หอ หอ หอ กลับมาจากส่งพ่อกับแม่ ก้อน้ำตาไหลมาตลอดทาง เดินจากเมโทร ฟุ้งซ่านกลับมายังหอ หลังจากที่เราไปนอนกับพ่อกับแม่ที่โรงแรมมา 2 คืน พอขึ้นไปข้างบน... โอโฮ้ what's up man! แร็พโย่กันเต็มห้องกรูเลยวุ้ย ทั้งผู้ชายผู้หญิง มาจัดปาร์ตี้แร็พโย่กันในห้อง ไอเราก็คิดว่ามาห้องผิด เพราะเพิ่งเคยเห็นห้องตัวเองแค่ครั้งเดียว ยัยรูมเมทแซมเบีย(ซึ่งก็จำชื่อชีไม่ได้ละ)ก็บอกว่า ถูกห้องแล้ว ไม่ได้มาผิดห้องหรอก เฮือก เด๋วพวกนี้ก็จะกลับกันแล้วล่ะ เสร็จแล้ว ชีก็ส่งภาษาอังกฤษผสมภาษาเผ่าเชิญเพื่อนๆปาร์ตี้ของชีกลับไป เราก็เริ่มทำการรื้อของออกจากกระเป๋า มาจัดห้องๆก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่อยู่กัน 3 คนโดยที่เราเป็นคนไทยคนเดียวในบรรดาแซมเบีย ก็ทำให้บรรยากาศรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เสร็จเรียบร้อย ก็แนะนำตัวเองกัน รูมเมททั้งสองคนก็เพิ่งเป็นนร.มาใหม่ แต่มาก่อนเราประมาณเดือนนึง มาเรียนป.ตรี ระหว่างนั้นเราก็สังเกตภายในห้อง ก็เห็น...พวกชี ทำกับข้าวกินกัน แล้วไม่ยอมล้าง ทิ้งไว้ให้แมลงวันตอม เฮือก แล้วกรูจะอยู่ได้มั้ยฟะเนี่ย ตกดึก ต่างคนกะลังจะนอนละ แต่ แต่ มีขบวนการเพื่อนผู้ชายผิวดำแร็พโย่มาอีกแล้วครับทั่น มาเคาะประตู มาพูดคุยกันเสียงดัง แล้วก็มาคุยกับเรา เห็นเราหน้าเศร้าๆ ก็ถามเราว่า เธอโฮมซิกเหรอ เออสิวะ ก้อชั้นมาอยู่นี่ เป็นนร.ไทยคนเดียวนี่หว่า มันก็ไปซุบซิบๆไรกันก้อไม่รู้ ไอเราก็เขียนไดอารี่ต่อไป... ซักพัก แร็พโย่ก็กลับ เราก็นอน นอน ร้องไห้ตลอด แอบร้องไห้ คิดถึงพ่อกับแม่ ไม่รู้ว่า ตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนที่สต๊อกโฮม(ท่านไปพักกับคนรู้จักที่โน่น แล้วเค้าก็ให้เบอร์ติดต่อไว้ แต่เราก็ไม่รู้วิธีโทรไปต่างประเทศ) เช้าแล้ว... เราตื่นมา มองดูท้องฟ้าที่หน้าต่าง รูมเมทยังคงหลับอยู่ มองออกไป พร้อมกับคิดว่า ท้องฟ้าที่เมืองเซนต์ปีเตอร์สเบริกนี่มันช่างหม่นเสียจริงๆ เหมือนฝันไปว่า เราตื่นมา บนเตียง ที่ไม่ใช่เตียงของเราที่เมืองไทย แต่เป็นเตียงสปริงคุณภาพแย่ ที่นอนแล้วปวดหลังอย่างแรง... แล้วช้านจะต้องทนอย่างนี้ไปอีก 4 ปีเหรอวะเนี่ย โอวมายก้อด ก้อดแดมชิท   Create Date : 02 กันยายน 2551 3 comments Last Update : 2 กันยายน 2551 21:13:40 น. Counter : 663 Pageviews. Share Tweet

เรื่องหอกะคุณดำนี่เป็นเรื่องสุดคลาสสิกเล่ากี่ปีก็ไม่มีหมด   โดย: Charlotte Russe 2 กันยายน 2551 22:45:11 น.

น้องจูน พี่อ้อตามมาส่งกำลังใจให้คะ ช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยได้เข้าเว็บฯ สักเท่าไหร่คะ โฉบไป โฉบมาอยุ่คะ น้องจูนรักษาสุขภาพใจ สุขภาพกายนะจ้ะ เข้มแข็ง เข้มแข็ง...   โดย: ladysamui 4 กันยายน 2551 8:37:08 น.

สวัสดีค่ะ เป็นยังไงบ้างค่ะ ฮิฮิ แต่ก่อนอ้อยเป็นพวกที่กลัวพวกผิวดำ นิโกรมากถึงมากที่สุดเลยค่ะ ดูแต่ในหนังแล้วตัดสินเอาเองนะค่ะ แต่พอมาอยู่ที่นี่ มุมมองเปลี่ยนไปหมดเลยค่ะ พวกผิวดำ ส่วนมากเขาก็มนุษยสัมพันธ์ดีกว่าคนผิวขาวอีกนะอ้อยว่า แม้ไม่เคยรู้จัก เขาก็ทักทาย ยิ้มแย้มดี แต่อันนี้คงแล้วแต่เมืองหรือเปล่าอ้อยไม่ทราบนะค่ะ แต่ยอมรับว่าคนผิวดำที่นี่ ส่วนมาก แต่งตัวเก่ง หุ่นดี สวย เลย ค่ะ ใครว่าคนผิวดำยากจน ความคิดเปลียนไปเลยค่ะ คนผิวดำที่นี่ค่อนข้างมีฐานะ การศึกษาก็ดี สำเนียงก็เห็นเป็นส่วนน้อยนะที่ยังใช้สำเนียงพวกเขาอยู่ อ้อยว่าปัจจุบั้นน้สังคมเปลี่ยนไป มาก นะค่ะ อ้อยอ่านเรื่องราวข้างบน นะโดนใจมากเลยค่ะ รู้เลยว่า ความรู้สึกคิดถึงบ้าน นะมันเป็นยังไง จริงๆค่ะ โดยเฉพาะอยู่ในกลุ่มคนที่พูดภาษาต่างกัน นี้เข้าใจเลยค่ะ   โดย: Hawaii_Havaii 5 กันยายน 2551 22:46:39 น.