ฉันก็เป็นผู้หนึ่งที่ค่อนข้างประสบความสำเร็จในอาชีพ
เพราะไม่ว่าบริษัทฯจะตั้งยอดFYP (เบี้ยประกัน) เท่าไรในแต่ละปี
ฉันสามารถพิชิตเป้าหมายได้ทุกปีและสามารถติด Conventionทุกครั้ง
ที่บริษัทฯตั้งเป้าการทำงาน
ในแวดวงประกันชีวิต แน่นอนต้องมีการท้าทาย มีการแข่งขัน
มีการพิชิตเป้าหมาย มีความกล้า มีความเชื่อมั่นและศรัทธา
เพราะฉนั้นหลายๆคนจึงมีทั้งประสบความสำเร็จและล้มเหลว
ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ ไม่ใช่ทุกคนจะทำไม่ได้ขึ้นอยู่กับจังหวะและโอกาส
ขึ้นอยู่กับกำลังใจของแต่ละคนมันเหมือนกับการปีนภูเขาที่สูงและหนาว
เราต้องพบเจอทั้งอุปสรรคและขวากหนามกว่า
จะฟันฝ่าจุดหมายปลายทางที่เราฝัน
10ปีเต็มๆที่ฉันได้เวียนว่ายอยู่ในภูเขาอันสูงชัน
พิชิตเป้าหมายลูกแล้วลูกเล่ามันเป็นความท้าทาย
มันคือศักดิ์ศรีที่เราต้องรักษา เราสามารถพิชิตได้ลูกต่อๆไป
เราก็ต้องทำให้ได้เสมอเหมือนคำที่ว่าการเป็นแชมป์นั้นไม่ยาก
แต่การรักษาแชมป์นั่นสิยากยิ่งกว่า
อย่างที่กล่าวมาข้างต้นงานประกันมันคืองานที่ต้องการกำลังใจ
ต้องการพลัง ต้องมีไฟอยู่ตลอดเวลา
จึงต้องมีการกระตุ้นการเติมเชื้อเพลิงให้ไฟติดอยู่ตลอด
นั่นก็คือการเข้าร่วมกิจกรรม การประชุมน้อยใหญ่
วงการประกันชีวิตการประชุมเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง หนึ่งอาทิตย์
อย่างน้อยต้องมีการประชุม3-4วันเป็นอย่างต่ำ ไม่ว่าจะประชุมของหน่วยงาน
ของกลุ่ม ของสโมสร ของบริษัทฯ ของต่างจังหวัด
ต่างประเทศ ซึ่งคนที่อยู่มานานๆรวมทั้งตัวฉันเองด้วย
ก็จะเป็นส่วนที่เริ่มจะรู้มาก
เริ่มจะไม่ค่อยอยากเข้าประชุมอะไรที่มันปลีกย่อย
เราก็จะเริ่มเบื่อเพราะมันก็จะซ้ำๆเดิมๆ
นั่นคือการเติมไฟให้กับตัวเองเพื่อไม่ให้กำลังใจตก
เฉพาะหน่วยงานฉันอาทิตย์หนึ่งปาไปสามวัน
เพราะยอดตัวเลขหน่วยงานฉัน ณ.สมัยนั้นคือ 30ล้าน
มีตัวแทน 10กว่าคน มีทั้งFull time Part time และ Sumtime
ทุกๆเช้าวันจันทร์ 7โมงเช้า ทุกคนต้องมาถึงหน่วยงานใครมาสายถูกปรับ
จะเป็นวันที่มีคนมาแบบผลุบๆโผล่ๆเจ้านายฉันคงจะเครียดเรื่องตัวเลข
หรือว่าจะเครียดเรื่องตัวแทนผลุบๆโผล่มากันแบบฟันปลาก็ไม่อาจรู้ได้
แกคงจะอดทนมาหลายเดือนพอควร
ก็เลยมีการคุยซาวด์เสียงแต่ละคนเลยว่า
ต้องการให้มีประชุมวันนี้มั๊ย?
ต้องบอกก่อนว่าแวดวงประกันชีวิตทุกคนจะถูกฝึกให้คิดบวกพูดบวกเสมอ
ห้ามคิดลบ ซึ่งพอถามทีละคนๆทุกคนก็จะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า
ต้องการให้มีประชุมอยู่
แต่มาถึงฉันนี่แหละคนสุดท้ายฉันขอไม่ตอบขอคุยนอกรอบ
เจ้านายฉันไม่ยอมแกคงจะหมดความอดทนกับฉันหรือไงไม่ทราบ
แล้วฉันเองก็เป็นคนตรงไม่ชอบเสแสร้งชอบก็ว่าชอบไม่ชอบก็บอกว่า
ไม่ชอบไม่รู้ว่าจะมาแกล้งตอบเอาใจทำไมในเมื่อการกระทำมันไม่ใช่
เมื่อต้องการให้ฉันตอบเดี๋ยวนั้นฉันก็ตอบตามตรง
"ไม่ยากเข้าเบื่อมันเยอะเกิน" 555 เท่านั้นแหละ
ระเบิดปรมาณูก็ตูมๆเข้าใส่ฉันถล่มทลาย
เป็นอันว่าฉันกับเจ้านายลาจากกันถาวรแบบไม่ต้องร่วมงานกันอีกเลย
ก็เพราะ "อารมณ์โกรธ" แท้ๆเพราะต่างฝ่ายต่างก็มีอารมณ์
อ่านเรื่องนี้แล้วเศร้าตามเลยครับ