Part # 4

ในห้องเลคเชอร์ คาเมะพร้อมเพื่อนใหม่ทั้งสองคน เทโกชิ ยูยะ กับ ฮิโรกิ อุจี้ สามหนุ่มหน้าสวยที่จับกลุ่มกันภายในห้องเรียน กำลังพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างเมามัน

“คาเมะ ตกลงวันหยุดนี้นายจะไปเดินดูโทรศัพท์ใช่ไม๊” ยูยะ หนุ่มแก้มป่องตาโตถามเสียงใส

“ใช่แล้ว จะได้โทรหาพี่ทัตจังสักที คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” เสียงแหบๆ ที่ตอบกลับมามีน้ำเสียงรื่นเริง

“เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนนะ ฮิโระ ไปด้วยกันไหม๊”

“ไปอยู่แล้ว ว่าจะไปช๊อปปิ้งด้วย” ฮิโระจังของเพื่อนๆ หันมาตอบพร้อมทำหน้าทะเล้นตามสไตร์

ระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างเพลิดเพลิน อาจารย์ที่สอนวิชานี้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงของนักศึกษาที่
คุยกันอยู่เงียบเสียงลง

“สวัสดีครับ นักศึกษาทุกคน” เสียงอาจารย์ประจำวิชาทักทายนักศึกษาใหม่ที่กำลังรอเรียนกับตนอยู่

“ผม นิชิกิโด เรียว นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” อาจารย์คนใหม่ทำการแนะนำตัว พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้อง

พร้อมกับสะดุดกับกลุ่มนักศึกษาหนุ่มหน้าสวยทั้งสามคน
คนแรกที่สะดุด เพราะเป็นน้องเพื่อนสนิท ที่เคยเจอที่ต่างประเทศ
ส่วนอีกคน สะดุดตาเพราะใบหน้าที่สวย หรือจะบอกว่าหล่อดีล่ะ ที่แน่ๆ ตรงใจอย่างแรง

“เรียวจัง” เสียงครางเบาๆ ของคาเมะจัง กลับทำให้เพื่อนทั้งสองคนมองหน้าอย่างสงสัย

“คาเมะจัง รู้จักกับอาจารย์เหรอ” เสียงเด็กแก้มป่อง ร้องถามขึ้นด้วยเสียงสดใส

“รู้จักอ่ะ ยูยะ เรียวจังเป็นเพื่อนสนิทกับทัตจังอ่ะ ดีใจจังเลยที่เจอเรียวจังที่นี่”

“เรามาเรียนกันเลยแล้วกันนะครับ เนื้อหาเทอมนี้มากเป็นพิเศษ เดี๋ยวจะเรียนกันไม่ทันนะครับ” เรียวจัง ของคาซึยะ
รีบเบรคให้นักศึกษาหันหน้าเข้ามาสนใจเรียน ก่อนที่จะคุมสถานะการณ์ไม่อยู่

หลังเลิกเรียน คาเมะจังรีบวิ่งไปหาอาจารย์คนใหม่ทันที
“เรียวจัง”

“หวัดดีคาเมะจัง ไม่เจอตั้งนาน ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนะ” เรียว ทักทายน้องชายเพื่อนสนิท ด้วยใบหน้าล้อเลียน

“แหม เรียวจังอ่ะ ล้อผมอีกแล้วนะ”
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังทักทายกันอยู่นั้น เพื่อนสนิททั้งสองของคาซึยะ ยืนมองเพื่อนใหม่คุยกับอาจารย์คนใหม่
แต่คนตัวเล็กยังไม่ทันได้คุยอะไรมาก เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กก็ดังขึ้น

“เรียวจัง คาเมะไปก่อนนะ ต้องรีบกลับบ้าน”
“ครับ แล้วเรียวจัง จะแวะไปหาที่บ้านนะ”
“อืม บ๊าย บายนะ”
“บายครับ แล้วเจอกัน”

เมื่อกล่าวลาเพื่อนสนิทของพี่ชายเรียบร้อยแล้ว คาซึยะ ก็ต้องรีบรับโทรศัพท์ก่อนที่ปลายสายจะวาง

“ฮัลโหล”

“ทำไมรับสายช้าจัง เรียนเสร็จยัง จะได้ไปรับ”

“เสร็จแล้ว แต่เดี๋ยวจะไปทานข้าวกับเพื่อนนะ”

“ก็เย็นนี้แม่บอกให้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านไง จำไม่ได้หรือไง คาซึยะ” เสียงดุตอบกลับมา

“อุ้ย จริงด้วย ลืมเลย” คาเมะ ตกใจ เพราะลืมนัดกับคุณแม่ของเพื่อนข้างบ้าน

“เร็วนะ เดี๋ยวฉันขับรถไปรอหน้าคณะ” พูดจบ จินก็วางสายลงทันที ไม่สนว่าฝ่ายตรงข้ามจะตอบรับหรือปฏิเสธ

“จิน จิน เดี๋ยวก่อนซิ” “เฮ้อ”

“มีอะไรป่าวคาเมะจัง” เสียงเพื่อนใหม่ทักขึ้น หลังจากที่ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลง

“วันนี้สงสัยไปทานข้าวกับพวกนายสองคนไม่ได้แล้วล่ะ ลืมไปเลยว่ามีนัดทานข้าวกับคุณป้า” คาซึยะทำเสียงเศร้าตอบเพื่อน

“ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหน้าก็ได้นะคาเมะจัง” หนุ่มหน้าสวยนามฮิโรกิ ตอบกับมา เพื่อให้เพื่อนสบายใจ

“พวกนายไม่โกรธนะ”

“บ้า เรื่องแค่ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ”

“ง้าน เรากลับบ้านกันดีกว่า คาเมะจะได้รีบกลับบ้าน”

“เดี๋ยวจิน มารับนะ ง้าน แยกกันตรงนี้เลยนะ” คาเมะ ตอบเพื่อนทั้งสอง

“ได้ ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน จะได้ไปซื้อ โทรศัพท์ด้วยเน๊อะคาเมะ” ยูยะ สรุปเรื่องทั้งหมด หลังจากเห็นเพื่อนตัวบางกำลังทำหน้าลำบากใจ

“ขอเบอร์นายสองคนด้วยแล้วกันนะ ส่วนเบอร์เรา เดี๋ยวถ้าได้ โทรศัพท์ใหม่แล้วค่อยแจก”

“ได้ ได้”

หลังจากแลกเบอร์กันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยคาเมะจังไปยืนรอคนขับรถประจำตัวหน้าตึกเรียน
ส่วนยูยะ กับฮิโระ ก็ได้เดินเกี่ยวก้อยกันออกไปทางหน้ามหาวิทยาลัย

“รอนานไม๊” จินถามหลังจากที่ร่างบางขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว

“ไม่นาน” คาเมะหันหน้าไปตอบ พร้อมกับยิ้มตาหยีให้กับคนขับรถ
เมื่อจินเห็นรอยยิ้มจริงใจที่คนตัวเล็กส่งมาให้ ก็พรางยิ้มรับกับรอยยิ้มนั้น

“พรุ่งนี้มีเรียนไม๊คาซึยะ” จินหันมาถามขณะที่กำลังขับรถ โดยคิดไว้ว่ายังไงพรุ่งนี้ คาซึยะของเค้าไม่มีเรียนแน่นอนจะได้ชวนไปเที่ยว คิดถึงคนตัวเล็กมาตั้งนาน อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้

“ไม่มีเรียน พรุ่งนี้หยุดล่ะ”

“งั้น พรุ่งนี้ ไปเที่ยวกันไหม๊ เดี๋ยวฉันพาไป นายอยากไปไหนล่ะ”

“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้นัดเพื่อนไว้ ว่าจะไปซื้อโทรศัพท์ล่ะ”

พอคนตัวเล็กพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงนรกก็ดังขึ้นทันที

“ไม่ให้ไป เดี๋ยวพาไปเอง”
“ผมนัดเพื่อนไว้แล้วนะจิน”
“ก็บอกว่าจะพาไปเอง โทรไปยกเลิกนัดซิ”

คนตัวเล็กได้แต่มองคนข้างๆ ด้วยความงุนงง ตะกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย ยังจะพาเค้าไปเที่ยว แล้วทำไมแค่เพียงเสี้ยววินาทีกลับตาลปัตรซะขนาดนี้

“แต่ผมนัดเพื่อนไว้แล้วนะจิน”

“ก็แค่โทรไปยกเลิก แค่นั้นเอง ทำไม มีปัญหาเหรอไง” น้ำเสียงยียวน กวนประสาท กลับมาสู่ร่างของอคานิชิ จิน อีกแล้ว

เฮ้อออออออ

เสียงถอนหายใจของคนตัวเล็ก ยิ่งทำให้คนข้างอารมณ์เสียยิ่งขึ้น

“ทำไม ทำไม ทำไม แค่นี้ต้องถอนหายใจด้วย แล้วทำไมต้องขัดใจฉันด้วย ห๊า คาซึยะ” เมื่อคนตัวเล็กยังไม่ยอมตามใจคนที่ตัวโตกว่าก็เริ่มใช้เสียงข่ม

“อืม จิน เดี๋ยวผมโทรไปยกเลิกนัดเพื่อนแล้วกัน”

“โทรไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องรอแล้ว เดี๋ยวลืมอีก นายยิ่งขี้ลืมอยู่” เมื่อคนตัวเล็กยอมตามใจ เสียงเหมือนคนได้ชัยชนะก็เริ่มอ่อนโยนลง

“ค่อยกลับไปโทรที่บ้านก็ได้ ไม่ลืมหรอก”

“ตามใจ” หลังจากที่ได้บังคับคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว หน้าตาท่าทางของคนหลังพวงมาลัยก็มีสีหน้าดีขึ้น

หลังจากอาหารมื้อเย็นในบ้านอคานิชิ คนตัวเล็กก็ขอตัวกลับบ้านไปพักผ่อน แล้วจะได้โทรไปยกเลิกนัดกับเพื่อนๆ ด้วยคิดแล้วก็เหนื่อยใจ นึกว่าพรุ่งนี้จะได้ไปช๊อปปิ้งกับเพื่อนใหม่

“คาซึยะ คืนนี้อย่างล็อคประตูตรงระเบียงนะ เดี๋ยวฉันจะไปอ่านหนังสือ” เสียงสั่งจากสวรรค์มาอีกแล้ว
“อืม”

“คุณป้าครับ ผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ อร่อยมากๆ เลย”

คาเมะได้แต่บอกลาเจ้าของบ้านพร้อมกับเดินไปหาให้คุณนายอคานิชิ กอด ตามธรรมเนียมของบ้านคาเมนาชิ พร้อมกับยื่นแก้มใสๆ ให้ผู้ใหญ่
สำรวจความหอมทั้งสองข้าง

“หลับฝันดีนะจ๊ะ คาเมะจัง”

“ครับ คุณป้าก็หลับฝันดีด้วยนะครับ”

หากว่าทั้งสองคนจะหันหลังกลับมาดูบุคคลที่สามที่นั่งมองการร่ำลา คงจะได้เห็นแววตาที่ส่งมาด้วยความอิจฉา พร้อมๆ กับทำเสียงจิจ๊ะ ในลำคอ พร้อมๆ กับสายตาที่มองมายังทั้งคู่ หากสังเกตุอีกสักหน่อย ก็คงเห็นว่า สายตาที่ส่งมาให้นั้น กำลังส่งค้อนมาให้กับทั้งคู่

“คาเมะ จะกลับบ้านก็รีบกลับไปซิ มัวแต่ร่ำลากันอยู่ได้ น่ารำคาญ”

“รำคาญ หรืออิจฉา จิน” คุณแม่คนสวย ย้อนลูกชายคนเดียวด้วยความหมั่นไส้
“ผมกลับนะครับ”
“ไปก่อนนะจิน”
“อืม อย่าลืมล่ะ ไม่ต้องล็อคระเบียง”
“ครับบบบบบบบบ”

เมื่อเจ้าของห้องอาบน้ำ ทำการบ้าน เรียบร้อยแล้ว กำลังล้มตัวลงนอนกับเตียงขนาดเล็ก ที่เจ้าตัวไม่ยอมเปลี่ยน หลังจากย้ายกลับญี่ปุ่นโดยให้เหตุผลว่า ชอบเตียงเล็ก ๆ

นัยตากำลังเริ่มจะหรี่หลับอยู่แล้ว ก็ได้ยินประตูที่ระเบียงเปิดเข้ามา คนตัวเล็กก็ได้แต่เหลือบมอง เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นเพื่อนข้างบ้านก็พร้อมจะหลับต่อ ก็วันนี้เรียนทั้งวัน มันก็ต้องเพลียเป็นธรรมดา

“หลับแล้วเหรอคาเมะ ฉันจะอ่านหนังสือ เปิดไฟได้ป่าว”
“อืม”
“แล้วคืนนี้ฉันนอนที่ห้องนี้นะ”
“อืม”
“บนเตียงด้วยนะ”
“อืม

เมื่อสิ้นเสียงอนุญาต คนตัวโตก็เบียดตัวเองลงกับเตียงขนาด สามฟุตครึ่ง ร่างคนตัวเล็กกว่า ต้องขยับชิดกำแพง ก็ยังมีที่ไม่พอให้กับคนร่างสูงนอน
แต่แค่นี้จะทำให้คนที่คอยฉวยโอกาสยอมแพ้ ไม่มีทางเสียล่ะ
“คาเมะขยับหน่อย”
“อืม”
“อืม แล้วก็ขยับดิ”

เมื่อเห็นว่าคนร่างบางไม่ยอมขยับมากกว่านี้แล้ว ก็ได้แต่สอดมือเข้าไปบริเวณศรีษะคนตัวเล็กแทนหมอนหนุน แล้วก็โอบกอดให้คนที่หลับไปแล้ว
มาอยู่ในอ้อมกอด แค่นี้ก็นอนได้แล้ว อุ่นดีด้วย แต่ทำไมคนในอ้อมกอดมานถึงหอมจัง คืนนี้หมูจินคงหลับสบาย ได้กอดคนตัวหอม แถมนุ่มนิ่มอีกด้วยอะไรจะมีความสุขปานนี้นะ

ทำไมคืนนี้นอนสบายจังเลย ทัตจังมานอนด้วยรึไงนะ แต่อึดอัดไปนิดนะเนี๊ยะ แต่อุ่นดีจังเลยน๊ะ

ระหว่างที่คาเมะจังยังไม่ตื่น ก็ได้แต่นึกไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะรู้สึกตัวทีละนิด แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็พบกับหน้าตาคนเพื่อนข้างบ้าน
“จิน”
“หือ”
“จิน มานอนตั้งแต่เมื่อไรอ่ะ” คาเมะพูดพร้อมกับพยายามพยุงตัวลุกขึ้น

“เมื่อคืน” เสียงงัวเงียที่ตอบกลับ พร้อมกับลุกขึ้น เพื่อที่จะกลับไปอาบน้ำ ก็วันนี้นัดไปซื้อของกับคนตัวเล็กนี่น่า

“เร็วๆ ด้วยนะคาเมะ จะได้ไปซื้อโทรศัพท์กัน” หลังจากสั่งเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปทางระเบียงเพื่อกลับห้องของตัวเอง

มานอนเมื่อไรนะ ไม่เห็นบอกเลย เตียงก็เล็กนิดเดียว ตัวก็โต ห้องตัวเองไม่มีหรือไงนะ แต่เมื่อคืนนอนหลับสบายดีจังเลยไม่ฝันร้ายด้วย ไม่เอานะ ฟุ้งซ่านมากไปแล้วนะคาซึยะ

หลังจากที่บ่นพึมพำกับตัวเองเสร็จแล้วก็ลุกไปอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปข้างนอก

ณ ย่านช๊อปปิ้งของวัยรุ่น ที่มีของพร้อมทุกอย่างให้ที่จะเรียกเงินจากกระเป๋าของวัยรุ่น วันนี้มีชายหนุ่มคู่นึงเข้าไปดูร้านขายโทรศัพท์มือถือ ที่มีขายทุกรุ่น ทุกยี่ห้อ กำลังถกเถียงกันถึงเรื่องโทรศัพท์ที่จะซื้อไปใช้

“คาซึยะ เอารุ่นนี้ซิ เหมาะกับนายนะ”
“เราไม่ชอบสีนะ เราอยากได้สีขาว”
“สีชมพูก็สวยนะ เอาอันนี้เถอะ”
“จิน ฉันจะเอาสีขาว”
“ก็ได้ ก็ได้ พี่ครับ ขอสีขาวเครื่องนึง สีดำเครื่องนึงครับ”
“เอามาทำไมสองเครื่องล่ะจิน”
“ก็ของนายเครื่องนึง ของฉันเครื่องนึงไง”
“อ้าว ก็จินมีโทรศัพท์แล้วนี่น่า จะซื้อทำไมอีก”
“ก็ฉันกำลังอยากเปลี่ยนนี่น่า”

“ตามใจ” เมื่อคนตัวบางเบื่อที่จะเถียงคนดื้อ ก็เตรียมเงินค่าโทรศัพท์ส่งให้คนขาย

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันซื้อให้”
“นายนั้นแหล่ะไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจ่ายของฉันเอง”

“อย่าขัดใจได้ไหม๊ คาซึยะ” คนหล่อ พูดพร้อมกับส่งเครดิตการ์ดให้กับทางร้าน

“ตามใจแล้วกัน อยากทำอะไรก็ทำไปแล้วกันนะจิน” คาเมะ พูดแบบปลงๆ กับนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของเพื่อนข้างบ้าน เพราะถึงจะขัด ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเค้าไม่เคยชนะคนตัวโตได้สักครั้ง ขัดกันขึ้นมาก็มีแต่เถียงกันไม่จบไม่สิ้น

เมื่อไรทัตจังจะมานะ จะได้หลุดพ้นจากคนบ้าอำนาจคนนี้สักที ทัตจัง มาหาคาเมะจังเร็วๆ นะ

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2551		0 comments
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2551 22:04:37 น.
Counter : 2208 Pageviews.
Share Tweet