หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 21

ท่ามกลางต้นสนที่สูงใหญ่เรียงรายกันเป็นแนวยาวอย่างสวย อีกทั้งใบของมันที่เป็นสีน้ำตาลอ่อน และแสงแดดทอง สีส้มนวล

บรรยากาศน่ารื่นรม (แน่นอนล่ะว่าไม่ใ่ช่เมืองไทย) นายโจในชุดเสื้อกันหนาวแบบชาวจีนแดงเชยสบัดช่อ ยืนนิ่งอิงรั้วไม้ข้างสระ้น้ำ พยายามทำหน้าคล้ายพระเอกเกาหลี ทว่าเหมือนตี๋ขายเกาหลามากกว่า

เขายืนจด ๆ เขียน ๆ และวาดรูปของรูปปั้นคู่ชายหญิงที่จำลองมาจากเรื่อง Winter Love Song แห่งเกาะนามิ และแน่นอนว่าที่นี้ไม่ใช่เมืองไทย จึงไม่มีผ้าสี ๆ มาผูกเอวของทั้งสองไว้คล้ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และไม่มีร่องรอยของการขูดขอหวย

ที่นี้เกาหลี...

นายโจมองรูปปั้นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ก็อดแอบอิจฉาไม่ได้ เอากับมันสิ อิจฉาแม้นแต่รูปปั้น

''เรจัง ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะ'' เด็กหนุ่มรำพึง ในขณะมองไปหุ่นสาวเบื้องหน้า


ท่ามกลางแสงแดดที่แสดส่อง กระแทกตา และลมร้อนที่โกรกมาเป็นระยะ ๆ พัดกระแทกหน้านางเอกของเราอย่างเต็มเปา ปัดผมเฝ้าของหญิงสาวปลิวว่อนพันกันวุ่น ปัดหน้าบังตา

คัด!! เสียงผู้กำกับดังชัดเจน ก่อนที่หญิงเร จะเอามือพยายามรวบเก็บผมวุ่นวาย พร้อมทั้งวิ่งหนีแดดและลมร้อนระุอุเข้าไปในร่มบานใหญ่ แน่นอนที่นี้ประเทศไทย และในกองถ่ายละคร

เรจัง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่ทีมงานส่งมาให้พร้อมกับหลอดดูด เธอดูดน้ำแดงแฟนต้าอย่างรวดเร็วก่อนจะมองตาลอย ๆ ไปยังรูปปั้นพระอภัยมณีเบื้องหน้า ที่ช่วงนี้ดูเหมือนท่านจะงานชุกเนื่องจากพวกพวงมะลิ และดอกไม้หลายสีเต็มปี่ของท่านเลยทีเดียว

เธอถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะกดมือถือไปยังเบอร์ชื่อ 'i-ba Jo' พร้อมกับเสียงที่ได้ยินกลับมาว่า

''เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...'' นี่ก็นับเป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้ว

เรจังค่อย ๆ กดตัดสายอย่างเบา ๆ ด้วยสีหน้าผิดหวังก่อนจะตะโกนลั่นกองถ่ายว่า ''อีห่า''

''ไอ้บ้าโจ ตอนนี้มันทำอะไรอยู่นะ''


ยามเย็น ณ กรุงโซล

นายโจนั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องพักโรงแรมหรู ณ ชั้นสิบห้า หันหน้าออกไปทางกระจกใสบานใหญ่ที่มองเห็นทิวทัศน์และแสงไฟในกรุงโซล เขาถอนหายใจหนึ่งเฮือก กรุงเทพหรือโซลบางทีมันก็ไม่ต่างกันมากเมื่อต้องอยู่คนเดียว

คนที่อยู่ทางโน้นจะเป็นยังไงบ้าง ชายหนุ่มละสายตาและความคิดก่อนจะหันกลับไปหยิบสมุดโน๊ตขึ้นมาจด ๆ เหมือนเขียนสิ่งที่ปรากฎเป็นภาพในห้วงคำนึง


ยามเย็น ณ กรุงเทพ

ณ ห้องอาหาร บนตึกสูงโรงแรมเรดิสัน ซึ่งตกแต่งภายในห้องไปด้วยสีทองที่พองามตระการตา เรจัง นั่งอยู่ตรงที่นั่งชิดริมกระจกซึ่งมองไปเห็นวิวทิวทัศน์ แสงไฟของตึกและแสงไฟของรถที่วิ่งอยู่บนทางด่วน เธอมองอย่างใจลอยจนกระทั้ง เพื่อนดาราสาวที่มาด้วยต้องเอ่ยปาก

''เร เหม่ออะไรอยู่''

''เปล่า ๆ ฉันแค่คิดว่า คนบ้า ตกงาน คนหนึ่งที่หายตัวไป มันจะไปตกระกำลำบากที่ไหน'' ซึ่งแน่นอนมันไม่ลำบากเท่าที่เธอคิดเท่าไร

''เร เธอทำหน้ายังกะคนอกหักแหนะ''เพื่อนสาวกล่าว

เรจังได้ฟังก็ยิ้มแล้วตอบกลับว่า

''อกหักอะไร ฉันทำคนบ้าอกหักต่างหาก'' สิ้นคำกล่าวเรจัง ทั้งคู่ก็เงียบกันไปอยู่ครู่จนกระทั้ง เพื่อนดาราสาวต้องถาม

''อาหารไม่ถูกปากเหรอ เห็นไม่กินอะไรเท่าไร''

เรจังได้เพียงแต่ยิ้มและกล่าวว่า

''เปล่า แ่ต่มันเคยอร่อยกว่านี้น่ะ'' เธอกล่าวก่อนจะนึกย้อนไปเมื่อครั้งที่เคยมากินกับนายโจ ซึ่งตอนนั้นมันก็โก๊ะได้ใจ เอาผ้ากันเปื้อนที่เค้าให้วางไว้ตรงตักมายัดตรงคอเสื้อซะได้

''คนบ้า''

ณ เกาหลีตอนนี้กำลังมีคนจามอย่างไม่รู้สาเหตุ

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2554		3 comments
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2554 23:22:29 น.
Counter : 1122 Pageviews.
Share Tweet