เดียวดายกลางสายลม
นรีกระจ่าง คันธมาส
บินไปเดียวดาย กลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญ....ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย..ฉันเหนื่อย..ฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน
ไม่เคยมีใคร..มีรักแท้จริงใจ จ้องมองทางใด..ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพัง...มากี่ร้อนหนาว จนล้า...สิ้นแรง
* ไม่อยากเห็นภาพใด..แม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตา...ลงชั่วกาล จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่น..ขึ้นมา
คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว จะขอพักกายชั่วกาล
( * )
|