ในชีวิตผมไม่เคยเลี้ยงแมวอย่างจริงจัง เนื่องมาจากผมเดินทางบ่อย ผมทำงานเกี่ยวกับการท่องเที่ยว จึงจากบ้านเกิดกทมฯ ไปอยู่พัทยา จากพัทยาไปอยู่เกาะภูเก็ต แล้วผมก็ห่างฝั่งออกไปเรื่อยๆ ไปอยู่เกาะพีพีเสียหลายปี ต่อไปเกาะลันตา และสุดท้ายเกาะยาวใหญ่จังหวัดพังงา ผมมองว่าสัตว์เลี้ยงคือภาระ เพราะถ้าเราเอาเขามาเลี้ยง เราต้องดูแลเขา มีเวลาให้เขา และต้องดูแลยาวนานตลอดชั่วอายุของเขา แต่ผมเองเป็นคนรักสัตว์ หมาตัวไหนมายิ้มให้ ก็ซื้อของให้กิน แมวจรจัดก็จะแวะเวียนมาบ้านผมเสมอ เพราะมาทีไรก็จะได้ของกิน แต่เนื่องจากผมอยู่บ้านไม่เสมอต้นเสมอปลาย เจ้าเหมียวจึงแค่แวะเวียนมา แต่จะมาสิงสถิตก็คงจะไม่แน่ใจเพราะบางทีผมหายไป3-4วันกลับมาที ถ้าคิดจะฝากชีวิตไว้กับผม ก็ไม่แน่นอนว่าจะมีอาหารกินทุกมื้อหรือไม่ จนวันหนึ่งเมื่อปีที่2020 ผมเป็นอันต้องติดแหงก อยู่กับบ้าน ไปไหนไม่ได้เนื่องจากสถานการณ์โควิด ช่วงนั้นระบาดหนักมาก เราถูกห้ามออกจากบ้าน เกาะยาวถูกปิดห้ามเข้าออก มีอาสาสมัครเอาข้าวสารอาหารแห้งมาแจกและขอให้ทุกคนอยู่บ้าน การเดินทางออกจากบ้านถ้าจะข้ามเขตหมู่บ้าน จะต้องผ่านด่าน อ.ส.มและต้องมีหนังสือจากผู้ใหญ่บ้านแจ้งความจำเป็นในการเดินทาง วันนั้นคือจุดเริ่มต้อนของการตกงาน และติดเกาะโดยสิ้นเชิง จากชีวิตที่ไม่เคยอยู่นิ่ง กลับกลายมาเป็นติดแหงกไปไหนไม่ได้ และวันนั้น ลูกแมวตัวหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตของผมเช้าวันนั้น ผมตื่นนอนพอออกมาที่ระเบียงก็เจอกับเจ้าลูกแมวน้อยหน้าตาบ้องแบ๊วตัวหนึ่ง นอนจ้องหน้าผมอยู่ สายตาเหมือนไม่ค่อยไว้วางใจ เหมือนจะเอาไงดีกับมนุษย์คนนี้ ผมเองก็รู้สึกเอ็นดูเจ้าแมวน้อยนี้ขึ้นมา เหมือนชะตาเราจะต้องกัน ผมร้องเหมียวๆล่อให้เจ้าแมวน้อยตายใจ ค่อยๆขยับเข้าไปลูบหัวเกาคาง เจ้าแมวน้อยก็เหมือนรู้ เข้ามาเคล้าเคลียเหมือนว่าจะฝากเนื้อฝากตัว เหมือนดวงเราจะสมพงษ์กัน เจ้าแมวน้อยเข้ามาในชีวิตผมในขณะที่ผมโดนกักตัวโควิด ผมอยู่คนเดียวในบ้านกลางสวนยาง และเจ้าแมวน้อยก็ก้าวเข้าสู่ชีวิตของผมเหมือนกับสถานการณ์เป็นใจไม่นาน เจ้าแมวน้อยก็ขึ้นมาอยู่บนตักผมเรียบร้อย ผมจับยกหางดูเพศ ว้าวว ตัวผู้เสียด้วย ผมคิดอยู่ว่าจะตั้งชื่อว่าไรดี เพราะผมชอบหนังเรื่องไลอ้อนคิง และเจ้าแมวน้อยนี้ก็ดูละม้ายคล้ายซิมบ้าตอนเด็กๆ สีก็คล้ายๆกัน นับแต่นั้นมาผมก็เรียกเจ้าแมวน้อยตัวนี้ว่าซิมบ้า ผมสังเกตุดูข้างๆตาและแก้มของซิมบา มีแผลเหมือนกำลังจะเป็นขี้เรื้อน โอกาสที่จะเฟะและอักเสบมีสูงถ้าไม่ได้รับการรักษา เบื้องต้นผมทำความสะอาดขน เช็ดรอบๆแผล โทรบอกลูกให้ซื้อยาทาขี้เรื้อนจากภูเก็ตส่งมากับเรือ ผมเอาอาหารให้ซิมบ้ากิน เจ้าซิมบ้าเหมือนรู้ กินเสร็จนอน ไม่ไปไหน ทำเหมือนที่นี่คือบ้าน หลังจากนั้นตัวเราก็ติดกัน ซิมบ้าเดินตามผมทุกฝีก้าว แม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำก็ยังตามแล้วก็เป็นไปตามคาด แผลซิมบ้าเริ่มเฟะ แต่เนื่องด้วยผมว่าง และไปไหนไม่ได้ จึงมีเวลาดูแลเจ้าซิมบ้าอย่างเต็มที่ ผมก็เฝ้าเอายาทา ทำความสะอาด ไม่นานแผลก็หาย เพราะความเหงา เราเริ่มสนิทกัน กินพร้อมกัน นอนด้วยกัน ก็แปลกนะ ผมรู้สึกอบอุ่นใจ เหมือนกับชีวิตไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป ผมรู้สึกว่าซิมบาเป็นลูกคนเล็กอีกคน เขาอยู่ไม่ห่างผมเลย ลงไปเล่นในสวนแป๊บๆ ก็ขึ้นบ้านไม่ไปไหน รู้เวลา ถึงเวลานอนโดดขึ้นเตียงหลับก่อนเลย เช้าก็ปลุกแต่เช้ามืด เป็นแบบนี้ทุกวันไม่ใช่แต่เพียงแต่ซิมบ้า จากรูปมีแมวถึงสองครอกมาคลอดลูกที่บ้านผมเพราะเห็นว่าปลอดภัย เมื่อสถาการณ์โควิดรุนแรงขึ้น ผมอยู่บ้านตลอดทำให้สมาชิกแมวจากบ้านใกล้เรือนเคียงมาร่วมวงขออาหารด้วย ประชากรแมวที่เกาะยาวมีมากเหลือเกิน ไม่มีสัตวแพทย์ คนที่นี่เป็นมุสลิม เขาก็รักแมวแต่ไม่ได้เลี้ยงแบบเป็นเรื่องเป็นราว ไม่มีการฉีดวัคซีน ไม่มีการคุมกำเนิด เขาก็ให้อาหารตามมีตามเกิด แต่แมวพวกนี้บางทีหากินเองเหมือนแมวป่า แม่แมวก็คลอดลูกกันไป ที่อยู่รอดก็อยู่ไป อ่อนแอก็ตายไป เพราะมีโรคระบาดควบคุมประชากรแมวตามธรรมชาติ โอกาสแมวจะรอดชีวิตมาเป็นพ่อแม่แมวก็มีไม่ถึงครึ่ง เพราะโรคหัดแมวคร่าชีวิตแมวพวกนี้ไปหมด เหลือโตมาก็คือเดนตายจริงๆเพื่อผลิตประชากรแมวต่อไป ลูกแมวทั้งสองครอกนี้มีชื่อเรียกทุกตัว ส่วนตัวแม่ชื่อละเมียด กับเก๊กฮวย แต่ในที่สุดลูกแมวก็ตายหมดเพราะโรคระบาด(หัดแมว) ผมพยายามที่จะช่วยแต่มันก็สุดความสามารถจริงๆ ไม่มีสัตวแพทย์บนเกาะยาว เรือไปภูเก็ตก็ไม่รับผู้โดยสาร เดินทางไม่ได้ ผมมองมันค่อยๆตายไปทีละตัวๆ สุดท้ายก็หมด เหลือไว้แต่แม่แมวคือละเมียดกับเก๊กฮวย และผมก็มีเวลาว่างเพียงพอที่จะฝังลูกแมวครบทุกตัวเป็นอย่างดีผมพยายามแยกซิมบ้าออกจากพวกลูกแมวที่ป่วย แต่ด้วยธรรมชาติ เขาก็อยากจะเล่นกับเพื่อน แต่ซิมบ้าจะรู้ ถึงเวลาเข้าบ้าน ไม่ไปสุงสิงมากนัก ซิมบ้ามีชีวิตที่สุขสบายจากภาพร่อยรอยแผลข้างตายังอยู่แต่แผลแห้งแล้วและขนเริ่มขึ้นกิจกรรมที่ผมจะเล่นกับซิมบ้าเป็นประจำคือเล่นจับจิ้งจก เพราะเราอยู่บ้านสวนบ้านป่า และอยู่แบบเปิดหน้าต่างโล่ง ที่นี่ไม่มีโจรขโมย เราชอบรับอากาศบริสุทธิ์จากป่ายางด้านนอก จิ้งจกก็เลยเข้ามาเริงร่า ในบ้าน ซิมบ้าจะไม่ชอบเป็นอย่างมาก พอเห็นจิ้งจก เขาจะกระโดดปีนป่ายขึ้นไปจับ บางทีทำของตกเสียหาย ผมก็เลยตัดปัญหา พอเจอจิ้งจก ผมก็จะอุ้มและชูตัวเขายืดแขนขึ้นสุดพอที่เขาจะตะปบจิ้งจกถึง เขาก็จะเอาเล็บตะปบเกี่ยวจิ้งจกตกลงมา แล้วผมก็จะปล่อยเขาลงพื้นไล่จับ นี่คือเกมส์ที่เราเล่นกันแก้เหงา ตลอดที่ช่วงเวลาผมติดเกาะ เกมส์นี้มันบาปนะแต่บางครั้งจิ้งจกก็สร้างความรำคาญ มันขี้เลอะเทอะไปหมด เราเล่นจับกันทุกวันแต่จิ้งจกก็ไม่เคยหมดไปจากบ้านเสียทีพอจับจิ้งจกได้ เขาก็จะเล่นเอามือเขี่ย แต่เขาไม่เคยกินจิ้งจกเลย แค่จับเล่นและรอให้ผมมาถ่ายรูปเพื่อเอาลงโซเชียล พอจิ้งจกเคลื่อนไหวเขาก็จะเข้าไปตะปบ ถ้านิ่งก็จะหยุดเฝ้า แอ๊กท่าให้ผมถ่ายรูป ผมก็จะแชร์รูปเขาให้เพื่อนๆในไลน์และเฟสบุ๊คดูเป็นประจำ ไม่นานซิมบ้าก็มีแฟนคลับคอยติดตามอยู่หลายคน ผมพยายามแยกซิมบ้าออกจากลูกแมวที่ชอบมาเล่นที่บ้าน เพราะกลัวหัดแมว แต่ด้วยธรรมชาติของเขา ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะเข้าไปใกล้ชิดกับลูกแมว ซึ่งส่วนใหญ่เสี่ยงต่อการติดเชื้อหัดแมว สุดท้ายซิมบ้าก็ไม่รอดพ้นติดเชื้อหัดแมว ซิมบ้าไม่กินอาหาร อ่อนแรง น้ำลายยืด ขี้ตากรัง นอนตัวสั่นไข้ขึ้น ผมดูแลเขาอย่างใกล้ชิด และจนปัญญา ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เพราะเกาะปิดเข้าออกไม่ได้ ไม่มีสัตวแพทย์ จะเอาไปภูเก็ต เรือเฟอรี่ก็ไม่รับผู้โดยสาร ขณะนั้นเรือจะวิ่งวันเว้นวันไปภูเก็ตเพื่อรับส่งสเบียงจากบนฝั่ง สามารถฝากรถกระบะไปกับเรือ และพอไปถึงภูเก็ต ร้านค้าก็จะเอาสินค้ามาใส่ไว้ในกระบะรถตามที่ผู้ซื้อได้โทรสั่ง เรือก็จะขนสินค้ากลับโดยไม่ให้มีผู้โดยสาร ผมอยากจะพาซิมบ้าไปหาหมอ แต่ก็จนใจ ผมไปไม่ได้ ผมทำใจรอความตายของซิมบ้า มองพื้นที่มุมที่ดีที่สุดที่จะฝังเขา ผมดูอาการของเขาเริ่มเดินโซซัดโซเซ อาเจียน และถ่ายเหลว หมดเรี่ยวแรง ผมคิดแล้วคงไม่เกินสองวัน ซิมบ้าคงจากไปแต่แล้วผมกับซิมบ้าก็ฮึดสู้อีกครั้ง วันนั้นผมได้เงินช่วยเหลือจากรัฐบาล5,000บาท สำหรับผู้ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวได้รับผลกระทบจากโควิด ผมโทรปรึกษากับลูกที่อยู่ภูเก็ต และโทรไปคลีนิคสัตว์ ในช่วงเวลานั้น คลีนิคหลายแห่งปิดเพราะกลัวเรื่องของการติดเชื้อโควิด เกาะภูเก็ตเองก็ปิดเช่นกัน ผมเอาซิมบ้าใส่ตะกร้า ฝากไปกับเรือ เมื่อถึงภูเก็ต ลูกสาวจะมารับจากที่ท่าเรือ เอาไปรักษาที่คลีนิค ผมไม่รู้ว่าจะสายไปไหมเพราะซิมบ้าอาการหนักเกิน แต่ผมทำใจปล่อยให้เขาตายไปไม่ได้จริงๆผมเอาซิมบ้าผูกไว้กับท้ายรถมอเตอร์ไซด์ ขับไปฝากที่เรือเฟอรี่ขนของ ในใจคิดถึงแมวตัวอื่นที่ทยอยตายไป ผมไม่มีปัญญาช่วยชีวิตแมวทุกตัว ที่ตายไปเป็นสิบตัวแล้ว แต่วันนี้ผมกำลังพยายามช่วยชีวิตซิมบ้า และไม่รู้ว่าจะสายเกินไปไหมซิมบ้าถูกฝากไปกับเรือขนของด้วยความหวังว่าเขาจะรอดชีวิต ลูกสาวมารับที่ท่าเรือพาไปหาหมอ หมอบอกว่าถ้ามาช้าอีกวันเดียว คงไม่รอด ซิมบ้าต้องนอนอยู่โรงพยาบาลสัตว์ 3 วัน และรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด ค่าใช้จ่ายในการนี่ 3,500บาทสำหรับชีวิตแมวตัวเดียว เงินจำนวนนี้ถูกหักไปจากเงินได้จากการช่วยเหลือจากรัฐบาล5,000 บาท แต่ถ้าเป็นสิบชีวิต ผมคงไม่สามารถช่วยได้ แค่พาไปภูเก็ตก็ไม่ไหวแล้วซิมบ้ากลับมาแข็งแรงอีกครั้ง และเริ่มโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์รูปหล่อ เป็นที่หมั่นใส้ของแมวหนุ่มแถวๆบ้าน บางครั้งมีการปะทะกันบ้าง ได้บาดแผลกลับมาเป็นครั้งคราวนอกจากนั้นตัวเราก็ติดกัน ไปไหนไปด้วยกันตลอดไม่ห่างเรากินด้วยกันนอนด้วยกันตลอดซิมบ้าใช้ชีวิตในทุ่งหญ้าและในสวนยางพารา เขาล่าสัตว์เก่งขึ้น เขาปีนต้นไม้สูง ใช้ชีวิตเหมือนแมวป่า และต่อสู้กับแมวตัวผู้ตัวอื่น บ่อยครั้งจะถูกแมวใหญ่ชื่อว่าเจ้านินจา (ผมตั้งชื่อให้) เป็นแมวดำจากบ้านอื่นไล่กัดมา เจ้านินจามันไม่ชอบซิมบ้าอย่างมากเพราะละแวกนี้มีแมวตัวผู้อยู่เพียงแค่สองตัว คือซิมบ้ากับเจ้านินจา เจ้านินจาพยายามที่กำจัดซิมบ้าเพราะ เป็นแมวกำลังจะโตเป็นหนุ่ม ส่วนนินจาเป็นแมวเก๋าเจ้าถิ่นอยู่นานแล้ว และอาจจะเป็นพ่อของซิมบ้าก็ได้ เพราะแถวนี้มีแมวตัวผู้ตัวเดียว แม้ซิมบ้าจะหายไปบ่อยครั้ง แต่กลางคืนก็กลายเป็นแมวบ้านมานอนบนเตียงเดียวกับผม และปลุกผมตื่นขึ้นมาทุกเช้าวันใหม่ทุกวัน ซิมบ้าจะพอใจมากเมื่อขึ้นไปแอ๊กท่าให้ผมถ่ายรูปบนต้นไม้สูงชีวิตกลางทุ่งกลางป่าของซิมบ้าดำเนินต่อไปอย่างแมวที่มีความสุข ซิมบ้าเริ่มโตและเริ่มหายไปนานๆ เริ่มออกเที่ยว และกัดกับเจ้านินจาเป็นประจำ แต่จะสู้ไม่ได้เพราะตัวเล็กกว่าเยอะ และกลับมาพร้อมกับบาดแผล เสียดายผมถ่ายภาพเจ้านินจามาให้ดูไม่ได้ เพราะผมเองก็จ้องจะเล่นงานมันอยู่ เพราะมากัดซิมบ้า ทุกครั้งที่มันเห็นผมจะโกยแนบ ถ่ายรูปไม่ทันสักที ผมเริ่มมีความกังวล กลัวว่าเขาจะหายไป เขาเริ่มเข้าบ้านดึกขึ้น ผมต้องออกไปส่องไฟตามหาเพื่อตามให้เขาเข้านอน เมื่อซิมบ้าเริ่มเป็นหนุ่ม เรื่องราวในชีวิตของเขาก็เริ่มเข้มข้น ผมเริ่มคิดว่าถ้าเขาโตกว่านี้ เขาจะไปจากผมไหม? ไปเที่ยวติดตัวเมียจนหายไปไหม? เขาจะฉี่สร้างอาณาเขตเหมือนแมวตัวผู้ทั่วไปไหม? เพราะตอนนี้เขายังฉี่แบบเด็กๆอยู่เลย ถ้าฉี่สร้างอาณาเขตบ้านต้องเหม็นฉี่แมว ผมไม่ชอบเลย แล้วผมจะเลี้ยงเขาไปถึงไหน? ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม แม้ว่าจะอยู่มาหลายปีแล้ว แต่วันหนึ่งผมต้องจากไปแล้วซิมบ้าละ คำถามมากมายเข้ามาให้ผมคิดเกี่ยวกับซิมบ้า เรื่องราวของซิมบ้าเริ่มจะเข้มข้นและดำเนินต่อไป ขอบคุณที่สนใจอ่านเรื่องราวชีวิตของซิมบ้ามาจนถึงตอนนี้ โปรดติดตามชีวิตของซิมบ้าเจ้าเหมียวพลัดถิ่นได้ในตอนต่อไปมีต่อในตอนต่อไป
