"ถ้าให้เลือก ระหว่างการอยู่คนเดียวแล้วต้องเหงา
กับการมีความรัก...แล้ว ต้องอกหัก
คุณว่า ...ฉันจะเลือกข้อไหน?"
..............................................
คำตอบของฉันเป็นอย่าง นี้...
ถ้าการอยู่คน เดียว...
มันทำให้ ฉันสามารถหัวเราะกับโลกได้โดยไม่รู้สึกว้าเหว่...
"ฉันจะเลือกข้อแรก"
ถ้าการอยู่คนเดียว...
แล้วทำให้ฉันมีความสุขเวลาเห็นใครเดินจับ มือกันโดยที่
ฉันไม่ รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกขาดหาย...
"ฉันจะเลือกข้อแรก"
ถ้าการอยู่คนเดียว
ทำให้ชีวิตฉันเติมเต็มได้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
"ฉันจะเลือกข้อแรก"
แต่ภายใต้ข้อกำหนดดังกล่าว กลับไม่มีข้อไหนเลย
ที่ ฉันจะทำได้อย่างนั้นจริงๆ
ฉันจะหัวเราะกับโลกโดยที่ไม่รู้สึกว้าเหว่ ได้อย่างไร
ในเมื่อ ฉันอยู่ตัวคนเดียว และไม่มีใครให้รัก
ฉันมองภาพคนอื่นจับมือกัน โดยไม่รู้สึกรู้สากับภาพที่เห็นไม่ได้หรอก
เพราะฉันไม่ใช่คนใจแข็งกับภาพโรแมนติกแบบ นั้น
และที่สำคัญฉัน ไม่สามารถเติมเต็มทุกอย่างได้ด้วยตัวของฉันเอง
ไม่ว่าจะกับเรื่องใดก็ตาม
ยิ่งถ้าเป็นเรื่องความรักยิ่งเป็นไปไม่ได้ ใหญ่เลย
ฉันไม่ ใช่ผู้วิเศษที่จะเสกให้ตัวเองมีความสุขกับทุกวัน
ด้วยการรักเฉพาะตัวเอง
เราเคยได้ยินประโยคที่ว่า...
"มนุษย์เป็นสัตว์สังคม"
มานานแล้ว และสังคมที่ว่านี้ ฉันขอรวมไปถึง
"สังคมทางความรู้สึก" ด้วย
คนเราคบหากันด้วยมิตรภาพ
และคนส่วนใหญ่สามารถกระทำทุกอย่างได้เพื่อ
"ความรัก"
แต่ถ้าหากความรักที่ครอบครองอยู่นั้น
ไม่จีรังอย่างที่คาดหวัง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย
ในเมื่อคนทุกคน ย่อมต้องผ่านการทดสอบ
แม้จะด้วยรูปแบบที่แตกต่างหรือวิถีทางที่ไม่ เหมือนกัน
แต่ ฉันก็เชื่อว่า ความรักมันตั้งอยู่บนแกนอันเดียวกัน
การผิดหวังในความรักไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่
ใครๆ ก็เคยถูกทดสอบด้วยวิธีนี้กันทั้งนั้น
บางคนอาจแลกค่าทดสอบมาด้วยน้ำตา
บางคนอาจได้รับแบบทดสอบ
ชนิดที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต
แต่เมื่อทุกคนก้าวผ่านช่วงนรกนี้ไปได้
เมื่อนั้น.......
ความเข้มแข็งจะงอกเงยขึ้น..ในใจของทุกคน
"เพราะจะมีแต่คนที่ผ่านความผิดหวังมาแล้ว เท่านั้น...
ที่จะรู้ซึ้งถึงคุณค่าของ การประสบความสำเร็จในความรัก"...