บอกไม่ถูกนะ ไม่รู้จะแนะนำยังไง??

พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยพออ่านจบ

ข้อคิดเห็นนะคะ
- แนะนำไปว่าอย่าพึ่งไปคุยกับเด็กนั่นเลย เพราะสามีเธอกำลังป่วยอยู่นะ รอให้สามีหายป่วยก่อนแล้วค่อยว่ากัน เฮ้อกระดาษใบเดียวแท้ๆ

-เห็นด้วยนะคะกับคำว่าที่เรื่องมากมายที่เกิดขึ้นเริ่มมาจากไม่มีอะไรทั้งนั้น เฮ้อ เหนื่อยใจแทนเพื่อนสาวคุณจริงๆค่ะ

ปอลอ (อยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นนะเนี่ยเธอช่างกล้า)

แนะนำไม่ค่อยเก่งนะคะประสบการณ์ชีวิตยังไม่โชกโชน อิอิ

บ้างทีนะ
เรื่องบางเรื่อง
คนบางคน
ของบางอย่าง

ถึงเราจะรู้ ทุกอย่าง
แต่ก็ต้องทำเป็นไม่รู้บ้าง

เรียกว่า แกล้ง...โง่ก็ว่าได้
ทำเป็นลืมซะบ้าง
ไม่สนใจบ้าง
เหมือนเพลงก้อนหินก้อนนั้น
บีบหินเราก็เจ็บมือ
ถ้าอย่างนั้นก็ขว้างไปไกล ๆเลย
จะได้ไม่เจ็บ

ถ้าหินก้อนนั้น ยังมาวนเวียนอยู่ในชีวิตเราอีกละก็


จะเอา ....ทีน(ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวทีนเจ็บ)
เอา ...อะไรซักอย่าง

บดหินก้อนนั้น ให้แหลกละเอียดเลย

หวัดดีจ้า

เรื่องนี้น่ะ จริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่ต้องหารายละเอียดให้ชัดแจ้งไปเลยว่า เด็กหมูน้อยคนนั้นทราบหรือไม่ว่า ผู้ชายตัวดำๆ คนนั้นมีครอบครัวแล้วหรือยัง
1. ถ้าเขายังไม่ทราบคงต้องแจ้งเขาให้รับทราบไว้
2. แต่ถ้าเขาทราบแล้ว แล้วยังดึงดันจะคบกันต่อ ก็คงต้องกลับมาดูความรู้สึกของเราอีกทีว่า เรายังต้องการผู้ชายคนนี้อยู่ใหม ถ้าเรายังต้องการเขาอยู่ เขายังมีความสำคัญกับเราอยู่ ก็คงต้องเจรจาต่อรองกัน ว่าจะเลือกฝ่ายไหน แต่เราต้องทำใจยอมรับคำตอบนะ
3. ถ้าผู้ชายบอกว่าไม่มีอะไร เป็นแค่เพื่อนร่วมงานน่ะ ไม่น่าเชื่ออย่างเด็ดขาด ทำไมเด็กหมูน้อยถึงกล้าเรียก ว่า "ไอ้หมูอ้วน" ได้อย่างสนิทสนม ผู้ชายน่ะชอบทำแต่ไม่รับผิดชอบ

***4. ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ นะ
ถ้าเป็นเรา เราจะขอความจริงจากผู้ชายก่อน ถ้าเขายังปกปิดหรือว่าบอกว่าไม่มีอะไร เราจะติดต่อกับผู้หญิงแล้วคุยกันว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร ได้เรื่องอย่างไรแล้ว เราก็จะกลับมาคิด และไตร่ตรองดูอีกทีว่า เราจะยังทำใจได้ไหม กับผู้ชายคนที่ได้ชื่อว่าสามี และเป็นพ่อของลูกเรา เขาปันใจให้คนอื่น ถ้าคำตอบคือทำใจได้ ก็ต้องทำใจและอดทนไปตลอดชีวิต
***แต่ถ้าคำตอบของใจที่ไตร่ตรองแล้วบอกว่า ทำใจไม่ได้เราก็จะขอแยกทางเพื่อดูแลลูกแล้วดูแลตัวเองดีฟ่า ที่จะต้องมานั่งปวดใจทุกครั้งที่สามีคนดีออกจากบ้าน...

***อันนี้แล้วแต่วิจารณญาณ ของผู้อ่านนะเจ้าคะ ไม่ได้ยุยงส่งเสริมหรือว่าเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เพราะเหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเองแล้วเราก็เลือกที่จะอยู่คนเดียว ...

ถ้าเป็นตัวเรา...ซึ่งเป็นภรรยา..และมีลูกด้วยกันแล้ว...เราจะไปหาผู้หญิงคนนั้นถึงที่ทำงานด้วยตัวเองเลย..ไม่โทร...ขอแบบตัวเป็นๆ...ไปแบบไม่ให้ตั้งตัว...เอากระดาษ Note แผ่นนั้นไปด้วย...จะได้เห็นสีหน้า..ที่แท้จริง..ว่าเด็กคนนั้นคิดอะไรอยู่... .. ..

บอกว่า - มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย
เป็นซอกมุมเล็กๆ น้อยที่เขาอยากเก็บไว้
อย่างน้อยมันก็เป็นมุมนึง
ที่ทำให้เขามีความสุขเมื่อนึกถึง
มันทำให้เขาลืมภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง
ที่เขาแบกรับไว้ชั่วขณะ

บอกให้เขารู้ว่า - รู้สึกอย่างไร
แล้ว...
ให้เวลาเขาได้คิดทบทวนอย่างช้าๆ
ให้เวลาให้เขาได้อยู่คนเดียว
อย่าไปคาดคั้นเอาคำสัญญาใดใด
อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร
ให้เขาเกรงใจ แล้วทุกอย่างจะดีเอง

สำหรับเด็กคนนั้น เคยทำอย่างไร
ก็ทำอย่างนั้นไม่ต้องไปพูดไม่ต้องบอกอะไรทั้งสิ้น
เคยเป็นพี่ที่น่ารัก น่าเคารพยังไง
ขอให้ทำอย่างนั้น
ทุกอย่างให้ปล่อยเป็นหน้าที่ของสามี
ทำหน้าที่แม่ที่ดี เมียที่ดี และพี่ที่ดี
อย่างที่เคยทำปกติ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วพวกเขาจะละอายเอง

สุดท้ายเขาก็จะพบว่า -
ไอ้ความสุขเล็กๆน้อยๆ
ที่เขาอยากมีเก็บซ่อนไว้นั้น
มันไม่ใช่เรื่องจีรังยั่งยืนอะไรเลย
ลูก เมีย และภาระต่างๆ
คือ สิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ

แต่ - ถ้าสามียังไม่ทำอะไรเลย
และ...ยังได้เห็นอะไรอะไรที่รกหูรกตา
รบกวนความรู้สึกอยู่ก็ให้ยอมรับ
และปล่อยมันไปตามวิถีทางของมัน
เพราะทุกสิ่งที่ควรทำ
ก็ได้ทำไปหมดแล้ว

อย่าไปทุกข์ และเสียใจกับมัน
คนดีดี จะอยู่เคียงข้างเรา
คนไม่ดี พระเจ้าจะค่อยๆคัดกรอง
มันออกไปจากชีวิตเราเอง