสิร์ชหาจากเว็บ ...โกงเล็กๆ

บ้านนี้รื่น-ร่ม-เย็น ดีจัง
ดอกไม้น้อยบานสะพรั่ง ขาว-สีขาว
บ้านไหนมีน้ำใจบานพราว
บ้านนั้นราวสรวงสวรรค์

ชอบกลิ่นของดอกแก้วมาก ๆ เลยค่ะ
แต่ก่อนที่หลังบ้านปลูกไว้
แล้วต้นมันจะอยู่ตรงที่ลงบันไดมาเจอพอดีเลย
กลิ่นหอมมากกกก เลย ^ ^

คุณกังสดาลสบายดีนะคะ
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อกค่ะ

น้องสาวบ้านนอกฯคะ พี่เป็นคนน้ำตาลต่ำค่ะ (แม้ว่าจะน้ำหนักสูง) ยังต้องการบรรยากาศอีกมาก..กกกก วันนี้ตอนพลบค่ำจะรอชมค่ะ ถ้าโรแมนติคได้ที่คงจะมีกลอนมาเล่นในบล็อกสักบท ถ้าไม่มีแสดงว่าไม่โรแมนติคจริง คงต้องเติมน้ำตาลในเลือดให้น้ำหนักพุ่งอีกสักเล็กน้อย อิ อิ

มันจะดีเหรอคะ (คุณ ดีแน่ ๆ มีชื่อนี้มาแหย่ให้ยิ้มอยู่ในใจทุกที) ดีใจที่ชอบดอกแก้วเหมือนกันค่ะ หลังบ้านมีต้นไม้หอมหลายอย่าง ทั้งแก้ว ชมนาด สายหยุด พิกุล แล้วก็ปีบของเพื่อนบ้านด้านหลัง อากาศเย็นเปิดหน้าต่างนอนจะได้กลิ่นหอมจาง ๆ แต่คืนไหนเปิดแอร์นะคะ กลิ่นยังกับห้องอบร่ำด้วยน้ำหอมธรรมชาติ คงเป็นเพราะตัวคอมเพรสเซอร์ตั้งอยู่สูง ได้จังหวะกับกลิ่นดอกไม้ที่ลอยลมมา จึงหมุนดูดเข้ามาอวลอยู่ในห้อง.......โชดดีที่ต้นไม้ทะยอยกันออกดอกเป็นระยะ ๆ กลิ่นแต่ละกลิ่นจึงไม่ตีกัน

แต่ช่วงนี้ไม้หอมหลายอย่างออกดอกพร้อมกัน อย่างโมกและจำปา รวมทั้งสายน้ำผึ้ง แต่ว่าปลูกกันคนละด้านของบ้านค่ะ กลิ่นก็เลยแยกย้ายกันเดินทาง ไม่งั้นห้องนอนคงกลายเป็นห้องปรุงน้ำหอม อิ อิ

(ไม่ค่อยเว่อเท่าไหร่เลยนะ แหะ แหะ แต่ละต้นยังเป็นไม้เล็ก ๆ ออกดอกพอให้คนปลูกชื่นใจเท่านั้นเองค่ะ)

ขอบคุณคุณจันทร์ที่มีภาพดอกไม้สวย ๆ มาแซมสวนนี้ให้บ่อย ๆ ขอบคุณภาพสวย ๆ ที่ส่งมาจากบล็อกงาม ๆ นะคะ

และต้องขอบคุณคุณสัญจร ดาวส่องทางที่แวะมาเขียนคำให้ไพเราะถูกใจ และจับใจยิ่งขึ้นเมื่อแอบตามไปที่บล็อกแล้วรู้ว่าเป็นใคร ปลื้มจังค่ะ เสียดาย..ที่ไปร่วมงานเปิดตัวหนังสือไม่ได้ ทั้งที่อยากไปมากเลย

และที่อยากขอบคุณที่สุดคือคุณแมลงจ่อยที่คอยชวนคุยให้ตระหนักถึงด้านที่งดงามที่สุดของชีวิตด้านในอยู่เสมอ

คุยกันซื่อ ๆ นะคะ เพราะความจริงมีหลายด้านเหลือเกิน ถ้าคนไม่เข้าถึงตัวเองอย่างที่สุดแล้ว ความจริงด้านอื่นก็อาจทำร้ายเขาได้ค่ะ อย่าไปว่าคนที่ไม่กล้า ณ ขณะนั้นว่าขี้ขลาดเลย

เข้ามาชม มาดม ดอกไม้หอม ช้าไปนิดค่ะ
หวังว่ากลีบบาง คงยังไม่โรยต้น
ดอกไม้กลิ่นหอมเย็น มักเป็นดอกสีขาว
บอบบาง น่าทะนุถนอม..
ไม่สวยเด่น ไม่กลีบงาม
แต่หอมชื่นใจ แม้ไม่ต้องก้มไปดอมดม

สวัสดีค่ะพี่พี เช็คหลังไมค์ด้วยค่ะ

มาอีกแล้วจ้า

คุณน้องกังสดาลเห็นด้วยไหมว่าสังคมของเราเป็นสังคมอ้ำอึ้ง เพราะเราปล่อยให้พฤติกรรมไม่กล้าพูดต่อหน้ากลายเป็นนินทา และทำร้ายกันรับหลัง คนพูดก็ไม่กล้าพูดคนฟังก็ไม่กล้าฟัง ...ถ้าคุยหลังไมค์ได้จะมันกว่า ..แบบว่าเกรงใจคนอื่นพระจันทร์กลมนี้สวยจริง ถ่ายเก่งจัง แถมเขียนกำกับด้วยเลขไทยอีก...ชอบจริงๆ