เมื่อเสพอะไรสักอย่างแล้วสามารถตกตะกอนเป็นตัวหนังสือได้นั่นคือความรู้สึกตอนเขียนบล็อกนี้ค่ะ ดังนั้นไม่ใช่รีวิวแน่นอนและมีสปอลย์ค่ะ

**เนื้อหาในนี้คงไม่สามารถใช้อ้างอิงอะไรได้นะคะ เพราะเขียนจากฟีล ค่อนข้างกาวค่ะ **

------------------------------------------------------------

มหากาพย์แห่งเหมาซานเล่ม 1 ตอน ลัญจกรสืบสานแผ่นดิน

::

ผู้แต่งต้าลี่จินกังจ่าง

ผู้แปล หลินหยาง

สำนักพิมพ์สยามอินเตอร์บุ๊ค

::

นิยายของเหล่าคนแก่(?) แต่ทำไมเท่แบบนี้><

::

นิยายชุดนี้มี9 เล่มจบนะคะ ดำเนินเรื่องในประเทศจีนช่วง ค.ศ.196x จีนในช่วงนั้นกำลังเข้าสู่การปฏิวัติวัฒนธรรม(ข้อมูลจากผู้แปล) ดังนั้นศาสตร์ลี้ลับต่าง ๆ จะโดนเก็บจนเหี้ยนค่ะ ตัวเอกของเราก็เป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่(ในสมัยนั้น) นามว่าจางกั๋วจง ไฟแรงทีเดียวค่ะ พี่กั๋วจงแกเป็นอาจารย์สอนโรงเรียนอาชีวะ ได้รับคำสั่งให้เขียนวิจารณ์ศาสตร์โบราณอย่างหนึ่งของจีน นั่นคือวิชาเหมาซาน ถึงแม้จะใช้คำว่าวิจารณ์แต่ผลที่ตามมาค่อนข้างสะเทือนสังคมค่ะ (ในนิยายใช้คำว่าวิพากษ์)  ทำนองว่างานเขียนของแกน่าจะทำให้คนเปลี่ยนทัศนคติได้ (เช่นจากเลื่อมใสกลายเป็นเลิกศรัทธา) แต่พี่จางกั๋วจงของเรายังคงมีจรรยาบรรณอยู่บ้างค่ะ ดังนั้นจะเขียน(ด่า)อะไรก็ยังต้องสืบสาวก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไงจะได้ไม่ต้องรู้สึกแย่ทีหลังค่ะ

..

การเข้าสู่ศาสตร์มืด(?)ของพี่กั๋วจงเลยเริ่มต้นด้วยประการฉะนี้ค่ะ55555

..

พอพี่จางแกต้องเขียนวิพากษ์ถึงวิชาเหมาซานพี่แกก็ต้องรู้ให้ได้ค่ะว่าวิชานี้มันเกี่ยวกับอะไร (รายละเอียดลึก ๆ อ่านได้ในเล่มนะคะ) สรุปแบบแมว ๆ คือการใช้พลังของมนุษย์ปราบผีนั่นเองค่ะ ด้วยศักยภาพของมนุษย์ไม่สามารถต่อกรกับพลังลี้ลับได้ เลยต้องอาศัยพลังที่อยู่ในธรรมชาติโดยใช้สื่อกลางต่าง ๆ เช่น ยันต์  เลือด ค่ายกลวัตถุโบราณ เหรียญทองแดง กระดูกไก่ ฯลฯ (รายละเอียดเยอะมากค่ะ ลืมแย้ว ถถถ) ทั้งนี้ต้องขึ้นอยู่กับการฝึกฝนร่างกายอันสาหัสด้วย พี่กั๋วจงของเรามีบันทึกเหมาซานระดับอนุบาลอยู่เล่มหนึ่งค่ะ ด้วยความร้อนวิชาเลยลองใช้ผลคือไล่ผีได้ซะงั้น หนาวคอเลยค่ะ นึกภาพเราใช้วิชาแบบนั้นได้บ้างคงอัศจรรย์น่าดู  เหมือนมีเวทมนต์จริงๆ ความตื่นเต้นนั้นเลยทำให้พี่กั๋วจงเบนเข็มตัวเองจากสายวิชาการสู่ด้านมืดเลยค่ะ ฮา

..

เล่ม 1 นี้จึงเป็นการผจญภัยของพี่กั๋วจงสมัยที่ยังเป็นเด็กฝึกค่ะ เอาจริงๆ ก็ทึ่งพี่แกมากนะคะที่เปลี่ยนสายงานเนี่ย เหมือนเปลี่ยนชีวิตไปเลย คนเราจะเปลี่ยนอะไรในชีวิตได้(โดยเฉพาะรูปแบบชีวิตที่เดินมาตลอดตั้งแต่เกิด)ต้องใช้ความกล้ามากทีเดียว พี่กั๋วจงของเรามีทั้งความกล้าและศรัทธาค่ะ ที่สำคัญคือคนรอบข้างแกดีอ่ะ มีอาจารย์มีพ่อตา(??) มีอะไรหลาย ๆ อย่างผูกให้เรื่องขมวดมาที่จุดเปลี่ยน เล่มนี้เราจะได้ศึกษานิสัยของกั๋วจงไปด้วยเอาใจช่วยไปด้วย ชอบนักพรตที่เป็นอาจารย์ของแกมาก (ก.ไก่ล้านตัว) รู้สึกว่าเป็นตาแก่ที่เท่อะไรแบบนี้! ทั้งทัศนคติและฝีมือ  โอเค อาจารย์แกอาจจะเคยทำอะไรผิดพลาดมาบ้าง(จนนิกายแทบจะไม่มีผู้สืบทอดแล้ว) แต่แกเป็นครูที่น่ารักอ่ะ สำหรับกั๋วจงในตอนนั้นอาจารย์คงเป็นทั้งครูทั้งบิดา นึกภาพกั๋วจงเดินตามหลังนักพรตชราต้อย ๆ คงน่ารักดีนะคะ กั๋วจงนี่ด้วยเพราะเป็นปัญญาชน เป็นอาจารย์สอนหนังสือ เขาได้ร่ำเรียนการศึกษาสมัยใหม่มาด้วยจึงมองอะไรเคร่งเครียดไปหมดค่ะ ชีวิตตรงเหมือนไม้บรรทัดอ่ะ มาเจออาจารย์ที่มีทั้งโค้งทั้งงออย่างตาแก่หม่าเจินเหรินชีวิตพังเปลี่ยนเลยค่ะ 5555555 ดังนั้นในช่วงครึ่งเล่มแรกเราจึงครื้นเครงกับศิษย์อาจารย์คู่นี้มากเลยค่ะ

 ..

ครึ่งเล่มหลัง.. ฮือ ไม่เป็นไรค่ะ เรายังมีเหล่าหลิว T T

..

เหล่าหลิวคือตาแก่อีกคนค่ะ (นิยายของตาแก่จริง ๆ เอาอายุตัวเอกมารวม ๆกันก็เกือบ 300 ปีแล้วนะคะ 5555) เหล่าหลิวเป็นศิษย์ผู้พี่ของกั๋วจงค่ะฝีมือนั้นไม่ต้องบรรยาย ห่วย 55555555555555 ไม่ใช่ค่ะ เก่งทีเดียวกั๋วจงว่า(เริ่ม)เก่งแล้วนะคะ แต่ยังอ่านสถานการณ์บางอย่างไม่ขาดเพราะด้อยประสบการณ์จริง การมีเหล่าหลิวมาด้วยเหมือนมีทั้งแบ็คอัพและกุนซือ กั๋วจงก็เป็นสายกำลังไป ครึ่งหลังของเล่มนี่มาเต็มค่ะผีเอย สัตว์ประหลาดเอย วิญญาณเอย ของดี(?)เอย อุปสรรคผุดขึ้นไม่หยุดหย่อน เรียกว่ากัดลิ้นกันเจ็บอ่ะ ถถถถถถถ การกัดลิ้นให้เลือดออกเป็นการใช้พลังเหมาซานชนิดหนึ่งค่ะ ว่ากันว่าเมื่อพ่นเลือดที่ลิ้นจากผู้ใช้วิชาจะทำให้ภูตผีกลัว คิดดูว่าเจอผีทุกตัวก็ต้องกัดลิ้นตัวเอง กรีดแขนตัวเองบ้าง คืออ่านแล้วเสียวอ่ะ ไม่ได้กลัวผีในเรื่องนะ กลัวตัวเอกเสียเลือดตายนี่ล่ะ 555555555555555

มีเหล่าหลิวสุดเท่แล้วต้องมีคู่ปรับค่ะ เฒ่าฉิน (ตาแก่อีกแล้ว) ฉินเกอนี่เป็นเหมือนคนหางานมาให้กั๋วจงกับเหล่าหลิวน่ะค่ะ หางานนี่ความหมายทั้งตรงตัวและความหมายแฝงเลยนะคะ คือหาทั้งงานที่ได้เงินและหางานที่ได้เรื่อง 5555555555555  ด้วยนิสัยดื้อ ๆ ซึน ๆ ของแกเลยปะ ฉะ ดะกับเหล่าหลิวตลอดเลยค่ะ ขนาดว่าในเล่ม 2 ตอนฉินเกอมาติดต่อ(จ้าง)เหล่าหลิว พี่แกถึงกับปิดประตูใส่หน้าเลยทีเดียว 555555555555555555 ทำนองว่าไม่เอาไม่รู้จัก เจอแล้วมีซวย ซึ่งก็จริงค่ะ เฒ่าฉินของเรานี่ขยันโดนสิงตลอดเลย โดนทั้งผีทั้งคำสาปยุบยับไปหมด แถมฝีปากก็กัดกับเหล่าหลิวทุกประโยค อ่านไปอ่านมาก็แบบคนแก่วัยก็ไม่น้อยแล้วโดนขนาดนั้นยังรักษาสังขารไว้ได้เนอะ 55555555555555555

ภารกิจในเล่ม 1 นี้คือการตามหาหยกล้ำค่าที่หายสาบสูญสมัยราชวงศ์ค่ะ เป็นหยกที่กล่าวได้ว่าแม้จักรพรรดิจะทุ่มทั้งกำลังพลและอำนาจก็ไม่อาจครอบครองได้ อัยยะ แล้ว 3 ตาแก่(?)ของเราจะหามาได้มั้ย ต้องลองติดตามกันนะคะ บอกได้คำเดียวว่ากัดลิ้นกันเหนื่อย กรีดแขนกันจนเลือดแทบจะหมดตัวก็.... 55555555555555555555555555

 ..

ความประทับใจในเล่มนี้ก็คือการแปลก่อนเลยค่ะ รู้สึกว่าอ่านได้ไหลลื่นดี การอธิบายศาสตร์เหมาซานต่าง ๆ ทำให้อ่านเข้าใจและเห็นภาพได้ (แม้รายละเอียดจะเยอะมากกกกก หยิน หยาง สุ่ย ปุ้ย บลา ๆ อะไรยุบยับไปหมด) ต่อมาคืออุปสรรคในเรื่องที่ขยันผุดขึ้นมาจริง ๆ แทบจะไม่ได้พัก ตัวเอกของเราก็ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้ากันตลอด มีผีขั้นโฉดแล้วยังมีผีขั้นโฉดชั่ว มีโฉดชั่วแล้วยังมีเหนือกว่าโฉดชั่วอีก ถถถถถ เยอะมากก เรียกว่าโชกเลือดไปทั้งตัว(ทั้งกัดลิ้น กรีดแขน กรีดอก เปิดหลัง ทิ่มกระดูกไก่ ถถถถ) ส่วนสุดท้ายคืออุปนิสัยของตัวละครค่ะ ช่างน่ารักน่าดีดกันจริง ๆ โดยเฉพาะตาเฒ่าทั้งสองที่ขยันหางานใส่หัวกั๋วจงจริง ๆ อ่านแล้วก็ได้แต่อุทานแต่ว่าแหม! คนแก่อะไรเปรี้ยวได้ขนาดนี้!! 

ข้อติ – คำผิดค่ะ ทั้งการสะกดคำ การใส่ชื่อตัวละครสลับกัน การเว้นวรรคตอน การย่อหน้า มีพลาดในบางจุดทำให้เสียอรรถรสไปบ้าง แต่พอดีไม่ได้โน้ตไว้ฮับ.

.