หาข้อมูลไว้ ตั้งแต่ เริ่มเรียนอนุบาล ที่โคกอีแร้ง 55 เวอร์อีกแหละ 

         คือจะบอกว่า  บ้านน๊อก บ้านนอก แต่สะเออะ คิดจะเรียน ดร. ตั้งแต่เรียนคณิตศาสตร์ ติด ร. บ้าง ได้ 0 บ้าง แต่ภาษาอังกฤษ พอมีชื่อติดที่บอร์ดบ้าง

พอจบโท ก็เริ่มหาลู่ทาง อย่าหวังเรื่องทุนเชียว และคิดว่ายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร สำหรับบ้านนอกอย่างเรา  สุดท้ายได้่ทุน ชพค. หมายถึงการกู้เอาเงินในชาติหน้ามาใช้่ก่อนในชาตินี้  

          สรุป เงินมี โอกาสมาถึง เหลือแต่สติปัญญาที่มีบ้างไม่มีบ้าง ก็ช่างมัน  ไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว   เรา เอา อยู่ ... 

           หาข้อมูลไปเรียน ไปจบที่ นอร์เทรินฟิลิปปินส์ ถามว่าทำไม  ต้องเป็นที่นี้  

คำตอบ  คือ  มันเป็นอะไรที่คู่ควรที่สุดแล้ว   รู้จักที่นี้ (รู้จักแต่ชื่อ)  มาสัก 4-5 ปี มีคนชวนไปเรียนด้วยกัน  ตอนนั้น สมองอาจพร้อม แต่ตังค์ไม่พร้อม โอกาสยังไม่เหมาะสม  เลยตั้งไว้บนหิ้ง 

          ไปสมัครแล้วของ ม. ศิลปากร ปีที่แล้ว  สอบภาษาอังกฤษผ่านแล้ว เหลือสัมภาษณ์  ถามอะไรมา  ถามมาเหอะ  แม่ตอบดำน้ำ ตลอด แล้วทำท่าฉลาด ๆ เข้าไว้  ต้องได้่แน่  ฉันคิด  สรุึป เขาปิดคณะหนีเลย  คือ ไม่เปิดเลย ไม่ใช่ไม่รับ เขาคงกลัวเรามีปมในใจ   ฉันก็สะบัดบ๊อบ ไม่เป็นไร คงยังไม่คู่ควร  หลังจากนั้นก็ไม่ดูที่ไหนแล้ว  เพราะ ไม่สะดวกที่จะขึ้นๆ ลง เรียน  

            และ เมื่อตังค์พร้อม โอกาสมา อีกครั้ง   ก็ยกลงมาจากหิ้ง  อ่า ฉันเลือกเธอแล้วนะ   เตรียมโน่นเตรียมนี่ ( จริงๆ ไม่ได้เตรียมอะไรหรอก เป็นคนมีความพร้อมตลอดเวลา พร้อมที่จะไปโดยไม่ต้องเตรียมอะไร)  เพราะในความเป็นจริง ณ ตอนที่พิมพ์ นี่  มีตั๋ว กทม - มนิลา ไปกลับวันที่ 11 เมย. แล้วเท่านั้น นอกนั้นไม่มีอะไรเลย ยังไม่มีตั๋ว  ไม่เก็บกระเป็า ไม่ .. ไม่ .. ไม่อะไรเลย  เมืองที่จะไปเรียนก็ไม่รู้ บอกเพื่อนว่า  ณ ตอนนี้ไม่รู้อะไรซักอย่าง  รอแต่คนพาไปบอกหันซ้ายหันขวา อย่างเดียว  

       เล่าข้ามช๊อต หลังจากที่ฉันเลือกเธอแล้ว ก่อนจะไปได้ 2-3  วัน ก็มีัเหตุให้ต้องเปลี่ยนที่เรียน นั้นคือเหตุผลว่า ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่ใหม่เลย .และดูเหมือนว่า ที่ใหม่จะมีปัญหาต่อการไปเรียนด้วยซ้ำไป  คิดเสียจนปวดหัว (.. ดันพิมพฺผิดเป็นปวด .. แล้วจะบอกเขาำำทำไม)  จน เอาล่ะ ว่ะ   ไป  สู้ว้อย  .  เสียเวลาไม่กลัว  กลัวเสียตังค์  ... 

         เพราะไม่ได้มีเงินถุงเงินถัง เงินนี่ก็กู้มาเรียนทั้งนั้น  ที่นี้ ก็มีถามต่อ  แล้วไม่กลัวเสียตังค์ เหรอ  คำตอบคือ กลัวที่สุดเลย  แต่ทำไงได้  บางทีคนเรามันก็มีความไว้เนื้อเชื่อใจ   ความเกรงใจ  เคารพซึ่งความเป็นคนซึ่งกันและกัน 

 โยนเีรื่องเงินไว้ที่หลัง  คิดเสียว่า ไม่ตายหาใหม่ได้   .. ถ้าไม่เป็นดังใจคิด

ก็คิดเสียว่า ไปฟิลิปปินส์  ครั้งนี้  จินตนาการ ว่าไป ยุโรป 10 ประเทศแล้วกัน  

  แล้วก็เข้ากูเกิ้ล หา เพลง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด  ..  

               เอ๊ย.... ช่างมันเถอะ   อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไป  ... 

                                                       เราเอาอยู่   8 เม.ย. 55