อ่านคำรำพึงของคุณโจโจ้แล้ว ชวนให้ปลงจริงๆค่ะ
แต่..........รูปอาหารสิค้า ทำเอาปลงไม่ตกเลย
น้ำลายตกแทน

เสียใจด้วยนะคะ ที่สูญเสียเพื่อนร่วมงานไป
เค้าไปดีแล้วค่ะ คนอยู่นี่สิคะ ต้องดิ้นรนกันต่อไป

ใจหายด้วยค่ะ..นี่แหละที่เค้าว่าเห็นกันอยู่หลัดๆ


น้ำลายตกตามคุณมณี..

ได้อารมณ์มากเลยค่ะ

อ่านแล้วก็ใจหาย เสียใจด้วยนะคะ

คงทำใจได้ยาก ถ้าคนที่เรารู้จักและสนิท มาจากไป

แวะกลับมาอีกที

...
เราชอบ quote อันนึงล่ะ
ผ่านตาจากการ search ไปมา

คืนนี้ ก็เหมือนทุก ๆ วัน
เรานึกถึงตอนคุณย่าเราเสีย
เค้าหลับแล้วก็ไปเลย ..เร็ว

ทุก ๆ วัน
เรามักจะลืมไปว่าคุณย่าเสียแล้ว
เวลาไปซื้อของก็เผลอจะซื้อฝากอยู่บ่อย ๆ
ไปเที่ยวก็จะหยิบ postcard ส่งถึงตามปกติ
บางครั้งได้ยินเสียงใบไม้ก็นึกไปว่าคุณย่ามาเดินในสวน
อย่างเคย

quote ที่ว่าเค้าว่าไว้แบบนี้ค่ะ
Death is not the greatest loss in life.
The greatest loss is what dies inside us
while we live.

ตอนนี้ กลัวจะเป็นอย่างหลังจริง ๆ

นึกถึงคุณ jojo ขึ้นมา
เพราะเพิ่งผ่านตาวันนี้
เลยเอามาฝาก

แข็งแรงขึ้นเร็ว ๆ นะเจ้าคะ


ไปนอนจริง ๆ แล้วล่ะค่ะ

คนที่อยู่ต้องกินต่อไปพี่โจ้ สู้ๆๆๆๆ

ขอบคุณ คุณแมงปอมากครับ แต่ไม่หรอกนะ ผมปลอบใจตัวเองแล้ว ด้วยการหาอะไรกิน อิอิ

จ้า หลีจ๋า กินต่อไป อิอิ

ขอบคุณทุกคนมากครับ

เสียใจด้วยนะคะ
คำพรรณนาได้เศร้าสุดใจ
แต่ขอแอบน้ำลายไหลหน่อยได้ม่า กุ้งเงี้ยแทบทิ่มตา
น้องติ่มก็มานั่งยั่วยวนซะเหลือเกิน เฮ้อ จะเศร้าหรือว่าจะหิวดีเนี่ยเรา อิ อิ

เสียใจด้วยคนค่ะพี่โจโจ้ อย่างนี้นะคะ มนุษย์เราเนี่ย ชีวิตนี้สั้นนัก เลยพยายามคิดว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุดเพราะว่า...พรุ่งนี้อาจจะไม่มีมาถึงก็ได้ค่ะ

น่าทานมาก