อาทิตย์อัศดง ที่วังนารายณ์ ....ลาก่อนลพบุรีที่รัก

เหม่อมองผ่านหน้ากระจกรถออกไป บรรยากาศยามเย็นของเมืองลพบุรีช่างดูเศร้าหมองยิ่งนัก ผมค่อยๆออกรถอย่างเชื่องช้า เหลียวมองด้านซ้ายที ขวาที เหมือนจะค่อยๆซึมซับ บรรยากาศ ความทรงจำ ความงดงามของเมืองลพบุรี ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้กับเมืองนี้ เหมือนประหนึ่งว่า นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้มาเยี่ยมเยียนจังหวัดลพบุรีแห่งนี้.....

เพลงเบาๆ ในรถมีแต่เรา 2 คน ต่างคนต่างเงียบงัน และเหม่อมอง....ออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านวงเวียน ผ่านศาลพระกาฬ ผ่านสถานีรถไฟ พระอาทิตย์ทอแสงยามเย็นงดงามยิ่งนัก ฉากหลังเป็นซากโบราณสถาน ความงดงามแห่งอดีตกาล ฉากหน้าเป็นบรรดารถเข็นขายอาหารต่างจับจองพื้นที่เตรียมขายอาหารข้างทาง

คงเพราะ คิดว่า ผมอาจจะไม่ได้มาลพบุรีอีกแล้ว ใจก็อยากลงไปถ่ายรูปตัวเองกับซากโบราณสถานสวยๆเอาไว้เป็นที่ระลึก ย้ำเตือนความทรงจำ แต่ก็เกรงใจคนที่มาด้วย ไม่เอาดีกว่า มันดูเป็นลาง...เกินไป

บางครั้งสิ่งที่คนเราพูด กับสิ่งที่คนเราคิด มักจะเป็นอะไรที่ตรงข้ามกัน หรือว่าผมจะติดโรคโกหกตอแหล
แบบที่คนอื่นในโลกมนุษย์ใบนี้เขาเป็นกัน ก็ไม่รู้สินะ
บางสิ่งกำลังจะเกิด บางสิ่งกำลังจะจบ ความรู้สึกของผม ก็คงจะเป็นเช่นนั้น ผมตอบตัวเองไม่ได้ว่า ผมทำแบบนี้ลงไปได้อย่างไร ผมเลวเกินไปหรือเปล่า??

บาป....ความรู้สึกผิด.......ละอาย.....หดหู่......ท้อแท้
ผมอยากจะสลัดความรู้สึกทั้งหมด ทุกอย่างที่ครุ่นคิด ทุกอย่างกำลังจะเป็นอดีต เกมชีวิตเกมหนึ่งมันกำลังจะจบลงไป ใช่สิ มันคงจะเป็นแค่เกมแหละ เกมที่ผมเคยเป็นผู้แพ้มาตลอด วันนี้ผมอาจจะเป็นผู้ชนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะเป็นผู้แพ้อีกวันใหน รู้แต่ว่าวันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเอาซะเลย ผมอ่อนแอมาก หลายสิ่งมันประดังเข้ามาในหัว ....ผมทำไรอยู่...ผมทำอะไรลงไป

ผมควรจะโทษใครกันเล่า ถ้าไม่ใช่โทษตัวเอง ...

น้องแพรครับ........พี่ขอโทษ...........

Create Date : 31 ธันวาคม 2547		4 comments
Last Update : 31 ธันวาคม 2547 0:09:01 น.
Counter : 600 Pageviews.
Share Tweet