Bloggang.com : Jจุ้ย : มุ่งสู่แดนสนธยา

มุ่งสู่แดนสนธยา

สองวันที่แล้ว ผมได้ย้อนกลับไปที่บ้านอีกครั้ง เพื่อไปขนอาหารแห้งที่เก็บตุนไว้ และฮาร์ดดิส อีก 3 ตัวความจำรวม 5TB เมื่อมาถึงหัวลำโพง ผมเข้าไปขอตั๋วโดยสารไปดอนเมือง เป็นตั๋วฟรีครับ เป็นการขึ้นรถไฟครั้งแรกในรอบ 30 ปี ก็สนุกไปอีกอย่างหนึ่ง พอขึ้นรถไฟเห็นที่นั่งว่างมาก ผมเลือกที่นั่งข้างบรรได้ ฝั่งตรงข้ามมีคุณป้าคนหนึ่ง แกขึ้นมาถึงก็จัดการนอนลงทันที ผมงง.. ไม่เข้าใจ แต่ก็นิ่งไว้ เมื่อรถไฟออกจากสถานีหัวลำโพง แล่นอย่างช้า ๆ ไฟเลื่อย ๆ จนมาถึงสถานีบางซื่อ รถไฟจอดอยู่ประมาณเกือบยี่สิบนาที จึงค่อย ๆ เลื่อนออก กว่าจะถึงสถานีดอนเมืองก็ใช้เวลาไปนานพอประมาณ นี้แหละความพึ่งจะรู้ว่า "ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ข่าง" เป็นอย่างนี้เองหนอ!!!!!!

เมื่อมาถึงสถานีดอนเมือง ในถนนโลคันโรดแห้งสนิท เริ่มดีใจว่าน้ำคงลดแล้ว แต่พอข้ามที่ขั้นถนนมาหน้าวัดดอนเมือง กลับแปลกใจน้ำท่วมเลยเข่า มันก็แปลกผมลองยึดคอไปมองดูด้านถนนวิภาวิดี-รังสิต กลายเป็นคลองไปแล้วครับ มีเรือยนต์แล่นกันหลายลำ

บนถนนสรงประภามีคนไม่มาก ร้านค้าปิดหมด ผมก็เดินไปเลือย ๆ จากหน้าวัดดอน จนมาถึงทางเข้าหมู่บ้านตลาดฝั่งโขง ตลาดเงียบล้างคนเช่นกัน น้ำเริ่มสูงจากเข่าขึ้นมาเลื่อย ๆ จนถึงน่อง เดินมาถึงหน้าศาลเจ้าพ่อสมบูรณ์ มีแผงขายกุ้งทอดอยู่จึงเข้าไปซื้อเพื่อเป็นอาหารมื้อเช้า กุ้งทอดตัวละห้าบาท ก็ไม่แพงมากนัก

ผมเดินลุยน้ำเข้าไปได้ระยะหนึ่ง เห็นหญิงสาวตั้งท้องประมาณแปดเดือนหอบสิ่งของพรุงพรัง เดินลุยน้ำอยู่ข้างหน้า จึงรีบเดินไปข่วยถือ เธอบอกว่าจะออกไปอยู่ที่ศูนย์พักพิงก็ไม่สะดวกเพราะลูกชายอีกคนหนึ่งไม่ยอมออกจากบ้าน จึงจำใจอยู่ เมื่อส่งเธอที่บ้านแล้ว ผมก็เดินต่อไป

ยิ่งเดิมลึกเข้ามาเลื่อย ๆ ผู้คนที่มีน้อยอยู่แล้ว ก็เริ่มเลี้ยวหายไปที่ละคนสองคน จนในที่สุดก็เหลือผมที่เดินลุยน้ำอยู่คนดียว น้ำเอ่อล้นหน้าอกขึ้นมา ใจก็คิดว่า เราอยู่ในแดนสนธยาหรือเปล่า ไม่มีผู้คนเลย มีแต่บ้านที่จมน้ำอยู่ทั้วทั้งหมู่บ้าน นาน ๆ ครั้งจึงจะมีเรือแจวผ่านมาลำหนึ่ง ตะโกนถ้าว่าจะไปไหน ก็ตอบกันไปตามภาษาคนตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกัน

จนในที่สุดก็มาถึงบ้านจนได้ สภาพก็ตามที่เห็นครับ ชั้นล้างจมไปครึ่งหลังแล้ว เพื่อนบ้านย้งพอมีอยู่บ้าง หลังสองหลัง ที่ไม่ยอมออกกันเพราะกลัวทรัพย์สินถูกขโมย ได้ข่าวว่าเริ่มมีข้าวของหายกันแล้ว แต่ก็ไม่ทราบจะทำอย่างไร ตำรวจ ทหาร หรือเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องต่างไปเคยพูดถึงหมู่บ้านเราเลย ทั้งที่อยู่ลึกเข้ามามากกว่าเพื่อน และเป็นหมู่บ้านสุดท้าย

เมื่อผมเก็บข้าวของใส่ลงในถั่งเก็บน้ำใบใหญ่และปิดฝามัดเชือกแน่นหนาแล้วก็เริ่มออกจากบ้าน นำอาหารที่เก็บตุนไว้ไปแจกให้ข้างบ้านที่ยังไม่ยอมออกจากหมู่บ้าน ก็พอใช้ไปได้อีกหลายวัน เมื่อแจกแล้วผมก็เริ่มลุยน้ำประมาณอกขึ้น ออกมาทีละคืบ สองคืบ ระยะทางประมาณหนึ่งกิโล คงให้เวลาประมาณสองสามชั่วโมง เพราะขาเข้าก็ใช้เวลาไปประมาณนั้น ยิ่งขาออกมีสัมภาระด้วยแล้ว แต่ดีอย่างที่น้ำช่วยพยุงให้ถังลอยจึงไม่หนักมาก แต่น้ำก็ไหลแรงพอควร

ออกมาได้ครึ่งทาง มาเจอเรือรับจ้าง ดีใจครับรีบขึ้นเรือ ปรากฏว่าเจ้าคนพายเรือมือใหม่ พายวนอยู่กับที่พักหนึ่ง แล้ววิบากกรรมก็ตามซ้ำ เรือล่ม จมทั้งคน จมทั้งถัง โชคดีที่ผมมัดถุงดำไว้อย่างแน่นหนา ไม่เช่นนั้นคงหมดกัน เจ้าคนพายรีบขอโทษ ผมบอกไม่เป็นไร แต่ไม่ขอขึ้นเรืออีก ขอเดินออกไปเองดีกว่า

เมื่อเดิมมาถึงหน้าปากซอย โล่งอกคิดว่าจะขอถึงรถทหารออกไปที่สถานีรถไฟดอนเมืองสักหน่อย นานเหลือเกินที่รถจะผ่านมา เมื่อมาถึงก็ไม่รับ เพราะรถจดแค่ข้างวัดดอนเมือง เป็นอันว่าต้องเดินออกไปเอง ทั้งลาก ทั้งดึงเจ้าถังใบใหญ่ มันเป็นอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน ก็สนุกดี เพือนผูงที่นั่งรถทหารออกมาจากบูรพา ตะโกนถามไถ่กันเป็นที่สนุก ทำให้หายเหนื่อยไปเหมือนกัน

จนในที่สุดก็มาถึงสถานีรถไฟ แบ็ตฯมือถือก็จะหมด เลยจ้างวินจักรยานฯให้ช่วยยกถังข้ามรางรถไฟ วิ่งไปซื้อไฟเพื่อจะชาร์จแบ๊ตฯ เสียงไปยี่สิบบาทชาร์จได้ห้านาที ก็ยังดี ชีวิตไม่มีรสชาด ก็เหมือนขาดอะไรไปบางอย่า

เคยเห็นแดนสนธยาในหนัง เวลานี้มีของจริงให้ดู มันเล้าใจกว่าหนังอีก ไม่เชื่อลองไปเดินเล่นตามหมู่บ้านที่ถูกน้ำท่วมดูซิครับ รับรองคุณจะพบกับประสพการณ์ใหม่ ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน.....

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2554

Last Update : 1 พฤศจิกายน 2554 10:40:35 น.

0 comments

Counter : 272 Pageviews.