Bloggang.com : Chocolate_jusmin^_^ : น่ากลัวจัง ชีวิตที่อยู่คนเดียวเนี้ย

น่ากลัวจัง ชีวิตที่อยู่คนเดียวเนี้ย

กรี๊ดๆๆๆๆ น่ากลัวชมัดเลยวันนี้

ตึ๋ง ตึง ตึ้ง เสียงเอ็มเอสเอ็น ดังขึ้นเมื่อ นิ ออนไลน์ ตอนหกโมงครึ่ง เย้ๆๆ นึกว่าต้องกลับบ้านคนเดียวแล้วเชียว

(jusmin^_^) นิ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

(Niita m +_+ m) บ๊วย วันนี้เรากลับดึก แน่ๆเลย

(jusmin^_^) เราก็เหมือนกันนิ วันนี้งานตรึมเลย

(Niita m +_+ m) กรี้ดๆๆ ดีจังเลย ง้านกลับด้วยกัน

(jusmin^_^) ง้าน ทุ่มครึ่ง เสร็จมะ

(Niita m +_+ m) กลัวจะไม่เสร็จนะสิบ๊วย

(jusmin^_^) แล้วสองทุ่มหล่ะ เรายังไงก็ได้ ถ้านิเสร็จแล้วก็ขึ้นมาหาเราละกัน ตอนนี้เค้ากลับกันไปหมดออฟฟิสแล้ว

(Niita m +_+ m) ได้ๆ

(jusmin^_^) งั้นเราออนเอ็มไว้ละกันนะ เสร็จแล้วบอกด้วย

เดินไปปิดไฟ บริเวณที่ไม่ได้ใช้งาน เพื่อประหยัดไฟ
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในระหว่างนี้ก็คุยกะหมีไปด้วย ไม่สิ เถียงกันอยู่ หลังจากที่หมีตัดสินใจลาออกไปแล้ว (ต่อเนื่องจากเมื่อวาน)

ก๊อกๆๆๆ เสียงฝีเท้าผู้หญิงที่ใส่รองเท้าส้นสูง เดินไปเดินมาอยู่หน้าออฟฟิส

เลยโผล่หน้าไปมองหน้าประตู ก็ไม่มีใครหนิน่า

ก๊อกๆๆๆ ได้ยินอีกแล้ว ไหนดูอีกทีสิ นิขึ้นมาหรือเปล่าเนี้ย ก็ยังไม่มีใครอยู่ดี เอ๊ะ มันชักจะน่ากลัวแล้วนะเนี้ย

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

(jusmin^_^) กลับบ้านกัน

(jusmin^_^) เรากลัวผี

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ กลับบ้านๆๆๆ กัน

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

บรรยากาศวังเวงเหลือเกิน เงียบสงบไม่มีเสียงอะไรเลย ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้านั้น ไม่ไหวแล้ว ยกโทรศัพท์ โทรไปมือถือนิดีกว่า

ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ไม่มีคนรับอ่ะ

ไม่เป็นไร ลองใหม่
ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ไม่มีคนรับอีกแล้วอ่า

อีกทีหน่า อาจจะไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ หรือว่าไม่ได้ยินนะ
ไม่เป็นไร ลองใหม่
ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ตู้ดๆ ไม่มีคนรับอีกแล้วอ่า

เกิดไรขึ้นเนี้ย หรือว่า

ไฟไหม้ แล้วเราไม่ได้ยินเสียง นิเลยหายไป

อันนี้มีเหตุผล ขอท้าวความหน่อยนะ คือว่าเคยเจอ supplier รายหนึ่งบอกว่าเมื่อก่อนก็อยู่ตึกเอ็มไพร์มาก่อน แต่มีไฟไหม้ แล้วไม่ได้ยินเสียง ต้องให้เพื่อนตึกข้างๆ โทรมาบอกว่าไฟไหม้ เลยรีบลงบันไดหนีไฟไป เลยเข็ด ย้ายออกหลังหมดสัญญาทันที

ตายแน่ๆฉัน ทำไงดีเนี้ย

อย่าเกิดไรขึ้นเลยเจ้าข้า

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

(jusmin^_^) นิๆๆๆๆ

(jusmin^_^) ทำไมไม่รับโทรศัทพ์อ่า ....

(jusmin^_^) เราขอกลับก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว น่ากลัวมากๆเลย บรรยากาศก็วังเวงเหลือเกิน

ออกมานอกห้อง ทุกห้องปิดไฟหมด ไม่มีคนสักคน จะลงลิฟท์ดีไหมเนี้ยฉ้าน ถ้าไฟไหมทำไงเนี้ย เสียงก็ไม่ได้ยิน (อันนี้ก็มีเหตุผลอีก... ก็ตอนเค้าซ้อมสัญญาณไฟกัน มีครั้งนึงที่ไม่ดัง มันเบามากๆต้องเดินไปเข้าห้องน้ำถึงได้ยิน) เลยกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิมอีก ทุกอย่างเป็นใจเหลือเกินเลยนะเนี้ย

เอาว่ะ ไม่ลองก็ไม่รู้ ไม่ง้านจะกลับไงเนี้ย

กดชั้นเอ็มเลย

เห้อ ออกจากลิฟท์ ได้เจอคนแล้ว หนึ่งคน โล่งอกไปเยอะเลยเนี้ย

เดินออกมานอกตึก เอ๊ะ ... รถหายไปไหนหมด ถนนสาทร ไม่มีรถเลยทั้งสองฝั่ง นี้มันสองทุ่มเองนะ

ป้ายรถเมล์ไม่มีคน สักคน

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย

พอมาถึงรถสองแถวนะ ดีใจมากเลย มีคนครึ่งรถ ชีวิตไม่เดียวดายแล้ว ปรากฏว่า เดินขึ้นไป ยังไม่ทันนั่งเลย มีผู้ชายคนหนึ่งทักมาว่า ไปไหนมา

เอ๋ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอเนี้ย ท่าทางเค้าเหมือนคนบร้าเลย จ๊ากๆๆ นี่มันวันไรเนี้ย ตกใจยิ่งกว่าเดิมอีก เพราะว่านี้มันระยะประชิดเลยนะเนี้ย เลยรีบเดินไปนั่งไกลๆเลย ปรากฏว่าผู้หญิงอีกคนเดินขึ้นมา ก็ถูกหมอนี้ชวนคุยเหมือนกัน น่าฉงฉานจริงๆเลย

ไม่ถึงสิบห้านาที ก็ถึงบ้าน ... เอี้ยด

แก๊กๆๆๆ เอ๊ะ ประตูล๊อก

พอเข้ามาในบ้านได้ เอ๊ะ ไม่มีคนอยู่อีกแล้ว ไรกันเนี้ยคืนนี้ ...
หรือว่าหิวจนตาลาย มองไม่เห็นคนเนี้ย

ตะโกนเรียกม๊าๆๆ ดีนะที่ม๊าตอบรับ ไม่ง้านคงแย่เลย สักพัก ป๊าก็กลับมา เห้อ รีบๆเล่าให้ป๊าฟังเลยว่าเจอไรมาบ้าง น้ำตาแทบเล็ด นึกว่าต้องอยู่คนเดียวในโลกซะแล้วสิ
อิอิ ....

ขอระบายหน่อยนะ มันอึดอัดมากๆ