จบด้วยเสียงตรี มันทำให้เหมือนมีอะไรให้ติดตามต่อจริงๆนะครับ.. เฮียจอมยุทธ์

ปล่อยวาง....

ชีวิตนี้แท้จริงแสนสั้นนัก
เกิดมาจักมีเจ็บป่วยแลล้มหาย
มิมีใครอยู่ได้ต้องวางวาย
ล้มลงตายจากไปไป่อยู่ยืน

ในห้วงที่คิดได้อยู่ดีมีความสุข
รู้สำนึกมิคึกหนักใจสุขสม
ไม่ประมาทตระหนักได้ในกมล
เตรียมวางตนตายก่อนที่จะตาย

เกิดมาหาสิ่งใดตามมาด้วย
ยามเมื่อม้วยไร้สิ่งใดหาเก็บได้
ชีวิตไปอยู่เพียงความดีมิมลาย
กายสลายความดีอยู่คู่โลกา

ไร้ซึ่งชีวิตทั้งในโลกนี้แลโลกหน้า
และไม่มีโลกก่อนให้หวั่นไหว
มีเพียงวันนี้เดินหน้าไป
ใช้ชีวิตอยู่สร้างความดีรู้สติตน

แลปล่อยวางตัวกูใช่ของกู
ตัวกูจะป่วยเจ็บรู้ก่อนได้ไฉน
เมื่อเป็นแล้วสั่งห้ามให้หายได้อย่างไร
สงบใจปล่อยวางทิ้งตัวตน

เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี
สิ่งนี้มีเกิดขึ้นและเป็นไป
ตถตาให้เห็นและเป็นไป
ทุกสิ่งใดเป็นเช่นนั้นเอง

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

หินใหญ่หนักเพียงเพราะใจบอกว่าหนัก
หากผลักปล่อยสิ้นหินจะหนักอยู่ไฉน
วางปัญหาผ่อนแก้ทีละเปราะเดินได้ไป
อยู่ที่ใจใช้สติคิดตรึกปัญญานำ


~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

หงุดหงิดใจในบางคนทำขุ่นหมอง
ลองไตร่ตรองลองคิดปล่อยวางเสีย
ปากเขาใกล้หูเขายังทนในสำเนียง
หูเราเบี่ยงไกลกว่ารำคาญไย

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ทุกข์กำเนิดเกิดในใจมาจากใจ
ใช่จากไหนใครคนอื่นมาใส่สุม
ทุกข์ที่มีใจเราจับมาใส่ดั่งไฟรุม
ให้กลัดกลุ้มกัดกร่อนใจเราเอง


~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ปล.

เขียนด้วยความรู้น้อยดั่งใบไม้ในกำมือ
ผิดพลาดประการใดขอผู้รู้ช่วยชี้แนะ

ปล.๒

เพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านมากขึ้น

สมควรไปอ่านในเว็บไซต์ของเด็กชายก้องนะครับ ที่

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=jezt&month=05-2006&group=4&date=09&blog=1

แล้วคอมเมนท์ให้ด้วยนะ

ขอบคุณคร้าบ

เพลง...ค้างคาวกินกล้วย

สุจิตต์ วงษ์เทศ
ดินหญ้าฟ้าแถน


นกไม่ใช่นก หูตลก ใหญ่พิลึก
หนูไม่ใช่หนู มีปีกคู่ เป็นแขนศึก
พอตะวันตกดิน โปรยบินหากินไป
ครั้นแจ้งแสงอุทัย กลับมานอนแน่นผนึก
เอาตีนเกี่ยวก้อย เอาหัวห้อย เรียงราว
นี่แหละค้างคาว ไปกินกล้วย ตอนดึกๆ

นกไม่ใช่นก หูตลก ใหญ่พิลึก
หนูไม่ใช่หนู มีปีกคู่ เป็นแขนศึก
ค้างคาวกินกล้วย กินแมลง กินผลไม้
กินไป ขี้ไป กระจัดกระจาย ไพรพฤกษ์
ค้างคาวอยู่ในถ้ำ ขี้ค้างคาวก็อยู่ในถ้ำ
มนุษย์เจ้ากรรม ขายขี้ค้างคาว ไปสร้างตึก

ลิงชิงลูกไม้ กระโดดโลดไล่ กับลูกลิง
เสือกับลูกเสือ นอนรอเหยื่อ ดูลิงวิ่ง
วิ่งไล่ไปมา ผลัดตก จากต้นไม้
ทับตัวเสือใหญ่ ตกใจ เสือกับลิง
เสือสะดิ้ง ลิงสะดุ้ง ลิงกระดุกกระดิกเสือ
ลิงถอดเขี้ยวเสือ เสือถอดกางเกงลิง

........................

แต่งเก่งจัง สอนมั่งจิคะ อิอิ

ไม่มีฉันทลักษ์ก็หวานหมูสิหนอ แต่มีไว้ก็ดี (แกล้งเด็ก555+)
ประมาณนี้รึขอรับ

"เรามิใช่เจ้าของฟ้าอวกาศ
โลกธาตุทั่วสิ้นทุกสรวงสวรรค์
มนุษย์มิเคยนฤมิตตะวันจันทร์
แม้แต่เม็ดทรายนั้นสักธุลี"

(- ปฏิธานกวี - อังคาร )

(เอาของประชากรโลกมาอีกแล้วเรา-*-)

22/1

โตใหญ่ร่วงเล็กลง ต่ำเตี้ยสูงเด่นแทนที่ สัตว์ป่าอยู่กรุงเจริญเท่าเทียมกัน ปิดบังกันและกัน

มีกลอนของแจมด้วยแต่ไม่ทราบหรอกชื่อผู้แต่ง ใครเป็นคนแต่งแจ้งชื่อมด้วยนะคพ
"เมื่อมั่งมีมากมายมิตรหมายมอง
เมื่อหม่นหมองมิตรมองเหมือนหมูหมา
เมื่อไม่มีมวลมิตรไม่มองมา
เมื่อมอดม้วยแม้หมูหมาไม่มอง"
นี่แหละกลอนเล่นสัมผัสพยัญชนะดีเลิศ ความหมายก็ดีเยี่ยม เป็นจริงลึกซึ้ง ใครแต่งขอคารวะค่ะ


อีกกลอนนนะไม่ทราบใครแต่เหมือนกัน อ่านพบจากกระดาษห่อของ กลอนอ่านเวียนไม่รู้จบ มีการซ้ำคำว่า "ภัย"
"ภัยของภูเขาคือแร่ ภัยของพ่อแม่คือลูกทรยศ
ภัยของคนคดคือหลอกลวง ภัยของหลวงคือคอร์รัปชั่น
ภัยของนักปั่นคือล้มถลอก ภัยของศอกคือหน้าแตก
ภัยของสี่แยกคือรถชน ภัยของถนนคือความตาย
ภัยของควายคือหญ้าพิษ ภัยของจิตคือคิดร้าย
ภัยของนายคือคอร์รับชั่น......เวียนไปมาได้เห็นไหมเอ่ย