Bloggang.com : Moonlight Mile : The Devil Wears Prada

The Devil Wears Prada

สอบเสร็จแว้ววว!!! ...เอ่อ จริงๆ ก็ถือว่ายังไม่เสร็จหรอก เหลืออีกวิชานึงอะ ...แต่ใครจะไปสน 555+ ...เมื่อวานพอเลิกปุ๊บก็ชวนเพื่อนผู้ร่วมกันใช้ชีวิตก่อนสอบอย่างเก็บกดมาหลายสัปดาห์วิ่งแจ้นไปหาหนังดูที่สยามพารากอนโดยพลัน แต่งานนี้ผมแอบเอาแต่ใจนิดนึงล่ะ อิอิ เพราะฟันธงว่าต้องดูเรื่องนี้เท่านั้น ก็แหม... มันอยากดูมาตั้งนานแล้วอะ แถมนี่มันเข้าวันแรกซะด้วยนา สอบเสร็จทั้งทีก็ต้องตามใจตัวเองให้สุดๆ ไปเลย จริงปะล่ะ ...เหตุผลที่อยากดูเหรอ? ...อืม ก็นอกจากจะสร้างมาจากหนังสือขายดีในชื่อเดียวกันนี้ แถมโปสเตอร์ก็สวยโคตรๆ แล้วก็เห็นจะเป็น 1 สาวกับ 1 เหี่ยวที่แสดงนำอย่างน้องหนู Anne Hathaway ที่น่ารักวันน่ารักคืน กับคุณป้าเหี่ยวฟ้ามารศรีอย่าง Meryl Streep นั่นแหละ แต่ขอบอกว่าที่ทำให้ผมอยากดูสุดๆ นั้นเป็นเพราะคนหลังมากกว่าล่ะ

แอนเดรีย แซคซ์ (Anne Hathaway) สาวน้อยร้อยชั่งผู้เพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยนอร์ธเวสเทิร์นหมาดๆ เข้ามาหางานทำในมหานครนิวยอร์ค โดยวาดฝันจะได้ทำงานหนังสือพิมพ์ที่เธอรัก แอนเดรียก็ทำเหมือนคนอื่นทั่วๆ ไป เธอสมัครไปเรื่อยจนวันหนึ่งก็ถูกนิตยสารแฟชั่นชื่อดังอย่างรันเวย์ เรียกไปสัมภาษณ์ ก่อนจะรู้ผลอย่างงงๆ ว่าสุดท้ายเธอได้ทำงานที่ "สาวๆ ทุกคนยอมฆ่ากันตายเพื่อให้ได้มันมา" นั่นก็คือการเป็นผู้ช่วยของมิแรนด้า พรีสต์ลีย์ (Meryl Streep) บ.ก. ของนิตยสารรันเวย์ผู้โด่งดังจากความเฮี้ยบสุดๆ ของเธอนั่นเอง...

The Devil Wears Prada ไม่ทำให้ผมผิดหวัง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ให้อะไรที่เกินความคาดหมายของผมไปสักเท่าไหร่ ก็อย่างที่เห็นเนื้อเรื่องหลักๆ มันมีอยู่แค่นั้น ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องที่แอนเดรียจะต้องทำอย่างไรให้เจ้านายนางมารของเธอพึงพอใจ การดำเนินเรื่องนั้นแสนเรียบง่าย เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ จนพาเราไปสู่ปมปมหนึ่ง แล้วก็คลี่คลายมันออกด้วยวิธีธรรมดาๆ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ตอนแรกผมกะจะมาฮา สุดท้ายก็ไม่ค่อยได้ฮาอะไรมากมาย เพราะบอกได้เลยว่าไม่มีมุกที่จงใจใส่เข้ามาเพื่อเรียกเสียงหัวเราะโดยเฉพาะ แต่เราจะฮาได้จากอากัปกิริยาของตัวละคร โดยเฉพาะ ...แน่นอน คุณนายมิแรนด้านั่นเอง อันนี้เดี๋ยวไว้เล่าให้ฟังอีกที ...แต่ว่าไม่ต้องห่วงครับ เพราะยังไงหนังเรื่องนี้ยังถือว่าเป็นหนังดูชิวๆ ที่มีมาตรฐานสูงอยู่ดีนั่นแหละ อย่างองค์ประกอบที่เด่นสุดๆ ก็ชัวร์เลยว่าเป็นบรรดาคอสตูมจากฝีมือดีไซเนอร์ชั้นนำของโลกอย่าง... ใครมั่งวะ เอาเหอะ จำไม่ได้ซักกะชื่อนึง ที่ทำให้ตัวละครทุกตัวดูดี มีสไตล์ยังกะหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นจริงๆ เลย ที่ผมชอบอีกอย่างคือดนตรีประกอบครับ ไม่ได้มีเยอะมากมาย แต่ว่าล้วนถูกเอามาใส่ได้ถูกช่วงถูกอารมณ์ทุกเพลง อย่างที่น่าจะรู้จักกันก็ Suddenly I See ของ KT Tunstall ที่ถูกเอามาใช้ประกอบตอนต้นเรื่องให้เห็นถึงสภาพชั่วโมงเร่งด่วนในเช้าวันทำงานของนิวยอร์คได้น่ารักดี รวมถึงเพลง Crazy ที่ Alanis Morissette เอาของลุง Seal มา cover ใหม่ ดนตรีร็อคเก๋ๆ ของเพลงนี้ก็ประกอบการถ่ายแฟชั่นได้เข้ากันอย่างเหลือเชื่อ

ผมรู้สึกว่ายังไม่เต็มอิ่มกับมิแรนด้า พรีสต์ลีย์ในหนังเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ทั้งๆ ตัวละครตัวนี้ถือเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหนังเลยก็ว่าได้ สังเกตง่ายๆ ก็ชื่อหนังนั่นก็ใช่แม่คนนี้แล้ว แต่เอาเข้าจริงเหมือนเป็นตัวละครสมทบยังไงไม่รู้ ออกมาน้อยจังเลย ที่ว่าเจ้าหล่อนน่ากลัวๆ กันก็แค่ได้ยินจากตัวละครตัวอื่นพูดกันว่าป้าเค้างั้นป้าเค้างี้ ยังกะกำลังบรรยายลักษณะของสัตว์ประหลาดชีวภาพอะไรซักอย่างอยู่มากกว่า พอออกมาจริงๆ ก็ไม่เห็นจะดุเลย ทั้งๆ ที่บทของเธอน่าจะเพิ่มความแสบ ร้ายกาจ เอาแต่ใจได้มากกว่านี้อีกตั้งเยอะ ...แต่ไฉนเลย ทั้งนี้ทั้งนั้นผมไม่โทษ Meryl Streep สักนิดเดียว บอกก่อนว่าผมไม่เคยรู้จักนักแสดงผู้เข้าชิงรางวัลออสการ์มากที่สุดในประวัติศาสตร์ผู้นี้ในฐานะนักแสดงดรามาหนักๆ มาก่อน บทของเธอที่ผมเคยดูล้วนแต่เป็นบทตลกทั้งสิ้น ...ชอบที่สุดก็เรื่อง Death Becomes Her นี่แหละ ฮาได้ใจสุดๆ เรียกว่าเปิดเจอใน UBC กี่ทีก็นั่งดูตลอด ในบทของมิแรนด้านี้ Streep ยังเล่นได้เฉียบขาดกับมาดเริ่ด เชิด หยิ่ง แม้จะมีใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย ตารึก็เล็กเป็นเม็ดแมงลักอบแห้ง แต่ต้องยอมรับเลยว่าเธอเล่นหูเล่นตาได้สุดยอดมาก อย่างเวลาจะด่าใครทีแค่ใช้สายตาจิกก็เล่นเอาขนลุกซู่แล้ว อีกอย่างที่ถูกใจก็วิธีการพูดของเขาล่ะ... แม้! มันช่างจีบปากจีบคอได้น่าถอนหงอกดีซะละเกิน ...พูดถึงหงอก เรื่องนี้สีผมป้าเค้าก็แนวดีนะ ดูสวยเหลี่ยมๆ ไปอีกแบบนึง 555+ แต่พอถึงคราวโทรมก็โทรมสนิทเหมือนกันนะ มีฉากนึงในโรงแรมที่ป้าเค้าไม่ได้โบ๊ะหน้าอะ หูย... คุณยายดีๆ นี่เอง ฉากนี้เป็นอีกฉากที่น่าประทับใจเพราะเป็นตอนที่มิแรนด้าแสดงให้เรารู้ว่าลึกๆ แล้ว เธอยังคงเป็นแค่เพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ...กับชีวิตที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงสุดในหน้าที่การงาน มีหน้ามีตา ชื่อเสียง เกียรติยศ และการยอมรับจากสังคม แต่กลับบอบช้ำภายในด้วยความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าในชีวิตส่วนตัว Streep ในฉากนี้ลบข้อสงสัยทุกประการที่ผมมีในฝีมือในการแสดงบทดรามาของเธอไปจนหมด ผมชอบวิธีการเล่าเรื่องที่ทำให้คนดูรู้สึกเห็นใจมิแรนด้า ก่อนจะถูกตลบหลังกลับเข้าสู้ชื่อหนังได้อย่างให้แง่คิดมากมายในตอนสุดท้าย ...อีกฉากโปรดเลยก็คือตอนจบของเรื่องที่ Streep แค่แสดงสีหน้าเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้ฮาได้ แถมผมยังรู้สึกรักมิแรนด้าขึ้นมาซะงั้น ...ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่นักแสดงมากฝีมือผู้นี้มารับบทมิแรนด้าแล้ว หนังจะประสบความสำเร็จได้ขนาดนี้หรือเปล่า...

ว่ากันว่าเธอคือ Julia Roberts คนต่อไป สำหรับ Anne Hathaway ผู้น่ารักน่าชังคนนี้ อันนี้เค้าหมายถึงขนาดของริมฝีปากอย่างเดียวหรือเปล่าไม่ทราบ แต่บอกได้เลยว่าตอนนั่งดูหนังเรื่องนี้อยู่ รู้สึกเหมือนถูกคุกคามเล็กๆ โดยใบหน้าสุดสวยของเธอ ...โหย นั่นปากเหรอวะน่ะ แล้วนั่นมันลูกกะตาใช่ปะ มันไปยัดอยู่ในใบหน้าอันแค่นั้นได้ไงเนี่ย มหัศจรรย์บันลือโลกเจงๆ ...เอาเถอะ สรุปคือสวยครับ ไม่ได้ว่าอะไรนะตะเอง ถ้าจะพูดเรื่องฝีมือในการแสดงล่ะก็ มีสิทธิ์เป็นเดอะนิวเจ๊จูได้ทีเดียวนา บทของแอนเดรียถือว่าเป็นตัวเดินเรื่องขนานแท้ ซึ่ง Hathaway ก็ทำได้สำเร็จในการทำให้คนดูคอยเอาใจช่วยลุ้นไปกับเธอ แม้จะต้องเข้าฉากกับ Streep บ่อยๆ แต่เธอก็ยังหาที่ยืนของตัวเองได้เหมาะสม และเธอก็ดูดีมากๆ ไม่ว่าจะตอนโทรมในชุดของโหลเฉิ่มๆ หรือตอนสวยแล้วในเสื้อผ้าอาภรณ์ของดีไซเนอร์ Hathaway ยังคงเป็นนางเอ๊กนางเอกสุดแสนน่ารักผู้ที่คนดูพร้อมจะมอบหัวใจให้เสมอ

...นักแสดงสมทบท่านอื่นๆ ต่างก็ทำหน้าที่กันได้เกินหน้าเกินตากันทุกราย ตั้งแต่มิสเตอร์เจนเนอรัลตัวประกอบ Stanley Tucci เรื่องนี้ลุงตุ๊ดซี่ก็ยังคงแต๋วแหววตามสไตล์ได้มาตรฐานของตัวเอง บทไนเจลของเขาเป็นที่พึ่งที่ไว้วางใจได้เสมอสำหรับแอนเดรีย ...Adrian Grenier ในบทของเนท แฟนหนุ่มของแอนเดรีย ก็เล่นได้ดีสมกับที่สุดสวยอย่างแอนเดรียทั้งรักทั้งหลง ...เกิดสุดๆ เพราะขโมยซีนไปได้เยอะทีเดียวต้องยกให้ Emily Blunt ที่เล่นเป็นตัวละครชื่อเดียวกัน เค้าสวยแบบเฉี่ยวๆ ดีอะ ที่สำคัญคือชอบสำเนียงของเธอมากๆ บริติชจ๋าเลย มีเสน่ดี บทของเอมิลี่ก็เหมือนนางร้ายละครบ้านเรา เธอเป็นผู้ช่วยคนดั้งเดิมของมิแรนด้า เลยจะต้องคอยสอนงานให้กับแอนเดรียอยู่เสมอ ที่ทำไปทั้งหมดนี่ก็ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อตัวเธอเองเท่านั้น อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วเอมิลี่ก็เป็นเหมือนเพื่อนทุกข์เพื่อนยากคนหนึ่งของแอนเดรียเหมือนกัน

แม้เสียงฮาจะหาได้น้อยกว่าที่ผมคิดเอาไว้ แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาแทนคือแง่คิดมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของการ "เลือก" มันทำให้เรายอมรับว่าชีวิตของเรานั้นต้องเผชิญกับทางเลือกมากมายให้เราเลือก แอนเดรียอ้างกับเนทว่าที่ต้องยอมทนทำงานเป็นเบี้ยล่างเค้าอย่างนี้ก็เพราะเธอไม่มีทางเลือก ที่ต้องแย่งโอกาสที่เอมิลี่ได้แต่ใฝ่ฝันถึงก็เพราะเธอไม่มีทางเลือก คำตอบสำหรับทุกข้ออ้างของแอนเดรียสุดท้ายกลับออกมาจากปากมิแรนด้าว่าจริงๆ แล้วทุกๆ อย่างที่แอนเดรียทำลงไป เธอได้เลือกด้วยตัวเองแล้วทั้งนั้น เธอเลือกความก้าวหน้าในหน้าที่การงานของตัวเองเหนือความฝันของเพื่อนร่วมงาน และการได้มีเวลาอยู่กับคนที่เธอรักมากขึ้น ก่อนที่มิแรนด้าจะเปิดประตูรถก้าวออกไปสู่บรรดาสื่อมวลชนที่รุมล้อมเข้ามาถ่ายรูปและสัมภาษณ์เธอ ...มิแรนด้าที่ "ใครๆ ต่างก็อยากเป็นเธอ" ที่ประตูรถอีกด้านแอนเดรียผู้มีงานที่ "สาวๆ ทุกคนยอมฆ่ากันตายเพื่อให้ได้มันมา" อยู่ในมือ ยืนมองเบื้องหลังของมิแรนด้าอย่างโดดเดี่ยว รถลิมูซีนคันสวยเพียงคันเดียวกั้นกลางระหว่างทั้งสองที่คนหนึ่งเลือกถูกแล้ว แต่อีกคนที่เพิ่งตระหนักว่าเธอเลือกผิดอย่างมหันต์ ...สุดท้ายแล้วหนังก็ไม่ได้ให้คำตัดสินว่าทางเลือกของใครเป็นสิ่งที่ "ถูก" หรือ "ผิด" มีเพียงมิแรนด้าและแอนเดรียเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้ว่าสิ่งที่เธอเลือกนั้น "ถูก" หรือ "ผิด" ...สำหรับพวกเธอทั้งสองเอง

Create Date : 30 กันยายน 2549

Last Update : 30 กันยายน 2549 0:32:35 น.

20 comments

Counter : 1272 Pageviews.

คาดว่าจะไปดูครับ (ซึ่งคาดว่าทั้งปี) เพราะชอบน้องแอนมากๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วครับ ถึงแม้ว่าใบปิดโฆษณาตามรถไฟฟ้าจะทำให้น้องแอนของผม (เหรอ)

ดูเหมือนคุณครูประถมก็ตาม

ปล. แต่ก็ยังไม่รู้เลยครับว่าจะไปดูวันไหน และตอนนี้ที่บล็อกผมมีคนมาให้ Zoom ด้วยครับ ลองไป Zoom โนะครับผม

โดย: เข็มขัดสั้น

วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:0:42:54 น.

ไปดูแน่ค่ะอาทิตย์หน้า ไม่พลาด รอมานาน

โดย: unwell

วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:10:08:36 น.

ดูท่าจะอดได้ดูค่ะ

โดย: Malee30

วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:16:26:54 น.

ปาดไปปาดมาหน้าโรงหนัง แต่ก็ยังไม่ลงล็อคที่จะดูเรื่องนี้อ่ะค่ะ แต่ดูแน่ๆ
ป้าเมอร์ริล เรื่องนี้สวยไฮโซมากๆ การแสดงของเจ้าป้าก็คงไร้ที่ติอย่างเคย

โดย: renton_renton

วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:17:48:33 น.

Anne Hathaway.......

I think she is the most up-rising female star in Hollywood today. Beside her radient beauty and talented, she's also totally committed into those role (watch she in Brokeback & Havoc, and you will you what I mean, haha).

For Meryl, who know, she might have nomination potential in some awards (although it's far from her best role).

No, I haven't watched it. haha+ (it's not yet shown here

)

โดย: BloodyMonday On Da Move IP: 211.139.145.21 วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:19:02:17 น.

เย้ ไปดูมาแล้วครับ ชอบสาวเอมีลี่กับน้องแอนมากๆ ครับ โดยเฉพาะตอนที่น้องแอนใส่ชุกเชิ๊ตขาว ตัดเสื้อดำด้านอก หมวกลายตารางหมากรุก น่ารักสุดๆ ถูกใจ๊ ถูกใจ วัยกระเตาะอบ่างผมมากๆ

ส่วนป้าสตีป นั้นยอมรับในฝีมือ ตั้งแต่เรื่องที่เล่นกับปู้คลินท์ แล้วครับ ว่าแกคือสุดยอด และแล้วเรื่องนี้ แกก็สุดยอดอีกครั้งนึง เล่นได้ร้ายสุดๆ ได้ใจเลยครับ นิยามสั้นๆ เกี่ยวกับ มิแรนด้า ก็คือ "That's all"

มาตอบเรื่อง House ด้วยครับ ว่าแนวเพลงนี้เป็นแนวผสมผสานระหว่าง Disco Funk Electro SynthPop และ Soul สังเกตุได้ว่าเวลาฟังเสียงกลองมันจะไม่ใช่กลองทำธรรมชาติ แต่เป็นเสียงบีทสังเคราะห์ทั้งหมด จังหวะจะตุ๊บ ตุบ ตุบ ไปเรื่อยๆ มีโปรแกรมมิ่งแบบ Electro เข้ามาแซม เน้นแดนซ์สะบัดก็ได้ โยกเฉยๆ ก็ดี ครับ แนะนำนักร้องที่น่าจะรู้จัก ก็ Madison Avenue เพลง Don't Call Me Baby กับ Disgo Montego เพลง Beautiful ครับ

ปล. ทั้ง 2 วงที่แนะนำไปเป็น Australian House นะครับ ส่วน House ที่เขาว่าเจ๋ง และเปรี้ยวจริงๆ ก็ต้องเป็น French House ครับ แต่ผมยังไม่แน่ใจเรื่องนักร้องเท่าไหร่ ไว้จะมาบอกอีกทีครับ

โดย: เข็มขัดสั้น

วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:1:07:14 น.

กำลังไปดูพรุ่งนี้ครับ

ดีใจจริง ๆ กระแสส่วนใหญ๋ชื่นชมเจ้าป้าฯ

โดย: เจ้าชายไร้เงา

วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:18:37:56 น.

เอ้าตอบเปนไทยเลยน่ะคับ

ยังไม่ได้ดูเลยอ่ะ(ไม่เข้าที่นี่ซะที)ก็อยากดูการแสดงของป้าเมอรีลเหมือนกันนะ (เค้าว่าอาจจะได้ป้วนเปี้ยนแถวเวทีรางวัลด้วย)แต่แอน แฮททะเวย์ตะหากที่เราอยากดูมากที่สุด เราคิดว่าเธอนี้เป็นนักแสดงที่เก่งมากๆเลยน่ะ (นอกจากนั้นยังน่ารักแบบแปลกๆดีด้วย) Moonlight ลองดูเธอใน Havoc หรือ Brokeback ดิ จะได้เห็นเธอแบบเน้นๆเลย (เน้นย้ำว่าเน้นๆ ฮา

)

โดย: BloodyMonday On Da Move IP: 211.139.145.21 วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:19:06:25 น.

ยังไม่ได้ดูเล้ยยยยยง่า

เดี๋ยววันสองวันนี้จะมีรีวิวอีกล็อตค่ะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 2 ตุลาคม 2549 เวลา:9:16:57 น.

คงไม่ได้ไปดูแน่ๆ เลย

โดย: strawberry machine gun

วันที่: 2 ตุลาคม 2549 เวลา:10:38:28 น.

ไปดูมาแล้น รักป้าสตรีพมากๆ ฉากสุดท้ายของเธอแบบว่า มีออสการ์ในมือจะเอาไปประเคนให้ป้าเลยอ่ะ

enjoy your day

โดย: Holden Caulfield

วันที่: 2 ตุลาคม 2549 เวลา:11:07:29 น.

แวะเอาเรื่องสั้น Seasons Change มาฝากครับ อ่านกันเพลินๆ นะ อิอิ

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=10-2006&date=02&group=9&blog=6

โดย: Mr. Forever

วันที่: 3 ตุลาคม 2549 เวลา:1:02:37 น.

มาทักทายตามคำเชิญของเจ้าของบล๊อคแล้วนะครับ

หนังเรื่องนี้นอกจากได้เสียงฮา

อย่างที่น้องบอกไว้แล้ว ยังจะได้ข้อคิดดีๆที่หนังแฝงอยู่ด้วยเนอะ

สรุปก็คือ มีแต่คนชอบครับ ชอบมาก ชอบน้อยก็อีกเรื่องนึง

โดย: ตี๋หล่อมีเสน่ห์

วันที่: 3 ตุลาคม 2549 เวลา:21:11:52 น.

ต่อจาก คห.ที่ 6

>Madison Avenue เพลง Don't Call Me Baby
ไปหนึ่งเพลงที่ดิฉันชอบที่สุดในชีวิตค่ะ (แต่แล้ววงนี้ก็ดับอนาถไปเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ)

คิดว่าคงดูอด เดอะ เดวิล แดก ปลาร้า เป็นแล้วแน่แท้ แต่ชอบ Emily Bunt ตอนเล่นเรื่อง My Sumer of Love มากๆ เธอเฮี้ยนดี

โดย: merveillesxx IP: 161.200.255.164 วันที่: 4 ตุลาคม 2549 เวลา:5:37:56 น.