วันหนึ่ง วันนี้ ฉันทำงานทุกวันจนไม่รู้วันนี้เวลาอะไร วันไหนแล้ว รู้สึกช่วงชีวิตมันสั้นเหลือเกิน ลองทบทวนตัวเอง หลงลืมทำอะไรไปหรือเปล่า ทำอะไรเพื่อคนอื่นตั้งมากมาย แล้วตัวเองล่ะ ไม่เห็นมีใครมาดูแล แต่ก็มีบ้างที่เสนอตัวเข้ามา แต่ฉันไม่แน่ใจ ว่าฉันจะไปดูแลใครได้ เพราะชีวิตฉันทำแต่งาน ตัวฉันเอง ฉันยังไม่ได้ดูแลตัวเอง และจะไปหวังให้ใคร ดูแล ปล่อยชีวิตให้ผ่านไปโดยไม่รู้สึกวันเวลาที่หมุนไป วันนี้ฉันเฝ้ามองตัวเอง ทำไมผอมจัง บางคนคิดว่าฉันกินยาลดความอ้วน แต่มันผอมลงเอง ซึ่งเมื่อก่อน ฉันหนัก78ก.ก.แต่ปัจจุบันฉันหนัก64ก.ก. ในหนึ่งปีลดได้14 ก.ก. ช่างมหัศจรรย์จริง ซึ่งเมื่อก่อนฉันเคยตั้งใจลดน้ำหนักแต่เกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะการลดน้ำหนัก ทุกวันนี้ชีวิตก็มีความสุขดี แต่เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยแทบขาดใจ กับการทำงานในหน้าที่ของตนเองและเกินหน้าที่
อยากกลับไปดูแลพ่อแม่จัง แต่ระยะทางช่างไกลเหลือเกิน ขอบคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงและสั่งสอนให้ฉันเป็นคนดี มีการศึกษา มีงานทำที่มั่นคง และขอบคุณใครหลายคนที่มีความรักและความจริงใจให้ฉันเสมอ
ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ อย่าท้อถอยในสิ่งกำลังทำและอยากทำ