나는 오직 당신을 영원히 사랑합니다. สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ©
Group Blog
 
 
พฤศจิกายน 2555
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
14 พฤศจิกายน 2555
 
All Blogs
 

My brother1

เมื่อ สิบกว่าปีก่อน เกิดไฟไหม้ ที่ชุมชนแห่งหนึ่งพ่อของ อึน เฮ เป็นคนหาของป่า เก็บของป่าขาย โดยทุกครั้งที่ต้องเดินทางเข้าป่านั้นเขาจะฝากลูกสาว กับภรรยาไว้กับเพื่อนบ้าน ไม่นานก็เกิดเหตุไฟไหม้ ทำให้แม่ อึน เฮกับ แม่ซองมิน ต้อง เสียชีวิตไป แม่อึน เฮ อุ้ม อึน เฮ หลบออกมาจากกองไฟได้ แต่ก็ทนพิษบาดแผลที่เกิดจากไฟลวกไม่ไหวเสียชีวิตไปก่อนส่วน ซอง มิน วันเกิดเหตุ แม่ซอง มินเป็นไข้เธอทานยา แล้วเผลอหลับไปทำให้ออกจากบ้านที่มีไฟลุกท่วมไม่ทัน โชคดี ที่พ่อ อึน เฮ วิ่งเข้าไปอุ้มซองมินออกมาได้ แต่พอจะกลับเข้าไปช่วยแม่ของเด็ก เปลวไฟก็เผาจนบ้านถล่มลงร่างของแม่ซอง มิน ติดอยู่ภายในนั้น อึนเฮ เติบโต โดยอาศัยอยู่กับ คิม ซอง เจพ่อ ของซอง มิน ซึ่งพ่อเธอฝากเธอไว้ และได้ให้สัญญาว่าจะกลับมารับเธอภายหลังซอง เจ ถามเพื่อนว่า ทำไมต้องไปแล้วทิ้งลูกไว้ อึน โจ ตอบว่า ที่ไปเพื่ออนาคตของลูกสาวบ้านก็โดนไฟไหม้ไปจนหมด ตัวเขาเองก็ไม่มีทรัพย์สินหรือเงินทองมากมายจึงอยากเลี้ยงอึน เจ ให้ดีและมีความสุข ตามที่สัญญากับแม่เธอไว้

เวลาผ่านไป 15 ปีสาวน้อยอึน เฮ ได้เติบโต เป็นเด็กสาว ร่าเริง สดใส แต่นัยต์ตาแฝงด้วยความเศร้า เธอ ยิ้มและหัวเราะร่างเริงเวลาอยู่ที่โรงเรียน แต่หากกลับบ้านเธอจะกลายเป็น อึนเฮที่แสนอาภัพ เธอไม่อยากกลับบ้านเลย บ้านที่ไม่มีลุงอยู่ มันคือ นรก ดีๆนี่เองถึงบ้านจะใหญ่โตแต่เธอไม่เคยมีความสุขเลย เหมือนเธออยู่เพียงลำพัง ต้องผเชิญหน้ากับคุณป้าใจร้ายที่เอาแต่ดุด่าว่าเธอ แม้เธอจะทำดีแค่ไหน หรือไม่ทำอะไรเลยเธอก็ถูกตำหนิอยู่เสมอแต่เธอก็ต้องทน ทนอยู่ เพื่อรอ เพื่อจะได้พบพ่อ แม้ความคิดนั้นมันจะเลือนลางเต็มทีคุณลุงก็บอกให้เธอรอ ถึงแม้ว่าบ้านบรรยากาศจะเลวร้ายแค่ไหนเธอก็ยังอุ่นใจอยู่เล็กๆ เมื่อเวลาที่คุณลุงอยู่บ้าน อย่างน้อยก็ทำให้เธอไม่รู้สึกว่าขาดที่พึ่ง คุณ ลุง รักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนนึง เธอยังจำได้ สมัยเธอเด็กๆคุณลุงมักอุ้มเธอไปไหนมาไหนและบอกใครต่อใครว่าเธอเป็นลูกสาว มีพี่ซอง มินเป็นพี่ชาย ตอนนั้นเธอมีความสุขมากกว่าตอนนี้ซะอีก อึนเฮ เสียงเพื่อนสาวส่งเสียงเรียกนี่ธอเลิกเรียนแล้วไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ กินอีกแล้วหรอ โฮรินเถอะน่ะ ไปนะๆ โฮริน ตื๊อเพื่อน พี่ มิน โฮ ติดธุระหน่ะ ฉันก็เลยมีเวลาถเลถไลได้โฮริน ยิ้มก็เอาสิ อึน เฮ ก็ยังไม่อยากกลับบ้านเหมือนกัน นี่ๆ เธออยู่บ้านเดียว กับซอง มิน ด้วยใช่ป่ะอืม วันๆนึงนายนั่นได้คุยกับใครๆบ้างมั้ยนะนี่ถ้าไม่บอกว่าอยู่บ้านเดียวกัน ฉันไม่เชื่อนะ อะไร๊ เจอหน้ากันไม่ทักทายซักคำอึนเฮ เข้าใจที่ โฮรินพูด พี่ซองมิน เขาก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ที่บ้าน หรือโรงเรียนก็เหมือนกัน โฮ๊ะ จะบ้าตาย ถ้าเป็นฉันนะ น้ำลายคงเหนียวน่าดู ถ้าวันๆไม่ได้คุยกับใคร555 อึน เฮ หัวเราะชอบใจ

กลับมาแล้วหรือคะ คุณ อึน เฮ เสียงแม่บ้านเอ่ยเมื่อเธอกลับมาถึง ทานอะไรมารึยังคะคุณ ขึ้นไปรอ น้าที่ห้องนะเดี๊ยวน้า จะยกอาหารไปให้ อึน เฮ ยิ้ม หนูทานมาแล้วค่ะ ถ้างั้นก็อ่านหนังสืออยู่แต่บนห้องนะคะแม่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เมื่อเธอเดินผ่านห้องรับแขก ไงกลับบ้านค่ำมึดแล้วยังเดือดร้อนให้คนรอเปิดประตูอีกหรอเธอคิดว่าเธอเป็นใครกันอีกเสียง ก็เอ่ยขึ้น คงคิดว่าเป็นคุณหนูไงคะ คุณแม่ ก็เลยลืมตัวว่าตัวเองเป็นแค่ผู้อาศัยขึ้นห้องเถอะค่ะคุณ แม่บ้านดัน อึน เฮหลบ ออกจากห้องรับแขกไป พื้นที่เล็กๆบนห้องใต้หลังคา คือห้องของเธอ อีกครั้งที่ใบหน้าต้องเปื้อนน้ำตา ก่อนเข้านอน น้าแม่บ้านแอบเอานม อุ่นๆยกมาให้เธอที่ห้อง ดื่มซะหน่อยนะคะ คุณอึน เฮ แล้วอย่านอนดึก เป็นเด็กต้องนอนหัวค่ำ ตื่นแต่เช้าเธอขอบคุณ แม่บ้าน เคียง ริม ที่คอยช่วยเหลือเธอ ให้กำลังใจปลอบเธอทุกครั้งเมื่อเธอเจอเหตุการณ์ร้ายๆ เคียง ริม บอกเธอว่า เธอก็มีลูก รุ่นๆอึนเฮ คิดว่าถ้าลูกเธอต้องโดนแบบนี้ เธอเองก็คงอยู่เฉยไม่ได้ อึนเฮกลัวคุณป้าจะไล่คุณน้าออก เคียง ริม หัวเราะ เบาๆ คุณนายไม่ใช่คนจ่ายเงินเดือนน้านะคะจะไปกลัวทำไม อย่าคิดมากเลยหนู นอนซะ น้าจะไปเดินตรวจรอบๆบริเวณบ้านแล้วก็จะนอนเหมือนกัน

เช้าวันใหม่

วันนี้เป็นอีกวันที่เธอนั่งรถเมล์มาเรียนอึน เฮ ทางนี้ โฮ ริน กวักมือเรียก ทำไมสีหน้าเธอไม่ดีเลยหล่ะ ฉันหรอ ไม่นี่เอากระจกมะ นอนไม่หลับอีกหล่ะสิแบบนี้ เห้อ จะให้ฉันไปรับเธอมาอยู่ที่บ้านฉันไหมอึน เฮ ถ้าอยู่ที่นั่นแล้ว มันทำให้เธอเป็นแบบนี้ ฉันไม่สบายใจเลย ไม่เป็นไรขอบใจเธอมากนะ เป็นแบบนี้ทุกที ชิ ไม่พูดด้วยแล้ว อึน เฮจับมือเพื่อนดึงแล้ววิ่งไปพร้อมกัน

ที่บอร์ดประกาศผลการเรียนมีนักเรียนเกาะกลุ่มมุงดูแล้วพูดคุยกัน นี่ๆ ดู อึน เฮ สิ ทำคะแนนเต็มเกือบทุกวิชาเลย สาวๆอีกกลุ่มก็แย้ง สู้ พี่ ซองมินก็ไม่ได้คะแนนเต็มทุกวิชาหย่ะ ทั้งรวย หน้าตาดี แถมเรียนเก่งอีก เฟอร์เฟ็กซ์ไปหมด โฮ รินเอ่ย จ้า พ่อรูปหล่อ รวยเรียนเก่งของพวกหล่อน เดินมาโน่นแล้ว แอร๊ยยย พี่ซองมิน หมั่นไส้ไอ้ขี้เก๊กนี่จริงๆ ให้ตายหว่ะ เสียง นักเรียนชายบ่น เออนี่เธอ อึนเฮเทอมนี้ก็เทอมสุดท้ายแล้ว เธอคิดจะเรียนต่อที่ไหน คิดไว้รึยัง อืม..เรียนต่อหรอ โฮ ริน ฉันไม่อยากเรียนต่อแล้วหล่ะอยากหางานทำหน่ะ อะไรนะทำงาน ใช่อึนเฮ ตอบ จบแค่ ม ปลายเนี่ยนะ จะทำอะไรได้ โฮ รินเถียง ก็ได้นะ ถ้าไม่เลือกงานไง อืมม ถ้าเธอคิดจะทำงาน แล้วมีใครจ้างเธอฉันจะไปบอกพ่อ พูดจบ โฮ ริน เดิน ผิวปากไป โฮ รินๆ อย่าทำแบบนั้นนะ ไม่รู้ ไม่สนทำไมเธอถึงพูดแต่เรื่องหางานทำ ถ้าเธอไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้น ก็ไม่ยากนี่ เห้อ..อึน เฮ ถอนใจเบาๆเหนื่อยใจกับเพื่อนดื้อ หัวรั้นคนนี้เธอเลยเลิกเถียง โฮ รินสงสารเพื่อน อึน เฮ ไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กสาว วัยรุ่นทั่วไปเท่าไหร่เลิกเรียนเธอต้องรีบกลับบ้าน กลับไปช่วยทำงานบ้าน ทั้งๆที่ที่บ้าน ก็มีแม่บ้านอยู่แล้วห้องนอนก็นอนห้องใต้หลังคา มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ อึนเฮ มักจะพูดแบบนั้นเสมอโฮ รินเคยเอ่ยชวนให้ อึนเฮมาอยู่ด้วยกันหลายครั้ง แต่โฮ ริน ก็ปฎิเสธ

วันนี้อึนเฮ เลิกเรียน เย็นกว่าทุกวันเพราะต้องอยู่ติว และเข้าห้องสมุดเธอนั่งรถเมล์กลับ แต่โชคไม่ดีวันนี้มีฝนตกคงเป็นฝนหลงฤดู เธอมองดูนาฬิกานี่มันเกือบ 2 ทุ่มแล้ว เธอเร่งฝีเท้าเดิน ฝนก็ยังคงตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ปี๊นนๆๆเสียงแตรรถ ดัง เธอเดินหลบเข้าข้างทาง อึนเฮ ขึ้นรถเร็ว เสียงคุณลุงเรียกเธอนั่นเองเมื่อถึงบ้าน คุณป้าก็ ต่อว่าเธอว่าเธอกลับบ้านค่ำมึด คงไปเที่ยวถเลถไล หาผู้ชายพูดไม่ทันจบคำ คุณป้าก็เดินตรงมาเงื้อมือจะตบเธอ ทำอะไรของเธอหน่ะ ห๊ะ คุณป้าเธอชะงักแล้วเปลี่ยนท่าทีทันใด อ้าวคุณ ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถเลยคะ คุณ คีมทำสีหน้าเหนื่อยใจเมื่อ เจอกับกิริยาของ ภรรยาใหม่ อึนเฮ หนูขึ้นห้องไปซะ เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะเคียง ริมๆๆ แม่บ้านเดินออกมา มีอะไรอุ่นๆไหม มีค่ะคุณ อืมม ขอฉันด้วยคุณท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าค่ะ

เช้าวันรุ่งขึ้น

อึนเฮ มีไข้ แต่เธอคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก จึงฝืนที่จะไปโรงเรียนเคียง ริม เองก็ห้ามแต่เธอไม่ฟัง ใกล้สอบแล้วค่ะคุณน้า น้าว่าคุณ หยุดพักซักวันดีกว่านะคะสีหน้าคุณซีดเชียว เคียง ริม เอามือแตะที่หน้าผาก อึนเฮ อุ๊ย คุณมีไข้ด้วย รถจุนจี ขับออกไปแล้ว ซองมินกำลังก้าวขึ้นรถ เคียง ริม หันไปเรียก เลขาของคุณท่านซองมินเรียก อึน เฮ ขึ้นรถไปด้วยกันสิ เคียงริมดัน อึนเฮ เข้าไปนั่งในรถเดี๊ยวจะสายนะคุณ เธอปิดประตู ออกรถเลยคุณเลขา ไม่บ่อยนักที่ อึนเฮได้นั่งรถมากับซองมิน เพราะอึนเฮ นั้นตื่นเช้า บางวันเธอก็ไม่ทานข้าวเช้าเธอเลี่ยงการเจอหน้าคนในบ้านบนโต๊ะอาหาร เธอคิดว่ายิ่งออกจากบ้านไวเท่าไหร่เธอจะรู้สึกดีเมื่อยู่นอกบ้าน แต่วันนี้สมองเธอ มึน ชา ใบหน้าเธอร้อนวูบเพราะพิษไข้ นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า ซองมินสังเกตสีหน้าของ อึนเฮ เปล่าเธอตอบเขาห้วนๆ งั้นหรอ ฉันเห็นสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีก็เลยถามแล้วเขาก็เงียบจนถึงโรงเรียน ตอนเย็นหลังเลิกเรียนแล้ว อึนเฮ สลบอยู่ในห้องสมุดโฮรินโทรหาอยู่หลายครั้ง แต่อึน เฮ ไม่ได้สติ นี่ๆพวกเธอ มีใครเห็น อึนเฮ บ้างมั้ย ทุกคนส่ายหน้า หายไปไหนนะ โฮริน ร้อนใจกลับบ้านไปแล้วมั้ง เสียงเพื่อนหลายคนบอก เธอเดินตามหา จนไปเจอกับ ซองมิน ที่เดินสวนเธอไปโฮ รินเรียก พี่ซองมินๆ เด็กหนุ่มหันกลับไป พี่เจอ อึนเฮ บ้างรึเปล่า ไม่นะฉันไม่เห็น เด็กหนุ่มตอบ จนเขาเองฉุกคิดได้ว่าปรกติ 2คนนี้ตัวติดกันจะตายแล้ววันนี้ทำไม เท้าไวกว่าความคิดเขาเองก็ห่วงอึนเฮอยู่เหมือนกัน โฮรินเหนื่อยที่จะตามหากลับมาที่ห้องหยิบกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน พี่มินโฮ โทรมาพอดี ฮัลโหล พี่ ฉันตามหาอึนเฮอยู่ ไม่เจอ ไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ หาแล้ว ถามใครก็ไม่มีใครเห็นเดี๊ยวกลับบ้านจะโทร หาเธออีกที โฮรินๆๆ อึนเฮเป็นไรไม่รู้ อะไรๆโฮรินรีบวางหูวิ่งตามเพื่อนไป นักเรียน หลายคนต่างจับกลุ่มกันมอง ซองมิน อุ้มร่าง อึนเฮ ขึ้นรถมินโฮ อยู่ไม่ไกลนัก วิ่งเข้ามาเจอกับโฮริน อึนเฮเป็นอะไรอ่ะซองมิน เธอมีไข้ตัวร้อนมาก คุณอาครับ ไปโรงพยาบาลที ครับคุณซองมิน เดี๊ยวๆรอฉันด้วย โฮรินกระโดดขึ้นรถซองมินมาด้วย พี่ มินโฮ ขับตามมานะ เธอหันไปตะโกนบอกพี่ชาย

ที่โรงพยาบาล

คุณหมอคุยกับคุณลงุบอกว่า อึนเฮ มีอาการเป็นไข้หวัดใหญ่ หมอฉีดยาให้แล้วและต้องให้คนไข้นอนดูอาการอีกคืนนึง ซองมิน นั่งอยู่ในห้อง โดยมี โฮริน กับมินโฮอยู่ด้วยสงสัยคงจะเป็นเพราะคืนก่อนที่ อึนเฮ เดินตากฝนแน่ๆ อืนเฮ หลับและฝันไปว่าพ่อมารับเธอกลับไปอยู่ด้วย ในฝันเธอดีใจมากพ่อเธอกอดเธอไว้เธอบอกพ่อว่าอย่าทิ้งหนูไว้อย่างนี้อีก ซองมินอาสาจะอยู่เฝ้าไข้ อืนเฮ โฮรินกับมินโฮบอก พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วจะแวะมา เมื่อคนทั้งหมดกลับไป ซองมินนั่งลงโซฟาข้างๆหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เหมือนจะไม่มีสมาธิ เขากังวลเกี่ยวกับ อืนเฮ พ่อคะอย่าทิ้งหนูไป พ่อคะ พาหนูไปด้วย อืนเฮเพ้อ.. ซองมินก็รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาอืนเฮไม่ค่อยมีความสุข อย่างที่ควรจะมีเท่าไรนักสาเหตุมาจากแม่เลี้ยงกับน้องสาวของเขานั่นเองยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดที่ไม่ค่อยจะ สนใจและใส่ใจ อืนเฮเลย

ฮัลโหล อืนเฮเป็นไงบ้าง อืนเฮพูดโทรศัพท์กับ โฮริน ฉันเลคเชอร์ให้แล้วนะไม่ต้องห่วงพักผ่อนเยอะๆหล่ะ จะให้ฉันกับพี่ไปหาที่บ้านมั้ย ไม่ต้องหรอก โฮรินเดี๊ยวพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน ขอบใจมากนะที่เลคเช่อร์ให้ อื้ม เจอกันที่โรงเรียนนะก๊อกๆๆๆ แม่บ้านยกเครื่องดื่มมาให้เธอ อ่านหนังสืออีกแล้วคุณ อืนเฮ เพิ่งหายป่วยดื่มหน่อยค่ะกำลังอุ่นๆ ขอบคุณค่ะ ลงไปนั่งเล่นข้างล่างก็ได้นะคะ หืม..วันนี้คุณๆไม่อยู่ออกไปทานข้างนอกกัน คุณอึนเฮ หิวอะไรไหม น้าจะไปทำให้ อืนเฮ ยิ้มคราบนมยังติดริมฝีปากอยู่ แม่บ้านหยิบกระดาษมาเช็ดให้ อ่านเล่มนี้จบหนูก็จะเข้านอนแล้วค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า แม่บ้านได้ยิน จุน จีเรียก น้าลงไปก่อนนะคะ

เช้าวันใหม่เธอตื่นเช้าเหมือนเคยลงมาข้างล่าง แม่บ้านก็เรียกให้เธอทานมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียน มาค่ะ นั่งเลยเธอมองไปรอบๆบ้าน ทำไมวันนี้เงียบกว่าทุกวัน แม่บ้านบอกเธอว่า คุณจุนจี กับแม่ของเธอตามคุณท่านไปต่างประเทศ อืนเฮ แปลกใจ ทำไมเธอไม่รู้เรื่องก็เมื่อคืนพวกคุณๆไปซื้อของเตรียมตัวกันค่ะ เครื่องออกวันนี้บ่ายๆ อ้อ คุณซองมินซองมินเดินลงมาจากชั้นบน เขานั่งลงที่โต๊ะอาหาร คุณป้าคะหนูอิ่มแล้วแม่บ้านมองดูที่จานอาหาร ทานอีกซักนิดเถอะค่ะ คุณดูผอมเหลือเกิน อิ่มแล้วจริงๆค่ะหนูไปก่อนนะคะ อึนเฮ หยิบกระเป๋าและเดินออกจากบ้าน ปิ๊บๆๆ โทรศัพท์สาย โฮรินอืนเฮให้ฉันไปรับที่บ้านนะ ไม่ต้องหรอกจ้า ฉันกำลังจะขึ้นรถเมลล์แล้ว โธ่อุตส่าห์ลากพี่ มินโฮมาขับรถให้นะเนี่ย อีกเดี๊ยวเจอกันนะโฮริน ปิ๊นนๆๆ เสียงแตรรถดัง รถเก่งสีดำจอด ขึ้นรถเถอะ ซองมินเรียกให้เธอขึ้นรถ เมื่ออยู่ในรถซองมินถามอืนเฮ วันนี้เธอเลิกเรียนกี่โมง เย็นๆค่ะ อืมดีงั้นกลับพร้อมกัน คะคุณเลขา ครับ มารับพวกเราตอนทุ่มนึงนะครับ ครับคุณซองมิน

เมื่อเลิกเรียนรถมารับคนทั้งสอง ซองมินขอให้แวะที่ห้างสรรพสินค้า เขาชวนอึนเฮไปแผนกซุปเปอร์มาร์เก็ต อึนเฮ ไม่รู้ว่า ซองมินกำลังคิดจะทำอะไรแต่เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย ทำไมต้องซื้อของพวกนี้ด้วยคะพี่ เราต้องซื้อตุนไว้พ่อไปอเมริกาเกือบอาทิตย์ มันเป็นหน้าที่ของคุณแม่บ้านไม่ใช่หรอคะซองมินดูรายการที่ต้องซื้อ พี่ลืมบอกไป คุณแม่บ้านพี่ให้ลาหยุดหา..ตั้งแต่เธอมาทำงานเธอไม่เคยได้หยุดเลย แล้วนี่ก็โอกาสดีด้วย อืน เฮมองหน้าซองมินอย่างไม่เข้าใจทำไมอยู่ๆซองมินเป็นแบบนี้




 

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2555
0 comments
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2555 10:12:02 น.
Counter : 1253 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


fanrongjaing
Location :
Taiwan

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]






blogger analyzer
New Comments
Friends' blogs
[Add fanrongjaing's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.