BlogGang.com : : POL_US : INDIANA - Hoosiers สู่ ILLINI

INDIANA - Hoosiers สู่ ILLINI - Land of Lincoln

มหาวิทยาลัยอินเดียนน่า ที่บลูมมิงตัน หรือ IUB เป็นมหาวิทยาลัยที่มีนักเรียนไทยเยอะพอสมควร คือ ประมาณ ๕๐ คน กระจายไปตามคณะต่าง ๆ

ตอนผมเรียนอยู่ที่ IUB ผมต้องอ่านหนังสือหนักวันละหลายชั่วโมง ความจริงแล้ว คนเราก็ต้องมีกิจกรรมอย่างอื่นบ้าง อย่างที่อินเดียนน่านี่ ผมว่าเขาเข้าใจคนต่างชาติดีครับ คือ เขาพยายามเรียนรู้วัฒนธรรมและศิลปะของชาติอื่น เมื่อถึงประเพณีสำคัญ ๆ เช่น สงกรานต์ เขาก็จัดงานให้เรา แม้กระทั่งวันเกิดของเรา เขาก็ส่งการ์ดไปให้เรา คือ เขาพยายามทำให้เรารู้สึกว่า เราจากบ้านเกิดเมืองนอนมาแล้วก้ไม่ได้ไปไหนโดดเดี่ยว แต่เข้ามาอยู่บ้านแห่งที่สองที่ไกลจากบ้านเดิมหน่อยเท่านั้น

กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยสนับสนุนให้เด็กต่างชาติจัด ก็มีหลากหลาย ไม่ว่าเป็นชาติทางยุโรปหรือทางเอเชีย ซึ่งเราก็ไปร่วมงานฟรีได้โดยตลอด พร้อมมีอาหารและเครื่องดื่มต้อนรับเสร็จสรรพ ไม่ว่าจะเป็นฮาลาวีน หรือ งานประเภทดื่มน้ำชาญี่ปุ่น รวมถึงงานราตรีแห่งชนชาติไทย (Thai night) ที่พวกเราช่วยกันจัดแสดงศิลปวัฒนธรรม เผยแพร่ สวยงาม และความเป็นเจ้าบ้านที่ดีของคนไทย ฝรั่งให้ความสนใจอย่างมาก แม้จะเก็บค่าผ่านประตูด้วย ฝรั่งก็ไม่ยั่น ไม่ท้อถอย จองคิวกันเข้ามาชม การแสดงเต้นรำ ซึ่งแล้วแต่ว่าปีไหน เด็กจะมีความสามารถรำอะไรฯ หรือ แสดงอะไร ก็เป็นภาพที่ดี อย่างน้อย ในฐานะคนไทย ก็ได้ทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติทางอ้อมนั่นแหละ

ห้องสมุด รร. กม. อินเดียนน่าฯ เป็นตึก ๕ ชั้น เขาจัดว่าเป็น ห้องสมุด กม. ที่ดีที่สุดในอเมริกาฯ หิวก็กินข้าวที่ Down town ด้านหน้า รร. เครียดก็ไปเดินเที่ยวป่าหลัง รร.

ทางโรงเรียนกฎหมาย นอกจากจัดเตรียมอุปกรณ์และห้องสมุด ซึ่งจัดว่าเป็นห้องสมุดกฎหมายที่ดีที่สุดในประเทศสหรัฐอเมริกาเลย คณาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ จบจากสถาบันชั้นนำก็มีมากมาย จบปริญญาเอกก็มากมาย แต่วัฒนธรรมที่นี่ อาจารย์โรงเรียนกฎหมาย ไม่ใช่คำว่าดอกเตอร์ (Dr.) นำหน้าชื่อ เขาบอกว่า มันฟุ่มเฟือย แค่คำว่า Professor ก็พอแล้ว แสดงถึงความเสมอภาคกัน ทางโรงเรียนยังได้จัดกิจกรรมหลายอย่าง ไม่ว่าเป็นกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเด็กนักเรียนอเมริกันและนักเรียนต่างชาติ งานปีใหม่ของทุกชาติ ไม่ว่าจีน เกาหลี ฯลฯ รวมถึง งานสงกรานต์ ของไทย ผู้จัดท่านเข้าใจวัฒนธรรมดี ท่านซื้อปืนฉีดน้ำมาจากไหนก็ไม่ทราบ มาแจกนักเรียน ทั้งไทย ฝรั่ง แขก ฯลฯ ฉีดน้ำกันจ้าละหวั่น เปียกปอนกันทั่ว สนุกสนานจริง ๆ ผมจึงคิดว่าเรียนในโรงเรียนอย่างนี้ ก็ดีเหมือนกัน ได้ทั้งความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนคนไทยด้วยกันจำนวนมาก และยังได้รู้จักเพื่อนต่างชาติผ่านกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยและโรงเรียนพยายามดำเนินการอย่างต่อเนื่อง

ร้าน มาดาม แหม่ม ที่เมือง ออสติน เทกซัส

ผมเรียนในโรงเรียนกฎหมายแห่งนี้ ตั้งแต่ สิงหาคม ถึงพฤศจิกายน ๒๕๔๖ แล้วก็ปิดเทอมในช่วงเดือน ธันวาคม ถึงต้นมกราคม ๒๕๔๗ ก็คิดว่าจะทำอะไรดีหนอ บังเอิญบ้านเพื่อนอยู่ที่ Austin, Texas เปิดร้านอาหาร ชื่อ มาร์ดามแหม่ม จึงได้ขอลงไปเที่ยว แล้วก็ทำงานเล่น ๆ ในช่วงปิดเทอม เป็นบ๋อย ได้ค่าทิปดีพอสมควร ทำงาน วันละ ๔ ชั่วโมง ได้เงินก็ประมาณ ๗๐ เหรียญ โดยเฉลี่ย เพราะเขาเห็นผมมือใหม่ จำรายการอาหารไม่แม่น ก็จัดไว้ช่วงคนไม่แน่น แต่คิดไปแล้วนี่ ดีกว่าเงินเดือนที่ผมรับราชการอยู่ในระดับหัวหน้าแผนกเยอะเลย งั้นซิว่า ทำไมโรบินฮู๊ดในอเมริกาเยอะจัง ผมชอบงานบริการ เห็นรอยยิ้มคนที่เราบริการแล้วชื่นใจ ทิปมันไม่ใช่เรื่องหลักสำหรับผม เพราะผมทำแป๊บเดียวก็เลิกแล้ว แต่สำหรับเด็กเสริฟประจำเขาเครียดกับเรื่องนี้มาก ขนาดไม่ให้ก็ต้องตามทวงถามกันละว่า ข้าน้อยบริการท่านไม่ดีหรืออย่างไร ท่านจึงไม่ให้ทิป หรือให้น้อยเกินสมควร คือ ประมาณ ๑๐ หรือ ๑๕ เปอร์เซ็นต์ของราคาอาหาร เมื่อก่อนผมก็เคยเกลียดระบบทิปนะ แต่พอมาทำงานจริง ๆ แล้วรู้ว่า มันเหนื่อยมากจริง ๆ ขาแข็งหมด ต้องเดินตลอดเวลาที่ทำงาน กลับบ้านนอนเป็นตายฯ เหนื่อยสุด ๆ แต่เรื่องใช้แรงงานนี้ ผมถนัด (มันไม่ต้องใช้สมองดี) ผมไม่ย่อท้อกับการทำงานหนัก เพราะสมัยเด็ก ๆ ก็ต้องออกสวนทำงานตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียน คือ ผมเข้าโรงเรียนช้าครับ เพราะเด็กบ้านนอกจะเข้าเรียน ๗ ขวบ แล้วเรียน ป.๑ เลย ไม่มีอนุบาล อะไรมากมาย รุ่นผมก็ยังทันกับคำว่า โรงเรียนประชาบาลอยู่เลย ท่านผู้อ่านบางส่วน คงนึกไม่ออกว่ามันคืออะไรหนอ

ตอนอยู่ที่ Austin Texas ผมเดินเข้าไปเที่ยวมหาวิทยาลัย U of Texas at Austin บ่อย ๆ เพราะมันอยู่ตรงข้ามร้านอาหารที่ผมทำงานอยู่ ที่นี่เขาใช้สัญลักษณ์เป็น “ควาย” เขายาว แต่เขาเรียก Long Horn บ้านเราใครเรียกควาย ก็คงโกรธกันตาย ทั้ง ๆ ที่ควายมันทั้งฉลาดและซื่อสัตย์ต่อเจ้าของของมัน แต่ทีนี่ ควายเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ง บึกบึน หลังจากทำงานประมาณ ๑ เดือน ก็กลับมาเรียนต่อ ผมไม่ต้องคิดมากกับลงทะเบียนวิชาการใด ๆ ดูแต่ว่าวิชาการใด ที่เป็นทางรัฐธรรมนูญ กฎหมายปกครอง วิธีพิจารณาความอาญา สัมมนาเกี่ยวกับโทษประหารชีวิต ฯลฯ แนว ๆ นี้ เรียนได้หมด ส่วนน้อง ๆ คนไทย หลายคน เขาต้องกังวลกับการเรียนวิชาซึ่งกำหนดไว้ในระเบียบศาลและอัยการ ว่าต้องเรียนอะไรบ้าง เพื่อนำไปสอบเป็นอัยการและศาลต่อไป วิชาที่ผมเรียนจึงเป็นกลุ่มเดียวกัน สร้างเสริมความเข้าใจได้ดีและมีรากฐานที่แม่นคง ผมว่ารัฐบาลทำถูกที่ส่งมาเรียนวิชาการตามที่เราต้องการว่าให้เรียนอะไร เพื่อนำกลับไปใช้ได้จริง ๆ แต่เรียนแบบเป็ด ทีละนิดทีละหน่อย วิชานี้นิดหนึ่ง เปลี่ยนไปตามข้อกำหนด ก.ต. (ศาล) หรือ ก.อ. (อัยการ) เด็กก็ไม่รู้จริงสักเท่าไหร่ มีน้องอีกคนหนึ่ง คนนี้ ไม่สนใจจะเป็นอัยการหรือผู้พิพากษา น้องเขามุ่งจะเป็นนักกฎหมายของสำนักงานกฎหมายต่างประเทศ ก็มุ่งเรียนเกี่ยวกับกฎหมายธุรกิจ และการค้าระหว่างประเทศ เรียนโทที่อินเดียนน่า ตอนนี้ ก็กลับไปสมัครงานและทำงานที่เบเคอร์ฯ มาจะครบปีแล้ว มันแล้วแต่วิถีชีวิต สูตรใครก็สูตรมัน

แต่ละภาคการศึกษาจะมีช่วงปิดเทอม โดยช่วงภาคแรก เรียก Fall Break หรือ บางแห่งเรียกชื่ออย่างอื่น แล้วแต่เหตุผลทางศาสนา ภาคสองเรียก Spring Break ในช่วงสปริงเบรก ผมก็ลองทดสอบตัวเองว่า ยังแข็งแกร่งเพียงพอหรือไม่ โดยการไปร่วมกิจกรรม Back Pack Hiking ที่ Grand Canyon เป็นเวลาประมาณ ๑๐ วัน โดยร่วมกิจกรรมกับ IU Outdoor Activity ซึ่งเป็นหน่วยงานของมหาวิทยาลัย ที่มีระบบจัดการแบบ Privatization คือ ให้เอกชนเข้ามาจัดการบริหาร งานนี้มีแต่เด็กอเมริกัน กับคนไทย ๒ คน แบกเป้เบ้อเริ่ม เดินลงหุบเขาที่แกรนด์แคนยอน เพื่อมุ่งไปสู่แม่น้ำโคโรลาโด้ กลางหุบเขา กิจกรรมนี้สอนให้ผมรู้ว่า ผมแก่จริง ๆ แทบแย่ แต่ก็ได้เรียนรู้วิธีการรักษาสิ่งแวดล้อมของเขา เพราะที่ไปนี้ ไม่มีห้องน้ำ ห้องส้วม ไม่มีที่อาบน้ำฯ ไม่มีอะไรที่อำนวยความสะดวกให้แก่ชีวิต ก็ต้องแบกพวกเครื่องนอน ถุงนอนและเต้นท์ไป พร้อมกับอาหารที่ต้องแบ่งกันเพื่อช่วยกันแบกไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่า แล้วไม่ต้องอาบน้ำ เข้าห้องน้ำหรืออย่างไร ไม่ต้องอาบน้ำ เพราะไม่มีจะให้อาบ ส่วนห้องน้ำ ต้องขุดหลุม แล้วต้องเก็บกระดาษชำระที่เราใช้แล้ว ใส่ถุงพลาสติก Ziploc มาไว้กับเป้เรา (ก็ขี้เราดี ๆ นั่นเองแหละ นึกแล้วสุด ๆ) ห้ามทำลายสิ่งแวดล้อม เพราะถ้าเราทิ้งกระดาษลงไป สัตว์มาคุ้ยเขี่ย ก็จะเป็นภาพที่ไม่สะอาดตา ขยะทุกอย่างจึงต้องเก็บกลับมา หากเปรียบกับเมืองไทยเรา ขยะทุกอย่าง ขวดเบียร์ ฯลฯ เราทิ้งกันกลาดเกลื่อนตามที่เราไปเที่ยว ไม่ว่าน้ำตก หรือทะเล คนไทยเราไม่รักประเทศของเราเลย

ผมเดินทางไม่ถึงแม่น้ำ โคโรลาโด้ หรอก เพราะมีเด็กผู้ชายอเมริกันคนหนึ่ง มันถูกแฟนสาวร่างยักษ์เพราะกินจุ บังคับมา หลังจากเดินแบกเป้ นอนกลางหินและดินทรายไป สองสามวัน มันแกล้งไม่สบาย มือไม้ไม่มีแรงเอาเสียดื้อ ๆ มันขอผู้นำกลุ่มเดินทางกลับเอง เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่แล้ว ก็ต้องปล่อย เราต้องไปส่งมัน แล้วเราก็ต้องเปลี่ยนแผนไปเที่ยวที่รัฐ Utah แทน โดยพวกเราไปที่เมืองโมแอบ รัฐยูท่าแทน ที่นี้ ก็มีแหล่งท่องเที่ยว คือ เป็นหินที่ถูกลมพัดกัดกร่อน หลายร้อยล้านปี จนหินมีรูปร่างคล้ายหน้าต่าง เป็นวินโดว์สามอัน ขนาดใหญ่โตซ้อน ๆ กัน เป็นระยะ สวยมา เมืองโมแอบ ก็เป็นเมืองเล็ก ๆ มีชาวอินเดียนแดงอยู่เยอะมาก เพราะดินแดนแถบนี้ เรียกว่า Reservation เล่าย้อนกลับไปสมัยคนอังกฤษ เข้ามาใหม่ ๆ พวกอินเดียนแดง ก็กลัวว่าคนขาวจะแย่งชิงดินแดนของตน จึงทำสงครามรบพุ่งกันอยู่นาน อินเดียนแดง จะสู้ปืนไฟได้อย่างไร ก็ต้องพ่ายแพ้ และลงนามในสนธิสัญญายุติสงคราม โดยคนขาว ก็กวาดต้อนชาวอินเดียนแดงมาอยู่ในดินแดง Reservation ที่มีแต่หน้าผา ดินแดง ซึ่งแทบจะทำประโยชน์อะไรไม่ได้ เรียกว่า ฆ่ากันตายซะยังดีกว่า อย่างไรอย่างนั้น

ที่ทำการรัฐสภา รัฐอิลลินอย

หลังจากเสร็จกิจกรรมท่องเที่ยว ก็เดินทางกลับโดยรถยนต์นะครับ ก็เลยแวะเมือง St. Louis รัฐ Missouri ซึ่งเขาถือว่าเป็นประตูสู่ตะวันตกของอเมริกา คือ ความจริง เมื่อก่อนอเมริกา มีแค่ ๑๓ รัฐดั้งเดิม แล้วก็ขยายมาเรื่อย จนกระทั่งสมัยยุคประธานาธิบดี Thomas Jefferson ประธานาธิบดีคนที่ ๓ ของสหรัฐ ได้ขอซื้อดินแดน หลุยส์เซียน่าจากพระเจ้านโปเลียน เกลอเก่า ผู้สนับสนุน กองทัพ George Washington สมัยสงครามปลดแอกจากอาณานิคมอังกฤษ คู่รักคู่แค้นฝรั่งเศส มาโดยตลอด พระเจ้านโปเลียน ซึ่งต้องการเงินในการทำสงคราม และไม่มีทางเลือก เพราะรู้ว่า ถ้าไม่ขายก็คงถูกยึดนั่นแหละ ก็ต้องขาย ดินแดนหลุยส์เซียน่าเดิม กินเนื้อที่ตั้งแต่รัฐ Missouri ประมาณ ๑ ใน ๓ ของดินแดนทั้งหมดในปัจจุบันนั่นแหละ ตอนนั้นประชาชนส่วนหนึ่งก็ตำหนิการซื้อดินแดนที่ไม่รู้ว่ามันมีอะไรบ้างอย่างมากมาย ขนาดว่าเกิดสำนวน Go west ซึ่งถ้าใครเดินทางไปดินแดนฝั่งตะวันตก ก็จะตายหมด สำนวนนี้ จึงแปลว่าให้ไปตายเสียให้พ้น ๆ ตอนนี้ก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด รัฐนี้ในฐานะเป็นประตูสู่ตะวันตก จึงได้จัดทำอนุสรณ์สถานและพิพิธภัณฑ์ แสดงถึงประวัติศาสตร์สหรัฐ และการแย่งชิงดินแดนจากชาวอินเดียนแดงมา น่าสนใจไม่น้อย

เดินทางกลับมาก็เรียนอีกประมาณ ๑ เดือนเศษ แล้วก็สอบ รับปริญญาเรียบร้อย ตอนนั้น ผมก็ต้องตัดสินใจว่าจะเรียนปริญญาเอกที่ไหน ท้ายที่สุดก็ตระหนัก ถึงคำเตือนของอาจารย์ที่ธรรมศาสตร์ ซึ่งจบจากอเมริกาว่า การสมัครเรียนเอกทางกฎหมายในสหรัฐมันไม่ง่าย ปีหนึ่งก็รับแค่ คนหรือสองคน และแต่ละโรงเรียนก็หยิ่งเสียเต็มประดา จะไม่รับนักเรียนที่จบการศึกษาจากที่อื่นเป็นนักเรียนในระดับปริญญาเอก ซึ่งก็มีข้อยกเว้น แต่น้อยมาก ผมพบว่ามันเป็นจริง ผมเลยขออนุญาตรัฐบาลเรียนปริญญาโทใบสองก่อนอีก ๑ ปี พร้อมกับการย้ายรัฐไปเรียนที่ University of Illinois at Urbana-Champaign ตั้งแต่ สิงหาคม ๒๕๔๗ ที่ผ่านมา จนปัจจุบัน ซึ่งผมจะรับปริญญาอีกแล้ว เวลามันผ่านไปเร็วเหมือนโกหกจริง ๆ ไม่น่าเชื่อ มาอยู่อเมริกา จะครบ ๒ ปีแล้ว เร็วมาก

Lincoln's home when he was an attorney at Springfield, Illinois

รัฐ Illinois ได้ถูกขนานนามอีกชื่อหนึ่งว่า เป็น Land of Lincoln เพราะสมัยที่ท่าน Lincoln เป็นนักกฎหมายมีชื่อเสียงโด่งดัง บ้านและสำนักงานของท่านตั้งอยู่ที่เมืองหลวงของรัฐอิลลินอย เรียกว่า Springfield ซึ่งก็เจริญน้อยกว่า Chicago ซึ่งได้ชื่อเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจที่สำคัญของโลกเลยก็ว่าได้ ปัจจุบัน ทางการก็ยังรักษาบ้านและสำนักงานของท่าน พร้อมกับเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมได้ พร้อมกับมีค่าบำรุงเล็กน้อย ระหว่างเรียนที่ อิลลินอย นี้ ทางโรงเรียนก็พาไปดูการทำงานของสภาแห่งรัฐ และการพิจารณาคดีของศาลสูงสุดแห่งรัฐอิลลินอย ที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ด้วย สวยจริง ๆ

เมืองชิคาโก้ ที่สวยงาม และหนาวสุด ๆ เหมาะสมจะเที่ยวเฉพาะช่วงฤดูร้อนฯ และช่วงต้น ๆ ของฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น

[Last Update : 2 มิถุนายน 2548 5:49:59 น.]

Create Date : 10 พฤษภาคม 2548

Last Update : 2 มิถุนายน 2553 14:40:13 น.

5 comments

Counter : 720 Pageviews.

ขยันพิมพ์จังค่ะ

มาเยี่ยมอ่านทุกวันเลย เติมอาหารสมอง

อยากกลับไปอเมริกาบ้าง

แต่งบ๊อกแบบง่ายๆ แวะไปเยี่ยมบ๊อกคุณรำเพยซิคะ

โดย: sunnine

วันที่: 11 พฤษภาคม 2548 เวลา:11:20:58 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ .. เพิ่งส่ง Resume ให้ Project ที่ US เมื่อวานนี้เอง .. ปีหน้าอาจจะได้ไปเป็นคนแถวนั้นบ้างนะคะ

จะแวะมาอ่านบ่อยๆค่ะ ^^

โดย: chirala (chirala

) วันที่: 12 พฤษภาคม 2548 เวลา:13:31:32 น.

เขียนได้สนุกมากครับ

โดย: ปริเยศ IP: 58.9.248.247 วันที่: 12 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:49:40 น.

ก็เขียนได้สนุกดี จะแวะมาอ่านอีก ขอให้เรียนจบไวๆ

โดย: ไม่ประสงค์ออกนาม IP: 203.118.124.41 วันที่: 15 พฤษภาคม 2548 เวลา:21:57:12 น.

เห็นพูดถึง บริษัทที่ปรึกษากฏหมายเบเคอร์ฯ ที่บริษัทที่ผมทำอยู่ ทีมนักกฏหมายเบเคอร์ฯยกกันมาแบบยกแผงเลย ในช่วงวิกฤติเศรษฐกิจ เขามีบทบาทสูงมากในการเจรจาเพื่อประนอมหนี้กับสารพัดเจ้าหนี้ ตรวจดูสัญญาทุกรายการกับเจ้าหนี้ หาประเด็นทุกอย่างเพื่อประวิงเวลาในการจ่ายคืนเงินต้น แต่ละคนเงินเดือนแพงมากๆ เห็นว่าคนที่ทำรายได้มากที่สุดในสหรัฐคือนักกฏหมาย มันมาเกินขึ้นจริงที่เมืองไทยตอนช่วงวิกฤติเศรษฐกิจนี่เอง

โดย: surachai IP: 58.11.66.4 วันที่: 21 ตุลาคม 2548 เวลา:7:36:42 น.