หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 24

บนถนนสายหนึ่งที่มุ่งไปสู่เส้นวงแหวนรอบนอก

รถยุโรปคันงามสีเงินกำลังมุ่งหน้าด้วยความเร็วเท่าสิบล้อกลับตัว ดูแล้วก็แปลกตานัก ทั้งที่ถนนค่อนข้างจะโล่งแต่ทำไมรถหลายแรงม้ายังคงเคลือบคลานด้วยความเร็วปานซาเล้งสองแรงถีบ

เมื่อมองไปยังด้านคนขับก็จะเห็นพระเอกหนุ่มจากละคร 'กระหังทไวไลท์' ที่กำลังนั่งหน้าเยิ้มชวนคุยกับคุณหนูเรที่นั่งด้านข้างด้วยสายตาชวนฝัน

หนูเร ในทางกลับกันกลับดูไม่ค่อยจะลันล้าพาเพลิน เธอดูเหมือนคุยตามมารยาทไปพอไม่ให้ชายหนุ่มหน้าแหก แต่ในใจเธอคิดว่า

''อีนี่ขับช้า เต่าเรียกอากง''

ชายหนุ่มยังขับเหมือนใจเย็น เย็นใจ คล้ายอยากจะคุยกับน้องนางให้นานกว่านี้ เขาพ่นคำพูดเรื่อยเปื่อยเช่นว่า

''คุณเร นี่ดูยังไงก็สวย ทำไมยังไ่่ม่มีแฟนล่ะครับเนี่ย'' เรจังได้ฟังก็ทำหน้ายิ้มแห้ง ๆ ตีกาไม่พาได้ขยับ

แ่ต่ชายหนุ่มก็ยังคงพ่นคำอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อย แต่ก็ไม่ใคร่จะได้รับเสียงตอบ จนไปถึงที่ว่า

''ว่าแต่คุณเร จะไปทำไรที่สนามบินเหรอครับ''

''ไปหาเพื่อนน่ะคะ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว''

''อยากเจอมากเหรอครับ ทั้งที่ทำงานก็เหนื่อย กองถ่ายก็ไกล ยังอยากไปหาอีก''

''ก็... ก็อยากเจอนะ เค้าก็หายไปนาน'' เร จังพูดพร้อมร้อยยิ้มที่มุมปาก เป็นสีหน้าที่ดูแช่มชื่นสดใส ต่างจากตอนคุยกับพระเอกหนุ่มลิับลับที่ตอนนั้นสีหน้าเหมือนปลาบู่เฒ่าวัยใกล้ฝั่ง

พระเอกหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าเรจัง พูดไปด้วยสายตาที่เป็นประกาย คล้ายออสการ์ในกุหลาบแวซาย

''ว่าแต่คนที่คุณเรจะไปพบนี้คือใครครับ'' ชายหนุ่มเริ่มสงสัย น้ำเสียงคล้ายหึงหวง

''นายโจ น่ะ''

''อ้อ คนที่เรจัง เคยบ่น ๆ ให้ฟังเสมอ ๆ ใช่ไหมครับ คนที่เรจังเคยบอกว่า แต่งตัวไม่ได้ความ หน้าตาก็ไม่ได้เรื่อง แบบว่าสิบล้อเสียหลักยังต้องหักหลบ'' เรรู้่ว่ามันก็พูดเกินไป แต่ก็ได้แต่พยักหน้า

และวินาทีนั้นเองพระเอกหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า

''คุณเรชอบมันใช่ไหม'' พระเอกหนุ่มพูดเสียงเข้ม

เร จังได้แต่ตะลึงงัน พลันรีบแก้ตัวไปว่า ''บ้าาาาา'' เธอลากเสียงยาว ใบหน้าแอบแดง

วินาทีนั้นเองจู่ ๆ ชายหนุ่มก็พลันหยุดรถลงตรงข้างทาง อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนรถขับตามหลังยังต้องบีบแตรไล่ คนในพื้นที่ได้พากันหันมามอง

''คุณเร ผมชอบคุณ คบกับผมเถอะ''

เรจังได้ฟังก็พลันมึนสามตลบ พูดไปว่า ''เออ... พูดจริงเหรอ'' ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้า จนใจเรจังต้องพูดต่อไปว่า

''ฉันว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว''

''ไม่ ผมไม่ต้องการคบกับคุณแค่เพื่อน''

เรจังได้แต่ทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะพูดไปว่า

''โอเค ฉันจะรับไปพิจารณา แต่ว่าตอนนี้ขับไปส่งฉันก่อน''

''ไม่ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่า..'' ไม่ทันชายหนุ่มจะพูดจบ เรจังพลันเปิดประตูรถ วิ่งออกไปโบกแท๊กซีี่ซะอย่างนั้น

พระเอกหนุ่มตกตะลึงรีบเปิดประตูออกมาเหมือนกัน ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะถึงตัวเธอ เพลงเตะผ่าหมากก็ฟาดเข้ากระแทกกล่องดวงใจให้ชายหนุ่มต้องทรุดลงไปกับพื้น ได้แต่มองเรจังขึ้นแท๊กซี่ไป


ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

เรจังรีบวิ่งเข้าไปในสนามบินอย่างรวดเร็วด้วยว่าเธอมาสายแล้ว ไม่ใช่เพราะแค่นายพระเอกตัวดีขับช้าอย่างน่าเกลียด แถมมันยังแอบขับอ้อมโลกพระจันทร์ซะอีกด้วย

เรจังมองนาฬิกาข้อมือที่ใหญ่เหมือนเข็มขัดมวยโลก ก่อนจะเห็นว่าเธอมาสายเกือบชั่วโมงครึ่งแล้ว

เธอรีบเดินตรงไปยังร้านลีคาเฟ่ที่นัดไว้ ก่อนจะมองเข้าไปทั่วร้านเพื่อหาตัวนายโจ ทว่าจะมองยังไงก็ไม่เห็นแม้นแต่เงาของเขาแล้ว เธอผิดหวังแบบออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน

และวินาทีนั้นเอง เด็กเสริฟ์หญิงคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาที่เธอพร้อมช่อดอกไม้ และถามว่า

''คุณเรวดีใช่ไหมค่ะ'' เรจังได้แต่พยักหน้าซึม ๆ ของเธอ จากนั้นเด็กเสริฟ์จึงยื่นช่อดอกไม้ และกระดาษโน๊ตใบหนึ่งที่เขียนว่า

''ขอโทษนะ ที่อยู่รอให้ด้วยตัวเองไม่ได้ มีอะไรหลายอย่างที่อยากจะบอก แต่คงต้องรอคราวหน้า''

เรจังอ่านพร้อมกับน้ำตาซึม ๆ และวินาทีนั้นเอง เธอก็ได้ยินประกาศของสนามบินที่เรียกชื่อจริงของนายโจพร้อมกับต่อด้วย

''ที่จะเดินทางไปเกาหลี กรุณาขึ้นเครื่องของท่านที่ประตูทางออกหมายเลข A4 เดี๋ยวนี่ค่ะ''

เรจังได้ฟังพลันคิดไป ''นายโจ จะไปเกาหลีอีกแล้ว?''

เธอรีบวิ่งตรงไปยังทางช่องตรวจ Passport ทันที เผื่อหวังว่าจะได้เจอนายโจ แม้นจะเป็นความหวังที่เลือนลางก็ตาม

และเมื่อเธอไปถึงตรงหน้าช่องตรวจฯ แน่นอนว่าเธอเข้าไม่ได้ เรจังได้เพียงแต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เผื่อจะเห็นนายจืดของเธอ

ทว่า...

เธอก็ไม่เห็นแม้นแต่เงาของเขา

และในวินาทีที่เธอถอดใจแล้ว ฉับพลันก็มีฝ่ามือหนึ่งวางลงตรงบ่าของเธอเบา ๆ จากด้านหลัง คล้ายดังความห่วงใยหนึ่ง

เธอรีบหันกลับไปมองที่ต้นทางด้วยสายตาที่มีความหวัง และพลังใจที่กลับฟื้นคืน

และภาพที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้านั้นคือ...

ไอ้พระเอกหนุ่มหน้าด้านคนเดิมนั้นเอง...

"ปึก!!!!" เสียงเตะฝ่าหมากดังขึ้นอีกครา

Create Date : 21 มีนาคม 2554		0 comments
Last Update : 21 มีนาคม 2554 22:11:36 น.
Counter : 2096 Pageviews.
Share Tweet