กว่าร้านจะปิด ก็เกือบรุ่งสาง สาวๆหลายคน ออกไปกับแขก มีบางคนเท่านั้นที่อยู่ รวมถึง ฮีวอนด้วย หลังจากที่แขกทุกห้องกลับกันไปหมดแล้ว ผจก ก็เรียกพนงทั้งหมดมารวมตัวกันที่ ห้องทำงาน ฮีวอน ยังคงมีอาการมึนงง จากการดื่ม ผจก จึงสั่งให้หาชาร้อน มาให้เธอดื่มแก้สร่าง บริกรหนุ่มชำเรืองมอง ฮีวอลอยู่หลังบาร์น้ำ สาวๆ ที่เหลือต่างมานั่งรอ เพื่อจะรับค่าตัว จะไหวไหมเนี่ย ยัยเด็กบ้านนอกคนนี้อ่ะ เริ่มงานวันแรก สภาพก็ไปซะแล้ว โธ่ แบบนี้ฉันคิดว่าคงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก เนอะ เธอว่ามั้ย มินซู กระแทก กำน้ำร้อน จนน้ำแทบจะกระเด็นใส่ ว้ายยๆ เบาๆหน่อยสิ มันร้อนนะ แล้วเขาสะกิดเรียกหญิงสาว นี่ๆเธอ ฮีวอลเงยหน้าขึ้น ดื่มซะกำลังร้อนๆ เธอจะได้ดีขึ้น มินซูรินชาร้อนใส่ถ้วยส่งให้ ผจก กำลังเรียกชื่อ พนง ให้ไปรับค่าตัว จนในที่สุด ฮีวอน วันนี้เธอทำได้ดีมาก ลูกค้าประทับใจเธอมาก ผจก ยิ้มอย่างอารมณ์ดี สุดๆ เธอนี่โชคดีนะ ที่ได้เข้าไปอยู่กลุ่มเดียวกับ มีอา หน่ะ ค่ะ ผจก หญิงสาว ตอบพร้อมกับยืน ตัวโงนเงน ผะอืดผะอม แต่ก็พยายาม อดทน อ่ะ นี่ค่าเหนื่อยของเธอวันนี้ เพื่อนร่วมงานสาว คนอื่นๆต่างชะเง้อมอง โหวว ผจก คะคิด ผิดรึเปล่า ทำไม เด็กใหม่นั่นได้เงินมากกว่าฉันหล่ะ ไหนซิ งั้นฉันคิดของเธอใหม่ดีกว่ามั้ย เธอทำแก้วแตกไปกี่ใบนะ มินซู ครับ ผจก 4ใบ จานด้วยไหมครับ โอ๊ยย นี่ พอๆๆ ไม่ต้องนับรวมก็ได้หย่ะ งั้นฉันคิดค่าแรงเธอถูกแล้วสินะ ค่ะถูกๆ ฮีวอน รับเงินแล้วก็ ขอตัว งั้นหนูกลับนะคะ เอ้อ แล้ววันนี้อย่าสายอีกหล่ะ ฉันหักค่าตัวเธอแน่ๆนะถ้าวันนี้สาย ฮีวอนพยักหน้าหงึกๆ ค่ะ ผจก ฉันจะพยายามไม่มาสายอีก แล้วรีบวิ่งออกจากร้านไป หญิงสาว มาอาเจียนอยู่ข้างๆร้าน ทั้งง่วง ทั้งเพลีย แต่เธอก็ต้องพยายามนั่งรถกลับบ้านที่อยู่ชานเมือง มินซู เดินตามหลังเธอออกมา เห็นสภาพของหญิงสาวอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่เงียบ ทุกๆคนในที่นี้ก็ผ่านช่วงนี้กันมาแล้วทั้งนั้นหล่ะ เขาได้แต่ส่ายหน้า ทำไมเธอถึงเลือกมาทำงานแบบนี้กันนะ
ชายหนุ่มกลับมาที่ห้องเช่าเล็กๆ เขารีบเตรียมตัวไปเรียน ในอีกไม่กี่ชั่วโมง มินซู อาศัยอยู่ในห้องเช่าเล็กๆเพียงลำพัง เขาเสียแม่จากอาการเจ็บป่วยไปไม่นานนัก และเหมือน มินซูจะไม่เคยถามถึงพ่อกับแม่ของเขาเลยตลอดเวลาที่แม่มีชีวิตอยู่ มินซู อยู่ได้อย่างไม่ขัดสนอะไรนักด้วยเงินประกันชีิวิตที่แม่เขาได้ทำไว้ก่อนตาย ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งกายเสียใหม่ด้วยเสื้อเชิ้ต กับกางเกงแสลค ไม่ลืมที่จะสวมนาฬิกาที่แม่ให้เขาเป็นของขวัญ นาฬิกานี่เป็นสิ่งที่แม่รักมาก แม่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี จน มินซูโตขึ้น แม่ก็มอบนาฬิกานี้ให้ในวันเกิด เมื่อ ปีก่อน ก่อนที่แม่จะจากเขาไป ผมไปเรียนก่อนนะครับ แม่ มินซูกล่าวต่อหน้ารูปมารดาของเขาพร้อมกับรอยยิ้ม

ฮีวอน นั่งรถประจำทางออกสูนอกเมืองเธอพยายามจะไม่หลับเพราะกลัวจะเลยป้าย เมื่อลงถึงป้ายรถที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนัก ฮีวอนแวะ ซื้ออาหาร ข้าวของบางส่วน จนเมื่อถึงบ้าน แม่คะ หนูกลับมาแล้วค่ะ ฮีวอนเปิดประตูบ้านเล็กๆและตรงเข้ามาในห้องนอนที่แม่เธอนอนป่วยอยู่ มาแล้วหรอลูก ค่ะแม่ แม่ทานอะไรรึยัง หนูซื้อ ข้าวต้มมาด้วยค่ะ หญิงสาวหันมอง ฮีบิน ไปเรียนแล้วหรอคะ จ๊ะ น้องไปแล้วเห็นว่ามีสอบ งานที่โรงหนังเป็นไงบ้างลูก ฮีวอน สะดุ้ง เพราะเธอไม่ได้บอกความจริงกับแม่ว่าเธอได้งานที่คลับ ช่วงนี้มีหนังเข้าใหม่ค่ะ หนูก็เลยต้องกลับเช้าเพื่อรอรถเที่ยวแรก ไปๆมาๆแบบนี้ ทุกวันหนูจะไหวหรอ ฮีวอนเท ข้าวต้มใส่ชาม อีกพักค่ะ หนูว่าจะหาห้องเช่าถูกๆ เช่าอยู่ เธอพยุงแม่ขึ้นมา ทานข้าวต้มค่ะ อ้อ ไม่ต้องลูก แม่จัดการเอง กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ มารดามองดูข้าวของที่ลูกสาวซื้อมา น้ำตาใสๆรื้นขึ้น ทำไมต้องเป็นเด็กที่อายุไม่ถึง 20 อย่างเธอนะ ถ้าแม่แข็งแรงกว่านี้ หนูคงไม่ต้องลำบาก ฮีวอล เดินเข้าห้องมาก็ถึงกับล้มตัวลงนอนทันที เธอกำเงินที่ได้จากชายหนุ่มเมื่อคืน ขึ้นดูพร้อมกับน้ำตา ฉันต้องอดทน ฉันต้องทำได้ เพื่อแม่กับน้อง ฉันจะไม่ร้องไห้อีก

ฮีบิน เป็นเด็กสาวที่เรียบร้อย อ่อนโยน สดใส เธอมีหน้าที่ดูแลแม่ที่เจ็บป่วย ไม่แข็งแรง และเธอเป็นเด็กที่เรียนดีประจำโรงเรียน เธอมักได้รับทุนการศึกษาอยู่บ่อยๆ จนปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้ว แบบฟอร์มใบสมัครเข้าเรียน มหาลัยในโซล ที่อยู่ในมือเธอ ทำให้เธอคิดหนัก ถ้าเธอต้องไปเรียนในโซลจริงๆ แล้วแม่ หล่ะ พี่สาวเธอก็ยอมที่จะลาออกเพื่อเสียสละให้เธอได้เรียนต่อ เพราะความที่แม่ป่วยพี่เธอจึงต้อง ออกมาทำงานหาเงินเป็นค่ารักษา และค่าเล่าเรียนเธอด้วย โชคดีที่ ฮีบินได้รับทุนการศึกษา จึงทำให้ พี่สาวเธอรับผิดชอบเพียงแค่ค่ารักษาของแม่กับ ค่าใช้จ่ายในบ้านเท่านั้น เธอเองอยากทำงานช่วยพี่อีกแรง แต่ถ้าทำแบบนั้น แม่ก็จะไม่มีใครคอยดูแล เวลาที่เธอมาเรียน ก็จะมีเพื่อนบ้านคอยแวะเวียนไปดูให้ และฮีบินเองก็ไม่เคย ที่จะถเลถไลไปไหน หลังจากเลิกเรียนทุกวันเธอก็จะรีบตรงกลับบ้านทันที วันนี้ก็เช่นกัน แม่คะหนูกลับมาแล้ว ชู่วส์ๆๆ พี่สาวเธอหลับอยู่ อ้อค่ะ พี่ฮีวอน กลับมาแล้วหรอคะ โอ๊ะ... นี่ของที่หนูอยากได้นี่นา กระเป๋าใส่หนังสือ มารดายิ้มที่เห็นลูกสาวดีใจเช่นนั้น แพงรึเปล่าคะแม่ ไม่รู้สิจ๊ะ ไว้พี่เขาตื่น ลองถามดู แม่คะทานยาค่ะ ฮีบิน เตรียมยาให้นะคะ หญิงสาวมองไปยังประตูห้องตรงข้ามที่ปิดสนิท พี่เธอจะเหนื่อยมากแค่ไหนกันนะที่ต้องนั่งรถจากบ้านไปทำงานในเมือง