ดั่งดวงตะวัน ... 6

เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนทำ Blog รบกวนช่วยคอมเม้นท์ติหรือว่าชมไว้ด้วยนะคะ ...ขอบคุณคะ

เข้มร้องไห้โฮน้ำตาร่วงลงมาอั้นไว้ไม่อยู่ สิ่งที่อ๊อดพูดเหมือนขอโทษเข้มและเหมือนเตือนสติเข้มไปด้วย
"ร้องไห้ออกมาเถอะลูก ปล่อยความอ่อนแอออกมา แล้วจะได้ลุกขึ้นใหม่อย่างกล้าหาญ"
เข้มถอนหายใจ รวบรวมความกล้า
"ตกลง ผมจะมอบตัววันพรุ่งนี้ แต่วันนี้ผมต้องจัดการเรื่องบางอย่างก่อน"
"เข้ม เข้มยอมมอบตัวแล้วหรือ พ่อไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม" อ๊อดย้อนถามอย่างดีใจ
"ครับ พรุ่งนี้เจอกันที่สถานีตำรวจนะครับ"
เข้มเปลี่ยนใจย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง จนกระทั่งเป้โทรศัพท์ไปตามให้มารับ โดยอ้างว่ารถเสียอยู่ที่ชายป่าแห่งหนึ่ง เข้มหลงเชื่อเป้เพราะอยากไปรับเงินมาฝากไว้ที่ไหมทองก่อนที่ตัวเองต้องเข้าคุกจึงตามมาถึงจุดนัดพบ
"ทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ รถเป็นอะไรน่ะ?"
"รถไม่เป็นอะไร แต่ตัวพี่นะไม่แน่"เป้ยกปืนออกมาจ่อเข้ม
"นี่แกจะทำอะไร?"
"ถามได้ เงินที่พี่จะมาเอาน่ะ ผมโอนเข้าบัญชีผมหมดแล้ว"
"แกโกงฉัน ฉันจะฆ่าแก"
เข้มหยิบปืนที่ติดตัวออกมา สมุนอีกสามโผล่ออกมาจากป่าทั้งสามคนเอาปืนออกมารุมจ่อเข้ม กลายเป็น 4ต่อ1
"นี่พวกแก... พวกแกทรยศฉันกันหมดเลยหรือ?"
"พี่ก็รู้ วงการนี้ห้ามลงจากหลังเสือ ในเมื่อพี่ยืนยันจะลง เสืออย่างพวกเรามันก็ต้องกัดพี่ให้ตาย"
เป้หยิบปืนจากมือเข้มมายึดไว้ เข้มหน้าเสีย
"แกสองคนดูต้นทางให้ดี ฉันกับไอ้ทอง จะลงไปจัดการมันในป่า เสียงปืนจะได้ไม่ดังไปเข้าหูใคร"
สมุนแยกออกไปทางถนน ไปเฝ้าต้นทางตามคำสั่ง
"ไป พี่ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปหาที่เหมาะๆ สำหรับการลงนรก พี่ชอบต้นไม้ต้นไหนบอกผมได้เลยนะพี่นะ ฮ่าๆๆ"
เข้มไม่รุ้ตัวว่าดินกับจ่านิดรู้เรื่องไหมทองคลอดลูกจากรายงานข่าว และมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาล แต่เห็นเข้มขับรถออกมาเสียก่อน จึงแอบสะกดรอยตามมาห่างๆ จนถึงชายป่า จนกระทั่งพบกับสมุนของเป้ และถูกรุมจนโดนแย่งปืนไปได้
"แกเป็นพวกไอ้เป้..ไอ้เข้ม นัดไอ้เป้มาใช่ไหม?"
"ฉลาดดีนี่ เฮ้ย เอากุญแจมือเล็อกมันไว้แถวนี้ จะได้รีบไปเตือนพี่เป้ก่อน จะได้หนีได้ทัน"
สมุนทั้งสองทิ้งปืนของดินและจ่านิดเหวี่ยงไปไกลๆ แล้วเอากุญแจมือตำรวจของทั้งสองคน คล้องดินและจ่านิดไว้กับต้นไม้
"ไอ้เป้นัดเข้มมาที่นี่ทำไม?"
"ฮึ พอได้ยินเสียงปืนจากในป่าเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็เข้าใจเองนั่นแหละ"
สมุนทั้งสองทิ้งดินและจ่านิดให้ติดอยู่กับต้นไม้ ตัวเอง วิ่งเข้าไปในป่าด้านใน
"เฮ้ย จะไปไหน กลับมาก่อนเด่ะ เฮีย เดี๋ยวพ่อสั่งยิงเป้าหมดเลย"
"มันหลอกเข้มมา หรือว่าไอ้เป้หักหลังเข้ม"
เป้พาเข้มเข้ามาถึงในป่าลึกใกล้น้ำตก และเตรียมพร้อมจะจัดการ สมุนทั้งสองรีบวิ่งตามมาสมทบ
"พี่เป้ รีบจัดการเร็วเข้า ตำรวจมา"
"อะไรนะ ตำรวจมาได้ยังไงวะ"เข้มยิ้ม
"ตอบไม่เห็นยาก ก็ตามฉันมาไง"
เป้และสมุนใจเสีย เข้มฉวยจังหวะนั้น เตะเป้และสมุนแล้วแย่งปืนเป้มายิงกราดใส่ทุกคน ทุกคนตั้งรับไม่ทันหลบกันกระจาย
เข้มวิ่งไปที่หน้าผา กระโดดพุ่งหลาวลงไปในน้ำตก เป้และสมุนกว่าจะตั้งตัวติด เข้มก็หายไปกับสายน้ำด่านล่างแล้ว
"โธ่โว้ย ตามมันไปสิวะ"
ดินกับจ่านิดได้ยินเสียงปืนแล้วใจไม่ดี พยายามดิ้นให้หลุดจากต้นไม้ แต่ทำไม่สำเร็จ แต่แล้วจู่ๆหินก็ปรากฎตัวขึ้น แล้วไขกุญแจให้ทั้งสองคนเป็นอิสระ ก่อนจะวิ่งตามเข้าไปในป่าจนเจอเป้กับสมุน และยิงสมุนของเป้ล้มลง ดินเข้าไปกล่อมเป้ที่เหลืออยู่เพียงลำพัง
"ว่าไง ถ้าฉลาดก็ยอมมอบตัวเถอะน่า"
เป้หันไปมองสมุนที่อยู่ที่ใต้ต้นไม้ห่างไป อีกคนนอนแกล้งตายกับพื้น หันมาขยิบตาส่งสัญญาณว่าพร้อมช่วยเหลือ
"โอเค ฉันยอมแล้ว"
เป้ยกมือยอมแพ้ เดินออกมาดินเข้าไปจัดการปลดอาวุธเป้ หินกับจ่านิดเข้าไปช่วยจัดการปลดอาวุธคนที่เหลือ แต่ยังไม่ถึง จ่านิดก็โดนยิงสวนจนล้มลงไป
"จ่านิด"
หินยกปืนขึ้นจะยิงสมุนเป้ แต่อีกฝ่ายยิงสวนกลับมาเสียก่อน หินปวดแปลบที่ท้องแล้วล้มลง
"โอ๊ย"
เป้อาศัยจังหวะนั้น ชกต่อยดิน ปลดอาวุธดินทิ้งไปที่พื้น และจับดินล็อกไว้ เป็นโล่กำบัง เพื่อให้สมุนยิงดิน
"ไอ้เทพ จัดการไอ้ตำรวจนี่เลย"
สมุนที่มีแผลอยู่ ลุกขึ้นยืนยิ้มแสยะให้ดิน ที่ชะตาใกล้ถึงฆาตยกปืนขึ้นจะยิงดิน แต่หินลืมตาได้สติ มองเห็นภาพตรงหน้า ลุกขึ้นทันที
"ไม่"
หินวิ่งเข้าไปรับกระสุนแทนดิน เข้าร่างเป็นนัดที่สอง หินร่วงลงกับพื้นหมดสติ ดินตะโกนลั่นป่า
"พ่อ"
ดินเห็นดังนั้นทั้งโกรธจัดออกแรงทั้งหมดหันไปจัดการต่อยเป้ แล้วกระโจนไปหยิบปืนของตัวเองยิงสมุนของเป้ตาย เป้พ่งตัวเข้ามาแย่งปืนสำเร็จ แล้วเอามาจ่อที่ดิน ดินทะลึ่งพรวดขึ้นมาตกใจ เป้ยิ้มแสยะเพราะชัยชนะอยู่ในมือของตน
"แกตายแน่"
เป้จะลั่นไก แต่เข้มโผล่เข้ามาได้ทัน แล้วยิงเป้ล้มลงขาดใจตายเสียก่อน
"ผมกำลังจะกลับมามอบตัว ขอโทษที่กลับมาช้าไป"
ดินโล่งใจแล้วนึกขึ้นได้ คลานเข้าไปหาหิน
"พ่อ พ่อ พ่อ"
ดินรีบพาหินไปส่งโรงพยาบาล ส่วนเข้มก็แยกไปเยี่ยมไหมทองโดยคราวนี่พาเปรี้ยวหวานและอ๊อดเข้าไปด้วย
"พ่อกับแม่หนูรู้เรื่องแล้ว เขาจะรอรับหนู และหลานที่กรุงเทพฯเขาให้อามาดูให้ก่อน" อ๊อดพูดกับไหมทองอย่างปรานี
"โทรคุยกันแล้วค่ะ จะมาให้ได้ หนูต้องห้ามไว้ พรุ่งนี้หมออนุญาตให้เดินทางแต่เช้า เดี๋ยวก็เจอกัน"
"ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมคนเดียว ขอโทษนะไหม แล้วก้ขอบคุณที่ให้ลูกที่น่ารักกับผม เด็กคนนี้เหมือนชุบชีวิตใหม่ ทำให้ผมได้แก้ไขเรื่องในอดีตกับพ่อตัวเอง แล้วยังทำให้ผมรู้ด้วยว่าต่อไปผมควรจะใช้ชีวิตเพื่อใคร"
อ๊อดยิ้มให้เข้ม มองหน้าเข้มไม่วางตา ไม่เคยได้มีโอกาสใกล้ชิดนานเท่านี้
"พ่อ เป็นอะไรคะ มองพี่เข้มเหมือนไม่เคยเห็น"
"เป็นครั้งแรกที่พี่เขาพูดถึงพ่อ มันดีใจ" อ๊อดเบือนหน้าหนีจะร้องไห้
เข้มคิดเล็กน้อย แล้วตัดสินใจคุกเข่ากับพื้น จะก้มลงกราบพ่อ อ๊อดจับเข้มไว้ไม่ให้ทำ
"เข้มไม่ต้องหรอกลูก พ่อเลวๆอย่างพ่อ ไม่สมควรได้รับ"
เข้มยืนยันที่จะกราบ ในที่สุดกราบจนได้
"ผมชอบโทษว่าพ่อผิด ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ผมขอโทษสำหรับเรื่องนี้ ผมก็แค่หาข้ออ้างให้กับความอ่อนแอของตัวเอง"
เปรี้ยวหวานพลอยน้ำตาคลอไปด้วย
"พี่เข้มนะ มีสายใยกับพ่อมากกว่าเปรี้ยวอีก เปรี้ยวแปลกใจนะ เวลาพี่เข้มแย่ๆทำไมถึงมาหาแต่พ่อ คงเป็นความผูกพันใช่ไหมคะ?"
"ตลอดเวลาพ่อเข้าใจผมมากที่สุด ครั้งนี้พ่อเป็นคนพาผมกลับมาในทางที่ถูกต้องนะครับ พ่อได้ทำหน้าที่ของพ่อแล้วล่ะ เราไม่จำเป็นต้องถือโทษโกรธกันอีกแล้ว"
อ๊อดน้ำตาคลอ ดึงเข้มเข้ามากอดเปรี้ยวหวานเข้าไปกอดอีกคน
ทางด้านหิน หมอช่วยผ่าเอากระสุนปืนออกมาได้ แต่อาการยังคงไม่พ้นขีดวิกฤติเพราะมีภาวะแทรกซ้อน ดินรีบไปเฝ้าดูอาการที่ห้องไอซียูด้วยความไม่สบายใจ
"ผมยังไม่ได้บอกพ่อตั้งหลายอย่าง พ่อครับ วันนั้นที่พ่อให้กำลังใจผม ผมรู้นะครับพ่อ ผมอยู่ตรงนั้น"
แอ๋ว อ๊อด เปรี้ยวหวานได้ยินเสียงดินตะโกนลั่น ก็โผล่เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
"ยังมีอีก พ่อครับ ผมไม่ได้คิดว่าพ่ออิจฉาผม ผมแค่น้อยใจ ผมอยากให้พ่อภูมิใจ ที่ผมเป็นตำรวจเวลาพ่อห่วงผม ไปดูผมทำงาน ผมหงุดหงิดเพราะผมก็ห่วงพ่อ มันก็แค่นั้นเอง"
"คุณคะ พวกคุณอยู่ตรงนี้ไม่ได้นะคะ คุณคะ ออกไปก่อนค่ะ"
พยาบาลจับมือดิน ดินสะบัด
"ปล่อยผม ผมต้องพูดกับพ่อ พ่อครับ หลังจากวันที่ผมตัดพ่อตัดลูก ผมไม่มีความสุขเลย ความเลวของผมในวันนั้น ผมยังไม่ได้ขอโทษพ่อเลย พ่อตายไม่ได้นะ พ่อต้องตื่นขึ้นมาให้ผมขอโทษพ่อก่อน"
ดินตีกระจกร้องไห้ต่อไป เปรี้ยวหวานเข้าไปปลอบ
"คุณดินค่ะ คุณลุงอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้"
ดินหันมาเกาะเปรี้ยวหวานถามเปรี้ยวหวาน
"ทำไมคุณ ทำไมตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ทำไมผมไม่บอกท่าน ผมคิดได้ยังไง ว่าผมจะมีเวลาพูดชีวิตคนไม่แน่นอน ถ้าพ่อตาย พ่อจะได้ยินได้ยังไง ว่าผมรุ้สึกผิด.. พ่อครับ พ่อ ตื่นขึ้นมาก่อน มาฟังผมขอโทษพ่อก่อน พ่อครับ พ่อ"
อาการของหินเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จนหมอต้องใช้เครื่องปั๊มหัวใจ ทุกคนเห็นเข้าก็ตกใจเพราะรู้ว่านั่นหมายถึง หินหยุดหายใจไปแล้ว ดินร้องเรียกพ่อเสียงหลง
"พ่อ ผมขอร้อง กลับมาก่อน เรายังมีเรื่องต้องพูดกันอีกเยอะ กลับมาก่อน เพื่อผมนะพ่อนะ"
คำพูดของดินเหมือนเสียงเรียกสติหินที่กำลังจะเดินทางข้ามไปยังดินแดนแห่งความตาย และตัดสินใจย้อนกลับมา ในที่สุดหัวใจของหินก็กลับมาทำงานอีกครั้งต่อหน้าต่อตาของทุกคน
"หัวใจกลับมาเต้นแล้ว เห็นไหมคะ สัญญาณชีวิตกลับมาแล้วค่ะ"ทุกคนดีใจมาก
"พ่อพื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆหรือ" ดินเขย่าตัวพยาบาลถามพยาบาลพยักหน้า
แอ๋วลุ้นจนนั่งลงหมดแรง ร้องไห้โฮอีก
"พี่หิน แบบนี้สิ ถึงจะเป็นจ่าหินดินระเบิดของจริง ต้องให้ได้อย่างนี้สิ"
"ไอ้หินขนาดยมฑูต แกยังไปด่าเขาเลยใช่ไหม นรกยังไม่ต้องการแกด้วยซ้ำ ไอ้หินนะไอ้หิน สุดยอด"
เมื่ออาการของหินดีขึ้น ดินจึงแวะไปเยี่ยมนกน้อยที่บ้าน และเห็นว่าธงต้องเหนื่อยเพื่อดูแลนกน้อย โดยที่นกน้อยกลับไม่มีทีท่าซาบซึ้ง ดินจึงตัดสินใจชวนนกน้อยออกไปเที่ยวนอกบ้าน และพาไปดูธงทำงานที่บริษัทขายประกัน นกน้อยเห็นธงกำลังถูกเจ้านายตำหนิพอดี
"พ่อ"
"อาธงทำงานหนักมาก งานที่ตัวเองไม่ชอบ ไม่มีความสุขเลย แต่ตั้งหมดเพื่อหาเงินมาให้นกน้อย"
"พ่อไม่ได้ชอบงานนี้หรือ?"
นกน้อยคิดถึงอดีตเพราะธงเคยบอกว่าลาออกมาขายประกันเพราะเป็นงานที่ตัวเองอยากทำ ดินจึงเล่าความเสียสละต่างๆของธงให้นกน้อยฟังทั้งหมด ว่าธงยอมลำบากทุกอย่างเพื่อให้ดูแลนกน้อยอย่างดีที่สุด
"คนมากมายรอบตัวเรา มีจุดมุ่งหมายต้องทำ บางคนกำลังมีความสุข บางคนกำลังเจ็บปวด บางคนกำลังต่อสู้แย่งชิง ทุกคนสนใจเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า จะมีกี่วันในชีวิตที่จะหันมองท้องฟ้า พระอาทิตย์อยู่บนนั้น พ่อแม่ของเราอยู่ที่นั่น ส่องแสงมาที่เราคนเดียว โดยที่เราแทบไม่รู้ตัว แสงสว่างที่เป็นต้นกำเนิดของชีวิต ต้นกำเนิดของเรา อยู่ที่เดิมทุกวัน"
นกน้อยรู้สึกผิด จนร้องไห้ออกมา ยอมพ่ายแพ้ ยอมรับว่าดินพูดถูกทุกอย่าง ดินดึงนกน้อยเข้ามากอดปลอบ ดีใจที่พูดให้นกน้อยได้คิด
ในที่สุดอาการของหินก็ดีขึ้นและออกจากโรงพยาบาลได้ ดินขับรถมารับหินไปส่งที่บ้านอย่างไม่รังเกียจ พร้อมทั้งเก็บข้าวของย้ายมาอยู่ที่บ้าน หินแม้จะดีใจแต่ก็ยังพูดจาประชดประชันตามเคย แต่คราวนี้ดินกลับใจเย็น ชวนทั้งสองคนไปนั่งเล่นที่หลังบ้าน
"น้าแอ๋วมานั่งข้างๆ พ่อนี่ พ่อนั่งลงหน่อยครับ"
"นี่แกจะทำอะไร?"
ดินเข้าไปเอาพวงมาลัยมาสองพวง
"ผมจะกราบขอโทษพ่อ ผมเคยพูดไม่ดีกับพ่อ และเคยทำไม่ดีกลับน้าแอ๋วด้วย"
หินอึ้ง เขินหนักเลยโวยวาย
"เฮ้ย งานวันพ่อเลยมาแล้ว จะอะไรกันนักหนา นี่นังแอ๋ว ฉันว่านะ"
หินหันมาด้วยความรวดเร็ว แอ๋วเอาเทปขนาดใหญ่ปิดปากหิน หินตาเหลือก โดนเมียย้อนรอย"
"นึกอยู่แล้วว่าต้องใช้ไอ้นี่ ไอ้พวกฟอร์มจัดนี่น่ะ... ขอโทษนะลูก พูดต่อได้จ๊ะ"
ดินยิ้มขำแอ๋ว มองหน้าพ่อที่มีเทปปิดปาก หินหยุดโวยวายไปได้ครู่หนึ่ง
"ผมอยากจะบอกว่าวันนั้นวันที่ผมตัดพ่อตัดลูก ผมผิดเอง ผมคิดตามประสาคนโง่ คนใจแคบ เรื่องพ่ออิจฉาผม ทั้งหมดนั่นจริงๆผมแค่น้อยใจ"
"น้อยใจว่าอะไรจ๊ะ?"
"ผมอยากเป็นตำรวจ เพราะพ่อเป็นแรงบันดาลใจของผม ผมอยากเป็นอย่างพ่อ ผมคิดว่าจะเห็นพ่อภูมิใจในตัวผม แต่ผมกลับทำให้พ่อผิดหวัง ผมโกรธตัวเองแล้วก็พาลโกรธพ่อ เลยพูดพล่อยๆออกมา"
"พ่อเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก เขาไปยุ่งกับงานของดินก็เพราะเป็นห่วง ดินเห็นพ่อมายุ่งงานของตัวเอง ดินก็ห่วงเขาจะเป็นอะไรขึ้นมา ห่วงกันไปห่วงกันมา ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา แบบนี้แหละ ถึงจะเรียกครอบครัว..ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ"
หินส่ายหน้าดึงเทปออกจากปาก
"โอ้โหแม่คุณ คิดนานไหมเนี่ย เสนอหน้าที่สุด"
แอ๋วหัวเราะอารมณ์ดี
"เอ๊า ก็ฉันเบื่อ อีตาพ่อก็เป็นอีแอบเที่ยวหลบๆซ่อนๆตามดูลูก อีตาลูกก็โรคจิต ไปเที่ยวด่าว่าพ่อใจร้อน ตัวเองนั่นล่ะ ในร้อนยิ่งกว่า สรุปว่าโขกกันมาอย่างกับแกะ แล้วยังจะมาโกรธกันเอง"
ดินยิ้มออกมา หินมองหน้าลูกอ่อนลง
"พ่อก็ผิดเหมือนกัน ที่ไปยุ่งกับแกบ่อยๆ พ่อลืมไป ลูกเสือมันก็ต้องเป็นลูกเสือด้วยตัวของมันเอง มันต้องมีถ้ำ มีพื้นที่ มีความภูมิใจของตนเอง แกอาจจะเป็นตำรวจที่ยังไม่เก่ง แต่แกคิดว่าความทุกข์ของประชาชนเป็นทุกข์ของแก พ่อภูมิใจในตัวแกนะ"
ดินยิ้มกราบที่ตักพ่อและแอ๋ว ดินกับหินมองหน้ากันเขินๆ แต่ในที่สุดก็กอดกันในที่สุด
หลังจากแก้วถูกปล่อยตัวออกมาจากห้องขัง เข้มก็ต้องเป็นฝ่ายถูกดำเนินคดีในข้อหาต่างๆแทนเกือบทั้งหมด แต่เข้มก็ยังยิ้มรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างกล้าหาญจนอ๊อดและเปรี้ยวหวานภูมิใจ ไหมทองเองก็อุ้มลูกมาเยี่ยมเข้มเกือบทุกวัน
"เขาอารมณ์ดีอย่างนี้ทุกวันหรือ?" เข้มมองลูกอย่างเอ็นดู
"ส่วนใหญ่นะคะ"
"แล้วไหมเหนื่อยหรือเปล่า มีคนช่วยไหม?"
"คุณตากับคุณยาย ตอนนี้เห่อหลานที่สุด ไม่มีใครยอมไปทำงาน บริษัทจะเจ๊งอยู่รอมร่อ ไม่ต้องห่วงนะเข้ม พอเด็กโตขึ้น แข็งแรงขึ้น เขาจะมาหาเข้มได้ทุกวัน เข้มจะได้เห็นหน้าเขาทุกวันนั่นล่ะ แล้วเข้มเป็นไงบ้าง? เครียดไหม?"
"ชินแล้วล่ะ คุยกับทนาย ถ้าประพฤติตัวดี ก็มีโอกาสที่จะอยู่นี้แค่ห้าปี คิดอีกที ถ้าหนีไปเมืองนอก ก็อาจจะเหงากว่าอยู่แบบนี้เสียอีก มีอิสระ แต่ไม่มีครอบครัว ไม่มีบ้านไม่มีลูก"
"ไหมดีใจนะ อย่างน้อยก็บอกกับตัวเองได้ว่าเลือกคนรักไม่ผิดคน" เข้มกับไหมจับมือกัน สบตากัน เต็มไปด้วยความรัก หลังจากความวุ่นวายทุกอย่างคลี่คลายลงด้วยดี เพื่อนทั้งสี่นัดพบเพื่อเลี้ยงสังสรรค์กันอีกครั้ง และชวนธงให้ไปหาเด็กๆที่โรงเรียนโดยไม่ยอมบอกล่วงหน้า ว่าผู้อำนวยการโรงเรียนจัดงานเชิดชูเกียรติมอบรางวัลครูดีเด่นให้กับธง พร้อมทั้งมอบเงินช่วยเหลือ และขอร้องให้ธงกลับไปทำงานเป็นครูเหมือนเดิม ธงรู้สึกลังเลใจ เพราะเกรงใจนกน้อย ดินจึงพานกน้อยเข้ามาหาพ่อ
"พ่อไม่ต้องเกรงใจหนูหรอกค่ะ กลับไปเป็นครู ทำงานที่พ่อรักเหมือนเดิมเถอะนะคะ"
"นกน้อย"
"หนูยินดีด้วยนะคะพ่อสมควรได้รับรางวัลนี้ ท่านผู้อำนวยการ ท่านกรรมการน้าๆ พี่ๆทุกคนนกน้อยขอบคุณมากนะคะที่ดูแลนกน้อยอย่างดีระหว่างที่ไม่สบาย"
นกน้อยยกมือไหว้คนข้างล่าง
"หนูเพิ่งรู้ พ่อหนูไม่ได้รวยเงินทอง ท่านรวยน้ำใจ และน้ำใจพวกนั้นก็ตามมาตอบสนองเรายิ่งกว่าเงินทอง ไม่ว่าหนูจะทำตัวแย่แค่ไหน ทุกคนก็ตามมาช่วยเหลือเรา เพราะความดีที่พ่อทำไว้"
"นกน้อย นี่หนูเข้าใจพ่อแล้วหรือ?"
"เราเถียงกันบ่อยๆ แล้วหนูก็ต้องยอมแพ้ พ่อพูดถูก ชีวิตที่พอเพียง ทั้งกายและใจ ทำให้เรามีความสุขจริงๆ ถ้าพ่อเลิกเป็นครูเพราะหนู พ่อก็กลับไปเป็นครูเหมือนเดิม เพื่อหนูเถอะนะคะ"
ดินพอใจมาก เอาพวงมาลัยไปให้นกน้อย กระซิบแล้วถอยออกมา
"เก่งมากนกน้อย"
นกน้อยเอาพวงมาลัยให้พ่อแล้วกราบที่อก
"นกน้อยขอโทษ พ่อคงเหนื่อยมากเพราะลูกชั่วคนนี้ หนูหายแล้วนะคะ พร้อมจะตั้งต้นชีวิตใหม่แล้ว กลับไปเป็นครูเถอะนะคะพ่อ"
ธงน้ำตาคลอ กอดลูก ภูมิใจแล้วหันมาบอกทุกคน
"ครับ ผมจะกลับไปเป็นครูอีกครั้งหนึ่ง"
ทุกคนปรบมือ ไชโย โจ้ ต่าย เพชร วิ่งขึ้นไปบนเวลาทีกอดครูและนกน้อย
"เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันใช่ไหมครับ ใช่ไหม?"
เมื่องานจบลง ทั้งหมดก็พากันมาฉลองที่บ้านหินกันต่ออย่างชื่นมื่น โดยที่ไม่มีใครรู้ หินแอบคิดแผนช่วยให้ลูกชายปรับความเข้าใจกับเปรี้ยวหวานไว้แล้ว ไม่นานแป๊ดจึงรีบโทรศัพท์มาตามดินด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน และบอกว่าเปรี้ยวหวานกำลังจะไปเมืองนอก ดินตกใจมาก รีบทิ้งวงเหล้าไปหาเปรี้ยวหวานที่บ้าน แต่ก็ไม่ทันเมื่อเปรี้ยวหวานขึ้นรถตู้ไปกับเพื่อนๆแล้ว
ดินรีบขับรถตามไปประกบแล้วเรียกเปรี้ยวหวานลงมาคุยด้วย
"คุณเปรี้ยว คุณเปรี้ยว หยุดก่อน"
เปรี้ยวหวานเปิดหน้าต่างออกมาคุยไม่มีใครหยุดรถเอาแต่คุยๆให้รถแล่นคู่กันไปช้าๆ
"เอ้า คุณดิน มีอะไรหรือคะ"
"คุณจะไปไหนไม่ได้นะ พักนี้มีแต่เรื่องยุ่งๆ ผมเลยไม่ได้บอกคุณเลย"
เพื่อนด้านหลังเริ่มเปิดหน้าต่างออกมาคุยด้วย สนใจเรื่องเปรี้ยวหวานอย่างออกนอกหน้า
"ใครอ่ะ หน้าตาใช้ได้นะ แฟนแกหรือ?"
"ยังไงคุณก็ต้องฟังผมก่อน คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
"แล้วคุณมีอะไรหรือคะ?"
"เอ้อ ผมพูดไม่ถูกอ่ะ"
"แล้วที่พูดไม่ถูกน่ะ มีอะไรค่ะ?"
ดินคิดหาคำพูด เขินๆ สุดท้ายก็พ่นถ้อยคำที่ไม่เป็นสับปะรดออกมาดั่งลั่น
"คือผม ผม ผม ผมอยากมีลูกกับคุณ"
เปรี้ยวหวานตาเหลือก ดินนิ่วหน้าด้วยความอาย รถเบรกเอี๊ยด สาวๆที่เสนอหน้าอยู่ล้มกลิ้งกันทั้งรถ เอี๊ยดๆ คนขับรถชาวอีกสานเปิดกระจกลงมา
"ห่วย หนุ่มเมืองกรุง ไม่มีความโรแมนติกเล้ย"
เปรี้ยวหวานโมโหมาก เปิดประตูออกมาด่า
"อีตาบ้า พูดอะไรออกมา รุ้ตัวไหม พูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง"
ดินรีบวิ่งลงมาจากรถ แทบจะยกมือไหว้
"เดี๋ยวเอาใหม่ ผมตื่นเต้นเกินไป ช่วงนี้มันอินเรื่องพ่อกับลูกไปหน่อยนะ ขอโทษ ขอโทษ"
ดินตั้งใจใหม่ คุกเข่าลงกับพื้นเพื่อนสาวโผล่หน้ามามอง สนใจกันทั้งรถ
"ผมรักคุณ อยากแต่งงานกับคุณ อย่าไปเมืองนอกเลยนะ"
เปรี้ยวหวานยิ้ม เพื่อนสาวร้องกรี๊ด ปรบมือ ดินสะดุ้งเห็นสาวๆเต็มคัน หน้าเสียอายมาก
"เฮ้ย นี่คุณอยู่กับคนอื่นเยอะขนาดนั้นเลยหรือ?"
"เพื่อนมหาลัยของฉันน่ะ"
"หมดกัน"
"ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ตามมาบอก แต่เรื่องไปเมืองนอกยังไงก็ต้องไป"
"ผมรู้นะการศึกษาเป็นเรื่องสำคัญ แล้วเราก็อายุยังน้อย แต่ที่ผ่านมา ผมเริ่มรู้สึกว่าการเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ได้น่ากลัวเลย"
"หยุดก่อนค่ะ ยังไงคุณก็ต้องฟังฉัน เรื่องไปเมืองนอกน่ะฉันก็จะไป.."ทั้งสองแย่งกันพูด
"ไม่นะ ฟังผมก่อน แผนของผมคือ ทำไมเรามีครอบครัวก่อนไม่ได้ ทำไมถึงคิดว่าครอบครัวเป็นตัวถ่วง อาจจะเป็นกำลังใจก็ได้นะ มีครอบครัวแล้วค่อยไปเรียนต่อ ไปทำอะไรอย่างอื่น"
"ฉันจะไปปอยเปต"
ดินสะดุ้งตาเหลือก
"หา...อะไรนะ"
"ฉันกับเพื่อนจะไปช้อปปิ้งที่ตลาดโรงเกลือแล้วข้ามไปเที่ยวปอยเปต ซึ่งจริงๆก็ไม่มีใครเรียกว่า..ไปเมืองนอก แค่คิดให้ดี มันก็เป็นเมืองนอกเหมือนกัน"
ดินเซ็งเกาหัว อยากฆ่าใครสักคน
"โอ้โห เล่นงี้เลยหรือ...พ่อนะพ่อ"
ในเวลาเดียวกันอ๊อดที่อยู่ในงานเลี้ยงเห็นหินกับคนอื่นกระหยิ่มยิ้มย่อง ก็เริ่มสงสัยว่ามีอะไร จนกระทั่งแก้วเดินมาเยาะเย้ย อ๊อดตกใจ ทำท่าจะพุ่งไปหาดินกับเปรี้ยวหวานแต่โดนทุกคนจับตัวไว้
เพื่อนๆทุกคนกินดื่มคุยกันสนุกสนาน อ๊อดนอนร้องครวญครางอยู่ในอ่างที่หินซื้อมาขังอ๊อดไว้ คิดถึงลูก
"ฮือ ยัยแก้มบุ๋มของพ่อ"
อ๊อดจินตนาการภาพเองแล้วผวา"ไม่ไม่ อย่า... ฮือไอ้ดิน ฉันจะฆ่าแก ไอ้หินกูจะฆ่ามึง ฮือ..."
หินไม่เพียงแต่จับอ๊อดไว้ในอ่าง ยังไปเอาสายยางมารดน้ำใส่หน้าอ๊อดอีกด้วย ทุกคนขำมีความสุข
"ในห้วงเวลาเกือบสองปีนั้นจบลงด้วยการเติบโตของหลายๆคน สำหรับผม นั่นคือเวลาแห่งการเรียนรู้ที่แท้จริง ลูกผู้ชาย...ผ่านช่วงชีวิตมากมาย เล่นกีฬา ต่อยตี มีแฟน แต่ไม่มีอะไรมีความสุขเหมือนได้อุ้มลูก ที่สำคัญ ลูกผู้ชาย..ไม่ว่าจะเป็นครู เป็นสถาปนิก เป็นดารา หรือเป็นตำรวจ ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่า...การเป็นพ่อ"
หินนึกภาพครอบครัวของตนเองและเพื่อนๆทั้งสามที่กลับมาชื่นมื่นอย่างมีความสุข


........................................... จบ บริบูรณ์ ............................................

 

Create Date : 26 มกราคม 2551		2 comments
Last Update : 26 มกราคม 2551 17:46:54 น.
Counter : 902 Pageviews.
Share Tweet