Bloggang.com : จริง : Unfortunate Cat

Unfortunate Cat

เกือบปีแล้วสินะ ที่ผมลืมตามาดูโลกใบนี้
โลกที่ไม่กว้างใหญ่อะไร มีกล่องอะไรไม่รู้อยู่กล่องหนึ่ง
กับอะไรไม่รู้เขียวๆที่ได้ยินว่าเค้าเรียกต้นไม้เต็มไปหมด
ผมไม่ได้เกิดมาโชคดีสักเท่าใหร่
เริ่มแรกเลย....ผมโดนทิ้ง ผมไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ
ผมเกิดมาตัวดำ มีสีขาวแค่ใต้คอกับตรงพุงนิดเดียวเอง
นี่ถ้าดำทั้งตัวผมคงมีชีวิตที่แย่กว่านี้อีกมั้ง
หางก็ไม่มีสั้นกุดเลย ตัวก็เล็กออกไปทางแคระด้วยซ้ำ
อ้อ ผมบอกหรือยังน่ะว่าผมเป็นแมว

ผมไม่แน่ใจหรอกว่าเกิดที่ไหน
แต่มนุษย์ที่ให้ข้าวผมอยู่ทุกวันนี้บอกว่าเกิดตรงขื่อใต้หลังคา(มั้ง)
แถมเค้าบอกอีกว่าแม่ผมน่ะ ประสาทๆ เลี้ยงลูกไม่ค่อยเป็น
ก็คงจะจริงหล่ะคับ ผมจำได้ว่าผมตกจากขื่อนั้นตั้งหลายรอบ
มีอยู่ครั้งนึงตกไปในห้องน้ำด้วยหล่ะ หนาวมากๆเลยครับ

พอผมเดินได้นิดหน่อย แม่ผมก็เริ่มไม่สนใจผม
คิดดูสิครับ แม่ปล่อยผมอยู่บนขื่อหลังคา ไม่มาให้นมผมหล่ะ
ผมหิวมากๆเข้าก็เลยตัดสินใจครับ โดดโครมลงมาจากหลังคาเองเลย
ดีนะว่าขาไม่หัก แต่ก็จุกหล่ะครับ
พอลงมาข้างล่างได้ ผมก็เริ่มกินข้าวครับ
ถึงจะมีฟันนิดเดียวเคี้ยวไม่ได้ก็ต้องกิน ทำไงได้หล่ะครับ
แม่ไม่ยอมให้ผมกินนมแล้ว กัดผมด้วยหล่ะครับ
เวลาผมจะเข้าไปอ้อนกินนม อ้อนเฉยๆก็ตีผม กัดผม
แล้ววันหนึ่งแม่ก็ไปจากชีวิตผม
ผมไม่รู้หรอกว่าแม่ไปไหนหรือยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
อยู่ๆแม่ก็ไม่กลับบ้านซะเฉยๆ
นานแล้วหล่ะครับ เกือบเท่าอายุผมนี่หล่ะก็บอกแล้วผมน่ะโดนทิ้ง

ตอนแม่ทิ้งผมใหม่ๆน่ะ ผมกลัวสุดๆเลยหล่ะครับ
ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ ผมกลัวพวกมนุษย์ตัวโตๆนั่นจะทำร้ายน่ะครับ
ก็ผมเห็นนี่ว่าเค้าจับพี่ๆแมวไปรัดๆๆๆทุกวันเลย
แถมมีหมาตัวใหญ่ คอยมาดมๆแถวที่ผมหลบอยู่ ตะโกนใส่ผมด้วย
มีป้าผมนี่หล่ะครับที่บอกว่าถ้าอยากให้มนุษย์พวกนี้ชอบ
ต้องเอาหัวไปไถๆขาเค้า ผมก็เลยลองทำดู
กว่าจะทำใจกล้าได้นะ หูยยยยย เหนื่อยแทบแย่

ผมว่านะตอนแรกมนุษย์ที่อยู่รอบๆผมเนี่ยเค้าไม่ชอบผมนักหรอก
เค้ามีแมวตัวโตกว่าผมอยู่ตั้งหลายตัว แถมสีสวยกว่าผมด้วย
แต่เค้าก็ยังให้ผมกินข้าวหล่ะครับ แล้วยังตั้งชื่อให้ผมด้วยว่า
"เอเลี่ยน" ....มันแปลว่าอะไรเหรอครับ
ตอนเค้าเริ่มเรียกผมแบบนี้อ่ะ เค้าหัวเราะกันใหญ่ท่าทางชอบใจ
คงเป็นชื่อความหมายดีใช่ไหมครับ

ผมก็อยู่บ้านนี้มาด้วยดีนะครับ ไม่มีใครแกล้งเท่าใหร่
แต่กินไม่ค่อยอิ่มเลยนี่สิครับ เห็นเค้าบอกว่าให้หากินเองมั่งสวนออกกว้าง
ผมตัวเล็ก ไปจับอะไรก็ไม่ค่อยได้
แต่ผมเก่งเหมือนกันนะครับจะบอกให้ เวลาพี่หางฟ้า
(พี่หางฟ้าเป็นจ่าฝูงที่บ้านนี้อยู่น่ะครับ) พี่หางฟ้าจับจิ้งจกได้ที
ก็จะเอามาเล่นๆๆ พอจิ้งจกวิ่งผ่านผมมา
ผมก็ตะครุบแล้วหม่ำๆเลยครับไม่เล่น เสร็จผมทุกทีหล่ะครับ

แต่ก็นานๆทีหล่ะที่จะมีจิ้งจกให้จับได้ ผมเลยคุ้ยถังขยะแทนครับ
ไม่ค่อยได้อะไรเป็นชิ้นๆ ผมเลยลากถุงมาแทะๆๆ
ได้เรื่องเลยครับ จริงๆพี่คนที่ให้ข้าวเค้าก็บอก(ดุ)นะครับว่าอย่าทำ
แต่ผมไม่เชื่อ จนวันนึงผมปวดท้องมากๆเลยครับ แน่นไปหมด
รู้สึกไม่ดีเลย กินอะไรก็ไม่ได้ ถ่ายไม่ออกด้วยครับ
ผมซึมๆอยู่วันกว่าๆ คนที่ให้ข้าวเค้าก็เอาอะไรไม่รู้มากรอกปากผม
ซ่าๆ ไม่ชอบเลย ผมบ้วนใหญ่ทิ้งใหญ่เลยหล่ะครับ
แต่...ท้องผมดีขึ้นหล่ะ ในที่สุดก็ถ่ายได้ ผมก็เลยหายป่วย
เฉียดตายเลยนะครับเนี่ย พี่คนนั้นเล่าว่ามีแมวเคยตาย
เพราะหม่ำพลาสติกด้วยหล่ะครับ น่ากลัวจัง
ไม่หิวจริงๆไม่ทำอีกแล้วนะเนี่ย

ช่วงเดือนกว่าๆมานี่สิครับ ชีวิตผมรันทดพิกล
ป้าผมกับพี่สาว(ต่างแม่ ต่างพ่อหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ) คลอดลูก
ทีนี้พี่หางฟ้าเลยเป็นอะไรไม่รู้ ดุผมบ่อยๆอ่ะ
บางวันอยู่ดีๆก็ไล่ฟัดผม ผมเดินๆอยู่ก็มากัดเจ็บๆ ขนหลุดเป็นกระจุกเลย
แต่พี่หางฟ้าก็โดนดุครับว่าอย่าแกล้งน้อง แต่พี่เค้าไม่ค่อยเชื่อหรอก
นี่ยังไม่เท่าใหร่ครับผมยังพอหลบได้
แต่วันนี้สิครับ ผมเกือบตายจริงๆแล้วหล่ะครับ

เรื่องมันเกิดจากปลอกคอครับ
แต่ก่อนผมไม่มีหรอกครับถึงจะอยู่บ้านนี้มานานก็เถอะ
จนวันหนึ่งพี่คนที่มาวุ่นวายกลับพวกแมวๆบ่อยที่สุด
ก็เอาปลอกคอสีเขียวสะท้อนแสงเชียวมาผูกให้ผม
มีกระพรวนด้วยหล่ะครับ เวลาวิ่งๆๆๆ มันดังกริ๊งๆๆๆ
ผมนะชอบสุดๆเลย ไม่ใช่ชอบเสียงหรอกครับ
มันเหมือนกับว่าผมได้เป็นส่วนหนึ่งของบ้านแล้วน่ะครับ
ก็ตัวอื่นเค้ามีปลอกคอกันตั้งนานแล้ว ผมไม่มีอยู่ตัวเดียวนี่
ช่วงที่พี่หางฟ้ามาคอยงับผมบ่อยๆนี่หล่ะครับ ปลอกคอมันเลยรุ่ย
พี่เค้าเลยเอาอันใหม่มาผูกให้ สีส้มสวยเชียวครับ
มีกระพรวนลูกโตขึ้นด้วย ดีใจจัง

ผมไม่คิดหรอกครับว่าไอ้ปลอกคออันนี้จะทำให้ผมเกือบตาย
ผมลอดรั้วลวดหนามครับ ปกติก็ลอดบ่อยๆน่ะครับ
แล้วปลอกคออันใหม่มันไปติดกับตัวหนาม
ไม่ธรรมดาด้วยสิเพราะตัวกระพรวนน่ะครับมันไปโดนเกี่ยว
ผมพยายามดิ้นๆๆให้หลุดก็ไม่หลุดมันเหมือนพันมากขึ้น
ตอนนั้นผมเหมือนโดนแขวนคอเลยหล่ะครับ
พี่หมาตัวโตคงได้ยินเลยมายืนเห่าผมอยู่ใกล้ๆ
คิดแง่ดีพี่เค้าคงช่วยเรียกให้ใครมาช่วย แต่.....
ปกติพี่หมาเค้าเห่าโน่นเห่านี่บ่อยๆ คนเลยออกมาดูช้า
ตอนมีคนมาเจอ ผมคิดว่าผมตายไปแล้วด้วยซ้ำ
ทันทีที่ผมหลุดจากปลอกคอได้ผมก็หล่นแผละ ไปที่พื้นแน่นิ่ง
ได้ยินเสียงแว่วๆว่า ตายแล้วหรือยังน่ะ
ผมไอครับ แค่ก เบาๆ
คนที่มาช่วยเค้าเลยรีบวิ่งอ้อมเอาผ้ามาห่อ
(คือผมหล่นไปอีกฝั่งของรั้วน่ะครับ)
เค้าพาผมออกมาอยู่ที่โล่งๆแล้วก็นวดๆๆๆใหญ่เลยครับ
ผมน่ะพอไอแค่กนั้นแล้วก็รู้สึกว่ามีอากาศเข้ามาได้
ผมเร่งหายใจใหญ่เลยครับ ผมไม่อยากตายนี่
พี่ที่มาช่วยเค้าก็นวดไปขอโทษผมไป
คงขอโทษเรื่องปลอกคอหรือเรื่องมาช่วยช้าหล่ะครับ
พักใหญ่ๆผมก็ดีขึ้น แต่ยังหายใจหอบๆอยู่เลยครับ
พี่เค้าก็เลยย้ายผมไปไว้ที่ที่พี่หมาจะมาแกล้งไม่ได้
แล้วไปเฝ้าห่างๆครับ อยู่ใกล้ๆไม่ได้หรอกครับ พี่หมาเค้าจะคอยมาดมๆ
เค้ากลัวพี่หมามากัดผมซ้ำเข้า แต่คงไม่หรอกมั้งครับ
พี่หมาเค้าช่วยชีวิตผมนี่น่า

พอผมเริ่มหายใจได้ปกติ ผมก็เลยหลบมานอนในท่อ
แต่....พี่หมาตามมาแกล้งนี่สิครับ มาตะโกนหน้าท่อ
แถมทำท่าจะมุดเข้ามาอีก
ผมเลยต้องรวบรวมกำลัง วิ่งหนีขึ้นต้นลำไยไป
สักพักพี่หมาเค้าก็เบื่อที่จะเฝ้า ผมลงมาได้ก็เลยหลบมานี่หล่ะครับ
ตอนนี้ที่บ้านเค้าไม่รู้หรอกว่าผมอยู่ที่ไหน ไม่มีปลอกคอซะด้วยสิตอนนี้
ผมจะกลายเป็นแมวจรจัดไหมครับเนี่ย
เฮ้ออออ เอาใจช่วยให้ผมมีชีวิตต่อไปด้วยนะครับ

Create Date : 30 มิถุนายน 2549

Last Update : 30 มิถุนายน 2549 13:43:58 น.

1 comments

Counter : 460 Pageviews.

วันนี้ผมกลับมากินข้าวเช้าที่บ้านหล่ะครับ
พี่หมายังมามองๆอยู่เลย
ไม่น่าไว้ใจ ผมหลบต่ออีกหน่อยดีกว่านะครับ

แล้วเจอกันใหม่นะครับ

โดย: เอจัง...ชื่อเล่นผมนะเนี่ย (จริง

) วันที่: 1 กรกฎาคม 2549 เวลา:9:23:48 น.