ทำไมบ้านเงียบจัง นานาไปไหนนะ แล้วพี่เมื่อไหร่จะหาคนงานมาซะทีเนี่ย ให้ตายสิ อยู่ฝนก็ตกลงมาซะได้ นานา ชายหนุ่มตะโกนเรียก น้องสาว เธออยู่รึเปล่า ก๊อกๆๆ สายฝนยังคงโปรยปราย เสีงฟ้าร้องก็ยังคนอง ดังกึกก้อง กรี๊ดดๆๆ ชายหนุ่มเบิกตาโพรง รีบผลักประตูตรงหน้าทันที นานา เธอเป็นอะไร เป็นอะไรรึเปล่า ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดสวิทช์ไฟ ก็พบกับหญิงสาวนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง พี่ฉันกลัวๆๆ โธ่ ชายหนุ่มมองไปยังนอกหน้าต่าง เสียงฟ้าร้องนี่เองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เปิดไฟสว่างแบบนี้ ไม่ต้องกลัวแล้ว มันก็แค่ฟ้าร้อง เดี๊ยวก็หยุด ลุกขึ้นมาเถอะ นั่นไงเห็นไหม ฝนหยุดแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆลุกยืน น้ำตายังคงนองหน้าเธออยู่ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย หึ๊ ยังกลัวเสียงฟ้าร้องอยู่อีกหรอ แทฮวา หยิบกระดาษทิชชู่ แล้วเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับ หญิงสาว เสียงลมหายใจของแต่ละคนต่างกันได้ยินกันอย่างชัดเจนเมื่ออยู่ใกล้กันขนาดนี้ พี่ครับ พี่อยู่ไหนอ่ะ ทั้งคู่ได้ยินเสียง แทมินดังมาแต่ไกล จึงขยับถอยห่าง อ้อ แทมินอ่า พี่อยู่นี่ เด็กหนุ่มเปิดประตู ผั๊วะ ว้า คิดว่าผมจะเป็นคนแรกที่กลับมาบ้านซะอีก นายจะกลับมาอยู่บ้านจริงๆหรอ แทมินอ่า เด็กหนุ่มพยักหน้า ครับ บ้านนี้สิทธิ์เป็นของผมนี่ หนอย..อ้างสิทธิครอบครองกับฉันหรอ เอาของไปเก็บที่ห้องก่อนนะครับ เดี๊ยวผมมาคุยด้วย เห้ย นี่มัน จะย้ายกลับมาอยู่จริงๆหรอเนี่ย กลับมาแล้วครับ โอ๊ะ นั่นเสียงพี่แทซันนี่

พี่ ทีนี้เราจะทำยังไง บ้านเรา มีกันอยู่ 4 คน ทั้งหมดรวมกันที่โต๊ะอาหาร ท้องของแทมินส่งเสียงร้อง รบกวนไปทั่ว โอ๊ยย พี่ผมหิวข้าวอ่ะ ทั้ง 4 มองหน้ากัน ครัวก็ไม่ได้ใช้ อะไรก็ยังไม่มี ไปทานข้าวนอกบ้านกันเุถอะวันนี้
เออพี่ วันนี้ มีคนอ้างกรรมสิทธิ์ในบ้านด้วยหล่ะ แทฮวาเอ่ย ขึ้นในมื้ออาหาร หรอ แล้วยังไงต่อ แทซันเอ่ยตอบลอยๆแต่รู้ ว่าคนพูดนี่เป็นใครไม่ได้นอกจากน้องคนเล็ก พี่ ไอคนที่มันอ้างสิทธิ์เนี่ยนะ มันไม่รู้หรอกว่าสิทธิ์ที่มันอ้างอ่ะต้องอายุครบ 25 ปี นานา ได้แต่นั่งอมยิ้ม ไปกับอารมณ์กวนๆของ 3 หนุ่มตระกูล คิม นั่นสิ ตอนนี้นายว่ามันจะรู้ตัวรึยังหล่ะ แทมินได้แต่ก้มหน้าก้มตาทันโดยไม่สนใจเสียงและสรรพสิ่งรอบตัว แล้วนี่เราต้องจ่ายเงินเดือนให้มันอีกจนอายุครบ 25 เลยหรอ อื้ม ก็ตามพินัยกรรมระบุไว้อย่างนั้น ยังมีหุ้นอีกหรอพี่ที่ต้องแบ่งให้ อื้ม พ่อระบุไว้ก่อนตายนี่ ไม่ให้ไม่ได้หรอก งานการก็ไม่เคยมาช่วยเนี่ยนะ พี่ครับ ช่วยเงียบๆกันหน่อย พี่ไม่อายผม ก็อายพี่นานา บ้างสิ ดูมัน เอาเรื่อจริงของผมมาพูดทำไมกันอ่ะ ผมไม่ใช่น้องพี่หรอไง ห๊ะ นี่ค่ะ พี่ นานาตักอาหารใส่จานให้ แทฮวา ชายหนุ่มยิ้ม ลูกกวาดพี่ยังแย่งผม เลย แทฮวาถึงกับสำลักข้าว ไอ้บ้าา ทำไมแกรเอาเรื่องนี้มาพูดเนี่ย บ้านนี้เป็นสิทธิ์ของผม ผมไม่ได้เรียนเก่ง เหมือนอย่างพี่ 2 คน จะให้ไปทำงานที่สถานีหรอครับ แทซันวางช้อน รู้ว่าน้องเล็กรู้สึกอย่างไร ตอนเด็กๆครอบครัวมีปัญหาจนทำให้แทมิน ป่วย ไม่อยากไปเรียน เลยเรียนช้าและตามเพื่อนไม่ทัน มีเพียงเขาและ แทฮวาเท่านั้น ที่เข้มแข็งและตั้งใจฝ่าวิำำกฤตนั้นมาได้ นานารู้สึกเห็นใจแทมินและเข้าใจชายหนุ่มเพราะเธออายุห่างกับเขาแค่ ปีกว่าๆเท่านั้น ที่ผมไม่กลับบ้าน พี่ก็น่าจะรู้สาเหตุนี่ครับ แทมินอ่า เธอกำลังทำให้พี่ๆเธอลำบากใจนะ นานาเอ่ย ไม่ใช่พี่แทซัน หรอ ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่แม่เราไม่อยู่ พี่เขาต้องดรอปเรียนไป ปีนึง พอๆ เถอะ แทฮวา เลิกพูด เรื่องมันผ่านมาแล้ว ทานข้าวกันต่อเถอะ ไม่ได้ทานข้าวแบบนี้ด้วยกันบ่อยๆนะ นั่นของชอบนายมาแล้ว นานา ตักใส่จานให้น้องเล็ก ทานเยอะๆนะ นายต้องโตอีก ชิส์ พี่ทำมาพูด ห่างกับผม แค่ปีเดียว หน่ะ วันนึงก็ถือว่าเป็นพี่เธอนะ