ไหมทองหมดปัญญาจึงมาดักพบเข้มที่โรงแรมและเล่าเรื่องที่ตัวเองตั้งท้องให้เข้มฟัง เข้มตกใจมากและยืนยันว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะมีลูก ทำให้ไหมทองเสียใจมากร้องไห้หนักกว่าเดิม จนเข้มเริ่มใจอ่อน และพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
"คุณกลับไปก่อนนะ ขอเวลาคิดเรื่องนี้ก่อน แล้วค่อยโทรคุยกัน เดี๋ยวผมโทรหาล็อบบี้เรียกแท็กซี่ให้คุณ"
"คุณแค่ขอเวลาคิด แต่ไม่ได้ทิ้งไหมไปใช่ไหม?"
"ผมจะทิ้งคุณทำไม คุณเป็นเมียผมนะ"
"ชีวิตไหมมีคุณคนเดียว..อย่าทิ้งไหมไปนะ อย่าทิ้งไหมนะ"
ไหมทองเริ่มร้องไห้และเซ้าซี้อีกครั้ง จนเข้มต้องส่งเสียงดุอีก
"คุณต้องเข้มแข็งกว่านี้ อย่าเอาแต่โยเยสิ หันเข้มแข็งบ้างเข้าใจไหม?"
"คุณว่าไหมอีกแล้ว ทำไมต้องว่าไหมด้วย..." ไหมทองร้องไหนหนักขึ้น
"ผมไม่ได้ว่าคุณ แค่นี้ก็เครียดพออยู่แล้ว ทำไมคุณเอาแต่ร้องโวยวายผม ยิ่งฟัง ยิ่งเครียดเข้าใจไหม"
ไหมทองร้องไห้หนักขึ้นอีกแทบจะกลายเป็นกรี๊ดออกมา เข้มมองอาการของไหมทอง แทบบ้าตามไปด้วย เข้มต้องเป็นฝ่ายอ่อนลงเอง
"โอเค โอเค ขอโทษๆ ผมจะไม่ว่าคุณอีกแล้ว ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ คุณกลับไปก่อนให้เวลาผมคิดหน่อย ตกลงไหม?"
"คุณต้องรับปากนะว่าจะไม่ทิ้งไหมไป"
"ผมรับปาก ผมไม่มีวันทิ้งคุณไปเด็ดขาด ผมเรียกรถให้คุณนะครับ"
ตั้งแต่อ๊อดมาอยู่ที่บ้านเปรี้ยวหวาน ก็พยายามทำตัวดี ยอมตามที่เปรี้ยวหวานบอกทุกอย่าง จนเปรี้ยวหวานเริ่มวางใจ แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อเปรี้ยวหวานออกไปรับแป๊ดมาที่บ้าน หญิงสาวคนหนึ่งที่เคยเป็นคู่นอนของอ๊อดเกิดแวะมาเยี่ยม และยั่วยวนให้อ๊อดหวั่นไหวและเผลอนัวเนียกับอีกฝ่ายในบ้าน โดยไม่รู้ว่าเปรี้ยวหวานกับแป๊ดกลับมาเห็นเข้า
"พ่อ ทำอะไรน่ะ"
"ลูกเปรี้ยว" อ๊อดตกใจรีบใส่เสื้อผ้า เปรี้ยวหวานโกรธมากโวยใหญ่
"ผู้หญิงคนนี้เข้ามาได้ยังไง พ่อนัดเขามาหรือค่ะ?"
"เอ้อ ไม่ใช่นะ เขาแวะมาหาพ่อเอง เขาเป็นเพื่อนเก่าน่ะ"
"ต๊าย นี่ทักทายเพื่อนเก่ากันที เสื้อผ้าหายหมดเงี้ยหรือคะ" แป๊ดมองหน้าหญิงสาวอีกฝ่ายอย่างดูถูก
"แหะ ขอโทษ งั้นลาเลยแล้วกันนะคะ"
"จันทร์เดี๋ยวสิ กลับมาอธิบายให้ลูกฉันฟังก่อน"
"ถึงเขาจะมาเอง คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ดูจากเมื่อกี้ ท่าทางจะให้ความร่วมมือดีมากนะคะคุณน่ะ"
"พี่แป๊ด ช่วยกันเก็บของ"
เปรี้ยวหวานกับแป๊ดเดินไปเก็บของในมุมที่อ๊อดวางของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้าและกระเป๋า
"ไม่นะลูก พ่อขอโทษ อย่าไล่พ่อออกไปเลยนะนะ"
เปรี้ยวหวานกับแป๊ดไม่สนใจลากกระเป๋าเสื้อผ้าและกล่องข้าวของออกมา กำลังจะเอามาส่งให้อ๊อดที่รถ อ๊อดเดิมตามอ้อนวอน
"ลูกเปรี้ยว พ่อบอกแล้วไง พ่อขอโทษ"
"เปรี้ยวบอกแล้ว พ่อในสายตาของเปรี้ยวต้องเป็นคนดี นี่อะไรพาผู้หญิงมานอนในบ้านหนู พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง"
"บอกแล้วไง พ่อก็แค่เผลใจไปประเดี๋ยวประด๋าว เข้าใจพ่อหน่อยซิลูก"
"ต๊าย นี่แค่เผลอหรือ ปากแทบจะอมหัวผู้หญิงคนนั้น...ยี้น่าเกลียด"
อ๊อดหมั่นไส้แป๊ดที่ทำตัวเป็นลูกขุนพลอยพยัก
"นี่หล่อนแปลงเพศโรงพยาบาลไหนน่ะ?"
"ยันฮี เอ๊ย ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่กระเทยแปลงเพศนะ"
"ไม่ใช่กระเทยแปลงก็ควายแปลงเป็นคนนั่นล่ะ.. ถ้าไม่ช่วยก็ไม่ต้องมายุ"
แป๊ดค้อนอ๊อดกะหลับกะเหลือก
"เพราะคุณเอาแต่สนุกสนานไม่รู้จักคิด ชีวิตของหนูและพี่เข้มถึงเป็นแบบนี้ ถ้าพี่เข้มเป็นเจ้าพ่อพนันบอลอย่างที่ตำรวจว่าจริงๆ คนที่ผิดก็คือคุณนั่นล่ะ"
"เปรี้ยวหวาน.." อ๊อดเรียกชื่อลูกสาวอย่างเสียใจ
"กลับไปซะ แค่ชีวิตทุกวันนี้ เปรี้ยวก็กลุ้มพออยู่แล้ว เปรี้ยวไม่อยากยุ่งกับคุณอีก กลับไปเถอะ"
เข้มแอบมองดูเหตุการณ์ในบ้านด้วยสายตาเกลียดชัง แล้วเดินเข้ามาทันทีที่เปรี้ยวหวานกับแป๊ดเข้าบ้านไปแล้ว
"สวัสดีครับ"
"เข้ม ..ลูกพ่อ"
"จำผมได้ด้วยหรือ?"
"ต่อให้อ้วนกว่านี้ แก่กว่านี้พ่อก็จำได้ ทุกคนพลิกแผ่นดินตามหาลูก นี่ลูกยอมกลับบ้านแล้วหรือ?"
"เปล่า เห็นเปรี้ยวบอกก็เลยแวะมาดูว่าคุณมาอยู่ที่นี่จริงไหม"
นัยน์ตาอ๊อดสว่างวาบขึ้นด้วยความดีใจ
"มาหาพ่อโดยเฉพาะหรือลูก นี่พ่อดีใจมากนะเนี่ย เปรี้ยวหวานแกล้งพ่อสารพัด แต่เข้มคงเข้าใจพ่อ เข้มกลับบ้านเถอะนะ ส่ว่นเรื่องที่โดนตำรวจตาม พ่อจะจัดการให้"
"เปรี้ยวพยายามถามผมเสมอ ผมเป็นเจ้าพ่อพนันบอลอย่างที่ตำรวจสงสัยจริงหรือเปล่า คุณไม่อยากถามคำถามนี้บ้างหรือ"
"แล้วลูกทำจริงหรือเปล่า หรือว่าลูกโดนใส่ร้าย บอกพ่อได้นะลูก"
"กับคนทุกคนในโลกนี้ ผมจะปฎิเสธ ใช่ ผมโกหกทุกคน แต่มีคนเพียงคนเดียวที่ผมจะพูดความจริง...นั่นคือคุณ"
"หมายความว่าไง?"
"ผมมีอาชีพผิดกฎหมายจริงๆ ผมมาที่นี่วันนี้ เพื่อพูดประโยคนี้กับคุณ" เข้มมองอ๊อดด้วยสายตาที่เกลียดชัง จนอ๊อดรู้สึกได้
"ทำไม?"
"พ่อทิ้งผม แม่ตรอมใจตาย ผมกับเปรี้ยวโตขึ้นมาด้วยมือของยายแก่ๆ เราอดมื้อกินมื้อ ขาดความอบอุ่น.. ตลอดเวลานั้น ผมโกรธคุณมาก ผมคิดวุกวันว่าสักวันคุณจะต้องหันกลับมามองเราสองคน"
"ลูกพ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก"
"แล้วในวันนี้คุณก็หันมามองเราจริงๆ ตกใจหรือ ที่ผมทำอาชีพผิดกฎหมาย เสียใจใช่ไหม นี่ล่ะสิ่งที่ผมต้องการให้คุณรู้สึก ที่ผมเป็นอย่างนี้เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียว"
"เข้ม ทำแบบนี้กับพ่อทำไม" อ๊อดย้อนถามอย่างเจ็บปวด
"เจ็บปวดล่ะสิ เห็นสีหน้าคุณแล้ว ฮึ..ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์มา"
เข้มแสยะยิ้ม สะใจ แล้วเดินจากไป
"เข้ม ไม่นะ อย่าเพิ่งไปเข้ม"
อ๊อดจะตาม แต่เกิดอาการแน่นหน้าอกขึ้นมา อาการโรคหัวใจกำเริบขึ้นมา เมื่อแป๊ดออกมาเห็นเข้าก็รีบตะโกนเรียกเปรี้ยวหวานให้มาช่วยกันพาไปโรงพยาบาลทันที
ดินกับจ่านิดแวะมาที่ร้านนวดของแอนกับเอ๋อ และได้ยินว่าหินกับแอ๋วไม่อยู่บ้านไปโรงพยาบาลก็ตกใจ ดินรีบตามไปเพราะเข้าใจว่าหินป่วย แต่เมื่อไปถึงก็เจอหิน แอ๋วพอดีและรู้ความจริงว่าหินมาเยี่ยมอ๊อด ดินรู้สึกเสียฟอร์มจึงผลุนผลันกลับไป
แอ๋วพาหินมานั่งพักผ่อนที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล หินยังคงติดใจที่เจอดินที่นี่
"มันน่ะหรือ มาเยี่ยมพี่?"
"ค่ะ แอ๋วได้ยินเต็มสองหูว่าเขามาถามหาพี่ พอแอ๋วทักเขา เขาก็แกล้งบอกว่าเขาพูดถึงหินทับกระดาษ เถียงไปได้ข้างๆคูๆ ยิ่งคิด ยิ่งขำ เหมือนกันทิ้งพ่อลูก"
"มันไปเอามาจากไหนว่าพี่ไม่สบาย"
"คงได้ยินมาผิดๆ เข้าใจว่าที่แอ๋วมาโรงพยาบาลเพราะพี่ป่วย พี่หินไม่เห็น นายดินน่ะวิ่งเหงื่อแตกมาเลยนะคะ สงสัยบึ่งรถมาเต็มที่ นี่พี่ยิ่มอะไรคะ?"
"ยิ่มอะไร?" หินนั่งยิ้มอยู่จริงๆ สีหน้ามีความสุข
"ก็พี่ยิ้มอยู่"
"เปล่าสักหน่อย"
"ก็เห็นอยู่น่ะ"
"บ้า พูดบ้าๆ"
แอ๋วหัวเราะหินที่สีหน้ายังแช่มชื่น
"ความรักที่พ่อแม่มีให้เหมือนมหาสมุทรใหญ่โตไม่มีวันเหือดแห้ง ลูกจะเอาไปใช้ประโยชน์เท่าไหร่ก็ได้ แต่ความรักของลูก ไหมมาทีเหมือนหยดน้ำฝนมาบ้างไม่มาบ้าง แต่ถึงจะน้อยเท่าน้อย ก็ทำให้พ่อแม่มีความสุขไปหลายวัน"
"โอ้โห ดูพูดเข้า เลียนแบบมาจากละครเรื่องไหนเนี่ยเจ๊?"
แอ๋วหัวเราะเข้าไปตีหิน
"ดีใจที่ลูกเป็นห่วง ประโยคแค่เนี้ยพูดออกมาก็ไม่ได้ ฟอร์มจัดนัก"
หันหันหน้าหนี นัยน์ตามีความสุขไม่เสื่อมคลาย
เปรี้ยวหวานครุ่นคิดจัดสินใจไม่ถูก จนกระทั่งถึงวันที่อ๊อดจะออกจากโรงพยาบาล นกน้อยจึงเข้ามาช่วยพูดให้ และแกล้งใส่ไฟให้เปรี้ยวหวานว่าตนกับดินเป็นคู่หมั้นกัน เพราะว่าพ่อของทั้งคู่ตกลงกันไว้เพื่อนกันท่าไม่ให้เปรี้ยวหวานคิดอะไรกับดินอีก
ในที่สุดคำพูดของนกน้อยก็มีน้ำหนักเพิ่มเข้าไปในใจของเปรี้ยวหวาน จนยอมเปลี่ยนใจไปรับอ๊อดกลับมาอยู่ที่บ้าน
"คุณนอนห้องพี่เข้มเถอะนะ เขาอาจจะไม่มาแล้ว"
"ทำไมจู่ๆ อยากให้พ่ออยู่ล่ะทั้งที่...."
"ทั้งที่ไม่เคยอยากสักนิด พ่อพยายามทำอาหารให้หนู แต่ทำครัวได้สกปรกที่สุด พ่อพยายามซื้อเสื้อผ้าให้หนู แต่หนูต้องไล่เก็บกางเกงในพ่อที่มันหล่นอยู่มุมนั้นมุมนี้ พ่อพยายามห่มผ้า ดูแลให้หนูนอนแต่หนูน่ะนอนไม่หลับเพราะเสียงกรนดังของพ่อนั่นล่ะ"
เปรี้ยวหวานท่าทางโกรธอ๊อดเพราะทนมานาน
"แหะ ขอบใจที่ชมนะ...แล้วทำไมยังให้พ่อกลับมาอีกล่ะ?"
"คำว่าครอบครัวก็แบบนี้ใช่ไหมคะ ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ แต่เพราะไม่สมบูรณ์แบบนี่ล่ะ ถึงเรียกว่าครอบครัว"
อ๊อดอึ้งไป แล้วจู่ๆ น้ำตาลูกผู้ชายขี้เล่นที่ไม่เคยสนใจใครก็ร่วงลงมา เปร้ยวหวานอึ้ง ไม่นึกว่าผู้ชายหยาบๆอย่างอ๊อดจะมีบางมุมที่อ่อนไหวขนาดนี้
"พ่อ"
อ๊อดคิดถึงชีวิตที่ผ่านร้อนผ่านหวานของตนที่ผ่านมา
"ดาราที่เคยอยู่ในที่สูงแล้วตกลงมา ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองนอนกับผู้หญิงได้ทั้งโลก คนแก่ที่กำลังจะตาย ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีใครในโลกอยากเรียกว่าครอบครัว..แล้วจู่ๆหนูพูดขึ้นมา พ่อก็เลย..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่เคยรู้จักคำว่าพ่อเหมือนกัน เราสองคนคงทะเลาะกันไปจนวันตาย แต่หนูรู้สึกอบอุ่น ยิ่งในเวลานี้ ที่ไม่มียายไม่มีพี่เข้ม หนูยังมีพ่อ.."
เปรี้ยวหวานร้องไห้ไปอีกคน สำหรับตนเอง ความเศร้า ความเครียดจากชีวิตปัจจุบันก็มาถึงที่สุดแล้วเช่นกัน เปรี้ยวหวานกำลังรู้สึกโดดเดี่ยวและสับสนเพราะเข้ม
"พ่อไม่เคยกอดหนูเลย พ่อขอ...."
อ๊อดพูดไม่ทันขาดคำ เปรี้ยวหวานก็โผเข้ามากอดพ่อ ก่อนที่พ่อจะพูดจบ อ๊อดอึ้งมาก น้ำตาไหลลงมามากขึ้น เอื้อมมือขึ้นมากอดลูกสาวแน่น ความอบอุ่นที่ตนไม่เคยรู้จักเป็นอย่างนี้นี่เอง
"ขอบใจจริงๆ ยัยแก้มบุ๋มของพ่อ ขอบใจมาก"
ฝ้ายไปอยู่เป็นเพื่อนไหมทองที่ร้านอาหาร และสังเกตท่าทางของไหมทองอย่างใช้ความคิด ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของแก้ว สะกดรอยตามไหมทองที่รีบร้อนออกจากร้านไปหลังรับโทรศัพท์ ฝ้ายตามไหมทองไปจนถึงโรงแรมที่เข้มพักอยู่ จึงรีบโทรศัพท์ให้แก้วตามมา
"ฝ้าย...ทำไมรีบวางสายไปล่ะจ๊ะ นัดลูกค้าหรือ?"
แก้วรีบร้อนมาถึง
"ฝ้ายขอโทษที่ฝ้ายทำตามที่พี่ต้องการไม่ได้ ฝ้ายแอบตามลูกมา เขาบอกว่าจะออกมาหาเพื่อน แต่เขามาที่นี่ ที่โรงแรมฝ้ายตกใจมาก มือสั่นไปหมด ฝ้ายทำอะไรไม่ถูก"
"ทำไมต้องมือสั่น ทำไมต้องทำอะไรไม่ถูก ลูกคงมาหาเพื่อนผู้หญิง ทำไมต้องคิดว่ามาหาผู้ชายด้วย" แก้วเริ่มโวยวาย
"พี่แก้ว"
"ฝ้ายระแวงลูกมากเกินไปแล้ว คิดแบบนั้นกับลูกได้ยังไง เพื่อนที่มากจากต่างประเทศ มาจากต่างจังหวัด เขาก็ค้างโรงแรมได้"
"แต่ว่า.."
"ในเมื่อพี่ห้ามแล้วยังไม่ฟัง งั้นก็ไปดูให้เห็นกับตา ให้ลูกรู้ไปเลยว่าคนที่เป็นแม่คิดกับเขายังไง ไหมเขาเข้าไปห้องไหน พาพี่เข้าไปซิ"
แก้วให้ฝ้ายพาไปถึงหน้าห้องเข้ม แล้วเคาะประตูเรียกไหมทอง ซื้ออยุ่ในห้องน้ำได้ยินเสียงพ่อกับแม่ก็ตกใจ
"ใครครับ ผมไม่รู้จัก"
เข้มตอบอย่างไม่รู้ไม่ชี้ แก้สถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว
"ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหม"
"ไม่ได้ครับ นี่สถานที่ส่วนตัว ผมจะรู้ได้ไงว่าพวกคุณไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฏ ไม่ใช่พวกปล้นขโมยของ"
"นี่เธอ ถ้าบริสุทธิ์ใจ ขอดูแค่นี้ไม่ได้หรือไง?"
เข้มยืนนิ่ง สีหน้าไม่พอใจแก้วเกรงใจเข้มเลยบอกฝ้าย
"ฝ้าย เสียมารยาทหน่า เขาบอกไม่มีก็ไม่มีสิ"
"ผมกำลังพักผ่อน สวัสดี"
เข้มจะปิดประตู ฝ้ายขืนไว้ไม่ยอมให้ปิด
"ไม่ ฉันต้องเข้าไป"
"ฝ้ายมากไปแล้วนะ นี่ระแวงลูกมากขนาดนี้เชียวหรือ ฝ้ายเป็นแม่ภาษาอะไรกัน ไม่เชื่อมั่นในตัวลูกเลยหรือไง"
"ฝ้ายเป็นแม่ เหมือนแม่ทุกคนในโลก แม่ที่มีสายตาไว้มองลูกคนเดียว แม่ที่จดจำทุกอย่างเกี่ยวกับลูกได้ เพราะฉะนั้นไม่มีลูกคนไหนโกหกคนเป็นแม่ได้หรอก นั่นรองเท้าไหมทอง"
ฝ้ายชี้ให้ดู รองเท้าที่วางอยู่คู่หนึ่งตรงพื้นแถวประตู ทั้งแก้วและเข้มอึ้งไป ฝ้ายรีบผลักเข้มออกไปแล้วเดินเร็วเข้าไปในห้องน้ำ
"อยู่นี่เอง ออกมานี่นะ"
ฝ้ายดึงไหมทองออกมายืนต่อหน้าแก้ว แก้วตะลึงช็อกแน่นิ่ง
"นี่ไง ลูกที่เคยเชื่อมั่นมาตลอด นี่ไงลูกของเรา ลูกคนเดียวที่เป็นความภาคภูมิใจของเรา เขาอยู่ที่นี่จริงๆ"
ไหมทองร้องไห้ ตกใจ ยกมือไหว้
"ไหมขอโทษ แม่ขา พ่อขาไหมขอโทษ"
"ฝ้ายอยากให้ความคิดของพี่แก้วถูกต้อง ฝ้ายอยากเป็นแค่คนบ้าจับผิดลูก ฝ้ายอยากให้เป็นแบบนั้น จะได้ไม่ต้องมีวันนี้ วันที่มารับรู้ว่าลูกทำลายความรักของแม่ ของพ่อ หนู่ทำแบบนี้กับพ่อแม่ได้ยังไง"
"แม่ ไหมผิดไปแล้ว ไหมขอโทษ ไหมขอโทษ"
แล้วยังคงยืนช็อกอยู่ที่เดิม ดวงตาไร้ความรู้สึก จิตใจข้างในปฎิเสธการรับรู้ใดๆ
เมื่อทุกคนได้สติ ก็พากันกลับมานั่งรวมกลุ่มกันในห้อง ไหมทองสารภาพทุกอย่างจนหมดเปลือก
"เรารู้จักกันตอนที่ไหมมาทำร้านเบเกอรี่ เข้มเขาเป็นเจ้าของโรงพิมพ์ และมาเปิดร้านหนังสืออยู่ใกล้ๆร้านของไหม"
"ช่วงนี้เอง ช่วงที่แม่อยากให้อิสระกับลูก ช่วงที่พ่อและแม่ยอมถอยห่างออกมา ช่วงที่พ่อและแม่ไว้ใจให้หนูเป็นผู้ใหญ่"
ไหมทองร้องไห้ เสียใจการกระทำของคนเองกับสายตาของแม่อย่างยิ่ง
"ผมรักไหมจริงๆ ผมยินดี รับผิดชอบทุกอย่าง"
"ผู้ชายรุ่นฉันรักผู้หญิงด้วยการให้เกียรติ ให้ความเคารพต่อพ่อแม่เขา คนรุ่นดิจิตอลที่อ้างว่าทันสมัยอย่างเธอคงมองว่าเป็นความเฉิ่มความเชยสินะ"
"เข้มเขาไม่ผิดหรอกค่ะ ไหมผิดเองที่ไม่ยอมบอกพ่อกับแม่ ไหมกลัวว่าคุณพ่อคุณแม่จะไม่ให้เราคบกันน่ะค่ะ"
"ผมก็ยังยืนยันว่าเราสองคนไม่ได้ฆ่าใครตาย คุณอาทั้งสองไม่เห็นต้องซีเรียสขนาดนี้"
"ฉันขอแช่งให้เธอมีลูกสาว แล้วเธอจะรู้ว่าเกียรติยศของลูกเธอเป็นเรื่องซีเรียสที่สุด...ไหมกลับบ้าน"
"ไม่ค่ะ ไม่กลับ พ่อ พ่อขา แม่โมโหอะไรไม่รู้ ด่าว่าเราสองคนอยู่นั่นล่ะ พ่อเข้าใจไหมใช่ไหม?
แก้วลุกขึ้นช้าๆ ยังไม่มองหน้าไหมทอง
"พ่อ นี่พ่อจะไม่พูดอะไรสักคำหรือ"
แก้วก้าวเท้าเดินออกไปช้าๆ ไหมทองน้ำตาร่วงทันที เกิดมาพ่อไม่เคยทำตัวเย็นชาอย่างนี้เลย
"พ่อไม่เคยเดินหนีหนู พ่อไม่เคยเมินเฉยเวลาหนูร้องไห้แบบนี้ พ่อที่รักของหนูจะทิ้งหนูไปจริงหรือคะ นี่ไหมทองลูกของพ่อไงคะ"
ไหมทองคร่ำครวญหนักขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้ผล แก้วแกะมือของไหมทองออกแล้วเดินออกไปจากห้อง สายตาไม่มีให้ลูกอีกแล้ว
"ทำไม ทำไมพ่อไม่ตีหนู ไม่อาละวาดใส่หนู พ่อทำแบบนี้ยิ่งกว่าตีหนูเสียอีก"
ไหมทองร้องไห้ พ่อไม่ได้ยินฝ้ายรีบจัดการ
"เลิกร้องไห้โยเย ไปเก็บของกลับไปพูดกันที่บ้าน ส่วนคุณไปตามพ่อแม่คุณมาคุยกับเรา ถ้าคุณยังไม่ให้ความเคารพเราไม่ปฎิบัติต่อไหมทองให้ดีกว่านี้ คุณจะไม่ได้เห็นลูกของฉันอีก"
ไหมทองยังนั่งร้องไห้กับพื้น จนฝ้ายต้องดึงให้ลุกขึ้น
"ลุกขึ้น ไปเก็บของ อย่าดื้อกับแม่นะ"
ไม่ หนูจะอยู่ที่นี่ หนูไม่มีทางทิ้งเข้มไป หนูไม่ใช่เด็กอีกแล้วนะ"
"ก่อเรื่องงามหน้าขนาดนี้ ยังกล้าดื้อกับแม่อีกหรือ กลับบ้าน กลับบ้านได้ยินไหม"
ฝ้ายพยายามเข้าไปดึง ไหมดิ้นรนหนี ยื้อยุด
"ไม่ ไม่ ไม่ไป ไม่ไป"
ไหมทองร้องไห้แทบจะร้องกรี๊ดๆ ในที่สุดก็เป็นลมล้มลง เข้มรับไว้จนลงไปนั่งกับพื้นด้วยกัน
"ไหม ไหมทอง"
ดินมาเยี่ยมเปรี้ยวหวานที่โรงพิมพ์ แล้วทำทีเป็นตามตอแยเธอ เพื่อถ่วงเวลาให้จ่านิดแอบเข้าไปจดเบอร์ของเข้มในโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่าย แต่นกน้อยแอบมาได้ยินทั้งคู่คุยกันจึงไปกระซิบบอกให้เปรี้ยวหวานรู้ตัว หลังจากแผนการของดินล้มเหลวเพราะจ่านิดกลืนกระดาษจดเบอร์ลงคอไป่ก่อนที่แป๊ดจะมาเห็น
เปรี้ยวหวานโกรธมากที่ดินยังคงหน้าไหว้หลังหลอกใส่เธอ จึงเดินตามออกมาหาทั้งคู่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่
"ขอคุยกับเขาหน่อย" เปรี้ยวหวานบอกจ่านิดเสียงห้วน
"ฉันมาสวัสดี ในฐานะเพื่อน"
"สวัสดี?"
"สวัสดีที่ไม่ได้หมายถึงทักทายแต่หมายถึงลาก่อน คุณส่งจ่านิดเข้าไปแอบดูมือถือในห้องฉัน เนี่ยหรือที่คุณเรียกว่าเพื่อน เนี่ยหรือที่บอกว่าห่วงใย"
"เอ้อ คือ..."ดินอึกอัก
เปรี้ยวหวานโกรธมากเพราะชอบดินนิดๆ
"ชีวิตคนอย่างคุณคงสนใจแต่ประโยชน์ตัวเอง ไม่เคยจริงใจกับใคร ทั้งหมดที่คุณทำกับฉันแค่เรื่องงานใช่ไหม?"
"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่"
"ต่อไปนี้ เราคือคนไม่รู้จักกัน คุณไม่ต้องมาที่นี่อีก เพราะฉันจะไม่ให้ความช่วยเหลือคุณอีกแล้ว"
เปรี้ยวหวานมองดินทิ้งโกรธทั้งน้อยใจ เดินออกไป ดินเซ็ง นกน้อยแอบมองอยู่มุมหนึ่ง สะใจมากที่ทำให้ทั้งคู่ผิดใจกันได้
ฝ้ายนั่งปลอบใจแก้วอยู่ด้วยความเป็นห่วง จนแก้วเริ่มได้สติ และถามชื่อคู่รักของไหมทอง พอได้ยินชื่อเข้ม แก้วก็เอะใจหยิบรูปของเข้มที่อ๊อดฝากไว้ เพราะอยากให้ทุกคนช่วยตามหาลูกชายให้ดู แก้วตกใจมากเมื่อเห็นว่าเป็นคนเดียวกับคู่รักของไหมทองนี่เอง
แก้วโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง รีบโทรบอกให้อ๊อดพาตำรวจตามไปที่โรงพักเพื่อรวบตัวเข้มเอาไว้ ส่วนตัวเองก็กลับไปที่ห้องเพื่อคอยดูไม่ให้เข้มหนี แต่ยังไม่ทันเข้าห้องไป แก้วก็ได้ยินไหมทองกับเข้มคุยกันเรื่องที่กำลังจะมีลูก แก้วช็อกไปอีกรอบ
ในห้องไหมทองกำลังตีโพยตีพาย เพราะเข้มพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายไปทำแท้ง ไหมทองร้องไห้อย่างหนัก และพยายามจะฆ่าตัวตายด้วยเอาเข็มน้ำเกลือมาจ่อที่คอตัวเอง
"อ๊าย อย่าลูก"
เข้มกับแก้วเข้าไปดึงมือไหมทองที่ถือเข็มให้ห่างออกมาจากคอ
"ไม่ ลูกพ่อไม่"
"ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ปล่อยสิ ไหมปล่อย"
ไหมทองปล่อยเข็มออกไปร้องไห้โฮ เข้มดึงทุกอย่างออกไปจากตัวไหมทอง ไหมทองเห็นพ่อและแม่ยิ่งอ่อนแอ
"พ่อขา พ่อมาช่วยหนู พ่อยังรักหนูอยู่ อย่ามองหนูแบบนั้นอีกนะคะพ่อ"
"จ๊ะ พ่อจะไม่มองหนูแบบนั้นอีก พ่อขอโทษ"
"ไหมแค่อยากมีความรัก มีชีวิตของไหมเอง ไหมทำอะไรผิดหรือ ทำไมพ่อกับแม่ต้องเกลียดหนู"
"พ่อไม่ได้เกลียด พ่อแค่ทำอะไรไม่ถูก ทุกอย่างที่ลูกเห็นจะเป็นครั้งสุดท้าย เราจะกลับมาเป็นอย่างนั้นนะลูกรัก"
"แม่ล่ะคะ ทำไมแม่ต้องเกลียดเข้ม แม่อยากพรากเขาไปจากไหมเลยนะคะ ชีวิตของไหมขาดเข้มไม่ได้จริงๆ"
"แต่ว่าเขา...เขา"
ฝ้ายมองแก้ว รู้ว่าเข้มเป็นคนไม่ดี รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
"แม่..."
"จ๊ะ แม่จะไม่ไล่เขาอีก ตกลงจ๊ะ ตกลง"
"ผมขอโทษ ผมผิดเอง ผมไม่เคยคิดจะทิ้งคุณนะไหม ผมจะไม่พูดเรื่องนี้อีก ทำใจให้สบายนะ ผมขอโทษจริงๆ"
เมื่อไหมทองยอมสงบลงแล้ว แก้วก็บอกกับเข้มตรงๆเรื่องที่แจ้งตำรวจมาจับอีกฝ่าย เข้มตกใจมากที่รู้สึกที่รู้ว่าอ๊อดเป็นเพื่อนของแก้วและพาลเข้าใจไปว่าแก้วจะเอาตำรวจมาจับข้อหากระทำชำเราหารู้ไม่ว่าแก้วเปลี่ยนใจเสียแล้ว
"เธอรู้ไหม คนเป็นพ่อ กล้วที่สุดคือวันที่ลูกสาวแต่งงาน เขารู้อยู่ลึกๆ เขากำลังส่งสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตให้กับคนอื่น พ่อทุกคนรู้ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกจะรักและดูแลปกป้องลูกได้ดีเท่ากับคนเป็นพ่อแม่"
แก้วพยายามพูดอย่างใจเย็น
"คุณรู้ได้ยังไง ว่าผมทำไม่ได้"
"เพราะเธอไม่มีแม้แต่วันแต่งงานอันสวยงามให้กับลูกของฉัน"
เข้มอึ้งไป
"ฉันนั่งทำใจอยู่หลายชั่วโมงเกือบจะได้อยู่แล้ว แต่ฉันก็มารู้เรื่องของเธอ เธอดูแลชีวิตของตัวเองยังไม่ได้ แล้วเธอจะดูแลลูกของฉันได้ยังไง"
"นี่คุณหมายความว่า..."
"ฉันตัดสินใจ ส่งเธอให้ตำรวจนั่นเป็นหนทางที่ดีที่สุด ที่เธอจะอยู่ห่างลูกฉัน แต่นาทีที่ฉันได้เห็นไหมทองพยายามฆ่าตัวตาย ฉันรู้ว่าฉันทำพลาด"
ไหมทองออกมายืนแอบฟังที่มุมหนึ่งโดยไม่มีใครรู้
"พี่แก้ว พี่แก้วไม่ต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ"
"เรากำลังผิดรู้ไหมฝ้าย เราอยากให้ลูกเป็นผู้ใหญ่อยากให้เขาเลือกทางชีวิตของเขา แล้วถ้านายคนนี้คือคนที่เขาเลือกเราเป็นพ่อเป็นแม่ มีหน้าที่ยอมรับและสนับสนุนเขา"
ฝ้ายและเข้มตะลึง ทำไมกลับตาลปัตรไปได้ ไหมทองปิดปากน้ำตาไหลออกมาทันที
"อะไรนะ นี่พี่จะ.."
"พี่ไม่ได้ใจอ่อนเพราะเห็นลูกฆ่าตัวตาย แต่พี่รู้ถ้าเราไม่ยอมรับนายคนนี้ ลูกจะไม่มีวันมองเราเหมือนเดิม มาถึงตรงนี้ฉันคงต้อง..."
แล้วทำในสิ่งไม่คาดฝันคุกเข่าลงต่อหน้าเข้ม เข้มฝ้ายและไหมทองตกใจมาก
"ขอร้องเธอ ฉันขอฝากสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉันไว้กับเธอช่วยรักเขา ดูแลเขาให้ดีกว่าตัวเธอเอง ช่วยทำทุกอย่างให้ดีขึ้นกว่าทุกวันนี้ได้ไหม?"
เข้มตะลึง ไหมทองวิ่งออกมาทันที มาจับพ่อให้ลุกขึ้น แต่พ่อไม่ลุก เลยต้องนั่งลงไปด้วยกัน
"พ่อ..ไม่นะคะ ไม่อย่าทำแบบนี้เพื่อลูกชั่วๆอย่างลูก อย่าทำแบบนี้"
แก้วยิ้มให้ จับหัวลูกมองอย่างรักใคร่เหมือนเดิม ไหมทองเข้ามากอดพ่อทันที
"ขอบคุณค่ะพ่อ ขอบคุณที่เข้าใจหนู ขอบคุณค่ะ"
แก้วกับไหมทองกอดกันอยู่ที่พื้น ฝ้ายนั่งลงด้วย ไหมหันมาหาแม่
"ขอโทษนะคะ แม่"
แก้วให้ฝ้ายพาเข้มกับไหมทองกลับไปอยู่ที่บ้าน แล้วคอยรับหน้าอ๊อดกับเพื่อนๆ เอาไว้พร้อมทั้งโกหกว่าเข้มหนีไปแล้ว เพื่อนๆต่างไม่ติดใจอะไร และพากันแยกย้ายกลับไป แก้วรีบตามกลับไปที่บ้านทันที
เมื่อแก้วกลับมาถึงบ้านเป็นเวลาเดียวกับที่เปรี้ยวหวานโทรศัพท์หาเข้มพอดี จึงตามไปคาดคั้น เพื่อจะจับให้ได้ว่าเข้มทำผิดกฎหมาย
"ผมรู้คุณให้ผมมาอยู่ที่บ้านนี้ เพื่อความสบายใจของลูกคุณ แต่ชีวิตผมไม่เคยอยู่ใต้อาณัติใคร ถ้าคุณจะให้ผมอยู่ภายใต้ความหวาดระแวงและกฎระเบียบของคุณ ผมก็ไม่อยู่"
เข้มมองแก้วท้าทายไม่กลัวเกรง แสดงความมีชัย ถือไพ่เหนือกว่า เข้มไม่แคร์แก้วสักนิด
"นี่แก"
"แล้วถ้าผมไม่อยู่ คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าไหมทองจะเป็นยังไง"
แก้วดึงคอเสื้อของเข้มขึ้นมาทันที โมโหมากกับท่าทางยียวนของเข้ม
"ไอ้เด็กบ้า"
"พ่อขา"
เสียงของไหมทองทำให้แก้วกับเข้มชะงัก แก้วรีบปล่อยมือทันทีที่รู้ว่าไหมทองกำลังมา เข้มยิ้มเยาะที่แก้วทำอะไรตนไม่ได้ สีหน้ากวนเห็นได้ชัด
"คุยอะไรกันอยู่คะ มาทานแซนด์วิชที่แม่ทำกันดีกว่า"
"ของนายเข้มใส่แฮมคงทานได้นะ ของพี่ใส่ทูน่าเหมือนเดิมค่ะ"
ฝ้ายยื่นให้แก้ว แต่เข้มยื่นมือไปหยิบอันของแก้วมา เพื่อแกล้งแก้ว
"เอ้อนี่" ฝ้ายเอ่ยปากจะห้ามแต่ไหมทองดึงมือแม่ไว้
"ให้เข้มเขาไปเถอะนะคะคุณแม่ พ่อก็ทานแฮมได้นี่ค่ะ"
ไหมทองตัดสินใจให้ทันที ไม่มองหน้าพ่อถามความเห็นสักนิด
"คุณยังไม่เคยไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านเลย มาค่ะไหมพาไป"
ไหมทองกอดเข้มไปอย่างมีความสุข เข้มกัดกินแซนด์วิชทันที ยักคิ้วให้แก้วเยาะที่เป็นฝ่ายชนะ
ดินเวะมาที่โรงพิมพ์ในตอนที่เปรี้ยวหวานกำลังกลุ้มใจที่ยังคุยกับเข้มไม่รู้เรื่อง จึงให้แป๊ดออกไปไล่ แต่ดินกลับใช้จ่านิดคอยกันแป๊ดไว้ แล้วบุกเข้าไปหาเปรี้ยวหวานด้วยตัวเอง
"สิ่งที่ผมทำจะช่วยชีวิตผู้คนได้อีกมากให้หลุดพ้นจากโลกอันดำมืด"
"ช่องทางสืบอื่นมีตั้งมากมาย คุณกลับใช้ฉัน ดึงฉันให้เข้าไปอยู่ในโลกหม่นๆใบนั้น"
"ถ้าคุณไม่ช่วยผม โปรดอย่าขัดขวาง เพราะเท่ากับคุณกำลังช่วยเหลือคนร้าย"
"คนร้ายคนนั้นคือพี่ชายฉันส่วนคุณ ก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ใช้เสน่ห์ตัวเองมาหลอกใช้ประโยชน์จากคนอื่น"
เปรี้ยวหวานแอบน้อยใจดินเพิ่งเอะใจจากคำพูดก็เลยงงไป
"เสน่ห์ของผม ผมไม่ได้ใช้เสน่ห์ของผมหลอกคุณสักหน่อย"
เปรี้ยวหวานหลบตาเผลอพูดออกไปแล้วเพราะที่ผ่านมา ลึกๆแล้วทั้งสองหลงเสน่ห์กันจริงๆ
"คนที่มีเสน่ห์ แล้วทำผมหัวปั่นเกือบเสียงานคือคุณต่างหาก"
"อะไรนะ?"
"เรื่องระหว่างเรา ผมจริงใจ ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนจริงๆ คุณต้องแยกเรื่องมิตรภาพกับงานให้ออกจากกัน เราไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้"
"ม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันไม่มีวันหลงกลคุณอีกแล้ว คุณจะไม่มีวันได้เบาะแสอะไรจากฉันอีก ออกไปเดี๋ยวนี้"
เปรี้ยวหวานชี้ไปที่ประตู นกน้อยโผล่มาแอบมองที่มุมหนึ่ง ดินถอดใจ ยอมละจากเปรี้ยวหวานเพราะคิดว่าจะไปหาอ๊อดแทน
"โอเค ผมจะไม่มาที่นี่อีก ผมยังมีหนทางอื่น ไม่ใช่มีแค่คุณเท่านั้นหรอกที่อยากปกป้องครอบครัว พ่อคุณก็คงอยากเจอนายเข้มเหมือนกัน"
"พ่อฉัน นายจะทำอะไร"
ดินยิ้มมีแผนการ เดินออกไปทิ้งเปรี้ยวหวานให้สงสัย นกน้อยครุ่นคิดตามอย่างสงสัย
เข้มอาศัยอยู่ในบ้านของแก้วกับฝ้ายอย่างสบายใจ โดยมีไหมทองคอยปรนนิบัติทุกอย่างจนฝ้ายเริ่มอึดอัด และทนกับพฤติกรรมเข้มไม่ได้มากทุกขณะ แต่ดูเหมือนเข้มเองจะชอบใจและยิ่งหาทางทำให้ทั้งสองคนไร้ความสุขมากขึ้นไปอีก โดยการไม่ยอมขยับทำอะไรสักอย่างเดียว ในที่สุดฝ้ายกับแก้วก็ต้องมานั่งปรึกษากัน
"เราเลี้ยงลูกเรา เพื่อให้เข้าไปดูแลคนอื่นอย่างนั้นหรือคะ สายตาของเขาเวลานี้ มองไม่เห็นเราด้วยซ้ำ"
"ความรักของพ่อแม่เหมือนดวงตะวันส่องทางให้ลูก ลูกก็สนใจแต่เส้นทางของตนเอง จะมีกี่ครั้งในชีวิตที่เขาเงยหน้ามองดูดวงตะวัน ต้นกำหนิดแสงในชีวิตของเขา"
แก้วกับฝ้ายมองไปที่สวนเห็นไหมทองกับเข้มเดินดูต้นไม้
"ตอนนี้ลูกของเรากำลังปลูกต้นไม้รักของตนเอง แต่ต้นรักของเขาเป็นต้นไม้มีหนามพิษ เราพ่อแม่จะป้องกันลูกไม่ให้โดนหนามนั้นทิ่มแทง ได้จริงหรือคะ"
ดินแวะมาหาอ๊อดที่บ้านแล้วทำทีเข้าไปเยี่ยม พร้อมกับสำรวจภายในบ้านเพื่อหาหลักฐานไปด้วย หารู้ไม่ว่าอ๊อดเพิ่งกลับจากไปคุยกับทนาย และได้รับคำแนะนำให้ซ่อนหลักฐานที่จะเอาผิดเข้มทั้งหมดให้พ้นจากตำรวจ เพื่อที่จะได้รอดจากตัวคดี อ๊อดจึงชวนดินกับจ่านิดออกมานั่งดื่มเหล้านอกบ้าน
ดินยอมก๊งเหล้ากับอ๊อดไปสักพัก แล้วถามโน่นถามนี่ จนอ๊อดทนไม่ไหว หยิบโทรศัพท์โทรไปหาหิน ซื้อกำลังง่วนอยู่กับการจัดคอนเสิร์ตการกุศล หาเงินมาช่วยมูลนิธิของธง
"ลูกแกนี่ทึ่มเหมือนแกเลยว่ะ"
"แกอยู่กับไอ้ดินหรือ?"
หินถามกลับมาอย่างสงสัย
"มีอย่างที่ไหน จะเข้าถ้ำเสือ ดันมาถามเสือตรงๆ กูจะขย้ำลูกมึงให้เละเลย"
"แปลว่าอะไรวะ?"
"ก็มันจะหลอกมอมเหล้าฉัน เพื่อจะถามเรื่องไอ้เข้ม มันโง่ไหมล่ะ"
ดินกับจ่านิดสำลักเหล้าพรวดออกมา ตกใจที่อ๊อดรู้แผน
"เปล่านะเปล่า ผมมาเอ้อมาคุยเรื่องเปรั้ยวหวาน" ดินรีบบ่ายเบี่ยง
"เปรี้ยวหวานทำไม เออดี มาเคลียร์กันต่อหน้าพ่อแกนี่ล่ะ เปิดสปีกเกอร์ให้ได้ยินทิ่วกันไปเลยนี่"
อ๊อดกดโทรศัพท์ให้ได้ยินด้วย
"เปรี้ยวหวาน เอ้อเปรี้ยวหวานเขาชอบผม"
อ๊อดโมโหเดือด ลุกขึ้นยืน ทนฟังเรื่องนี้ไม่ได้
"หา"อ๊อดยังถือหูอยู่ ทำให้เสียงปรี๊ดไปทิ่มหูหิน หินร้องอู้ รีบดึงออกแทบไม่ทัน
"นี่ นี่แกกล้าหรือ"
"แค่นี้ตกใจหรือ ยังมีอีก ผมจะบอกว่าผมก็ชอบเปรี้ยวหวานด้วย"
อ๊อดโมโหถึงขีดสุด ยืนชี้หน้าด่าตัวสั่น
"ไอ้กระจอก ไอ้จิ้งเหลน ไอ้กิ้งกือ พูดแบบนี้มาโดนเตะซะดีๆ"
อ๊อดวิ่งไล่ดิน ดินวิ่งหนี วนไปมาแถวๆโซฟานั้น หินได้ยินอ๊อดตะโกนด่าดินปาวๆ ก็เอ็ดตะโรเสียงดัง สุดท้ายเลยกลายเป็นอ๊อดกับหินทะเลาะกันผ่านโทรศัพท์ ดินรีบให้จ่านิดชงเหล้าให้อ๊อดกิน พร้อมส่งเสียงเชียร์
อ๊อดบ้าจี้ กินเหล้าที่จ่านิดลงให้แบบไม่รู้ตัว ปากก็ด่าหินไปด้วย จนกระทั่งหินลมตัวเอาโทรศ้พท์ทุบกับโต๊ะจนพังสายหลุดไป
"เฮ้ย หายไปไหนวะ ฮัลโหลๆ อะไรนะ นี่แกด่าฉันเป็นตุ๊ดหรือ"
"เขาไม่ได้ว่า เสียงตุ๊ดๆ เขาวางสายไปแล้วน่ะ ดื่มก่อน"
จ่านิดชงเหล้าให้อีก
"พ่อแกยอมแพ้ไปแล้วหรือ เหลือแต่แกไอ้ดิน คืนนี้ยังไงแกก็เสร็จ"
อ๊อดจะวิ่งต่อ แต่เริ่มเอะใจทำไมโลกมันหมุนๆ
"เอ๊ะนี่"
อ๊อดล้มตึงลงบนโซฟาหมดสติ จ่านิดกับดินมองหน้ากันแล้วหัวเราะว่า
"ฮะฮะฮ่า สำเร็จ"
"รีบเอากุญแจในกระเป๋านั่นเร็วเข้า"
ทั้งหมดได้กุญแจเขาเข้าห้องเข้มได้สำเร็จ แต่ก็ไม่ได้อะไรเพิ่มเติม เพราะห้องเข้มไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับการพนันบอลทิ้งไว้ในห้องแม้แต่ชิ้นเดียว เนื่องจากอ๊อดเก็บไปซ่อนไว้หมดแล้ว
"หาทุกซอกทุกมุมแล้วหมวด ไม่เห็นมีหลักฐานอะไรเลย"
"บ้าชะมัด"ดินชูมือถือ
"มือถืออาอ๊อด อย่างน้อยก็ได้เบอร์โทรศัพท์นายเข้มแล้ว"
อ๊อดมารู้สึกตัวเมื่อเปรี้ยวหวานกลับถึงบ้าน และโวยวายที่เห็นอ๊อดกินเหล้าอีกครั้ง อ๊อดนึกขึ้นได้ รีบควานหากุญแจห้องเข้ม แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูในห้อง จนพบข้าวของรื้อกระจุยกระจาย แต่หลักฐานที่ซ่อนไว้ในห้องน้ำยังอยู่
"พ่อช่วยเข้มได้แล้ว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พ่อทำตัวให้เป็นประโยชน์กับลูก"
อ๊อดร้องออกมาอย่างดีใจ เปรี้ยวหวานโผกอดอ๊อด เข้าใจแล้ว
"พ่อ"
"พ่อถึงไม่อยากให้เปรี้ยวรู้"
"นี่พี่เข้มทำโต๊ะพนันบอลจริงๆหรือคะ?"
"พ่อพยายามแล้วเปรี้ยวหวาน อย่างน้อยหลักฐานมัดตัวยังอยู่กับพ่อ แต่ไอ้ดินมันคงได้เบอร์เข้มไปแล้ว"
"พี่เข้มทำผิดกฎหมาย แต่พ่อก็ยังปกป้อง"
"พ่อต้องทำทุกอย่าง เพื่อลูกเพื่อชดใช้ความผิดพลาดที่พ่อทำมาก่อน พ่อไม่อยากให่เข้มทำผิดไปมากกว่านี้ เปรี้ยวหวานไม่ต้องกลัวนะลูก เราจะกลับมาเป็นครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา"
"พ่อขา เมื่อกี้เปรี้ยวว่าพ่อไปเยอะ เปรั้ยวขอ..."เปรี้ยวหวานจะขอโทษ อ๊อดรีบปิดปากลูก
"พ่อขอโทษที่เผลอดื่มอีกทั้งที่สัญญาแล้ว"
ไม่ค่ะ พ่อเป็นพ่อที่ดีพอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว แค่มีพ่อก็พอ"
เปรี้ยวหวานและอ๊อดอุ่นใจที่มีกันและกัน แต่ยังหนักใจเรื่องเข้ม
นกน้อยอารมณ์เสีย เมื่อรู้ว่าดินยังคงพยายามง้อเปรี้ยวหวานเมื่อกลับบ้านก็ระบายอารมณ์ใส่ โจ้ ต่าย เพชร ที่เตะบอลกันอยู่ ด้วยการทุ่มลูกบอลไปโดนกระจกร้านค้าจนเสียหาย ธงต้องอาสารับปากว่าจะชดใช้ให้เถ้าแก่
แต่เมื่อธงไปกดเงินมาให้เด็กๆไปจ่าย นกน้อยแอบมาเห็นเข้า แล้วแย่งเงินทั้งหมดออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวเสียก่อน เด็กทั้งสามพยายามปิดบัง แต่ธงก็รู้อยู่ดีจึงกลับมารอนกน้อยที่บ้สนด้วยความกลัดกลุ้ม
"นกน้อยโตแล้ว น่าจะรู้ค่าของเงิน"
"นี่ไงคะ คุณค่าของเงิน ตีราคาได้เสื้อสามตัว กระโปรงสอง กางเกงสอง แล้วก็เครื่องประดับอีกนิดหน่อย"
"นั่นคือค่าของวัตถุ แต่ที่พ่อหมายถึงคือเราต้องให้ความสำคัญกับจิตใจก่อนเงิน"
"ก็เงินนี่แหละที่สำคัญที่สุด สำหรับนกน้อย"
"พ่อไม่เคยสอนให้นกน้อยกระหายเงิน"
"พ่อกำลังว่านกน้อยหิวเงินใช่ไหม?"
ธงกล้วลูกเข้าใจผิด เข้าไปจะปลอบ
"ไม่ใช่อย่างนั้น"
นกน้อยสะบัดมือพ่อไม่ไยดี
"ใช่ นกน้อยหิวเงิน เพราะพ่อไม่เคยให้นกน้อยเพียงพอ"
"ความพอหรือไม่พอ อยู่ที่ใจเชื่อพ่อนะนกน้อย เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด"
"เอาเงินมาสิ คำพูดของพ่อถึงจะมีราคา น่านับถือ"
ธงอึ้ง มองนกน้อยหอบสมบัติฟุ่มเฟือยเข้าห้อง ธงเซ้ง
"ทำไมลูกถึงเป็นอย่างนี้ เงินเท่านั้นหรือลูก"
ในที่สุดก็มาถึงงอนคอมเสิร์ตการกุศล เพื่อนทั้งสี่ต่างมารวมตัวกันช่วยงานอย่างแข็งขัน จู่ๆดินก็ปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน ดินทำไม่รู้ไม่ชี้ อ้างว่ามาช่วยงานอ๊อดตามสัญญา ทำให้พ่อลูกยังคงปรับความเข้าใจกันไม่สำเร็จ
ทางด้านอ๊อด หลังจากโดนดินหลอกมอมเหล้าวันนั้นไป ก็ยังแค้นใจไม่หาย และพยายามหาทางจะเอาคืนอย่างใจเย็น อ๊อดแกล้งทำเป็นดีกับดินด้วยการยอมให้ดินช่วยทาสีเวทีให้
"ตั้งวงกับคุณอา สนุกจังครับ ผมคงต้องขอไปกินข้าวกับคุณอาอีก"
"ได้เลย"
อ๊อดเงื้อมะเหงกเตรียมโขก หินหันมาเห็นพอดี
"ไอ้อ๊อด ทำอะไร"
"แมงเกาะผมลูกมึง นี่ฉันมีน้ำใจนะ เห็นเป็นลูกเป็นหลาน อยู่นิ่งๆนะดิน อาจะดึงไอ้แมลงไม่รู้ที่ต่ำที่สูงออกจากหัวแก"
อ๊อดพูดจบก็ตบหัวดินเสียงดัง ดินร้องลั่น
"ขอโทษๆ แรงไปนิด"
ดินคลำหัวป้อยๆ งงๆ มองหน้าอ๊อด ชักสงสัย จะแกล้งหรือจะช่วยกันแน่
"ดินทาสีข้างล่าง เดี๋ยวอาปืนขึ้นไปทาข้างบนให้"
"จะไหวเหรอครับ?"
"สบายมาก ปกติ อาชอบอยู่ข้างบน"
อ๊อดไต่บันไดขึ้นข้างบน ดินช่วยจับให้ รอจนอ๊อดทรงตัวอยู่ ดินทรุดตัวลงทาสีด้านล่าง แต่แล้วจู่ๆอ๊อดก็แกล้งทรงตัวไม่อยู่
"เฮ้ย เฮ้ย บันไดสั่น เฮ้ย เฮ้ย"
อ๊อดแกล้งทำถังสีหลุดมือ สีเผละหล่นลงบนหัวดิน เผละเต็มหน้า
"โอย ขาสั่น โอย ตกใจมาก โถ ดินเป็นอะไรมากหรือเปล่า อาไม่ได้ตั้งใจนะ"
หินพุ่งเข้ามาชี้หน้าอ๊อด
"เสียงดัดผิดสังเกต สีหน้าตอแหล ที่สำคัญ แกไม่ใช่คนกลัวความสูง ไอ้อ๊อด มึง มึงแกล้งลูกกู"
อ๊อดยกค้อนขึ้นขู่ กลัวๆ คอยแต่จะหนี
"ก็ไอ้ดินมอมเหล้ากูก่อนหน็อย ไอ้ตัวแสบ พอกันทั้งพ่อทั้งลูก ไอ้จ่าหนังยาน ไอ้หมวดตัวแสบ"
หิน อ๊อดเงื้อง่าใส่กันแล้วผลักกันล้มกลิ้งไปกับพื้น เกิดการยื้อต่อสู้พอเบาะๆ ธงกับแก้วรีบทิ้งงานตรงปรี่เข้าไปห้าม
"เอาอีกแล้ว เบื่อจริงโว้ย"
"เฮ้ยหยุด ไอ้สองตัวนี้ เดี๋ยวงานพังหมด หยุด หยุด"
แอ๋วเดินไปบอกดิน เอาน้ำกับผ้าไปให้เช็ด
"เช็ดซะ ฮึ สุดท้ายก็โมโหแทนลูก"
ดินนึงได้มองพ่อ หินมองมาพอดี สายตาของดินบอกคำว่าขอบคุณ หินเขินๆ ไป อ๊อดวิ่งไปตบหัวหินตอนเผลอ หินเลยหันไปด่า
"ไอ้ลูกอ๊อดนี่ ไกลเท้าหน่อยซ่าส์นักเดี๋ยวโดน"
การเตรียมงานวันแรกผ่านพ้นไปด้วยดี แต่พอรุ่งขึ้นก็เกิดปัญหาอีกครั้ง เมื่อนักดนตรีที่จ้างมาเล่นเกิดท้องร่วงกะทันหัน ทำให้ขึ้นแสดงไม่ได้ ทุกคนวิ่งวุ่น พยายามหาทางแก้ปัญหา โดยมีดินยืนมองความวุ่นวายด้วยความกังวล
"พวกพ่อจะเอาไงต่อล่ะเนี่ย ?" ดินพึมพำ แล้วหันไปเห็นเปรี้ยวหวาน
"คุณเปรี้ยว"
"ยัยนี่ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมา"
นกน้อยบ่นพึมพำอย่างขัดใจ แล้วเปลี่ยนสีหน้าประจบเสียงหวาน
"คุณเปรี้ยวหวานขา"
เปรี้ยวหวานยิ้มให้นกน้อยแต่ทำเป็นไม่เห็นดิน ดินเสนอหน้ามาทัก
"คุณเปรี้ยว นี่คุณมาช่วยด้วยหรือครับ?"
"แล้วคุณล่ะ งานนี้มีประโยชน์ต่อรูปคดีตรงไหนไม่ทราบ"
"เอ้อ ทุกคนก็เหมือนญาติสนิทผม ยังไงคนเราต้องมีน้ำใจกันบ้าง"
"น้ำใจปนความเคลือบแฝงอย่างคุณนะหรือ ฮึ เรื่องคุณมอมเหล้าพ่อ ฉันไม่มีวันให้อภัยง่ายๆหรอก"
"ฟังนะ ผมไม่สบายใจเลยที่เป็นแบบนี้ เราน่าจะคุยกัน"
"แต่ฉันสบายใจมากที่ไม่ได้คุยกับคุณ อย่างน้อยก็ไม่ถูกใครหลอก"
"เฮ้อ ตอนนี้หน้าเวทีก็ตึงเครียดพอแล้ว หลังเวทีไม่ต้องก็ได้นะคะ"
"กำลังจะถามนกน้อยพอดี เกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะ"เปรี้ยวหวานหันไปถามนกน้อย ไม่สนใจดินอีก
เปรี้ยวหวานฟังเรื่องราวจากนกน้อย แล้วตามไปที่เวที ซึ่งคนดูต่างมาส่งเสียงเรียกร้องขอเงินค่าบัตรคืนดังสนั่น
"คนโวยวายกันใหญ่เลย ถ้าต้องคืนเงินเขาจริงๆ น่าเสียดายแย่ ตั้งใจทำดี ทำเพื่อเด็กๆ แท้ๆ"
เปรี้ยวหวานสนใจมองคนดู แต่ดินสนใจมองเปรี้ยวหวานคลอดโดยที่เปรี้ยวหวานไม่รู้ตัวแ มีแต่นกน้อยที่เห็นสายตาของดิน
"มองอยู่นั่นล่ะ ฮึ กับอีกแค่ใส่ชุดสวยราคาแพง ถ้านกน้อยมีใส่บ้างพี่ดินก็คงมองนกน้อยเหมือนกันนั่นล่ะ"
เปรี้ยวหวานเหมือนรู้สึกตัว หันมองดิน
"มองอะไร?"
"ก็สวย ทำไมมองไม่ได้"
"นี่"
"อ๊ะ อย่าเพิ่งเสียงเขียว ผมหมายถึงดอกไม้ นี่คุณคิดว่าผมชมอะไร ชมคุณหรือ?"
ดินชี้ไปที่พุ่มดอกไม้ข้างๆเปรี้ยวหวาน เปรี้ยวหวานอึ้งสะบัดหน้างอนหนีไป นกน้อยยิ่งหมั่นไส้
"อี๋อ๋อกันดีนัก ฉันไม่ใช่สูญญากาศนะ ไม่มีใครสนใจฉันเลย ดีล่ะ"
นกน้อยมองไปที่พื้นมีตะปูปลายแหลมหล่นอยู่ นกน้อยเอาตะปูนั้นมาวางแถวเก้าอี้ กะให้เปรี้ยวหวานโดนตะปู
"คุณเปรี้ยวหวานคะ นั่งก่อน"
"ขอบใจจ๊ะ"
เปรี้ยวหวานนั่งลง แล้วร้องโอ้ยออกมา ดินตกใจ รีบปรี่เข้ามาดู
"ไหนขอดูหน่อย"
"ตายแล้ว เป็นอะไรมากไหมคะ พวกทำเวทีนี่ ไม่ระวังเลย ทิ้งตะปูไว้ตรงนี้ได้ไง"
ดินจับนิ้วเปรี้ยวหวานขึ้นมามอง ห่วงจริงจัง
"นี่คุณ"
เปรี้ยวหวานรีบชักมือกลับ
"เราไม่รู้ว่ามีเชื้อโรคในตะปูไหม ต้องเอาเลือดออกบ้าง"
ดินดูดนิ้วเปรี้ยวหวาน เอาเลือกออกมาพ่นทิ้ง ตามองหน้าเปรี้ยวหวาน เปรี้ยวหวานมองหน้าแล้วเริ่มเขิน
"แค่นี้ก็เรียบร้อย"
นกน้อยเห็นทุกอย่างหันหน้าหนีเจ็บใจที่กลายเป็นช่วยให้ทั้งคู่คืนดีกันไปซะได้
โจ้ ต่าย เพชรไม่รู้จะทำอย่างไรจึงให้หิน อ๊อด แก้ว ธงขึ้นเวทีในฐานะวงจตุรเทพ คนดูยิ่งไม่สบอารมณ์ และพยายามโห่ไล่หนักกว่าเดิม จนจ่านิดต้องมาเชิญหินกับอ๊อดซึ่งขึ้นไปร้องเพลงประชันกัน
"คิดถึงฉันไหม ทำไมไม่มาหา หรือฉันไม่มีค่าเพียงพอ ไม่เคยสนใจเลย ไม่มาเคล้าคลอ หรือจะรอให้ตายจากกัน"
"เมื่อเธอเลือกอยู่กับเขา ตัวฉันคุกเข่าสั่นไหว ใจนักเลงถึงปวดร้าวเจียนตาย ปล่อยเธอไปตามใจเธอต้องการ จะยอมให้สั่งและตัดสิน ว่าฉันต้องถูกทอดทิ้ง เรานั้นมันไม่อาจฝืนความจริง ได้แต่ยิ้ม อวยพรให้ไปดี"
อ๊อดพยายามร้องเพลงช้าเยือกเย็น หินพยายามสาดจังหวะร็อกใส่ อ๊อดยิ่งช้ายิ่งเอื้อน พยายามรักษาสภาพเพลงช้าของตนไว้ในขณะที่หินร็อกไปทั่ว ดนตรีแรง
"เอ้า พร้อมๆกัน"
หินยื่นไมค์มาให้คนดู แต่คนดูยังงงๆไม่ร้อง แต่คนร้องกลับเป็นอ๊อดที่โผล่เข้าไปร็อกกับเนื้อเพลงของตนเอง สาเหตุเพราะทนเยือกเย็นไม่ไหวแล้ว
"กลางวันฉันเหงา กลางคืนฉันโหยหา คิดถึงทุกเวลาห้านาที เป็นคนขี้เหงา เข้าใจบ้างซิ มีใครบ้างเป็นห่วงเป็นใย"
จ่านิดโผล่เข้ามาเอาถาดตบอ๊อดเปรี้ยง
"ผิด นั่นเพลงเขา เพลงเรามันเศร้า"
อ๊อดพยักหน้าขอโทษ ขอโทษ วงดนตรี4คน เริ่มกลายเป็นตลกขึ้นทุกที
"เอาใหม่ ร้องพร้อมกันใหม่"
อ๊อดและหินเริ่มร้องเพลงเหมือนเดิม อ๊อดชี้หน้าหิน คราวนี้ไม่มีพลาดแน่ อ๊อดปิดหูร้องเพลงของตนอย่างตั้งใจ คราวนี้จะไม่ยอมให้ใครทำลายสมาธิและเสียงเพลงอันเยือกเย็นได้อีก
"คิดถึงฉันไหม ทำไมไม่มาหา หรือฉันไม่มีค่าเพียงพอ ไม่เคยสนใจ ไม่มาเคล้าคลอ หรือจะรอให้ตายจากกัน"
"เมื่อเธอเลือกอยู่กับเขา ตัวฉันคุกเข่าสั่นไหว ใจนักเลงถึงปวดร้าวเจียนตาย ปล่อยเธอไปตามใจเธอต้องการ จะยอมให้สั่งและตัดสิน ว่าฉันต้องถูกทอดทิ้ง เรานั้นมันไม่อาจะฝืนความจริง ได้แต่ยิ้มอวยพรให้ไปดี"
หินดูดี สีหน้ามั่นใจร้องเพลงเยือกเย็น แต่แล้วก็เอาเนื้อเขามาร้องเป็นเพลงเศร้าโดยไม่รู้ตัว
"กลางวันฉันเหงา กลางคืนฉันโหยหา ให้เธอได้กับเขา เธอจงโชคดีอย่ามีอะไรต้องกังวล"
อ๊อดลืมตัวเอาเนื้อเพลงของหินมาผสมโดยไม่รู้ตัว
"เอ้าเนื้อกู เนื้อกูหาย"
จ่านิดตบหัวอ๊อดเปรี้ยง
"นี่แนะ ขโมยเนื้อ"
อ๊อดจ๋อยยิ้มแห้ง คนดูเริ่มขำฮากับตลก ถูกอกถูกใจ ไม่มีใครทิ้งคอนเสิร์ตไปอีกแล้ว

Create Date : 21 มกราคม 2551
Last Update : 30 มกราคม 2556 23:03:28 น.		0 comments
Counter : 560 Pageviews.
Share Tweet