P i z z a R a n g e r
Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2552
 
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
9 พฤศจิกายน 2552
 
All Blogs
 

P i z z a R a n g e r # 14

PizzaRanger [ My-Girl-Friend > # 14

[แนะนำตัวละคร>



ส้ม วรรณวิสา
เพื่อนร่วมห้องของก๊อบ เธอคือดาวประจำชั้น ที่ใคร ๆ ก็หมายปอง
เธอเด็กผู้หญิงที่นอกจากความสวยแล้วยังมีนิสัยโอบอ้อมอารี พูดจาอ่อนหวาน
เรียนดี มีอารมณ์ขัน จริงใจ และเธอก็คือคนที่ก๊อบแอบมองอยู่เสมอ
ก๊อบชอบเธอมาตั้งแต่ ม.1 แล้วล่ะ แต่จะให้ทำยังไง ก็มันไม่กล้าอ่ะ ...


ก๊อบ คนไม่สำคัญ
เด็กผู้ชายตัวอ้วน ๆ จมูกแบน ๆ บ๊อง ๆ แต่งตัวมอมแมม ๆ หาข้อดีในตัวหมอนี่ไม่ค่อยเจอ
การเรียนย่ำแย่ เป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ได้แต่แสร้งทำเป็นแข็งแรงและมีความมั่นใจสูง ….
ทั้ง ๆ ที่ทำไปเพียงเพราะกลบเกลื่อนเท่านั้น

เขาแอบชอบเพื่อนร่วมห้องมาตั้งนานแล้ว ชอบไปชอบมาก็พัฒนากลายเป็นความรักไปซะงั้น
แล้วจะทำยังไงดีล่ะก็ในเมื่อข้อดีในตัวเองก็ไม่มี หาไม่เจอเองนั่นแหละ
(หรือไม่รู้จักหาข้อดีในตัวเอง)
อีกทั้งสาวเจ้าก็มีแฟนแล้วซะด้วยสิ .. ?




[ความเดิม>



หลังจากหายหน้าไปจากโรงเรียนเสียนาน ความคิดถึงมันทำให้ก๊อบทนไม่ไหวต้องกลับ
มาโรงเรียนอีกครั้ง ก๊อบพบว่าเวลาที่ผ่านไปไม่นานแต่มันก็ทำให้อะไร ๆ เปลี่ยนแปลงไป
(ในทางที่ดีขึ้น?) ก๊อบพบว่าส้มดูโตเป็นสาวมากขึ้น
(ทั้งที่ตัวเองก็มีความเป็นหนุ่มมากขึ้นแต่ว่าไม่รู้ตัว)

นั่นคือเขาถูกกระตุ้นโดยตรงจากฮอร์โมนของหนุ่มสาวและหัวใจของเขาเอง
ต่อไปนี้สิ่งที่จะขับเคลื่อนตัวเค้าให้เดินไปข้างหน้าคือหัวใจ เขาจะไม่ยอมให้
เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีกต่อไปแล้ว (แอบชอบข้างเดียวในมุมเงียบ ๆ
แบบนี้ก็ไม่มันเด้...?)


กลับมาเรียนก็งานเข้าเลย เพราะดันไปทำให้สาวส้มเขินซะงั้น ... ?

จะจีบแฟนชาวบ้านรึไง

ต้นรักกำลังหยั่งรากฝังลึกเจริญเติบโตไปพร้อม ๆ กับกาลเวลาและหัวใจ

งานนี้มีหัวใจดวงน้อย ๆ เป็นเดิมพัน….








//////////////////////////////////////






คาบนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลยสิให้ตาย ... ตาไม่ได้ดูกระดาน ผมนั่งแอบมองส้มที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าห้อง
ครูถามอะไรเธอก็ตอบแข่งกะเพื่อน ตั้งใจเรียนจริง ๆ แบบนี้อนาคตไกล ...

ให้ตายสิคนอะไรสวยไม่สร่าง ดูกี่ทีกี่ทีก็น่ารักกกกก เพลินตาดีจริง ๆ คนอาไร้ .....
จะมองมุมใหนก็สวยหมดจด น่ารักจับจิต อ่อนหวานจับใจ เวลาคาบนี้ช่างผ่านไปรวดเร็ว






เพื่อน ๆ ลงไปหมดแล้วล่ะ รวมทั้งส้มที่เดินลงไปกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเธอด้วย
ผมเองยังไม่ได้ใหน ยังอยู่ในห้อง เพียงแต่ว่าย้ายที่ ผมย้ายมานั่งตรงโต๊ะที่ส้มนั่ง
เมื่อสักครู่ โอ.... รับรู้ได้ถึงความอบอุ่น .... ผมฟุบลงบนโต๊ะ รู้สึกมีกลิ่นหอมนิด ๆ
บอกไม่ถูก หอมจัง ... ฟุดฟิด ๆ (Mode:โรคจิต)


หือ... ผมค้นเจออะไรสักอย่างที่ใต้โต๊ะที่ส้มนั่ง สมุด ? ผมเปิดดูชื่อเจ้าของสมุด...
‘วรรณวิสา....’ นี่มันสมุดของส้มนิ่ ...? เค้าลืมเอาไว้หรือ ? ผมนั่งมองสมุดอย่างครุ่นคิด


นอกจากเนื้อหาในวิชาที่เรียนแล้วผมไม่พบข้อความอะไร ๆ ในสมุดเล่มนั้นเลย
ช่างตรงข้ามกับสมุดผมสิ้นดีมีแต่การ์ตูน -_-“

ผมกำลังคิดว่าจะเขียนอะไรลงไปในสมุดของเธอดีนะ ...
‘มีคนแอบชอบส้มอยู่นะ’ เขียนดีมั้ย ดีไม่ดี ?

ไม่เอาดีกว่า ...







เอาสมุดนี้ไปคืนส้มดีกว่า .....






////////////////////////////




ผมรีบวิ่งลงมาจากตึกเรียน วันนี้โชคคงเข้าข้างผม ผมพบส้มที่ทางเดินไปโรงอาหารพอดี
อยู่คนเดียวซะด้วย ...


“ส้ม ๆ เดี๋ยว...”

“ไรหรอก๊อบ”

“ส้มลืมสมุดไว้บนห้องน่ะ นี่ไง”

“อุ๊ย เหรอ” เธอประหลาดใจเล็กน้อยและรับสมุดคืนไป “ขอบคุณค่ะ...”

(^_^)

ยิ้มเล็ก ๆ ของเธอนี่แทบทำให้ผมละลายกองอยู่ตรงนั้นเลยทีเดียว ....

“หิวแล้วล่ะก๊อบไปกินข้าวกัน..”





สงสัยวันนี้ผมจะได้คะแนนเพิ่มนะเนี่ย ...



///////////////////////////////


“โอ้โห กินเผ็ดจังก๊อบ”

“อืม เราชอบกินเผ็ด ๆ” ส้มชำเลืองมองดูชามก๋วยเตี๋ยวของผมแล้วกล่าวหลังจากที่นั่งโต๊ะแล้ว

“จะกินได้มั้ยเนี่ยก๊อบ”

“ลองชิมดู” ไม่ชักช้าส้มหยิบช้อนตักน้ำก๋วยเตี๋ยวสีแดงฉานของผมไปชิมรส….

“อี๋...เผ็ดจัง”

“เราว่าไม่เผ็ดเท่าไหร่นะ”

“ของส้มอร่อยกว่า..”

“ใหนเราขอชิมของส้มดูบ้างได้ใหม..”







“อี๋ เปรี้ยวนำเลยนะนี่ ...แบบนี้จะอร่อยเหรอ”

“แต่เราว่ามันอร่อยดีนะ”

ผมว่าการที่ก๋วยเตี๋ยวของเราอร่อยแต่ก๋วยเตี๋ยวคนอื่นไม่อร่อยนั้น
น่าจะเป็นเพราะลิ้นคนเราไม่เหมือนกันรวมถึงรสนิยมและทัศนคติต่าง ๆ
ทำให้คนเรานั้นแตกต่างกันออกไป สิ่งที่ต้องคิดก็คือการรู้จักปรับตัว โดยที่-
ไม่ต้องรอให้คนอื่นมาปรับตัวเข้าหาเรา หากแต่เป็นการปรับตัวเข้าหาซึ่งกันและกัน
ผมว่านี่คือวิธีที่ดีในการที่คนเราจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์
ของคนสองคนจนไปถึงระดับสังคม ถ้าคนเรารู้จักปรับตัวเข้าหากันก็คงจะอยู่
ร่วมกันอย่างมีความสุขได้นะ ...


ให้ตายสิทั่นผู้ชมผมอยากให้ชั่วโมงพักเที่ยงวันนี้ยาวนานอีกสัก 3 ชั่วโมง
ได้ใหม ? การที่ได้นั่งกินข้าวกับคนที่เราปลื้ม 2 คนนี่มัน .... บรรยายไม่ถูก
แล้วยิ่งเค้าไม่ถือตัวก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสบายใจไร้กังวลใด ๆ
แค่การได้นั่งกินข้าวคุยกันกับเค้าแค่นี้ผมก็ Happy แล้ว นี่ถ้าผมได้คบ
กับเค้านะ โอ๊ย ไม่อยากจะคิด อย่าให้คิดเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ อย่าคิดเกินเลย

ไม่กล้าคิดเกินเลย กลัว กลัวว่ามิตรภาพดีดีของเราจะพังทลายลงไป

ให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปก็น่าจะดีอยู่แล้วมั้ง ...

“อิ่มแล้วล่ะ” “ก๊อบ ส้มขอกินน้ำหน่อยน้า...”









ผมส่งแก้วเป๊ปซี่ให้เธอ (เธอลืมซื้อน้ำติดมือมา) แต่เอ ผมดูดไปหน่อยนึงแล้วนา
เธอไม่รังเกียจหลอดผมเหรอ ?

“จ๊วบ ๆ ...”

อ่ะจิงดิ ? ดูดจ๊วบ ๆ เลย ไม่รังเกียจน้ำลายผมเลยเหรอ ??


ปกติถ้ามีคนเอาหลอดผมไปดูดผมจะยกสิ่งนั้นให้เขาไปเลย
เพราะผมไม่ชอบกินหลอดร่วมกับใคร ผมรับแก้วมาแล้วผมจึง..

“จ๊วบบบบบบบบบบ” แต่ว่าแปลกแฮะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมตั้งใจใช้หลอดร่วมกับใคร
ก็ใครคนนั้เป็นคนที่พิเศษนี่นา รู้สึกยังไงน่ะเหรอ .....


หวานดีอ่ะ อิอิ

















หลังจากจัดการกับอาหารมื้อพิเศษผมนั่งคุยกับเธอเรื่องทั่ว ๆ ไปสักพัก
พี่โดมก็ปรากฏตัวออกมา และเธอก็เดินออกไปพร้อม ๆ กับแฟนของเธอ


เจอกันในคาบหน้าแล้วกันนะส้ม......












*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
วันเวลาพัดผ่านไปพร้อมกับสายลม
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-







นี่ก็จะปิดเทอมอีกแล้ว เทอมหน้าก็เป็นเทอม 2 ของ ม.3 แล้วนะ
เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ผมว่าเทอมนี้ผมทำได้ดีพอสมควรนะ
ผมพยายามรักษาระยะห่างกับเธอเอาไว้อย่างเหมาะสม เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ
เท่านี้ผมก็พอใจแล้วล่ะ ขอแค่ได้มาโรงเรียนแล้วได้เจอเธอทุกวันผมก็ดีใจมากแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเรื่องนี้มันจะลงเอยยังไง รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมรักเธอ
และผมจะทำในฐานะที่เป็นคนที่รักเธอให้ดีที่สุด


ทุก ๆ อย่างดูเหมือนจะดี ..........





“ส้ม ส้มเป็นอะไร!!”

“ฮือ..... ฮือ....”

“ส้ม ร้องไห้ทำใม... ใคร ใครทำอะไรส้ม ใครมันรังแกส้มบอกเรามา..!..”

“ฮือ.... ก๊อบ....” น้ำตาของเธอมันช่างทำให้ผมเจ็บปวด มันทำให้ผมแทบทนเห็นไม่ไหว

“ส้ม....”

“พี่โดมเลิกกับส้มแล้ว” “ฮือ.....”

“ส้ม......” เธอร้องไห้ดังขึ้น ดังขึ้น

“ฮือ.......” ผมไม่เคยเห็นส้มเสียใจอะไรมากมายขนาดนี้ โดยเฉพาะเวลาที่เลิกกับแฟน
ทำใมเลิกกันครั้งนี้ส้มดูเสียใจมากขนาดนี้ หรือว่า....

“ส้ม ... อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะ”

“ฮือ.. ก๊อบ เรา...เสี..ย ใจ....มาก....เลย...นะ ฮือ.....”

ผมสงสารเธอเหลือเกิน แต่ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร
ผมทนเห็นเธอร้องไห้ต่อไปไม่ไหวจึงวิ่งออกไปจากสถานที่ตรงนั้น
ปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป มีเพียงเพื่อน 2 – 3 คนคอยดูแล





ผมอยู่บนระเบียงชั้นสอง คอยจัดระเบียบความคิดที่มันตีกันยุ่งไปหมด
จริง ๆ เมื่อครู่ผมน่าจะนั่งเป็นเพื่อนเธอนะ ผมมายืนตรงนี้ทำใม ...
เรื่องที่พอจะรู้ก็คือ ไอ้โดมมันไปคบคนใหม่ มันไม่ได้จริงจังกับส้ม
มันแค่ มันแค่ .... พูดแล้วแค้น ! เห็นเพื่อนเราเป็นอะไรไอ้นี่มันน่านัก



แล้วจะทำยังไงกันต่อไปดี ? ผู้อ่านครับ ผมจะทำอย่างไรต่อไปดี



จะถามผมก่อนใช่ใหมว่าผมจะรังเกียจเธอรึเปล่า ?

ไม่ ไม่เลย ไม่มีในความคิดแม้แต่น้อย คิดว่าผมรักเธอที่ตรงใหนล่ะครับ ?























































ผมรู้ว่าผู้อ่านคิดอะไรอยู่ สถานการณ์แบบนี้

และผมคิดว่าความคิดของเราคงจะตรงกัน

ผมตัดสินใจ


















ผมตัดสินใจแล้ว

















ผมจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว


























































*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
















ช่วงนี้ผมพยายามอยู่กับเธอบ่อย ๆ ไปใหนก็ไปเป็นเพื่อนเธอ
ถ้ามีเงินก็เลี้ยงขนมส้มบ่อย ๆ ชวนคุยเรื่องตลก ๆ อยากให้เธอ
ลืมเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ ผมรู้ดีว่าของแบบนี้ต้องใช้เวลา
ความรู้สึกของผมก็เช่นกัน ผมจะใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเองต่อเธอ
รู้ว่าผมสามารถแคร์เธอขนาดใหน







*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*






เวลาที่ผ่านไปไม่นาน อาจจะเนื่องจากที่ตอนนี้เธอไม่มีแฟน
และคงจะเป็นพฤติกรรมของผมเองด้วย ผมค่อย ๆ เปิดเผยทีละน้อย
ดูแลเธอ เทคแคร์เธอ มันทำให้ผมได้รับความไว้วางใจจากเธอใน
และมันทำให้เราสนิทกันมากขึ้น มากขึ้น



ผมว่าผมมาถูกทางแล้วนะ ......


เดี๋ยวนี้ผมเดินได้ไปส่งเธอที่รถตู้กลับบ้านแล้วนะ และวันนี้เธอเดินเกาะแขนผมด้วยล่ะ อิอิ
ปลื้มโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย



































*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ปิดเทอม 1 แระ เปิดเทอม 2 ทันที (คนเขียนอยากให้เปิดเทอมเร็ว ๆ)
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*













ผมมาเรียนสายตามปกติ จะหมดคาบแรกอยู่แล้ว ผมไม่กล้าเข้าห้องเรียนจึงนั่งอยู่ระเบียงนอกห้อง
ผมรู้ว่าส้มชอบนั่งตรงใหน ผมเลือกนั่งตรงนั้น และผมได้เจอหวานใจผมจริง ๆ เธอยังไม่เห็นผม
อา..คิดถึงจังเลย ได้เจอหน้าเธออีกครั้งชื่นใจจริง ๆ อยากจะเข้าไปกอดเธอแรง ๆ ให้หายคิดถึงสักครั้งจัง
ผมนั่งมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น เหมือนว่าเธอสัมผัสถึงความรู้สึกผมได้ เธอหันมามองผม

เราสบตากัน…

ที่เค้าบอกว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ

ผมได้เรียนรู้ครั้งนี้เอง ว่ามันคืออะไร

ผมสบตากับเธอ

ความรู้สึกแปลก ๆ ...

หัวใจผมกำลังเต้นแรง

ผมรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกด

ความรู้สึกนี้ ....

‘(ส้ม เรารักส้มนะ ได้ยินใหม)’ ผมคิดในใจ

เรายังสบตากัน ผมไม่เคยสบตากับเธอเป็นเวลาหลายนาทีแบบนี้มาก่อนเลย
มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษ นี่น่ะหรือ นี่เองหรือ สิ่งที่เรียกว่าความรัก

ผมดื่มด่ำกับความรู้สึกประหลาดนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ล้ำลึกจริง ๆ ยากจะอธิบายเป็นอักขระอักษรได้
“ออดดดดดดดดดดดดดด....”



เสียงออดหมดคาบดังขึ้น ทุกอย่างจึงยุติเพียงแค่นั้น ผมรู้สึกเหมือนคนที่ถูกปลุก
ให้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน ไม่ใช่สิ จากมนต์สะกดมากกว่า การที่เราสบตากับคน
ที่เรารักมันเป็นแบบนี้เองหรือ ?






มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ผมประทับใจมาก
มันรู้สึกดีจริง ๆ เวลาสบตากับเค้า ...
















“ไม่ได้เจอกันตั้งเป็นเดือน คิดถึงส้มจังเลย”



เราสบตากันอีกครั้ง เธอยิ้มให้ผมและกล่าวออกมา



“ส้มก็คิดถึงก๊อบเหมือนกัน..”







To Be Continued ……











 

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2552
0 comments
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2552 0:52:34 น.
Counter : 520 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


จอมยุทธตะเกียบคู่
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add จอมยุทธตะเกียบคู่'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.