Group Blog |
เส้นชัยในจุดเริ่มต้น... ยามเย็นของวันหนึ่ง ที่ลานกีฬา สนามหญ้าแห้งๆ กลางหมู่บ้าน วัวหลายตัวถูกมัดติดไว้กับหลักไม้ ใกล้ๆสนาม รอคอยการปลดปล่อย จากคนเลี้ยงในตอนเย็น ตะวันเริ่มลดความเข้มของแสงลง เปล่งประกายเป็นสีแสดสาดส่องทะลุผ่านก้อนเมฆที่ก่อรวมกันอยู่เหนือยอดดอยหลวง ณ ที่แห่งนี้เด็กและเยาวชน จะมารวมตัวกันทุกๆวัน ในยามว่าง เพื่อมาออกกำลังกาย เล่นกีฬา ฟุตบอล ตระก้อ วอลเลย์บอล วิ่งไล่จับ นั่งพูดคุยหยอกล้อกัน เป็นประจำ เย็นวันนี้ผมได้นัดกับเด็กเยาวชนกลุ่มหนึ่งไว้ เพื่อที่จะอาสาฝึกสอนการเล่นฟุตบอลให้แก่พวกเขา หลังจากเคยทำมาก่อนหน้านั้นหลายเดือน เด็กเริ่มทยอยกันมายังจุดนัดพบ กลางสนามฟุตบอล สวัสดีครับ เสียงทักทายดังมาแต่ไกล คู คู ไปอยู่ไหนมา บ่เห็นหน้าเลย เสียงของฟลุ๊ค เอ่ยถาม แต้ครับ ไปไหนมา บ่มาสอนหมู่เฮาเลย อีกหลายเสียงกล่าวเสริมขึ้น ผมต้องรีบชี้แจง กับการต้องหายตัวไปนานหลายเดือน ซึ่งก่อนหน้านั้นได้อาสาทำหน้าที่ ฝึกสอนฟุตบอลให้กับเด็กในหมู่บ้าน และกล่าวขอโทษที่ไม่ได้ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ ผมไม่อยากจะเอาเรื่องจริง เรื่องงานมาอ้างว่าไม่มีเวลา งานยุ่ง เพราะพวกเขาคงยากที่จะเข้าใจ ผมก็เลยรีบบอกว่า ที่หายหน้าหายตาไปนั้น ได้ไปอบรมเรื่องการฟุตบอลมา ได้ความรู้ เทคนิคใหม่ๆ มามาก เพื่อที่จะได้นำมาสอนให้ จึงทำให้เด็กสนใจอยากจะเรียนรู้เพิ่มมากขึ้น ผมให้คำสัญญาอีกครั้ง เมื่อใดจะแข่งครับคู นัท ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมกล่าวถามขึ้น เราต้องซ้อมก่อนถึงจะแข่งได้ เราต้องมีความสามัคคีกัน ตอนนี้เพื่อนเรายังมาไม่ครบเลย จะแข่งได้ยังไง จะทำยังไงที่เราจะรวมทีมกันให้ได้ก่อน ผมตอบ พรุ่งนี้ผมจะไปเรียกพวกนั้นมาให้ครบจะได้ซ้อมด้วยกัน นัทกล่าวขึ้นอีกครั้ง ผมเริ่มชี้แจงการฝึกซ้อม โดยแบ่งออกเป็น 4 อาทิตย์ อาทิตย์แรก เป็นการวิ่งเพื่อทดสอบกำลัง โดยจะวิ่งตลอดทั้งอาทิตย์นี้ โดยจะวิ่งออกไปยังปากทางเข้าหมู่บ้าน ระยะทางไปกลับ 4 กิโลเมตร นัดเจอกันประมาณ 17.30 น. อาทิตย์ที่สอง เป็นการฝึกขั้นพื้นฐานทั่วไป ทบทวนที่เคยได้ฝึกมา อาทิตย์ที่สาม เป็นการฝึกเทคนิคต่างๆ อาทิตย์สุดท้าย เป็นการฝึกเล่นระบบทีม การจัดวางตำแหน่ง ก่อนที่จะทำการแข่งขัน อาทิตย์แรก เด็กๆหลายคนเริ่มทยอยกันมายังจุดนัดพบ บริเวณร้านขายของชำกลางหมู่บ้าน เด็กที่มาถึงก่อน ก็ไม่อยู่นิ่ง วิ่งหยอกล้อเล่นกัน บางคนร้องไห้ วิ่งมาฟ้องผม ตามประสาเด็ก คู ครับ นายเทิด มันแกล้งผมครับ แจ๊ค เด็กตัวเล็ก เอ่ยขึ้น พร้อมยกแขนเสื้อปาดน้ำตาที่ไหล ไอ่แจ็ค มันแกล้งผมก่อนครับ เทิด ที่รูปร่างอ้วนถ้วน ฟ้องกลับทันที ขนาดยังไม่ได้ไปไหนยังไม่มีความสามัคคีกันเลย ผมบ่นขึ้น เสียงนกหวีดดังขึ้นทุกคนเริ่มออกวิ่ง ไปตามถนนลาดยางมะตอย ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย สองฝั่งทางที่เราวิ่งผ่าน ทุ่งนา ป้าช้า สวนผักกาด สวนข้าวโพด สวนถั่วเหลือง บ่อปลา สวนสัก เราก้าวเท้าไปเรื่อยๆ  เห็นไหมพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เราต้องมาถึงก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินให้ได้ ผมเอ่ยขึ้น พลางชี้นิ้วไปที่พระอาทิตย์ ที่อยู่เหนือยอดดอยหลวง ทุกคนเริ่มเร่งฝีเท้า ตอนนี้กลุ่มเริ่มแตกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหลังเป็นกลุ่มของเทิด เกาะกลุ่มกันเดิน อีกกลุ่มยังวิ่งต่อไป มาถึงตอนนี้ระยะครึ่งทาง หลายคนเริ่มเดิน บางคนเอามือกุมท้อง บางคนถึงกับนั่งหมดแรง เหงื่อไหลตามใบหน้า มีคนส่งเสียงกระตุ้นเตือน เร็วเข้า ตะวันจะตกแล้ว แว่วดังมาจากกลุ่มที่วิ่งตามหลังมา  เราจึงพากันวิ่งจนถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน แต่นี่เป็นเพียงครึ่งทาง ของจุดหมาย เพราะต้องวิ่งย้อนกลับเข้าไปในหมู่บ้าน กลับไปยังจุดเริ่มต้น นั่นคือเส้นชัย ตะวันส่องสาดแสง บริเวณไหล่ดอยหลวง พวกเราวิ่งกลับมาทันนั่งดูดวงตะวันที่กำลังร่วงหล่นลงหลังดอย ภาพฝันเด็กๆที่นั่งมองตะวันตกดินพร้อมๆกัน ฉากเบื้องหน้าท้องฟ้ายามเย็นเป็นสีทองผ่องมีก้อนเมฆ คลอเคลีย กับยอดภูสูง ดอยด้านซ้ายมือเป็นดอยหลวง ตั้งเด่นตระหง่าน ในทุกพื้นที่ของ อ.เชียงดาว สามารถที่จะมองเห็นดอยลูกนี้ได้เกือบทุกซอกมุม ส่วนดอยด้านซ้ายมือเป็นดอยนางนอน ที่วางตัวเป็นแนวยาวพาดขวางไว้ ดอยทั้งสองนั้นมีตำนานผูกพันกันมายาวนาน ที่เล่ากันสืบมาเรื่องราวความรักของเจ้าหลวงคำแดง กับแม่นางอินเหลา ตำนานรักอ่างสลุง บนดอยหลวงเชียงดาว  หลังจากพระอาทิตย์เคลื่อนตัวผ่านลับไป พวกเราวิ่งผ่านป่าช้าเด็กเริ่มก้าวเท้าเร็วขึ้น ลมเย็นยามแล้ง ได้พัดเอาใบสักทองในป่าช้า ร่วงหล่นลงมาเกลื่อนถนน เสียงเท้าของเด็กที่เหยียบใบสัก ก๊อบ แก๊บ ก๊อบ แก๊บ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แรงลมยังคงพัดพาเอาใบไม้หล่นลงมาอย่างไม่ขาดสาย ท้องฟ้ามืดครึ้มฝน เจมส์ หันไปมองต้นสักที่สูงใหญ่ หน้าป่าช้าแล้วเอ่ยถามขึ้น รอยบากนั้นคือรอยอะไรครับ นั่นคือรอยแผลของประวัติศาสตร์บ้านเรา แล้วจะเล่าให้ฟัง วันนี้ลมแรงกิ่งไม้อาจจะหักลงมาได้พวกเรากลับบ้านกันเถอะ ผมกล่าว  พวกเราจึงวิ่งกลับเพื่อไปให้ถึง เส้นชัยในจุดเริ่มต้น........... การวิ่งก็เหมือนกับการดำเนินชีวิตคนเรา บางครั้ง บางคนวิ่งวนเวียน ตามเส้นทางสายเก่า บ้างผ่านเส้นทางที่หลากหลาย ผ่านอุปสรรค ผ่านระยะทาง ที่ยาวไกล บางคนก็วิ่งผ่านไปไกลเกินกว่าจะหันกลับมามองยังจุดเริ่มต้น หลายคนวิ่งผ่านไปเพื่อให้ถึงจุดหมาย โดยไม่ได้ให้ความสำคัญกับเพื่อนร่วมทาง ไม่ได้เหลียวมองกับสิ่งรอบๆตัว ไม่เห็นทุ่งนา ไม่เห็นสายน้ำไหล ไม่เห็นสรรพสิ่งที่รายรอบตัวเรา ผมนึกขึ้นในใจ แล้วคุณหละเส้นชัยของคุณอยู่แห่งหนไหน ??? 
สวัสดีค่ะคุณครู
ขอสมัครเป็นลูกศิษย์ด้วยคนได้ไหมค่ะ แต่สงสัยจริงนะพี่ ว่าคนถ่ายภาพนี้วิ่งตามน้องๆๆ หรือนั่งรถตามค่ะพี่  แล้วคุณหละเส้นชัยของคุณอยู่แห่งหนไหน ??? อื้มตอบยากนะค่ะคำถามนี้ ที่ว่ายากเพราะเส้นชัยมีหลายเส้นนะค่ะ เหมือนกับการก้าวขึ้นบันไดที่มีหลายขั้น ตอนนี้ก็คงจะต้องให้ผ่านชั้นปี 1 ไปก่อนจนกว่าจะจบ เส้นชัยเส้นที่สำคัญอีกเส้นคือต้องสอบสภาให้ผ่าน นะตอนนี้ขอตั้งเป้าหมายไว้แค่นี้ก่อน ยังไม่อยากหวังมากค่ะ เส้นชัยเส้นต่อไปค่อยว่ากันต่อ เอ้อนั้นนะสิค่ะ รอยบากนั้นหมายถึงอะไรค่ะ อย่าลืมเล่าให้ฟังนะค่ะ แล้วตำนานความรักนั้นด้วย อยากรู้ๆๆอยากรู้จริงๆนะค่ะ  โดย: เบญจวรรณ (lukkongpoka
 ) วันที่: 5 มีนาคม 2551 เวลา:20:05:09 น.สวัสดีค่ะคุณครู
หนูเพลงมาช่วยเตรียมน้ำไว้ให้ วิ่งกันมาเหนื่อยๆ นั่งพักแล้วจะได้จิบน้ำลอยดอกมะลิชื่นใจ ไม่เอ๊า...ไม่เอา...หนูไม่เอาค่าแรง ขอเป็นเรื่องเล่ารอยบากประวัติศาสตร์บ้านคุณครูก็พอค่ะ เอ๊ะ...อะไรนะคะ...อ๋อ...คุณครูถามว่าเส้นชัยหนูอยู่ไหนเหรอคะ ตอนอยู่กรุงเทพฯ หนูวิ่งๆๆๆๆๆ วิ่งแข่งกับเวลา แข่งกับหน้าที่การงาน แข่งกับเพื่อนร่วมงาน แข่งกับตัวเองไม่พอยังไปแข่งกระทั่งกับคนรัก เหนื่อย...แต่หยุดไม่ได้...เพราะกลัวสิ่งเหล่านั้นที่วิ่งผ่านข้ามมาจะตามทัน แล้วยังไงหล่ะที่นี้...ไม่มีใครวิ่งได้ตลอดชีวิตหรอกค่ะ ที่สำคัญหนูเพลงไม่ใช่นักวิ่งมาราธอน ไม่ใช่...กระทั่งนักวิ่งที่ดี เหนื่อยหนักเข้าหนูก็เดินออกจากสนามมันดื้อๆ อย่างนั้นล่ะค่ะ แล้วก็มาถามตัวเองนี่ชั้นวิ่งไปทำไมเนี่ย ...วิ่งไปเพื่ออะไร...เพื่อได้ชัยชนะในขณะที่ไม่มีใครข้างกายเหรอ แล้วไอ้สิ่งที่ได้มาจะมีค่าอะไรกัน!!! วันนี้หนูเลิกวิ่งไกลๆ แล้วค่ะคุณครู ใช้วิธีเดินเอา...เดินช้าๆ เรื่อยๆ อากาศเย็นอย่างนี้เดินสบายไม่รู้จักเหนื่อยเลยค่ะคุณครู กำหนดจุดหมายเส้นชัยภายในใจตนให้ใกล้เข้า แล้วหนูเพลงก็เดินเข้าสู่เส้นชัยแทบทุกวัน เส้นชัยที่บ่อยครั้งถ้วยรางวัลมันคือการชนะใจตัวเอง  ด้วยมิตรภาพ...รตีสวัสดิ์ค่ะคืนนี้อยากนอนเร็ว โดย: เพลงฝน IP: 125.26.109.107 วันที่: 5 มีนาคม 2551 เวลา:21:41:43 น.
วางระเบิดความอยากรู้เฮาขนาดเน้อ
คุณครูดอกเสี้ยวขาวเนี่ย จะดิ้นตายอยากรู้เรื่องรอยบากอ่ะ ไม่ยอมๆๆ อยากรู้ๆๆๆ เล่าเลย เส้นชัยเหรอ.....เออเนอะ ตอนนี้กำลังวิ่งอยู่บนเส้นแขนงอยู่อ่ะ พ้นเส้นแขนงเหล่านี้ไปเมื่อไหร่ ก็คงจะเห็นเส้นชัยเนอะ สู้ๆๆๆๆ เด็กๆและครูก็น่ารักมาก นี่ครูทรมานเด็กเหรอนี่ อิอิ โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 192.43.227.18 วันที่: 6 มีนาคม 2551 เวลา:10:24:05 น.
ว้าว!!!!!!!เจ่ง.....
คุงครู 5555+ เจ่ง... เส้นชัยของเราก็คือบ้าน....บ้านที่เราเกิดยังงัยละคุงครู ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนหรืออยู่แห่งหนใดจะมีความสุขหรือมีความทุกข์ผิดวังสมหวังยังงัยๆ เราก็จะต้องนึกถึงบ้านและกลับมายังบ้าน บ้านที่มีแต่ความอบอุ่นมีพ่อมีแม่ที่รักเราที่สุดไม่ว่าจะรวยหรือจนก็ตาม  ฮู้...แฟนๆบล็อกต่างพากันชื่นชมคุงครูกันมากมายเลยเน้อสมแล้วที่ชื่อเดียวกับความเฉลียวฉลาดความเก่งกล้าสามารถความเข็มแขงและอดทน ยังงี้พ่อแม่คงภาคภูมิใจเน้อ  อิอิ เห็นเค้าเขียนเยอะ อิอิเลยกลัวน้อยหน้า เหอๆๆโดย: *ลิงน้อย* IP: 118.174.171.92 วันที่: 6 มีนาคม 2551 เวลา:19:22:21 น.
มาชื่นชมคูสอนม่าบอล.....
เป็นจาใดใกล้จะลงแข่งหรือยังละ เอาใจช่วยนะคุณคู.... คคนเก่ง... โดย: มุกสีทอง
วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:15:21:30 น.สวัสดีครับ คุณโมกสีเงิน
ขอให้ค้นหาเส้นชัยให้เจอน่ะครับ ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ สวัสดีครับ เบญจวรรณ ยินดีครับที่จะมาเป็นสมาชิกร่วมกับเด็กๆ และยังไม่มีสมาชิกที่เป็นผู้หญิงเลย คนถ่ายภาพวิ่งตามน้องๆ เหนื่อย(มาก)เหมือนกันครับแต่ก็ต้องเป็นตัวอย่าง ไม่ได้เอาเปรียบน้องหรอกครับ ส่วนเรื่องรอยบาก กับตำนานความรัก เอาไว้จะเล่าให้ฟังน่ะครับ ขอเป็นอีกกำลังใจในการก้าวเดินสู่เส้นชัยแห่งเสรี ครับ สวัสดีครับคุณเพลง ขอบคุณมากๆครับสำหรับน้ำเย็นๆ ได้ดื่มแล้วชื่นใจ สดชื่นกับกลิ่มดอกมะลิ ส่วนเรื่องรอยบากประวัติศาสตร์ อดใจรอแป๊บ ...วิ่งไปเพื่ออะไร...เพื่อได้ชัยชนะในขณะที่ไม่มีใครข้างกายเหรอ... ผมเชื่อว่ารอบกายเรายังมีเพื่อนร่วมเดินทาง และให้กำลังใจอยู่อย่างไม่มีวันหมด งดงามมากครับสำหรับการเข้าเส้นชัยด้วยการชนะใจตนเอง ขอบคุณที่ช่วยขยายความเรื่องเส้นชัยให้กระจ่างขึ้นครับผม สวัสดีครับ ปี้หมี่เกี๊ยว เรื่องรอยบาก จะเล่าให้ฟังตอนหน้าน่ะครับ แต่ตอนนี้รอยบากที่คิ้วเป็นไงบ้างเอ่ย..? การวิ่งอยู่บนเส้นแขนง คงเป็นทางที่วกวนน่าดูน่ะครับ รักษาสุขภาพตวยระวังเป็นโรคกระเพาะ เน้อครับ เป็นกำลังใจให้ครับ สำหรับคนไกลบ้าน  สวัสดี ลิงน้อยจอมซน เส้นชัยก็คือบ้าน.... ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่นี่ เป็นกำลังใจให้ครับ สำหรับคนรักบ้าน สวัสดีครับ คุณมุกสีทอง ตอนนี้พึ่งซ้อมผ่านไปอาทิตย์ ต้องรอให้ครบตามกำหนดการซ้อมก่อน ถึงจะได้ลงแข่งกัน แล้วจะรายงานการแข่งขันให้ฟังน่ะครับ ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ ด้วยมิตรภาพครับ โดย: ดอกเสี้ยวขาว
วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:20:35:25 น.ผมได้ลองเขียนเรื่อง
ไฟป่า คำสั่งห้าม...กับคนกวาดใบไม้บนสันดอย ลงเว็บประชาไท ลองติดตามอ่านได้น่ะครับ //blogazine.prachatai.com/user/spaceandtime/post/529 โดย: ดอกเสี้ยวขาว
วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:23:43:17 น.ตายละ รู้ได้ไงเนี่ยยยยยยย
เรื่องรอยบากที่คิ้วปี้เนี่ย ภูแน่ๆเลย เป็นไปแล้วเจ้า กะเพาะน่ะ รอยบากก็ได้มาจากกะเพาะน่ะแหล่ะ ปวดจนเป็นลม หัวกะแทกผนังบ้าน ตอนนี้ดีแล้วเจ้า 80 % ละ คิ้วยังงามเหมียนเดิม อิอิ ยินดีจ๊าดนั๊กเจ้าสำหรับกำลังใจ จะสู้สุดใจขาดดิ้นกับงานเจ้า ตอนนี้เปลี่ยนชื่อแซ่ชั่วคราวเป็น "คนแซ่ปั่น" ปั่นงานเจ้า เพื่อชาติ อิอิ โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 198.142.231.64 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:13:13:25 น.
สวัสดีค่ะ
แหมนะก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี้ค่ะ แค่สงสัยเฉยๆ  เป็นตัวอย่างที่ดีแบบนี้ น้องๆจะต้องชอบมากๆแน่ๆเลย เหนื่อยก็มาพักดื่มน้ำพร้อมกับน้องก่อนนะคะ แล้วค่อยวิ่งต่อค่ะ ครูรับเป็นลูกศิษย์แล้ว เอ้า! คุณครูจะให้หนูเริ่มฝึกอะไรก่อนละค่ะ สั่งมาได้เลยค่า  โดย: เบญจวรรณ IP: 61.7.231.130 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:20:32:09 น.
มาสวัสดีคุณคู...เจ้า
มาอ่านวันก่อนแล้วแต่เม้นต์บ่ได้เจ้า...เน็ตติด ๆ หลุด ๆ ...   โดย: แม่ไก่
วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:20:59:52 น.เมื่อไหร่จะเล่าต่อละคะ คุญครู.......รอนานละนะเนี้ย.....เร็ว ควิก.....
โดย: *ลิงน้อย* IP: 124.157.164.128 วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:14:54:57 น.
ดอกเสี้ยวค่ะ...
มาสวัสดีตอนเย็นๆ แข่งเมื่อไหร่บอกนะค่ะจะไปเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆ...ข้าวบ่ายปลาทูเจ๊า... โดย: มุกสีทอง
วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:16:49:42 น.img src=//www.hi5.com/friend/photos/displayMyPhoto.do?photoId=1236894987&albumId=147686665&ownerId=127041748>
 โดย: *ลิงน้อย* IP: 124.157.165.5 วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:15:09:08 น.
เกิดไรขึ้นเนี้ยงง งง เราพิมพิ์ไรไป งะ เอิ๊กๆๆๆ โดย: *ลิงน้อย* IP: 124.157.165.5 วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:15:12:08 น.
ผิด.......
โดย: *ลิงน้อย* IP: 124.157.165.5 วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:15:39:37 น.
ขออนุญาต add blog นะคะ จะตามมาอ่านเรื่องและดูรวงข้าวค่ะ
โดย: chinging IP: 124.120.35.130 วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:17:22:13 น.
สวัสดีครับทุกคน
นานแล้วเหมือนกันครับที่ไม่ได้เข้ามาดูแลบ้านของตนเอง เกือบจำทางเข้าไม่ได้ เพราะการเข้าถึง มันยากมากเลย ยังไงฝากดูแลด้วยน่ะครับ วันพรุ่งนี้ต้องไปอบรม เรื่องเกษตรอินทรีย์ ที่ศูนย์ปราชญ์บ้านดอนเจียง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ไปตั้งแต่วันที่ 14-17 มี.ค. 51 ไปหลายวัน แล้วจะเก็บเรื่องราวดีๆมาฝากกันครับ ส่วนเรื่องรอยบากกับเรื่องตำนาน ถ้ากลับมาจะเล่าให้ฟัง ตอนนนี้ขอติดไว้ก่อนน่ะครับ ด้วยมิตรภาพ โดย: ดอกเสี้ยวขาว
วันที่: 13 มีนาคม 2551 เวลา:20:31:48 น. Cute Graphics comments> โดย: *ลิงน้อย* IP: 124.157.165.125 วันที่: 15 มีนาคม 2551 เวลา:16:34:52 น.
ชอบคำตอบของคุณเพลงฝนมากเลยครับ
โดย: ิbigbaby IP: 223.204.52.186 วันที่: 7 ตุลาคม 2555 เวลา:9:09:35 น.
|
ดอกเสี้ยวขาว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] .....ร้อยพันคำ แฝงฝัง..... .....อยู่ในความเงียบ..... .....บนหน้าผา ผาสูงชัน..... .....ใต้แสงตะวัน..... .....มีเงาตะวัน..... .....ความฝันของเธอ .... .....เหมือนใจของเธอ..... ....................................................... เพลงดอกเสี้ยวบนไหล่ดอยหลวงเชียงดาว โดย คุณสุวิชานนท์ รัตนภิมล อัลบั้มเพลงรักเชียงดาว โค๊ดเพลง โดย คุณแพรจารุ Friends Blog
|
||||||||||||
มาชื่นชมคู อาสาสอนฟุตบอล เจ้าค่ะ
นี่คือ...อีกความงามนึง ที่นิยมจริงๆ ค่ะ คู
ชื่นชมค่ะ เส้นชัยของโมกยังหาไม่เจอค่ะ