1 วันอันงงงวยไปกับผม ณ โรงพยาบาล

วันนี้มีนัดกะคุณหมอ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่านัดเพื่ออะไร รู้แต่ว่าต้องมา
ผมนอนดึก แต่ตื่นเช้า เผื่อเวลาน้ามารับ น้ากำชับว่าประมาณ 7 โมง
มาจริง 8 โมง บอกว่ากินยาแล้วนอนเพลิน เลยเลทไป 1 ชม.

เมื่อถึงที่ นี่มันตลาดเช้าหรือว่ามันคือวันผู้สูงอายุแห่งชาติ ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก
แต่ผู้ป่วยส่วนใหญ่ มีไฮไลท์สีเทาจาง ๆ รอบศีรษะกันหมดแล้ว (ผมคงเป็นหนึ่งในนั้น)

ผมชั่ง นน.+วัดความดัน หย่อนบัตร แล้วนั่งรอ รอ รอ อืม... เข็มนาฬิกาเดินไปอย่างช้า ๆ
ผมจำได้ว่าหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่งติดมือมาด้วย อ่านซะ ฆ่าเวลา

นาฬิกายังคงเดินต่อไป ผมเหลือบไปมองผู้ป่วยคนอื่นบ้าง จำได้ว่าเฮียฝรั่งนั่งรถเข็นนี่มาก่อนผมไม่กี่นาที แล้วชื่อเขาก็ถูกเรียก แฟนเค้าก็เข็นรถไปยังห้องตรวจ ตอนนั้นผมเริ่มใจชื่นแล้ว คิดในใจ
"คิวต่อไปของตรู ชัวร์"

เวลาเดินไป คนก็เริ่มทะยอยเข้าไปตรวจ แต่เอ๊ะ! มันไม่ถึงคิวผมซะที ตอนนั้นเวลา 11.30 น คุณหมอเดินมาบอกนางพยาบาลว่า "เสร็จกลุ่มนี้ไม่ตรวจต่อนะ หิว อยากไปกินข้าวก่อน"

นั่นยิ่งเป็นการลุ้นยิ่งกว่าผลสอบโอเน็ต ว่าจะมีชื่อผมหรือไม่ ....
"ชื่อที่เรียกต่อไปนี้ เชิญที่ห้องตรวจหมายเลข 7 ค่ะ.... คุณ..... บลาๆๆๆๆ"

ผมเห็นกระดาษแผ่นสุดท้ายในมือนางพยาบาล ลุ้นแทบขาดใจ
"คุณอำนวย จงจิต เชิญค่ะ... ส่วนคนที่เหลือต่อช่วงบ่ายนะคะ" เ ฮ้ ย! เ ฟ็ ด เ ฟ่ -*-

ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติเป็นแน่แท้ "เออ... พี่ครับ ผมมายื่นบัตรตั้งแต่ 8 โมงเช้า ผมยังไม่ได้ตรวจเลยนะครับ"

"น้องมีบัตรนัดป่ะ เอามายื่นเดี๋ยวพี่ดูให้"

ชิบหายล่ะ บัตรนัดอะไรฟระ ผมมีแต่บัตรเลื่อนนัด
"ผมมีแต่จดหมายที่เป็นใบเลื่อนให้มาตรวจวันนี้อ่ะครับ"

พยาบาลขอ บปช. แล้วค้นเอกสารให้ โป๊ะเชะ! อยู่ที่โต๊ะพยาบาล แถมยังไม่มีคิวให้ผมอีก
"เดี๋ยวน้องมาให้ข้อมูลห้อง 5 นะคะ คนป่วยเยอะ เลยผิดพลาดนิดนึง"

ผมก็ให้ข้อมูลไปหน่อยนึง เสร็จแล้วก็ต้องมารอหมอช่วงบ่าย ก่อนที่พยาบาล จะปล่อยตัว ให้ไปหาอะไรกินก่อน เพื่อกลับมาต่อช่วงบ่าย

อย่าถามนะว่าหิวไหม คำตอบคือ มากกกกกกก สรุป ผมเดินเอื่อย ๆ หาอะไรกินที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องพบกับบรรยากาศตลาดสด ไม่ต่างจากตอนเช้า นศ.แพทย์-พยาบาล อาจารย์หมอ ญาติผู้ป่วย หรือผู้ป่วยเอง คนขับสามล้อเครื่องยังมี ทุกคนต่างมะรุมมะตุ้ม รุมซื้ออาหารกันอย่างคึกคัก

เหลืออะไรให้ผมบ้างล่ะน้อ แกงซึ่งอุดมไปด้วยผัก ร้านติดกันก๋วยเตี๋ยว 1 คำ (คือผมคิดว่าผมสวาปามได้แค่ 1 คำก็หมด) ก๋วยจั๊บเส้นน้อย (ให้น้อยสมราคา แต่น้ำเยอะมาก) ข้าวราดแกง เหลือแกงแค่ 4 อย่าง แถมยังเป็นแกงที่ผมไม่คุ้นเคย ไปดูซุ้มขนม ก็เจอกลุ่มแม่บ้าน และญาติผู้ป่วยรุมซื้อกันอีก ที่ดูจะไม่มีคนแย่ง เห็นจะเป็นซุ้มขายน้ำเปล่ากระมั้ง เอาล่ะ พอดีกว่า ผมกลับมาเลียแผลใจ เดินจากไปกินร้านอื่นแทน T T

เจอแระ ร้านกาแฟ หวังว่ามันจะประทังชีวิตของผมได้ สั่งไรดีนะ ช๊อกโกแลตร้อน แซนวิสทูน่า บลูเบอรี่วาฟเฟิล เบ็ดเสร็จ ผมสวาปามรวม 58 บ. (อืม... กินที่โรงอาหารเพิ่มอีก 2 บ. ได้ 2 จาน -..- คุ้มไหมเนี่ยตรู)

กินบุ๊ปออกฤทธิ์เลย ปวดอึขึ้นมาทันใด ห้องน้ำโรงพยาบาล สถานที่ที่ผมไม่คิดว่าชาตินี้จะต้องเข้า ใครทำของหล่นพื้น อย่าคิดจะได้เก็บมาใช้ต่อเลย กลิ่นนี่ยิ่งกว่ามาดามหอมชื่นใจ

เอาวะ เพื่อกระเพาะที่รัก จะได้หายแน่นอึดอัด ผมจำต้องเสี่ยงเดินเข้าไปยังดินแดนแห่งนั้น
ห้องแรก ชักโคร่กแบบนั่ง ไม่มีฝา ไม่มีประตู แต่แม่มเป็นห้องที่กว้างสุด ๆ ผ่าน! / ห้องสอง ชักโคร่กเริ่ด มีฝา ประตูมี แต่แม่ม เผือกไม่มีที่ล็อคประตู และผนังห้องห็หายไปข้างหนึ่ง ผ่าน! /ห้องสาม ส้วมนั่งยอง รอยเท้าเพียบ ดูจากร่องรอยน่าจะเคยผ่านสงครามโลกมาก่อน ผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช้การได้ดีนะ ผ่าน! (แต่มีคนใจกล้าเข้าไปใช้ อยากปรบมือ มอบเกียรติบัตรให้จริง ๆ) / ห้องสี่ นี่ห้องสุดท้ายแล้วนะ แคบ ร่องรอยการใช้ ไม่ต่างจากห้องสาม พื้นที่ใช้สอยน้อยกว่าเพื่อน แต่ประตูล็อคสนิทกว่าห้องสาม เอาวะ ห้องนี้แล ที่ผมจะใช้บรรเทาทุกข์

ผมพยายามเบ่งสุดกำลัง แต่เวลาเบ่ง มันต้องหายใจใช่มะ แล้วกลิ่นนั่นก็หอมบรรลัยสุด ๆ ผมนั่งเบ่งอยู่นาน ไม่ออกอ่ะ ตูตมันคงรับรู้ความทุกข์ของผมกระมั้ง ออกจากห้องไปเหอะ เก็บหอมรอบริม ไปปิดยอดที่บ้านก็ได้นะ (คือถ้ามันพูดได้ มันคงจะบอกผมแบบนี้)

ผมเลยแอบปล่อยเฮือกสุดยอด ส่งท้ายก่อนจาก "ปูด ฟิ้ว....." แค่นี้แหละ

ออกจากห้องเห็นญาติผู้ป่วยจากห้องสามออกมาแล้ว มีกันสองคนยายหลาน กำลังหมุนก๊อกน้ำอย่างงงงวย "เป็นหยังคือบ่มีน้ำออกน้อ เฮ็ดจางใดนี่ ก๊อกเสียเด้นิ" ขณะที่พวกเค้ายังมัวหมุนก๊อกอยู่ ผมเดินมา แล้วเอาผ่ามือกดลงก๊อกทันที "ซ่า!!!" ในใจก็คิด "มันใช้แบบนี้เด้อ ส่ะล่ะล่ะ"

ยายแกขำ "โอ้ย ข่อยล่ะคาแต่หมุนอยู่ กะยังว่า คือบ่มีน้ำ เหอ ๆ^ ^"

ท้องอิ่มแล้ว ปล่อยของแล้ว ถึงคราวไปนั่งตูดแฉะรอหมออีก ที่เก่าที่เดิม คนไข้เริ่มเบาบาง ส่วนผมอ่านหนังสือที่พกมาจะจบแล้ว พี่พยาบาลเรียก "น้อง ๆ มานี่เลย เข้ามาตรวจเลย เค้าเรียกแล้ว"

"เรียกตอนไหนฟระ ตรูมาเพิ่งนั่ง - -?"

ไม่ใช่ผมคนเดียว ยังมีอีกหลายคนที่ถูกเรียกมาอย่างงง ๆ ว่า เรียกมาตอนไหน แต่ก็เข้ามาตรวจพร้อมกัน นั่งรออีกซิคราวนี้ อืม..... อืม.......

"คุณทำไมจังค่ะ" อ้า ถึงคิวซะที ^ ^ นั่งบุ๊ป ยกมือไหว้คุณหมอ หมอเงยหน้าขึ้นมาถาม

"ไง สบายดี"

"ก็ดีครับ ยังเจ็บหน้าอกอยู่นิดหน่อย"

"โอเค อีกสามเดือนเจอกันนะ เอาไปรับยาได้ คนต่อไป...."

เฮ้ย! -..-" เดี๋ยวนะ คือ.... ให้ผมว่าแค่นี้จริง ๆ เหรอ ใช่เหรอ -..-?

ระหว่างที่ผมรับเอกสารจากพยาบาล ไปด้วยอาการงง ๆ อย่างบอกไม่ถูก

"เชิญไปรับยาที่ห้องยานะค้าาาาาา"

ฟุบ! ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ แบบมึน ๆ แล้วก็ได้แต่ตั้งคำถามในใจตลอดว่า นี่มันเรื่องจริงใช่มะ ผมไม่ได้ฝันไปนะ จ่ายตังค์ รับยา ตัวเดิมเหมือนเมื่อ 3 เดือนก่อน -..- เดินแบบเคว้งคว้าง และหว่าเว้มากมาย

นึกทบทวนในใจ
"ตรูตื่นมา 6 โมง ตรูมานั่งรอหมอ 8 โมง แถมไม่ได้ตรวจ ยังต้องมาต่อช่วงบ่าย ตอนนี้ตรูกลับถึงบ้าน บ่าย 3 โมงก่า ๆ หึหึ... เ อ า 7 ชั่ ว โ ม ง ข อ ง ต รู คื น ม า.........T T"

Create Date : 11 กันยายน 2556		0 comments
Last Update : 11 กันยายน 2556 21:49:57 น.
Counter : 4730 Pageviews.
Share Tweet