ขอคุณคุณผักกาดแดง สำหรับ รูปประกอบบล็อกนะครับ

อาทิตย์เงยหน้าจากสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายของปั้มน้ำมัน ตรวจสอบดูรายได้ในแต่ละวัน แต่ละเดือนย้อนหลังให้กับผู้เป็นแม่ งานนี้เขาเคยทำตั้งแต่สมัยเปิดปั้มใหม่ๆ ตอนที่แม่ยกที่ดินเป็นหุ้นส่วนให้กับปั้มน้ำมันลุงเรวัตร เขากับยงชัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมห้า ตอนนั้นใคร ๆ ก็ว่าแม่จะถูกโกงเพราะไม่รู้เรื่องของกฎหมาย และคำว่าห้างหุ้นส่วน แต่ด้วยแม่เป็นคนหัวก้าวหน้า และสนใจศึกษาสอบถามหาความรู้จากคนอื่นด้วยตัวเองมาตลอด ทำให้แม่กล้าที่จะลงทุน ช่วงนั้นรถที่วิ่งขึ้นล่องยังมีน้อย ถือว่าเสี่ยงต่อการขาดทุน แต่ลุงเรวัตรก็ให้เหตุผลว่า ปั้มน้ำมันบนถนนเส้นนี้ก็มีน้อยเช่นกัน หลังจากสร้างปั้มน้ำมันแล้ว ที่ดินที่อยู่ติดกันแม่ตัดสินใจปลูกโกดังเปิดให้เช่าซ่อมรถ เปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องพร้อม ส่วนที่ดินอีกฝั่งหนึ่งด้านหลังทำเป็นโรงงานผลิตน้ำพริก ส่วนด้านหน้าแม่ก็เปิดเป็นร้านอาหารทำสัญญาเป็นคู่ค้ากับบริษัทรถทัวร์โดยลุงเรวัตรเป็นผู้ติดต่อ ตอนแรกแม่ลงมือทำขายเองด้วยเขากับยงชัยยังพอเป็นหูเป็นตาเป็นมือเป็นตีนให้ความช่วยเหลือ แต่เห็นว่าถ้าลูกทั้งสองคนไปเรียนยังกรุงเทพแล้วชีวิตจะดีขึ้น และเพื่อเป็นการตัดห่วงของเขากับยงชัย แม่จึงตัดสินใจให้เซ็งต่อในส่วนของอาหารสำเร็จรูป แต่หน้าร้านที่เป็นร้านค้าส่งน้ำพริกแม่อิ่มกับ ขนมไทย ๆ ที่แม่เปิดรับจากคนทำในหมู่บ้านเพื่อสร้างงานคืนชุมชน แม่เปิดขายเองต่อไป โดยได้จ้างคนงานมาช่วย ตัวเองมาอยู่คุมและให้ประภามาคุมบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย
เขารู้สี่ปีที่ผ่านมาแม่คงจะเหนื่อยจนสายตาแถบขาด ทั้งยายที่แก่ชราลงทุกวัน ทั้งกิจการที่ใช่จะไว้เนื้อเชื่อใจใครได้ง่ายๆ แต่แม่ก็บอกว่า
“ถ้าเขาโกงเราจนไม่ถึงกับจน ก็ต้องปล่อยมันไปบ้าง ใครทำใครได้”

ตอนที่ 49 วันจันทร์ที่ 26 ตุลาคม 2552
สวัสดีตอนเช้าจ้ะ

เมื่อคืนดูชิงชังแล้ว น้ำตาไหลพรากๆ ตั้งแต่พ่อปิงโดนยิง อาทิตย์รู้ความจริงว่าปิงคือพ่อ อารีย์เข้าไปหาปิงที่ห้อง ขอดทษกับสิ่งที่เธอเคยทำร้ายปิง โดย...พ่อปิงผู้แสนประเสริฐของฉัน ก็ไม่เคยโกรธเธอเลย แถมยังดีใจเสียอีกที่เห็นอารีย์ได้ดี คำสัญญาของคนที่เห็นแก่ตัวแล้วกลับใจได้ อย่างอารีย์ดูจะทำให้คนใกล้ตายอย่างปิง มีกำลังใจขึ้นมาได้หน่อยนึง ฉากที่อารีย์จูบหน้าผากพ่อปิง
มีมาให้ร้องไห้โฮ..ทำไมเนี่ย พ่อคุณเอ๋ย แค่นี้ก็ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าแล้ว (ดีนะนั่งดูอยู่คนเดียว)

ต่อมาก็ตอนอาทิตย์บวชอุทิศกุศลให้พ่อปิง แล้วพ่อปิงก็รับรู้และไปอย่างสงบ หมดห่วงกังวล (พ่อปิงคนดี พ่อผู้มีแต่ให้ให้อภัยเมีย และทำทุกอย่างได้เพื่อลูก แต่ชีวิตพ่อรันทดเหลือเกิน ไปสบายเถอะนะพ่อ)

กลับมาที่ฉากอารีย์ขอโทษพระอาทิตย์ และพระอโหสิให้ สร้างความดีใจ ปลื้มใจ แก่ยายทองคำ แม่อิ่ม น้าอุ่น น้าบังอร(ผู้พลิกวิกฤต) เป็นอย่างมาก ฉันก็พลอยดีใจไปด้วย โดยการ ร้องไห้ด้วยความปลื้มใจอีกตามเคย ไม่น่าเชื่อละครเรื่องเดียว แค่วันเดียวทำให้ฉันร้องไห้ได้มากมาย หลากหลายอารมณ์อย่างนี้
หลังจากไม่เคยร้องไห้ให้ละครเรื่องไหนมากมายอีกเลย นับตั้งแต่ สายโลหิต (ฉากเผากรุงศรีฯ) ขอชมดาราทุกท่านที่แสดงได้ดีมากทุกคน

ปรบมือให้พี่ศิริลักษณ์ คนเขียนบทที่รวบรัด กระชับ น่าติดตามและยังคงความรันทด บีบคั้นอารมณ์ได้ไม่ต่างจากบทประพันธ์เดิม ที่ขาดไม่ได้คุณเฟื่องนั่นเอง ถ้าไม่มีคุณเฟื่อง ก็คงไม่มีใครรู้จักชิงชัง ไม่มีบทให้นักแสดงพิสูจน์ความสามารถได้ขนาดนี้ คงไม่มีคนเข้ามาชมเว็บได้เยอะเป็นประวัติการณ์
คงไม่มีเรื่องให้เราคุยได้รู้เรื่องและสนุก คุยแล้วเข้าใจกัน แม้ว่าพวกเราในที่นี้จะไม่เคยเจอหน้ากันเลยก็ตาม ชิงชัง เป็นมากกว่าแค่ละครน้ำเน่าจริงๆ

ใกล้เข้าไปทุกทีแล้วสำหรับบทอวสาน รู้ทั้งรู้ว่าจะลงเอยแบบใด แต่ก็ยังมีให้ลุ้นได้ทุกวันซิน่า ติดตามกันต่อไปนะจ้ะ

ปล.ตาบวมเลยเช้านี้ จะโทษใครดี ผ้าเช็ดหน้าเมื่อคืนชุ่มเลย ทั้งน้ำตาและเอ่อ....น้ำมูก แฮะๆๆๆ

ณัฐเอง

---------------------------------------------------------------

ตอนที่ 50 วันอังคาร ที่ 27 ตุลาคม 2551

เมื่อคืนนึกว่าจะไม่ต้องร้องไห้น้ำตาเรี่ยราดอีก เพราะนึกว่าพ่อปิงตายแล้ว ที่ไหนได้ยังไม่ตายนี่นา ต้องเห็นชายผ้าเหลืองลูกก่อน (จะว่าไปพ่อปิงก็อึดเหมือนกันนะนี่ เป็นคนอื่นคงจะซี้ม่องเท่งกลับบ้านเก่าไปนานแล้ว) เรียกน้ำตาได้อีกตามเคยกับซีนกระชากอารมณ์ จากการอิ่มบุญที่บรรดา ยาย แม่ และน้าเพิ่งจะใส่บาตรเสร็จ ฉากนี้ที่พ่อปิงบอกลูกว่า พ่อไม่ไหวแล้วนะ พ่อต้องไปแล้ว หลังจากที่ได้ ชื่นชมความงามของลูกที่อยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ ไม่ผิดหวังจริงๆสำหรับอารมณ์ของนักแสดงที่รับส่งให้กัน โดยเฉพาะปูไข่กับบทพระอาทิตย์ที่ร้องไห้ เสียใจที่คนที่เพิ่งรู้ว่าเป็นพ่อมาตายจากไป

แต่ด้วยเพศสมณะทำให้ต้องกำหนดจิตใจกลับมาเป็นปกติได้โดยเร็ว เพื่อประคองอารมณ์ส่งคนเป็นพ่อให้สู่สุขคติ และปลอบใจคนเป็นแม่ทั้ง 2 ด้วย(ทั้งที่ตัวท่านเองก็เสียใจอยู่ไม่น้อย) ปรบมือให้จริงๆพร้อมกับน้ำตาเรี่ยราดตามเคย

ตัดกลับมาตอนที่อุ่นเก็บห้องพระยงชัย ให้อารีย์ แล้วพึมพำกับตัวเองว่า พี่ยอดจะรู้มั้ยที่ลูกเราได้เป็นองค์แล้วนะ แล้วคุณน้ามหาภัยบังอรก็เดินผ่านมาได้ยินพอดี (คุณน้านี่มาถูกที่ ถูกเวลาทุกทีซิน่า แถมยังหูดีอีกต่างหาก) ฉากนี้ก็ตลกบังอร ไอ้ครั้นจะยืนยันว่าหูกูไม่ได้ฝาดนะ ก็คงกลัวจะมีเรื่องราวบานปลาย พออารีย์เดินมาถาม ก็คงคันปากอยากเล่านั่นแหละ แต่ว่าต้องไว้ฟอร์มนิดนึง ด้วยอยากให้คนเป็นน้องถามต่อว่าเรื่องอะไร ปรากฏไม่ถามแฮะ(ไม่บอก ไม่รู้ก็ได้ ไม่ง้อ) เจ๊แกก็เลยออกอาการเหวี่ยงนิดหน่อย น่ารักดีฉากนี้ (นับวันชักจะชอบบังอรขึ้นมาทุกที)

แล้วก็ให้กลับมานึกถึงอุ่น กรรมจะตามเอ็งทันแล้วอุ่นเอ๊ย..

มาถึงฉากฮาๆอีกจนได้ เมื่อคุณพ่อและลูกสาวจะไปงานศพน้าปิง ตอนที่รถยางรั่ว ทำให้พี่ยอดได้เจอเพื่อนเก่า พ่อแสน (คนที่ดูต้นทางให้จนโดน ซ้อมตกน้ำ) ตลกพ่อแสนจริงๆ กับที่ว่าผีไอ้ยอด ฮ่าๆๆ จนกระทั่งวิ่งตามมาก็ทำให้ใครต่อใครได้ตาเหลือกกันไปตามๆกัน และพี่ยอดผู้ไร้เดียงสา "ใครพอจะบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเค้ารู้จักฉันเหรอ

ฉันเป็นใคร" แบ๊วได้อีกนะพี่ (อุ๊ย..ลืมแสดงความเห็นใจพี่ยอด หมั่นไส้แกออกนอกหน้าไปนิด) ในที่สุดก็เจอกันจนได้ แม่อิ่มกับพี่ยอด คุณเจี๊ยบทำหน้าตาแสดงอารมณ์ได้ดีมากเลยฉากนี้ ประมาณว่าดีใจ ระคนเสียใจและแปลกใจว่า ไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่มันใช่ผัวเก่าตรูแน่รึเปล่าหนอ เอ..ก็เห็นว่ามันตายไปแล้วนี่นา คงไม่ใช่มั้ง ฮึย..แต่ทำไมมันเหมือนนักล่ะ ถ้าใช่พี่ยอดจริงๆก็ดีนะสิ ฉันเฝ้าแต่ภาวนาสวดมนต์ให้พี่อยู่ดีมีสุข คนที่รอคอยมานาน จะดีใจก็ตอนที่เรียกครั้งแรก "แม่อิ่ม" ผิดหวังก็ตรง "แม่อิ่มใช่มั้ยนี่" นี้แหละ เฮ้อตรู..เป็นลมดีกว่า

แล้วหลวงพี่อินก็เดินเข้ามา ฉากที่เห็นหน้าเกลอรัก คู่แค้นเก่า โอ้โห หลวงพี่ดราม่าแตกกระจาย ทำได้ไงค่ะ น้ำตาคลอเบ้าแบบนั้นปนกับสีหน้าประหลาดใจ เป็นไปไม่ได้ เปปเปอร์เนียนอีกแล้วครับพี่น้อง ว่าแล้วก็พาคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี (พี่ยอด) ไปพิสูจน์หลักฐานกันว่าเป็นตัวจริงหรือเปล่า ท่ามกลางอาการลุ้นระทึกของสาวๆ ต่างอารมณ์กันไป หนูกิ่ง-หนูก้อยลุ้นให้พ่อรู้จักว่าอดีตตัวเองเป็นใคร สามศรีพี่น้อง (อิ่ม บังอร อารีย์) ก็ลุ้นให้ใช่พี่ยอด (เพราะอิ่มจะได้สมหวังซักที พี่น้องเค้ารักกัน เข้าใจกันแล้ว ก็คงอยากให้พี่มีความสุขขึ้นบ้าง จากการทรมานรอคอยใครมานาน)

คงจะมีก็แต่ นังอุ่น แม่ผู้มักง่ายเท่านั้นที่ไม่อยากให้เป็นจริง เพราะด้วยรู้ อยู่เต็มอกว่า ทำไมถึงใช่แล้วไม่ดี จะว่าไปแล้วอุ่นก็คงดีใจที่พี่ยอดไม่ตายนั่นแหละ แต่เมื่อมานึกถึงลูกตัว คนที่อุ่นรักหนักหนา คนที่ตัวเคยทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจมาเกือบยี่สิบปี (เป็นออหรี่ ให้ลูกอายแม้จะด้วยความไม่เต็มใจก็เหอะ) ความรู้สึกลูกตรูจะเป็นยังไงหนอ ถ้ามันได้รู้ว่าคนที่มันรักหนักหนา ทุกลมหายใจ คุณก้อยครับนั้น เป็นพี่น้องพ่อเดียวกัน !!! ดูหน้าอุ่นกับไตเติ้ลตัวอย่างแล้ว ออกแนวเห็นใจเด็กสองคนมาก เพราะรักกัน แต่เป็นรักต้องห้ามซะงั้น ตัวอุ่นเองก็คงเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องยอมรับความจริงข้อนี้ ลำพังตัวเองเจ็บไม่เท่าไหร่ (ที่พี่ยอดของมันไม่ได้สมยอม แต่เป็นเพราะมันวางยาเค้า ถึงได้มียงชัยขึ้นมา) แต่ลูกนี่สิ ความรู้สึกลูกกูคงจะหัวใจสลายเป็นแน่แท้ ถ้าได้รู้ความจริง (คนเป็นพ่อแม่คนก็คงเข้าใจอารมรณ์นี้ ตัวเองเจ็บทนได้ แต่พอลูกเจ็บ ลูกทุกข์ พ่อแม่เจ็บมากกว่าร้อยกว่าพันเท่า เห็นมั้ยละครเค้าแทรกข้อคิดให้คนดูด้วยนะ)

ดังนั้นตอนนี้อุ่นคงจะเข้าใจและซึ้ง กับความรู้สึกของผู้ใหญ่แก้วและแม่ทองคำ ตอนที่เป็นทุกข์เพราะลูกๆได้เป็นอย่างดี

อุ่นเอ๊ย...ทีหน้าทีหลังเอ็งจะทำอะไร ช่วยคิดให้ไกลๆหน่อยนะลูกนะ ว่าใครจะเดือดร้อนกันบ้าง โทษใครไม่ได้เลยจริงๆ ต้องโทษตัวเองถึงจะถูกที่ทำให้คนที่ตัวเองรักที่สุด ต้องเจ็บที่สุดไม่รู้กีครั้ง กี่หนแล้ว (ผู้ใหญ่แก้ว ยิ่ง และยงชัย) จริงอย่างหลวงพี่อินว่า พ่อแม่มันทำกรรมอะไรไว้ ลูกเป็นผู้โดนผลแห่งการกระทำนั้นเล่นงานแทน (เจ็บไปถึงตัวคนกระทำกรรมนั้นเองเลยทีเดียว)

คืนนี้อย่าพลาดเลยทีเดียว กับฉากสารภาพความลับของอุ่น และน้ำตาแห่งความผิดหวังของสาวน้อยและหนุ่มน้อย ผู้ซึ่งต้องรับผลกรรมที่ตัวเองไม่ได้เป็นผู้ก่อ เฮ้อ...หนักใจแทน ห้ามพลาดกันเลยนะจ้ะสำหรับวันนี้ ใกล้อวสานแล้วจ้า

ปล.มีคำถามจ้ะ
1. ฉากวัดในละครเค้าไปถ่ายกันจริงที่วัดท่าน้ำอ้อยรึเปล่าจ้ะ วัดกว้างขวางดี สวยด้วย

2. ทริปที่พ่อเฟื่องว่าจะย้อนรอยชิงชังวันที่ 23 ที่ผ่านมาตกลงได้จัดรึเปล่าเพราะเห็นพ่อเฟื่องเข้ากรุงตั้งแต่ 23แล้ว

3. ละครชิงชังที่ทางเอ็กแซ็กจะทำเป็นบ็อกเซ็ท กำหนดออกจำหน่ายเมื่อไหร่จ้ะ ฝากพ่อถามให้ด้วยได้มั้ย จะซื้อสะสมไว้ ชอบมากๆ (บ้าไปมั้ยเนี่ยทั้งหนังสือ ทั้งละคร)

ขอบคุณสำหรับคำตอบจ้ะพ่อ
ณัฐเอง

มีใครว่างป่าวคะเย็นนี้ ไปงานศพปิงกันมั้ย
ว่าแต่อยู่วักอะไรหว่า มะเฟื่อง

ตอบคุณ ณัฐ ที่ท่าน้ำอ้อย จะไม่มีวัดชื่อวัดท่าน้ำอ้อยครับ มีชื่อวัดพระปรางค์เหลือง กับวัดบ้านบน ครับ..

2. ยกเลิกครับ..

3. ยางไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า สุภาษิตไทยมีอยู่ว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก คงจะเร็ว ๆ นี้แน่ ๆ ครับ ..
ปล. งานนี้ผมได้เปอร์เซ็นต์ด้วยนะ..(ถ้าอุดหนุนของแท้)

เสียดายเมื่อคืนไม่ได้ดู พลาดตอนเด็ดๆไปทุกที แต่ไม่เป็นไรนะ ยูทูบยังมี

สวัสดีค่ะ อยู่ต่างแดนค่ะ แต่ติดตามละคร เพราะสนุกมาก ตื่นเต้นที่เนื้อเรื่องเกิดที่ท่าน้ำอ้อย เพราะบ้านก็อยู่ไม่ไกลจากท่าน้ำอ้อยเท่าไร (ข้ามสะพานมาทางฝั่งน้ำทรงค่ะ) แต่ก็เคยไปส่งเพื่อนที่มีบ้านอยู่ท่าน้ำอ้อย

คุณ F_nakhon บ้านอยู่ท่าน้ำอ้อยเหรอคะ ดูหนังไปก็คิดถึงบรรยากาศบ้านเพื่อนที่เป็นบ้านทรงไทยไป ต่างกันก็ตรงบ้านเค้าไม่ติดแม่น้ำ

ยิ่งใกล้จบยิ่งติดชิงชังหนึบเลยค่ะ เลิกงานต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวไม่ทันดู แล้วระหว่างดู ก็บอกน้องว่าห้ามชวนคุย เดี๋ยวอารมณ์ซึ้งไม่ต่อเนื่อง

พ่อเฟื่องแล้วจะมีการจัดย้อนรอยกันอีกมั้ยล่ะจ้ะ ถ้ามีเมื่อไหร่ ก็บอกกันด้วยนะ เผื่อฉันไปได้น่ะจ้ะ แล้วก็เรื่องบ็อกเซ็ทนั้น พ่อได้เปอร์เซ็นต์กะเขาด้วยฉันก็ดีใจด้วย ก็มันผลงานพ่อนี่จ้ะ มันสมเหตุ สมผลอยู่แล้ว และฉันก็คงจะช่วยอุดหนุนให้ผลงานพ่ออีกตามเคย ขอให้มีกำลังใจสร้างสรรค์งานดีๆต่อไปก็แล้วกันจ้ะ คุณโมริสาใช้ภาษาในคอมเม้นท์ได้สวยจังเลย เห็นภาพเลยอ่ะ สงสัยต้องจัดไปในเร็วๆนี้แน่นอน เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่จ้ะ สำหรับแฟนคลับ อย่าลืมรีบกลับบ้านไปดูชิงชังนะจ้ะ ใกล้จบแล้วจ้า

ดีจิงๆ ในที่สุด พี่ยอดกะแม่อิ่มก้อได้เจอกัน ดีใจนะ หลังจากที่พลัดพรากจากกันมานาน เพราความดีที่ทั้งคู่ได้ทำ ส่งผลให้ทั้งคู่สมหวัง

คราวนี้ก้อสงสารหนูก้อยกะยงชัย

เจ็บปวดใจกันต่อไป เพราะบาปกรรมของคนเปนแม่ที่เคยทำนี่เอง

ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดีระหว่าง "โศกนาฏกรรมน้ำตา"
หรือว่า "โศกนาฏกรรมความรัก" แต่ไม่ว่าจะน้ำตาหรือความรัก
มันก็มีจุดกำเนิดมาจากที่เดียวกันคือเรื่องของรัก โลภ โกรธ หลง
แล้วรวมกันออกมาเป็นคำพูดที่สวยงาม "ความรัก"
ดังที่เคยเขียนไว้ก่อนหน้านี้ว่า
"ความรักไม่ได้มีเพียงความหอมหวาน มันเจือปนไปด้วยความเจ็บปวดเสมอ"
ดั่งคำของพระพุทธองค์ที่ว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"
แต่ถ้าพูดแบบนี้ เดี๋ยวหลายคนก็อาจจะกล้วไม่กล้ามีความรักกัน
ก็อยากบอกว่า ความรักเป็นสิ่งดี สิ่งสวยงาม แต่ต้องรักให้เป็น เพื่อรักนั้นจะได้ไม่กลายเป็นทุกข์

วันนี้ขอพูดถึงนังอุ่นก่อน เพราะกำลังตกนรกทั้งเป็นกับการกระทำในอดีต
ที่กำลังส่งผลมาถึง ณ เวลาปัจจุบัน
ด้วยใจมันร้อนรุมดังไฟสุม ที่มันค่อย ๆ ลุกลามเผาไหม้กัดกร่อน
ไม่ว่าจะลุก จะนั่ง จะยืน จะเดิน ไม่เป็นอันกินอันนอน
เพราะเกรงความลับที่ปิดมาสิบกว่าปีจะถูกเปิดเผย
แต่เมื่อถึงเวลาของมัน ไม่มีสิ่งไหนต้านทานได้
ไม่ว่านังอุ่นจะร้องไห้คร่ำครวญสารภาพผิดกับพระอินแค่ไหน
เพราะไม่ต้องการให้ลูกต้องเจ็บปวด มารับผลกรรมที่ตนเป็นผู้ก่อ

แต่คำของพระอินที่ว่า "ไม่มีใครเลือกที่จะรับกรรมแทนใครได้ มันเป็นเรื่องของวิบากกรรม"
คำพูดของพระอินเปรียบเสมือนมีดทื่กรีดลึกลงกลางใจของคนเป็นแม่อย่างนังอุ่นที่รักลูกยิ่งชีวิต
นี่คือผลจากการกระทำในอดีตที่ส่งมาถึงปัจจุบัน
จริงอยู่ไม่มีใครรู้ชะตาอนาคตข้างหน้า
แต่หากเราไตร่ตรองถี่ถ้วนถึงผลของการกระทำที่จะส่งผลตามมาในวันข้างหน้าแล้ว
เหตุการณ์ในวันนี้ของนังอุ่นก็จะไม่เกิดขึ้น

คำพูดของนังอุ่นที่ว่า"ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิด!"
ที่มันเคยย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดทุกครั้งในการตัดสินใจจะทำอะไรสักครั้งละก็
มาครั้งนี้ หากพระยงชัยจะเป็นคนพูดบ้างว่า "ผมไม่ผิด ผมไม่ผิด"นังอุ่นจะรู้สึกยังไงบ้าง

พิมพ์มาดากับบทบาทที่ท้าทายการแสดงของเธอ
ต้องบอกว่าในตอนนี้เธอคุมโทนของเรื่องเอาไว้ได้ทั้งหมด
ไม่มีใครมาขโมยซีนได้เลย แม้จะมีความรักที่ระทมทุกข์ของแม่อิ่มมาสอดแทรกก็ตาม
อาการร้อนรน กระวนกระวายที่ต้องปิดบังความชั่ว ความเลวของตนไว้นั้น
ออกมาทางสีหน้าที่พยายามกลบเกลื่อนด้วยอาการกระฟัดเฟียด ขัดอกขัดใจกับบังอร
แต่ขณะเดียวกัน ความทุกข์ใจมันออกมาทางแววตาอย่างชัดเจน
ทุกข์เพราะรัก สงสารลูก ไม่อยากเห็นลูกเจ็บปวดเพราะความรักจากผลกรรมที่ตนเป็นผู้ก่อ
แต่ไม่มีใครหนีผลกรรมพ้น ไม่ว่าจะเกิดมาสูงเสียดฟ้า หรือต่ำเพียงดิน
หากว่าเกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว ทุกคนมีกรรมต้องชดใช้ทั้งสิ้น

ดังเช่นที่ยงชัยกับก้อยกำลังเผชิญอยู่ นี่คือบทเรียนราคาแพงของคนทั้งคู่
โดยมีนังอุ่นเป็นผู้ร่างบทเรียนขึ้นมาให้คนทั้งสองอย่างตั้งใจ (เพราะว่านขวดนั้นไง)
โดยที่เธอไม่ทันคิดว่าบทเรียนบทนี้
มันจะส่งผลให้คนที่เธอรักต้องมาชดใช้เมื่อสิบแปดปีให้หลัง
คนที่น่าเห็นใจที่สุดไม่พ้นยงชัยกับก้อย
แต่หากทั้งสองคนยอมหันหน้าเข้ารับฟังความจริง
จริงตรงที่ว่าไม่มีอะไรแน่นอน เมื่อรักได้ก็ทุกข์ได้ เมื่อทุกข์ได้ ก็หายได้
ชีวิตคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ทุกคนย่อมเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ (เอ๊ บอกใครหว่า?)

น้องเต้ย ผู้สวมบทบาทก้อย หญิงสาวผู้ถูกความรักทำร้ายจนบอบช้ำ
เคยดูบทบาทการแสดงของเธอในอุบัติรักข้ามขอบฟ้า
บอกตรง ๆ ว่าตอนนั้นเฉย ๆ มากกับการแสดงของเธอ
เพราะดูเหมือนว่าจะไม่ต้องใช้พลังในการแสดงมากนัก
นอกจากบทแสนงอน ง้อกันไปง้อกันมากับพระเอกของเรื่อง
แต่ก็ติดใจในน้ำเสียงและหน้าตาของเธอ
มาเรื่องนี้แม้จะบทคล้าย ๆ กันคือเป็นวัยรุ่นสดใส
แต่เมื่อต้องเจอปัญหารักต้องห้าม แววการแสดงกลับฉายแสงโดดเด่นขึ้นมาทันที
อยากบอกว่าคนดูจะจดจำการแสดงของน้องเต้ย ในบทบาทของก้อยผู้อาภัพรักได้เป็นอย่างดี

แต่จะว่าไปแล้ว นักแสดงที่เล่นชิงชังทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนได้อย่างดีเยี่ยม
พระยงชัยที่ร้องไห้ราวกับสั่งน้ำตาได้นั้น พาคนดูสะเทือนใจในทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว
ตอนที่ก้อยถอยหลังไปตกน้ำนั้น เหมือนย้ำให้รู้ว่า
เส้นทางของทั้งสองถูกขีดให้เป็นเส้นขนานไปโดยปริยายแล้ว หลังรู้ความจริง
แม้แต่จะโดดน้ำลงไปช่วยให้หญิงสาวรอดชีวิต ยงชัยยังทำไม่ได้
มันเหมือนเป็นลางบอกเหตุให้เขารู้ว่า ความรักที่เขาตั้งความหวังไว้นั้นสิ้นสุดลง ณ ตรงจุดนี้

อ้อ ลืมบอกว่าชอบฉากที่กิ่งปลอบน้องบนเตียงมากเลย
ดูแล้วทำให้รู้ว่าถึงก้อยจะบอบช้ำเพราะความรักต้องห้าม
แต่เธอจะได้ความรักจากพี่สาวต่างแม่ทดแทนอย่างล้นเหลือ

สุดท้ายวันนี้ไม่พูดถึงเลยเห็นจะไม่ได้
แม่อิ่ม กับพี่ยอด
สิบแปดปีที่ต้องพลัดพรากจากกันสิ้นสุดลงเมื่อทุกอย่างกระจ่างชัด
ผลจากการกระทำที่ผู้อื่นเป็นผู้ก่อให้กับคนทั้งสองนั้น สลายกลายเป็นผงธุลี
เมื่อคนทั้งสองรับรู้ว่าความรักของเขาทั้งคู่ไม่ได้เหือดแห้งหายไปกับวันเวลาที่ผันผ่าน
ยิ่งนานวัน ความรักยิ่งฝังตัวลึกอยู่ในความทรงจำ
แม่อิ่มนั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะหัวใจรักของเธอไม่เคยแปรเปลี่ยน
ส่วนพี่ยอดนั้นเล่า แม้จะทำความทรงจำหายไป แต่ในเศษเสี้ยวที่เหลืออยู่
มันมีแม่อิ่มอยู่ในร่องรอยของทุกลมหายใจไม่ว่าจะหลับหรือตื่น
ดังเช่นที่พี่ยอดบอกแม่อิ่มว่า "ตอนนั้นฉันคงรักแม่อิ่มมาก ฉันถึงได้ฝันถึงแต่แม่อิ่ม"
แล้วคำตอบที่ไอ้ยอดอยากได้ยินมานานนั้นก็ออกจากปากของแม่อิ่ม
"ใช่ ตอนนั้นพี่ยอดรักฉัน เหมือนที่ฉันรักพี่ยอด"

อยากบอกอีกครั้งว่าการจะบอกรักใครสักคน อย่ารอวันพรุ่งนี้ เพราะมันอาจสายเกินไป
ความรักดี ๆ ยังมีอยู่ในโลกนี้จ้า ถ้าทุกคนจะรักให้เป็น


โมริสา

คำเตือน : นี่คือความคิดเห็นหลังดูละครจบ
ใครจะเห็นอย่างข้าพเจ้าหรือไม่ ไม่ใช่ความผิด
ขณะเดียวกัน ข้าพเจ้าก็ไม่ผิดเช่นกันที่จะมีความเห็นเช่นดังที่กล่าวมาแล้ว

โปรดใช้วิจารณญาณ

สงสารหนูก้อยกับยงชัย
เค้า 2 คนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
แต่ต้องไม่สมหวังในความรักเพราะ
บุพการีแท้ๆ

พอชิงชังจบต้องติดสูตรเสน่หาแน่ๆ เลย

วันนี้จะเป็นตอนจบของละครชิงชัง แต่ก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของทั้งหมด หวังว่าผู้ชมจะได้ข้อคิดจากการชมละครเพื่อเป็นข้อเตือนใจในการดำเนินชีวิต ขอขอบคุณ คุณจุฬามณี สำหรับบทประพันธ์ที่แสนดี ผู้สร้างละคร และผู้ที่เกี่ยวข้อง ทำให้เรายังมี โอกาศได้เสพสิ่งดี ๆ ขอบคุณมากค่ะ ประทับในมาก...